Πόσο ταιριάζουν Γκρέι και Καμαρά;

• Πώς ασκούνται οι πειθαρχικές διώξεις;

Πριν από περίπου δύο μήνες, καθώς ο Άντρε Γκρέι είχε φανερώσει κομμάτι των αγωνιστικών χαρακτηριστικών και κυρίως των συνηθειών του στο γήπεδο, (στον ραδιοφωνικό αέρα του Metropolis 95.5) υπέθεσα ότι ο Τζαμαϊκανός θα συνέθετε ιδανικό δίδυμο με τον Αμπουμπακάρ Καμαρά στην κορυφή της επίθεσης του Άρη. Τότε στην άκρη του πάγκου στεκόταν ο Χερμάν Μπούργος ο οποίος έδειχνε ξεκάθαρα την προτίμησή του στο 4-4-2 σε μια (αντικειμενικά) αρκετά ρισκαδόρικη απόφαση διότι εκείνη την εποχή τα κεντρικά χαφ του Άρη πελαγοδρομούσαν στον άξονα της μεσαίας γραμμής και ο Πίτερ Ετέμπο βρισκόταν στο σπίτι του στην Αγγλία γνωρίζοντας ότι είχε κλείσει ο κύκλος του στη Στόουκ.

Ομολογουμένως μοιάζει αρκετά πρώιμο να μπει κανείς σ’ αυτή τη διαδικασία υπό την έννοια ότι δεν γνωρίζουμε αν συνδυάζεται το «θέλω» του Άρη (για την επιστροφή του Καμαρά στο «Κλ. Βικελίδης») με το «μπορώ». Αυτό θα εξαρτηθεί από το μέλλον της συνεργασίας του Μαυριτανού με τον Ολυμπιακό το οποίο προφανώς δεν δείχνει ευοίωνο από τη στιγμή που δεν λογίζεται απλά ως 3ος επιθετικός αλλά δεν φαίνεται να βρίσκεται καν στο πλάνο του προπονητή. Κυρίως όμως θα διαμορφωθεί από τις διαθέσεις του ίδιου του ποδοσφαιριστή καθώς δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο άρνησης επιστροφής (του) στα παλιά λημέρια.

Ως σενάριο δείχνει ιντριγκαδόρικο καθώς αν κανείς ενώσει τα χαρακτηριστικά των δύο ποδοσφαιριστών θα καταλήξει στον ιδανικό παίκτη όχι μόνο για τον Άλαν Πάρντιου αλλά για κάθε προπονητή του Πρωταθλήματος. Ο Άντρε Γκρέι αποτελεί την κλασική περίπτωση επιθετικού που θα παίξει αποκλειστικά για το γκολ και τίποτε άλλο. Δεν θα μοχθήσει για την ομάδα, σπανίως θα κάνει 10-20 βήματα παραπάνω για να τη βοηθήσει στο pressing και τα τρεξίματα που θα κάνει στην πρώτη γραμμή άμυνας είναι περισσότερο ζήτημα τυπικής υποχρέωσης και γνωρίζοντας ότι αυτά δεν πρόκειται ποτέ να ωφελήσουν στην ανάκτηση της κατοχής ή στη δημιουργία συνθηκών πίεσης του αντιπάλου. Παράλληλα, θα ξοδέψει την ενέργειά του σε τρεξίματα αποδέσμευσης από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο του αντιπάλου με την ελπίδα υποδοχής της μπάλας σε πλεονεκτική θέση αλλά κανείς δεν βρίσκεται κοντά για να του τη δώσει. Όταν όμως θα πάρει (σωστά) την μπάλα στο κουτί το πιθανότερο είναι να τελειώσει τη φάση. Κοινώς, είναι ένας σέντερ φορ ο οποίος απαιτεί από την ομάδα να δουλέψει αποκλειστικά γι’ αυτόν.

Στη σεζόν παρουσίας του στον Άρη ο Αμπουμπακάρ Καμαρά φανέρωσε εντελώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Ουσιαστικά επιβεβαίωσε ότι δεν είναι σέντερ φορ αλλά ένας περιφερειακός επιθετικός ο οποίος λατρεύει να κινείται εκτός της μεγάλης περιοχής αξιοποιώντας τη φυσικά προσόντα του, την ταχύτητά αλλά και τη δύναμή του στις προσωπικές μονομαχίες. Ο Μαυριτανός δούλευε πολύ περισσότερο για την ομάδα απ’ ότι η ίδια γι’ αυτόν, πράγμα το οποίο πολλές φορές τον ενοχλούσε και ήταν λογικό. Δεν φοβόταν τα παραπάνω σπριντ, ήταν ικανός να πατήσει σε κάθε σημείο του γηπέδου κι έδειχνε να απολαμβάνει περισσότερο την πάσα παρά την τελική προσπάθειά, λες και βασικός γνώμονάς του ήταν να κάνει χαρούμενο τον συμπαίκτη του. Η βασική αδυναμία του δεν ήταν απλά στο τελείωμα των φάσεων αλλά η (σχεδόν) σπάνια παρουσία του στην περιοχή του αντιπάλου. Η πιο χαρακτηριστική φάση της καριέρας του Μαυριτανού στον Άρη ήταν αυτή του τρίτου τέρματος στον περσινό αγώνα με την ΑΕΚ στα Playoffs όπου κυνήγησε μια χαμένη μπάλα και αφού την κέρδισε, με τακουνάκι τροφοδότησε τον Ματέο Γκαρσία.

