Θα μιλήσουμε για μπάλα ή για ξεμάτιασμα;

Το πλάνο ανάπτυξης, η επιλογή προπονητή, οι μεταγραφές, η προετοιμασία, η στήριξη, η επαφή με τους φιλάθλους, η υπομονή (και επιμονή) που απαιτείται από όλες τις πλευρές. Βασικά σημεία, ακόμα και αν μπορεί η σειρά τους να αλλάζει, πάνω στα οποία στηρίζεται το παρόν και το μέλλον μιας ομάδας (και) στο σύγχρονο αθλητισμό. Ειδικά αν αυτή εκπροσωπεί σύλλογο με ¨βαρύ” όνομα και φανέλα, άρα και πολλές (συνεχείς μάλιστα) απαιτήσεις για επιτυχίες.

Όλα τα παραπάνω, ειδικά στην Ελλάδα και στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (όχι μόνο αλλά ας μείνουμε στα πιο προβεβλημένα των ομαδικών αθλημάτων) μπορεί να είναι ζητούμενα, αλλά είναι σαφές ότι συνήθως απουσιάζουν σημαντικά κομμάτια ώστε να σχηματιστεί -κάποια στιγμή- ολόκληρη η εικόνα. Ειδικά η υπομονή, η στήριξη άρα και η επαφή με τους φιλάθλους διακυβεύονται ανά πάσα στιγμή. Καθότι δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η στήριξη αίρεται από μικρό αλλά θορυβώδες μεν μέρος της εξέδρας, που μπορεί να επιβάλλει την άποψη του και σε αυτούς που αποφασίζουν. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά, πολύ καλά. Τα ζούμε εμείς, αλλά κυρίως οι πρωταγωνιστές συχνά-πυκνά στην καριέρα τους.

Φτάνει λοιπόν μια στιγμή, επειδή είτε θα λειτουργήσει ιδανικά όλο το σύστημα μιας εταιρίας/συλλόγου/ομάδας/γκρουπ και υπάρχει υπομονή και επιμονή, είτε επειδή έχουμε...ευθυγράμμιση των πλανητών (σε αυτή τη χώρα πάντα θα βάζω και σχεδόν “μεταφυσικούς” παράγοντες πριν φτάσω να αποδεχθώ ότι κάποιος ακολούθησε πραγματικά το πλάνο) που μια ομάδα πετυχαίνει. Που όχι μόνο παρουσιάζει υγεία στη λειτουργία της, αλλά αυτή μετουσιώνεται και σε αγωνιστική επιτυχία με αποτέλεσμα αυτό το (υγιές) περιβάλλον να ανατροφοδοτείται από την ευφορία που φέρνουν οι νίκες. Πόσες φορές και για πόσο θα συμβεί αυτό σε μια ομάδα, από τη στιγμή μάλιστα που βλέπουμε κατά κανόνα ένα πρωτάθλημα που μπορεί και να είσαι λίγο πιο “ανοιχτομάτης” από... μονόφθαλμος για να επικρατήσεις;

• Στην Τούμπα ο Παναθηναϊκός έδειξε στον Γιοβάνοβιτς ότι «μεγαλώνει»

   

Ε λοιπόν -όταν φτάσει να συμβεί- είναι παραπάνω από άδικο, ακόμα και τότε, να ακούς και να διαβάζεις ότι τελικά “ρε αδερφέ, δεν έκανες και τίποτα” και “είσαι περισσότερο τυχερός παρά ικανός για αυτά που πετυχαίνεις”. Υποθέτω ότι οι φίλοι του Ολυμπιακού, κάτι παραπάνω μπορεί να κατανοούν σε αυτό το θέμα, αφού η ομάδα τους είναι αυτή που -κατά κανόνα- κυριαρχεί τα τα τελευταία 25 χρόνια, εντός των συνόρων. Τι άκουγε λοιπόν αυτά τα χρόνια;

Σέβομαι απόλυτα την άποψη του καθενός, ειδικά αν είναι διατυπωμένη κόσμια και όχι προκλητικά. Όμως ομολογώ πως είναι πάντα μεγάλες απορίες για το πως “διάβαζαν” έναν αγώνα όχι μόνο οι συνάδελφοι που έγραψαν ή είπαν κάτι για αυτόν, αλλά ακόμα και οι προπονητές. Είναι δεκαετίες τώρα που έχω βρεθεί σε αίθουσες συνεντεύξεων Τύπου και έχω ακούσει προπονητές να λένε πράγματα για αυτά που μόλις είδα που μου δημιουργούσαν την απορία αν είμαστε στο ίδιο γήπεδο. Κατά 90% αυτό το έκανε ο ηττημένος ή...μη νικητής (αν ήταν το φαβορί). Και δυστυχώς όσο και αν ο κόσμος προχωράει βλέπω ότι αυτή η εν πολλοίς εγωκεντρική προσέγγιση αντί να φθίνει, μεγαλώνει.

Ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε, μέχρις στιγμής, στους αγώνες του της Super League έχει σαφέστατα χαρακτηριστικά που φτιάχνουν ένα ελκυστικό, σύγχρονο και επιτυχημένο σύνολο. Σαν συνέχεια της προηγούμενης σεζόν και της δουλειάς του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των συνεργατών του, δίνει στους φίλους του πρώτα απ' όλα αλλά και σε όσους θέλουν να βλέπουν μπάλα της προκοπής χωρίς να σηκώνουν πίεση επειδή δεν την παίζει η δικιά τους ομάδα, ωραίο θέαμα και υποσχέσεις για καλύτερη συνέχεια. Και, για να τα πω όπως τα νιώθω, την ελπίδα ότι όλοι θα προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι για να τον φτάσουν, ώστε να μη βλέπουμε μπάλα σε...βάλτο αλλά όσο πιο κανονική γίνεται. Τα ίδια έλεγα και με τον καλό (έως πολύ καλό) Ολυμπιακό και με τον συμπαγή και ελκυστικό ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών. Γιατί είναι και χαρά μου αλλά και υπέρ της δουλειάς μου να υπάρχει ανταγωνισμός σε όσο το δυνατόν πιο υψηλό επίπεδο. Για να μην κουτουλάμε και αποκλειόμαστε στην Ευρώπη, πριν καν ξεκινήσουν οι αδειούχοι του Αυγούστου.

• Παναθηναϊκός: Με αέρα πρωταθλητή η «βαρύτερη» νίκη από τις έξι και όποιος αντέξει

Αν όμως μέσα στις ομάδες που αυτή την εποχή δεν πάνε καλά, ή κυρίως γύρω από αυτές διαμορφώνεται ένα κλίμα ότι (λίγο-πολύ) ότι πετυχαίνει ο Παναθηναϊκός είναι τυχαίο, αλλά και ότι δεν πετυχαίνει η δικιά τους ομάδα είναι θέμα ατυχίας και γκαντεμιάς, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να σκέφτεσαι ότι, ή δεν ξέρουν να διαβάζουν έστω ελάχιστα το ρημάδι το ποδόσφαιρο, ή ότι ζουν σε έναν δικό τους βολικό κόσμο. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο, αλλά δεν θα σταματήσω να απορώ με τους βολικούς “άσχετους”, που πιστεύουν ότι η πορεία μιας ομάδας ούτε λίγο, ούτε πολύ μπορεί να καθοριστεί από μια χαρτορίχτρα ή από ένα απλό... ξεμάτιασμα.

Δεν ξέρω πού θα φτάσει στο τέλος της φετινής σεζόν ο Παναθηναϊκός. Δεν είναι αυτό το θέμα μου άλλωστε. Έχουμε δρόμο ακόμα και απαιτούνται αντοχές και υπομονή για όποιον έχει πάρει κεφάλι στην κούρσα και πλέον υπάρχουν από αυτόν και άλλες απαιτήσεις. Όταν μπορεί να αρχίσουν οι πιο έμπειροι από αυτόν να ρολάρουν και να τον κυνηγούν. Αν όμως πούμε, αυτή τη στιγμή, ότι ο ήλιος βγαίνει από τη δύση για να παρουσιάσουμε ως τυχαίο αυτό που δεν κάνει η “δικιά” μας ομάδα τότε ακυρώνουμε όσα είπα στην αρχή για το πλάνο, τις σωστές επιλογές, την υπομονή και την επιμονή.

Συγχωρέστε με άλλα σε όλα τα πράγματα (όχι μόνο στον αθλητισμό) στη ζωή μου έχω μάθει να σέβομαι την προσπάθεια του άλλου, να την παρατηρώ και να μαθαίνω από αυτή. Πιστεύω ότι είναι και ένα στοιχεία που ξεχωρίζει τους κανονικούς ανθρώπους από τους κομπλεξικούς που δεν μπορούν να χαρούν τίποτα στη ζωή τους.