ΑΕΚ: Ο Αλμέιδα έφτιαξε τη «δική» του ομάδα πιο γρήγορα από Μαρτίνς, Λουτσέσκου και Ιβάν

Ξεκίνησε με 3-5-2 και τους Λιβάι Γκαρσία - Γκατσίνοβιτς στον πάγκο! Συνέχισε με 4-2-3-1 και τον Πινέδα πίσω από τον Αραούχο. Και από την πέμπτη αγωνιστική, στο Αγρίνιο, άρχισε να χτίζει σταδιακά την ΑΕΚ που βλέπουμε σήμερα. Συμπτωματικά, από την αμέσως επόμενη αγωνιστική (4-1 με Ιωνικό), η ΑΕΚ μπήκε στο καινούριο, φανταχτερό σπίτι της. Τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν ένα - ένα. Ο Γκατσίνοβιτς, ο Λιβάι Γκαρσία, ο Ελίασον, ο Μουκουντί. Στον πάγκο ο Τζαβέλλας, ο Μάνταλος, ο Αμραμπατ, ο Γιόνσον, υποχρεωτικά ο Τσούμπερ που τραυματίστηκε. Και φτάσαμε στη δέκατη αγωνιστική, μόλις 70 μέρες μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, για να μας παρουσιάσει ο Ματίας Αλμέιδα μια ομάδα που έχει όλες τις δυνατότητες να κατακτήσει το νταμπλ!

Ακόμα κι αν δεν πάρει τίποτα, όμως, υπάρχει έστω ένας ποδοσφαιρόφιλος σήμερα στην Ελλάδα στον οποίο να μην αρέσει αυτό που παρουσιάζει η ΑΕΚ; Ακόμα κι αν δεν την παρακολουθεί επισταμένως, ακόμα κι αν δεν του έχει ερεθίσει την περιέργεια η νεότευκτη OPAP Arena, είναι δυνατόν να μην πιάσει τα vibes; Οχι, δεν είναι τα vibes της μόδας. Διότι «αυτό» που παρουσιάζει η Ενωση στα τελευταία της παιχνίδια της είναι προφανώς η ταυτότητα που ήθελε να χτίσει ο προπονητής της. Και το επίτευγμα του Αλμέιδα είναι ότι έγραψε ένα – ένα τα στοιχεία αυτής της ταυτότητας μέσα σε 110 μέρες! Πιο γρήγορα από τον Ραζβάν Λουτσέσκου του 2017 στον ΠΑΟΚ που έχασε στις λεπτομέρειες το πρωτάθλημα. Πιο γρήγορα από τον Πέδρο Μαρτίνς του 2018, ο οποίος επίσης έχασε το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες. Και σίγουρα πιο γρήγορα από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ο οποίος πέρυσι – με κατώτερης ποιότητας ρόστερ ασφαλώς συγκριτικά με τα αντίστοιχα των προαναφερόμενων προπονητών – κατόρθωσε να παρουσιάσει κάτι που «πλησίαζε» σ' αυτό που ήθελε μετά από οκτώ μήνες δουλειάς. Ο Αλμέιδα το κατάφερε σε λιγότερο από τέσσερις μήνες.

Και μάλιστα κατάφερε το πιο δύσκολο! Να παρουσιάζει μια ομάδα αποτελεσματική μετά από τον πρώτο μήνα «αναζήτησης», μα ταυτόχρονα και θεαματική και unique! Είναι κάπως σαν... αξιοθέατο αυτή η ΑΕΚ του Αλμέιδα. Εκανε τον Λιβάι σέντερ φορ και βασικό υποψήφιο (μαζί με τον Σπόραρ και τον Μπακαμπού μετά το νοκ άουτ του Αϊτόρ) για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος. Εκανε τον Αραούχο «δεκάρι»! Βρήκε έναν «μεσοβέζικο», πολύ σύνθετο ρόλο στον Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, που δείχνει να του ταιριάζει καλύτερα από εκείνον που του είχε βρει πέρυσι ο Ιβάν. ]Ξεκίνησε με τον Πινέδα σε πιο χαμηλά μέτρα, τον βλέπεις τώρα να παίζει ως «8-10άρι».

Είναι η... τέλεια ομάδα; Οχι. Τα αμυντικά της προβλήματα θα τα κουβαλά μέχρι τέλους (ειδικά στις πτέρυγες της). Kαι μεσοαμυντικά δεν έχει ούτε αριθμητικά ούτε ποιοτικά τις εναλλακτικές επιλογές που διαθέτει από τη μέση και μπροστά. Ομως αυτό το 4-2-3-1 που μετατρέπεται εύκολα σε 4-4-2 ή και σε 4-3-3 με δυο καθαρόαιμους επιθετικούς και έναν αμυντικό χαφ πού και πότε το έχουμε ξαναδεί σε ελληνική ομάδα; Πρόσφατα μόνο από τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς κατά διαστήματα, λίγο παλαιότερα από τον Γιάννη Αναστασίου στον Παναθηναϊκό (με Μπεργκ - Καρέλη ή Μπεργκ - Κλωναρίδη). Να ένας καλός λόγος για να παρακολουθήσεις αυτή την ΑΕΚ, εκτός από την ένταση, το pressing, τις εναλλαγές θέσεων των μεσοεπιθετικών της και βεβαίως την OPAP Arena.

