Όταν η ανακούφιση καλύπτει τη χαρά της νίκης

• Μήπως ο Μαζικού αξίζει μονιμότητα;
• Ζητούμενο (πάντα) είναι η διάρκεια
• Ο Μάντζιος κέρδισε το χειροκρότημα και την αναγνώριση του κοινού

Οι ευθύνες του επαγγέλματος απαιτούν νίκες σαν τη χθεσινή. Δίχως κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά ουσίας. Έμμεσα αυτό ισχυρίστηκε ο Άλαν Πάρντιου μετά την άνετη νίκη επί του Αστέρα Τρίπολης. Ο παραλληλισμός του β’ ημιχρόνου της Τούμπας με την κατοχή μπάλας της τάξεως του 73% με το αντίστοιχο βαρετό (όπως το χαρακτήρισε), χθες, στο «Κλ. Βικελίδης» δεν έγινε τυχαία. Ο Άρης επέλεξε να «σβήσει» το παιχνίδι, όπως κάνει ο chef με λίγο κρασί λίγο πριν αποσύρει το φαγητό από τη φωτιά. Κατέβασε ταχύτητα και ρυθμό, επενδύοντας παράλληλα στην αμυντική συμπεριφορά του αλλά και στην ταχύτητα της μεσοεπιθετικής γραμμής του στους χώρους που υποχρεωτικά έδωσε ο Αστέρας Τρίπολης. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα στο πρώτο 25λεπτο του δεύτερου μέρους, δίνοντας λιγότερα δικαιώματα στον αντίπαλό του, πνίγοντάς τον μ’ ένα τρίτο γκολ όπως έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Δεν έγινε, αλλά… job done, που λένε και οι Βρετανοί.

Αυτή ήταν εξάλλου η μεγάλη ανάγκη του οργανισμού. Υπάρχουν φορές που η ανακούφιση υπερισχύει της χαράς της νίκης. Έχω την αίσθηση ότι αυτό ένιωσε ο Μάνου Γκαρθία όταν σκόραρε έπειτα από κοντά 1000 λεπτά συμμετοχής του. Η πίεση που νιώθει ο Ισπανός αποτυπώνεται στο πρόσωπό του. Ξέρει ότι απέχει από αυτό που είχε φανταστεί ο Άρης όταν αποφασίστηκε η ισχυρή επένδυση για την απόκτησή του. Ενδεχομένως να έχει μάθει και τα λόγια του προπονητή του ο οποίος τον θέλει πιο τσαμπουκά στο παιχνίδι του. Πρώτα πρέπει να χαμογελάσει, μετά να το ευχαριστηθεί και στη συνέχεια να παίξει γιατί πράγματι είναι αρτίστας της μπάλας.

Τώρα εξάλλου έχει αρκετά στηρίγματα. Χθες για παράδειγμα, ο Άλαν Πάρντιου δεν άλλαξε τον ρόλο του Βλάντιμιρ Νταρίντα αλλά τον τοποθέτησε στη φυσική θέση του. Ο Τσέχος δεν είναι αμυντικό χαφ αλλά δημιουργικός εσωτερικός μέσος. «Κλασικό 8αρι», είπε ο Βρετανός. Ωστόσο, δεν αφήνει μόνο του τον Πίτερ Ετέμπο για την «λάντζα» διότι έχει επαγγελματική ευσυνειδησία. Είναι εκεί για να βοηθήσει. Έχω την αίσθηση ότι το μοναδικό σημείο του γηπέδου στο οποίο δεν πάτησε ο Τσέχος ήταν η αριστερή γωνιά μπροστά στη Θύρα 3. Τούτο, ωστόσο, δεν μου προκαλεί εντύπωση. Αυτός είναι ο Νταρίντα και οι επιδόσεις του θα αποτελούν σημείο αναφοράς μετά από κάθε παιχνίδι.

Μήπως ο Μαζικού αξίζει μονιμότητα;

Με πάσα ειλικρίνεια, άλλος παίκτης (μου) προκάλεσε εντύπωση χθες. Δεν ήταν σοβαροφανής αλλά σοβαρότατος. Εξαιρετικός στα δημιουργικά καθήκοντά του, σταθερός στην άμυνα, δίχως περιττές ενέργειες αλλά με εξυπνάδα στο παιχνίδι του. Ο Μπράντλεϊ Μαζικού έκανε ό,τι ήθελε από την πλευρά του κι έχοντας μπροστά του τον Ντάνιελ Μαντσίνι. Αυτός δίνει την ασίστ στη φάση του Νταρίντα στο 28’. Αυτός κινείται έξυπνα στον χώρο, στην «γκάφα» του Καρμόνα και φτιάχνει το δεύτερο γκολ. Αυτός βάζει το κεφάλι του στο σουτ του Ρετζίς στο 40ο λεπτό όπου η μπάλα πήγαινε προς τα δίχτυα. Ο Άλαν Πάρντιου πρέπει να αποφασίσει για τον βασικό αριστερό μπακ. Θεωρώ ότι ο Μαζικού αδικείται υπό την έννοια ότι έχει πληρώσει περισσότερο τα δικά του 1-2 λάθη, σαν αυτό που είχε κάνει στην ήττα από τον Βόλο, σε σχέση με τον Πίρσμαν.

