Αυτό που χτίζει ο Αλμέιδα, αυτό που ψάχνει ο Μίτσελ και ο… πρωταθλητισμός του Ιβάν

Λένε ότι οι ομάδες πολλές φορές που φτιάχνουν οι προπονητές έχουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του ίδιου του κόουτς. Δεν έχουν άδικο…

Αν προσέξει κανείς σε πολλές περιπτώσεις αυτό το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο ποδόσφαιρο. Και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με τον Ατρόμητο και το ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ την τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου, το είδα να συμβαίνει.

Στο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της αναμέτρησης, είδα την πιο απαιτητική και εκρηκτική ΑΕΚ που θυμάμαι να έχω δει σε εκτός έδρας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Καμία δεύτερη σκέψη για προσαρμογή στον αντίπαλο, καμία απόπειρα αλλαγής του σχεδίου και του τρόπου παιχνιδιού στο ελάχιστο, επειδή αυτό ήταν θεωρητικά ένα πολύ δύσκολο ματς για την ομάδα.

Ο Αλμέιδα αυτό το ποδόσφαιρο πρεσβεύει και δεν το αλλάζει είτε όταν παίζει εντός με τον ουραγό του πρωταθλήματος, είτε παίζει εκτός έδρας ντέρμπι. Ότι κάνει η ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια με τον Ιωνικό, κάνει και στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται και όταν μιλάμε για μία ομάδα πέντε μηνών θα έλεγα ότι πρόκειται για σπουδαίο κατόρθωμα. Πλέον ο Αλμέιδα έχει μπολιάσει την ομάδα και τους παίκτες του με την ιδέα του για το ποδόσφαιρο. Και το σπουδαίο είναι ότι η ιδέα του, είναι η δύσκολη, αυτή που πάει από τον πλέον δύσκολο δρόμο προς την κορυφή.

Η ΑΕΚ είναι μία ομάδα που απαιτεί από τον εαυτό της τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Παίζει για να κυριαρχήσει και να νικήσει επειδή θα είναι καλύτερη. Θέλει να είναι το αφεντικό, επιχειρεί να πνίξει τον αντίπαλο και δεν σταματά να πιέζει και να τον τρέχει σε όποιο σημείο του ματς κι΄ αν βρισκόμαστε και όποιο κι’ αν είναι το σκορ. Αυτό που φτιάχνει ο Αλμέιδα, όταν θα ολοκληρωθεί και τελειοποιηθεί, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα είναι ακαταμάχητο και θα βγάζει στο χόρτο όλη την εκρηκτικότητα και την μαχητικότητα που είχε και ο ίδιος ως παίκτης.

Την ίδια ώρα ο Μίτσελ στον Ολυμπιακό, είναι τουλάχιστον δύο ή και τρεις φάσεις πιο νωρίς από τον Αλμέιδα και την ΑΕΚ. Ο Ισπανός λιγότερο φτιάχνει και περισσότερο ψάχνει. Ο Μίτσελ είναι κανονικός προπονητής, έξυπνος άνθρωπος με προσωπικότητα η οποία διακατέχεται από ρεαλισμό. Ο Μίτσελ γνωρίζει και δεν το κρύβει, ότι η ΑΕΚ είναι αυτή τη στιγμή μία καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Γνωρίζει όμως και το dna του Ολυμπιακού, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν… σηκώνει λογικές, τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα, του τύπου «να βάλουμε το πούλμαν μπροστά από την εστία και να πάμε να κλέψουμε το ματς». Προσπαθεί λοιπόν με μία ομάδα που δεν έχει κάνει προετοιμασία μαζί, να αντιμετωπίσει τον κάθε αντίπαλο διαφορετικά, μέχρι να βρει χημεία και να φτάσει στο επίπεδο που θέλει. Ο Μίτσελ με ακριβώς τα ίδια έντεκα πρόσωπα εμφάνισε μέσα σε μία εβδομάδα στο ντέρμπι στη Λεωφόρο και σε αυτό με την ΑΕΚ, δύο διαφορετικές ομάδες και λογικές.

Στο πρώτο ντέρμπι προσπάθησε να γίνει αυτός το αφεντικό του ματς, διότι το αγωνιστικό στυλ του Παναθηναϊκού, εκτιμούσε ότι του το επέτρεπε. Τα κατάφερε. Στο δεύτερο κάτι τέτοιο δεν το σκέφτηκε ποτέ. Αφησε τη μπάλα στην ΑΕΚ, διότι εκτίμησε ότι δεν έχει νόημα σε τούτη δω την φάση της σεζόν να επιχειρήσει να της την πάρει. Αφησε στην άκρη το παιχνίδι από τον άξονα και τα βαριά χαρτιά του Χουάνκ και Χάμες, διότι προέβλεψε ότι ακόμη δεν είναι έτοιμοι και καλά εκπαιδευμένοι από τον ίδιο, για να αντιμετωπίσουν το ανελέητο πρέσινγκ της ΑΕΚ ψηλά και έτσι θυσίασε και τις περισσότερες από τις αρετές της ομάδας του. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε ούτε μία φορά κόντρα στην ΑΕΚ να κάνει δέκα συνεχόμενες πάσες, γιατί δεν το επιχείρησε.