Aντιθέτως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρακολουθείς πια τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Οχι τον ΠΑΟΚ, τον προπονητή του. Τον ΠΑΟΚ να τον δεις και μια και δυο και δέκα φορές. Να δεις την εξέλιξη του Κοτάρσκι, του Ντάντας, του «Ντέλια», του Κουλιεράκη (για τον οποίο πάλι σταμάτησε απότομα η all time classic ελληνική αποθέωση μετά το εφιαλτικό βράδυ του στη Φιλαδέλφεια), να δεις την πρόοδο των ακραίων μπακ του, να δεις Νάρεϊ και Αντρίγια, να προσέξεις πώς θα προσπαθήσει ο κόουτς να βελτιώσει τη λειτουργία της μεσαίας γραμμής και αν θα κατορθώσει να βρει λύσεις στην επιθετική του γραμμή.

Τον Λουτσέσκου, όμως, δεν τον παρακολουθείς πια πέραν του 90λεπτου. Ούτε πριν, ούτε μετά τη λήξη του αγώνα. Εκτός από όσα έκανε πριν το ντέρμπι (τα οποία ήταν «Λουτσέσκου», δεν ήταν «ΠΑΟΚ») δεν τόλμησε να πει ούτε καν σ’ αυτό το παιχνίδι ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος. Είπε ότι ο ΠΑΟΚ, που δεν έφυγε από την «Αγιά Σοφιά» με τεσσάρα μόνο και μόνο επειδή είχε τον Κοτάρσκι σε σπουδαία μέρα, ηττήθηκε από δικά του λάθη. Αν δεν επιθυμούσε να παραδεχθεί δημοσίως την ανωτερότητα της ΑΕΚ, θα ήταν πολύ πιο τίμιο (και απόλυτα πραγματικό στο κάτω - κάτω της γραφής!) να πει ότι ο ΠΑΟΚ, αυτός ο εφετινός ΠΑΟΚ, αγωνίστηκε χθες με πολλές και σημαντικές απουσίες. Όχι ως «δικαιολογία». Ως μια από τις αιτίες της αποκαρδιωτικής εμφάνισης της ομάδας του. Και το χειρότερο γι’ αυτόν είναι ότι πλέον μοιάζει με τη μύγα μες στο γάλα μεταξύ των προπονητών της Superleague 1.

ΥΓ. 1: Είναι αληθινά θλιβερό να αποθεώνεται κοτζάμ Χάμες για ένα γκολ που πέτυχε κατά λάθος. Το έδειξε ο ίδιος (ότι ήταν… κατά λάθος γκολ η ψηλοκρεμαστή κεφαλιά του, με την οποία ήθελε να κάνει πάσα στη μεγάλη περιοχή) με το χαμόγελο και τις χειρονομίες του αμέσως μετά την επίτευξή του. Δεν έχει ανάγκη ο συγκεκριμένος παίκτης τους «πόντους» - πολύ περισσότερο την υπεραποθέωση - για ένα κατά λάθος «τυχερό» γκολ. Είναι στην πραγματικότητα υποτιμητικό για τον ίδιο, αλλά προφανώς αυτό δεν είναι… εύκολα αντιληπτό! Μπορείς να αναδείξεις πολλά άλλα στοιχεία του παιχνιδιού του και της προσπάθειας που κατέβαλε στο ματς με τη Λαμία, χωρίς να υπερτονίσεις αυτό το γκολ. Αλλά είπαμε, εδώ είναι Ελλάντα. Σε όλα.

Υ.Γ. 2: Πριν από κάποια χρόνια υπήρχε μια σεζόν στην οποία ο Μάρκους Μπεργκ, παρότι σκόραρε με καλή συχνότητα, αγωνιζόταν με τρομερό εκνευρισμό. Hταν η σεζόν 2015-2016, στην οποία είχε δεχθεί οκτώ κίτρινες κάρτες σε 22 συμμετοχές! Ούτε ο Ανατολάκης να ήταν! Επαιζε με αγκώνες, μιλούσε πολύ στους διαιτητές, έπεφτε άτσαλα στους αντιπάλους, δεν ήταν ήρεμος. Οι διαιτητές δεν του χάριζαν τις κίτρινες, αλλά σε μια - δυο περιπτώσεις του είχαν χαρίσει την αποβολή. Το «καμπανάκι» χτυπά τώρα για τον Σέρχιο Αραούχο, ο οποίος χθες γλίτωσε τρεις φορές την ολοφάνερη κάρτα. Ισως επειδή γενικά ο ρέφερι δεν έδινε πολλές (χάρισε σε Αουγκούστο, Γκατσίνοβιτς, Ολιβέιρα, σε πολλούς…). Δεν έχει κανέναν λόγο για κλαδέματα από πίσω και τάκλιν του «θανάτου» ο Αραούχο. Υπηρετεί άψογα τον καινούριο ρόλο του, λατρεύεται από τους οπαδούς της ομάδας του (και όχι μόνο) παρότι δεν σκοράρει, κρίμα θα είναι για τον ίδιο να χάσει παιχνίδια από ανοησίες.