Παναθηναϊκός: Μπορεί πια να παίρνει τρίποντα και με «ξύλο», αλλά τα προβλήματα «φωνάζουν»

• Οι «καθηγητές» της καθυστέρησης και η τεράστια απουσία του Σπόραρ
• Το σωστό και το λάθος με τον Βέρμπιτς
• Ο «πόλεμος» και τα τρία ζητούμενα

Σήκωσε πολλή διαιτητική σκόνη πάλι το ματς του Παναθηναϊκού. Οπως είχε συμβεί και μετά το 1-2 στην Τούμπα. Το γουστόζικο είναι ότι δεν «φώναζε» ο ΠΑΟΚ και δεν «φωνάζει» ο Αστέρας. Φωνάζουν οι ανταγωνιστές του Τριφυλλιού. Λογικό. Πιθανότατα θα συνέβαινε και το αντίστροφο από την πλευρά του Τριφυλλιού με πέντε πέναλτι σε επτά ματς. Κι ας είναι όλα καθαρά. Μην τα ξαναλέμε: η απίστευτη εκκίνηση του Ολυμπιακού στην εφετινή σεζόν, η σταθερή δυναμική του Παναθηναϊκού και η θεαματική μεταμόρφωση της ΑΕΚ θα μας προσφέρουν εφέτος άφθονη διαιτητο-κουβέντα. Στα μισά του α΄ γύρου είμαστε ακόμα...

Για να μην «ντριμπλάρουμε», αν ο ρέφερι Παπαδόπουλος ήθελε να ευνοήσει τον γηπεδούχο, θα είχε αποβάλει τον Ιγκλέσιας από το 44' με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Το πέναλτι είναι δύσκολη φάση, την «έχασε». Τη βρήκε ο VAR, για εκείνον δεν ήταν δύσκολο. Στην πραγματικότητα, «τι πιο σύνηθες»! Πολύ συνηθισμένη φάση να έρχεται από πίσω ο επιτιθέμενος και άθελά του χωρίς να τον βλέπει ο αμυντικός να κλωτσά εκείνον αντί της μπάλας. Τόσο συνηθισμένη που ο Αστέρας πέρυσι το πήρε δυο φορές εναντίον του Παναθηναϊκού (εντός και εκτός έδρας) με «θύτες» τον Πούγγουρα και τον Σάντσεθ και σε ρόλο «Αϊτόρ» τον Μπαράλες και τον Σίτο αντίστοιχα.

Οι «καθηγητές» της καθυστέρησης και η τεράστια απουσία του Σπόραρ

Για τη δυσκολία του ματς ουδείς αμφέβαλε. Εφόσον ο Παναθηναϊκός δεν πέτυχε γρήγορο γκολ το παιχνίδι δεν επρόκειτο να «ανοίξει». Ο Αστέρας έχει πολλά μεγάλα παιδιά, έχει παίκτες με εγωισμό και προσωπικότητα, κλείστηκε στο 4-5-1, δεν πήρε κανένα ρίσκο και το πράγμα δυσκόλεψε πολύ για τους Πράσινους επειδή γρήγορα «θόλωσαν» στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αστέρας έπαιξε θεμιτά πολύ δυνατά, θεμιτά «κλειστά» και έχοντας παίκτες - «καθηγητές» στη μείωση του καθαρού χρόνου ενός αγώνα εκνεύρισε εύκολα τους Πράσινους. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ελάχιστα από την αριστερή πτέρυγα στο πρώτο ημίχρονο, δεν βρήκε χώρους για κόντρα επιθέσεις, δεν βρήκε κάθετο passing game μεταξύ των γραμμών, δημιούργησε μία και μοναδική φάση, κι αυτή από στατική μπάλα, με την απόκρουση του εξαιρετικού Παπαδόπουλου στο πλασέ του Σένκεφελντ.