Εστειλε τη μπάλα στα άκρα και θέλησε από εκεί με μακρινές μεταβάσεις ή με προσωπικές ενέργειες να παίξει στην πλάτη της άμυνας της ΑΕΚ που ήταν ψηλά και απέφυγε το κάθετο ποδόσφαιρο, παρά το γεγονός ότι αυτό πρεσβεύει και αυτό θα παίζει σύντομα ο Ολυμπιακός. Ηταν έξυπνο από την πλευρά του και προσωπικά το θεωρώ επιτυχία του Μίτσελ ότι ο Ολυμπιακός σε δύο συνεχόμενα ντέρμπι με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ δεν έχασε. Αυτή τη στιγμή είναι η ομάδα με τις λιγότερες αρετές και τα περισσότερα ζητήματα ομοιογένειας, αυτή τη στιγμή είναι ασφαλώς η λιγότερο έτοιμη ομάδα και ο Ισπανός όλα αυτά τα… έκρυψε και στα δύο ντέρμπι.

Το που ακριβώς θέλει να πάει τον Ολυμπιακό σε σχέση με το ποδόσφαιρο που θα παίζει, θα το μάθουμε μετά την διακοπή για το Μουντιάλ, αλλά νομίζω ότι αυτές τις περίπου 50 ημέρες που ο Μίτσελ έχει αναλάβει τον Ολυμπιακό, η βελτίωση σε όλα τα επίπεδα είναι εμφανής. Το αν θα καταφέρει να τον φέρει και στο επίπεδο που θα πρέπει να είναι, προφανώς και δεν το ξέρουμε και σίγουρα θέλει αρκετό χρόνο ο Ισπανός κόουτς για να μας το δείξει.

Την ίδια ώρα ο Ιβάν τα έχει λυμένα τα ζητήματα του. Δεν έχει να εκπαιδεύσει τίποτα και κανέναν στον Παναθηναϊκό. Όλα αυτά τα έχει κάνει ήδη και πλέον έχει μία ομάδα που παίζει με την ηρεμία και την σιγουριά που διακρίνει και τον ίδιο. Ο Παναθηναϊκός είτε ψάχνει γκολ νίκης στις καθυστερήσεις, επειδή δεν το βρήκε νωρίτερα μέσα στο ματς, είτε ψάχνει γκολ νίκης στις αρχές του παιχνιδιού, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα στον τρόπο παιχνιδιού του. Παίζει με την ίδια ασφάλεια, ηρεμία και σιγουριά που χρειάζεται μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Και αυτός είναι και ο λόγος που έχει αυτό το εντυπωσιακό ρεκόρ στον πρώτο γύρο.

Ο Ιβάν είδε την ευκαιρία που είχε μπροστά του ο Παναθηναϊκός να πάρει ένα πρωτάθλημα μετά από χρόνια και την άρπαξε από τα μαλλιά. Οντως όσοι υποστηρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν εξελίσσει φέτος το παιχνίδι του έχουν δίκιο. Από επιλογή συμβαίνει όμως και όχι γιατί δεν μπορεί. Ο Γιοβάνοβιτς δεν προσθέτει πράγματα στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, δεν αλλάζει τίποτα στην λειτουργεία της ομάδας του, δεν την εκπαιδεύει σε τίποτα νέο και δεν αλλάζει τίποτα που να χαλάει τη συνταγή. Ο Γιοβάνοβιτς πέρυσι δοκίμαζε, άλλαζε πράγματα, φέτος σερβίρει κάθε Κυριακή ακριβώς το ίδιο πιάτο, με την ίδια γεύση, την ίδια εμφάνιση, τα ίδια συστατικά. Και ακόμη και όταν του λείπουν βασικά υλικά, στο… πιάτο η διαφορά δεν φαίνεται. Αυτό κάνει την ομάδα να αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτό της και της προσδίδει εκείνη την ηρεμία που διακατέχει και τον προπονητή της, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται στο χόρτο γεμάτη από αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρει έστω και στο τέλος, με τον τρόπο της και χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι διαφορετικό.

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό, κάπως έτσι είναι το φαβορί για τον τίτλο...