Αν λοιπόν τα αντίθετα έλκονται, Γκρέι και Καμαρά μπορούν να συνθέσουν ένα εξαιρετικό δίδυμο στην κορυφή της επίθεσης και υπό αυτό το πρίσμα μοιάζει απόλυτα δικαιολογημένη η πρόθεση του Άρη να τον αποκτήσει. Ίσως κατ’ αυτόν τον τρόπο διασωθεί ο Τζαμαϊκανός ο οποίος με την αγωνιστική συμπεριφορά που επιδεικνύει ολοένα και χάνει κομμάτι της εμπιστοσύνης του προπονητή του και επί τούτου προσωπικά δεν μπορώ να κακίσω τον Άλαν Πάρντιου. Ειδικά οι Βρετανοί προπονητές δεν δέχονται τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν μοχθούν για τις ομάδες και ο Γκρέι θα έπρεπε να το γνωρίζει από τη στιγμή που πέρασε όλα τα χρόνια της καριέρας του στο νησί. Βέβαια, για να συνδυαστούν οι δύο ποδοσφαιριστές είναι εξίσου απαραίτητη η προσθήκη ενός αμυντικού χαφ επιπέδου αντίστοιχου του Ετέμπο.

Πώς ασκούνται οι πειθαρχικές διώξεις;

Δεν ήμουν στα δημοσιογραφικά θεωρία της Λεωφόρου ούτε καταγράφηκε από τον τηλεοπτικό φακό η χειρονομία που φέρεται να έκανε ο Ζερβίνιο στους οπαδούς του Παναθηναϊκού και οδήγησε στη δίωξή του, ούτως ώστε να γνωρίζω αν όντως ο Ιβοριανός προέβη σ’ αυτή την ενέργεια. Η προσωπική μου απορία βρίσκεται αλλού κι έχει να κάνει με τα κριτήρια του ποδοσφαιρικού εισαγγελέα. Στον περσινό αγώνα των δύο ομάδων στη Θεσσαλονίκη ο Μπαρτ Σένγκεφελντ έκανε χειρονομία προς τους οπαδούς του Άρη η οποία απαθανατίστηκε από τη συνδρομητική τηλεόραση αλλά ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας δεν άσκησε δίωξη. Προσέξτε. Με οπτικό υλικό. Δεν το είδε; Δεν ενημερώθηκε; Πριν λίγες εβδομάδες ο προπονητής της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα, αντέδρασε με χειρονομία προς τους οπαδούς του Παναιτωλικού και παρότι η φωτογραφία κυκλοφόρησε στα media, επίσης δεν ασκήθηκε ποδοσφαιρική δίωξη από τον ποδοσφαιρικό εισαγγελέα. Ούτε αυτό υπέπεσε στην αντίληψή του. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια είναι τα κριτήρια μιας δίωξης.

Την ίδια απορία έχω και για τα αντίστοιχα μιας τιμωρίας. Πέρυσι, στον αγώνα του Παναιτωλικού με τον Άρη, ο Χαβιέρ Ματίγια είχε προβεί σε άσεμνη χειρονομία και αφού προσπάθησε κακώς και ανεπιτυχώς να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, σωστά τιμωρήθηκε. Την ίδια μέρα είχε αθωωθεί ο Γιώργος Τζαβέλλας για την αντίδρασή του στο γκολ του Αραούχο (στο «Κλ. Βικελίδης») για κάτι που είπε on camera.

Πότε λοιπόν διώκονται και πότε τιμωρούνται; Πώς υποστηρίζεται μια πειθαρχική δίωξη; Πότε ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας λαμβάνει υπόψη του το τηλεοπτικό ή φωτογραφικό υλικό; Ποια είναι εν τέλει τα κριτήριά του; Δεν ξέρω αν τα ερωτήματα είναι ρητορικά κι ελπίζω να μην είναι.