Ετσι όπως κυλούσε το παιχνίδι μετά το 60’, όταν δηλαδή εξατμίστηκε και η πίεση που είχε ασκήσει ο Παναθηναϊκός κυρίως από την αριστερή του πτέρυγα στο διάστημα 46’-55’, οι Πράσινοι θα μπορούσαν να το έχουν χάσει το ματς. Διότι αν ο Αστέρας έβρισκε γκολ, θα ήταν απίθανο να βρει ισοφάριση ο γηπεδούχος που θα ήταν φορτωμένος και με άγχος και με νεύρα και με πίεση από την κερκίδα. Πώς να βρει, όμως γκολ ο Αστέρας, όταν από τη μια δεν… ξεμύτιζε με περισσότερους από τέσσερις παίκτες πάνω από τη σέντρα και από την άλλη οι Πράσινοι είχαν τόσο μεγάλη συγκέντρωση ώστε να μην επιτρέψουν κινδύνους;

Το σωστό και το λάθος με τον Βέρμπιτς

Ο Παναθηναϊκός μπήκε με πολύ πιο καθαρό μυαλό στο β’ μέρος και αυτό ήταν μια καλή ένδειξη για το μέλλον σε αντίστοιχες συνθήκες αγώνα. Όμως δεν είχε τις επιλογές εκείνες οι οποίες θα τον βοηθούσαν να βρει τις «τρύπες» στο «πούλμαν» του Αστέρα. Η απώλεια του Σπόραρ ήταν τεράστια: ο Ιωαννίδης ήταν φιλότιμος και είχε μια εκπληκτική έμπνευση στο 95’ (προσποίηση - ασίστ στον Βέρμπιτς), αλλά μέχρι… εκεί. Ο Κουρμπέλης ήταν τρομερά μαχητικός, αλλά δεν έχει ούτε τα κλεψίματα του Τσέριν, ούτε την ταχύτητα του Σλοβένου χωρίς τη μπάλα μεταξύ των γραμμών. Και ο Μπερνάρ είναι παίκτης ο οποίος «φυλακίζεται» στον συνωστισμό. Μοιάζει πιο λειτουργικός στις πτέρυγες, στην «απομόνωση» με έναν αντίπαλο. Και δεν τον βοήθησε χθες τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ειδικά σ' αυτό το «κλειστό» ματς περίμενε πολλά περισσότερα από τον Βραζιλιάνο.

Το ματς «φώναζε» για δύο αλλαγές. Η μία είχε ρίσκο. Και δεν τον πήρε ο Γιοβάνοβιτς: Τσόκαϊ αντί Μπερνάρ. Χωρίς συμμετοχές με τον Παναθηναϊκό ο Αλβανός χαφ, αλλά πολύ πιο δυναμικός, με περισσότερα κλεψίματα, μεγαλύτερη ένταση και σουτ εκτός περιοχής. Η άλλη δεν είχε ρίσκο. Την έκανε ο κόουτς, αλλά άργησε. Και την έκανε σωστά. Με αλλαγή του Παλάσιος και όχι του Ιωαννίδη για να μπει στον αγώνα ο Βέρμπιτς. Ο Σλοβένος έχασε τη διπλή ευκαιρία στο 95’ για να καθαρίσει το τρίποντο, αλλά αν παρατηρήσει κάποιος τις κινήσεις του από τη στιγμή που πάτησε χορτάρι θα διαπιστώσει ότι ήταν εκείνος ο οποίος έπαιξε πιο σωστά απ΄όλους μεταξύ των γραμμών, καθώς τον βοηθά και ο σωματότυπός του και η χρήση των δύο ποδιών. Ο Αστέρας, άλλωστε, είχε «διαβάσει» τις αντίστοιχες κινήσεις του Αϊτόρ στο πρώτο ημίχρονο κι αυτός ήταν ένας από τους δύο λόγους για τους οποίους ο Παναθηναϊκός παράλογα «έγερνε» δεξιά στο πρώτο 45λεπτο: ο δεύτερος ήταν η ανεξήγητη ατολμία του Μάγκνουσον να πάρει μέτρα με τη μπάλα όπως το έκανε ο Σένκεφελντ.

Ο Παλάσιος (που ακόμα πονά στο «κουντεπιέ») δεν ήταν στα καλά του με αντίπαλο τον Αλβαρες, φάνηκε από το πρώτο ημίχρονο. Ο Βέρμπιτς έπρεπε να είχε μπει από το 46’ και συνολικά ο Παναθηναϊκός πρέπει να μελετήσει για πολλές ώρες τη ροή του χθεσινού αγώνα και να αξιολογήσει το υλικό του: δεν θα είναι όλοι υγιείς και έτοιμοι κατά τη διάρκεια της σεζόν και ο πρωταθλητισμός απαιτεί εναλλακτικές επιλογές που δεν έχουν «τεράστια» ποιοτική απόσταση από τους βασικούς.

Ο «πόλεμος» και τα τρία ζητούμενα

Πήρε το ματς λόγω της ευφυϊας του Αϊτόρ, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι. Πήρε το ματς λόγω του VAR (που διόρθωσε το λάθος του Παπαδόπουλου, όπως είχε γίνει και με το πέναλτι του Καμπάκοφ υπέρ της ΑΕΚ, όπως είχε γίνει δις στην Τούμπα με τα δύο πέναλτι), αλλά αυτό επίσης δεν θα συμβαίνει τόσο συχνά όπως στην εκκίνηση του πρωταθλήματος. Το σημαντικότερο: πέρασε ένα δύσκολο εμπόδιο που έγινε πολύ πολύ υψηλότερο λόγω της ταυτόχρονης απουσίας των Σπόραρ - Τσέριν - Κώτσιρα με την αφοσίωση, τον «πόλεμο», την επιμονή και την υπομονή του, ψάχνοντας το ένα λάθος του αντιπάλου. Το βρήκε, αφού είχε ξοδέψει άλλες δύο ευκαιρίες και «διέγραψε» το ένα από τα δύο ματς απουσίας του Σπόραρ. Με τη Λαμία θα είναι έτοιμος ο Τσέριν και ο Ιωαννίδης έχει οίστρο εναντίον της, αλλά «εύκολο» παιχνίδι εφέτος δεν υπάρχει.

Πάμε, άλλωστε, φουλ για πρωτάθλημα του… «ΠΟΚ» για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια και το εκπληκτικό φινάλε της σεζόν 2004-2005. Και στη μεγάλη εικόνα ο Παναθηναϊκός πρέπει να ασχολείται με τρία ζητούμενα:

• α) πώς θα εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφορά στον πρώτο γύρο δεδομένου και του προγράμματός του (ο Ολυμπιακός έχει ακόμα τρία ντέρμπι και η ΑΕΚ δύο - το ένα μεταξύ τους στην τελευταία αγωνιστική, ο Παναθηναϊκός έχει Ολυμπιακό και Αρη στη Λεωφόρο)
• β) πώς θα ενισχυθεί «στοχευμένα» στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου με στόχο περισσότερες ποιοτικές επιλογές.
• Γ) Πώς θα μπουν στο παιχνίδι όσο το δυνατόν περισσότεροι παίκτες, διότι όπως είπε σωστά και ο Γιοβάνοβιτς «Δεν είναι όλοι οι παίκτες μας 100% έτοιμοι, πρέπει να βρούμε λύσεις όταν ο αντίπαλος παίζει κλειστά, δεν κινδυνεύουμε, αλλά όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι πρέπει να βρούμε λύσεις».

Κι όλα αυτά, διότι έως τώρα – αν δεν το έχουμε καταλάβει – ο Παναθηναϊκός παίρνει τα περισσότερα παιχνίδια χάρη στην ατομική ποιότητά του επιθετικά (με τρομερό πρωταγωνιστή τον Αϊτόρ που έχει άμεση ή έμμεση συμμετοχή σε 11/12 γκολ!) και στην πειθαρχία-εργατικότητα-χημεία του μεσοαμυντικά. Κάποια στιγμή, όμως, θα πρέπει να αρχίσει να παίρνει πιο εύκολα κάποια παιχνίδια. Και για να συμβεί αυτό, ο δρόμος είναι ένας: η καθημερινή εργασία για αυτοματοποιημένους μηχανισμούς μεσοεπιθετικά με όλους στο... παιχνίδι. Διότι ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει ούτε τους σταρς του Ολυμπιακού, ούτε το ποιοτικό «βάθος» της ΑΕΚ από τη μέση και μπροστά. Αφού, όμως έχει ως κεκτημένη κληρονομιά το μεσοαμυντικό του νοικοκυριό από πέρυσι, όλο το βάρος καλείται να το ρίξει στην ανάπτυξη. Με όσο το δυνατόν περισσότερους συμμετέχοντες.