Ο Μπριάν Νταμπό απέδειξε τις ευεργετικές επιδράσεις του εσωτερικού ανταγωνισμού. Είναι πλέον φανερό ότι ο Άρης θα παίζει με δύο δημιουργικούς μέσους αλλά ο λεγάμενος είναι ο 4ος στη σειρά. Προηγούνται οι Νταρίντα, Ματέο Γκαρσία και Μάνου Γκαρθία. Ο Νταμπό έχει μπόι σε σχέση μ’ αυτούς αλλά δεν παίζει μπάσκετ. Και ο Πίρσμαν έχει ύψος αλλά στην Τούμπα τις έχασε τις κεφαλιές. Χθες όμως, επιβεβαίωσε άλλα χαρίσματα γιατί μπήκε κι έλυσε το πρόβλημα. Έβγαλε τέσσερις εξαιρετικές μπαλιές, η τελευταία οδήγησε και στο γκολ ανακούφισης του Ράφαελ Καμάτσο. Κάποτε στο ποδόσφαιρο αναγνωριζόταν η αξία μόνο των βασικών ποδοσφαιριστών. Έχοντας αρπάξει πραγματάκια από το μπάσκετ, πλέον καταγράφεται η αξία των λεγόμενων game changers. Χρόνια τώρα στο ΝΒΑ υπάρχει το βραβείο του 6ου παίκτη. Αυτό ήταν ο Νταμπό απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης. Έφερε ισορροπία και πρόσφερε δημιουργία εκεί που οι συμπαίκτες του πνίγονταν σε μια κουταλιά νερού.

Ζητούμενο (πάντα) είναι η διάρκεια

Το ένα παιχνίδι δεν αποτελεί το βασικό πρόβλημα του φετινού Άρη. Αντιθέτως, η διάρκεια είναι. Έχουμε και λέμε. Νικά τον Αστέρα στην Τρίπολη, ανατροπή και νίκη επί του Ολυμπιακού για να ακολουθήσει το φάντασμα του Βόλου. Κλείνει με εντυπωσιακό τρόπο τον 1ο γύρο με εννιά γκολ σε δύο αγώνες με Λαμία και ΠΑΣ, έρχεται η διακοπή και η ισοπαλία στη Λιβαδειά. Μετά, κάνει το πιο δημιουργικό φετινό παιχνίδι του απέναντι στον Παναιτωλικό και πάει στην Τούμπα όπου στο πρώτο ημίχρονο χάνονται τα ίχνη του από το γήπεδο.

Ο Άρης χρειάζεται διάρκεια γιατί σε όλη τη (μέχρι στιγμής) διαδρομή μπερδεύει το γκάζι με το φρένο. Έχει ανάγκη μιας σειράς νικών για να πατήσει στιβαρά στα πόδια του, να αποκτήσει ψυχολογία. Μπροστά του έχει τον Ολυμπιακό, μια ομάδα με τρομερή δημιουργική ικανότητα η οποία προσπαθεί να μπολιάσει τους Χάμες, Φορτούνη, Μπιέλ αλλά έχει πρόβλημα στα μετ’ όπισθεν.

Ο Μάντζιος κέρδισε το χειροκρότημα και την αναγνώριση του κοινού

Σιγά μην δεν χειροκροτούταν ο προπονητής Άκης Μάντζιος. Καταρχήν το κέρδισε με τη δουλειά του, τη συμπεριφορά του και τον σεβασμό του στον σύλλογο. Είναι άνθρωπος που ξέρει να αγαπά αλλά και να χωρίζει. Η απομάκρυνσή του τον περασμένο Φλεβάρη δεν ήταν συνέπεια αμφισβήτησης της δουλειάς του και το ξέρει. Με μισή καρδιά αποφασίστηκε η λύση της συνεργασίας, διότι η ομάδα χρειαζόταν ένα εσωτερικό ταρακούνημα μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της θέσης που οδηγούσε στα Playoffs. Αν δηλαδή οι έξι βαθμοί είχαν επιστραφεί νωρίτερα, ο Μάντζιος δεν θα έφευγε (τότε) από τον πάγκο. Την ίδια μέρα, ο Άρης είχε κυριαρχήσει στους «Ζωσιμάδες», είχε χάσει μια ντουζίνα ευκαιριών και πληγώθηκε από τις αντεπιθέσεις του ΠΑΣ. Η πίεση είχε καταβάλλει τους πάντες. Κι ένας κόσμος που ξέρει και αναγνωρίζει δεν θα μπορούσε να μην τον χειροκροτήσει.

Υγ: Το κοινό δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με τα άγχη και το βάρος της ευθύνης των ποδοσφαιριστών. Λόγω των συμβολαίων τους, πολλοί τους θεωρούν κακομαθημένα παιδιά. Πρόσφατα παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Πελέ στο Netflix. Λίγο πολύ γνώριζα τη φτώχεια στην οποία μεγάλωσε και το κασελάκι της βιοπάλης που πέραν μερικών πενταροδεκάρων που κέρδιζε καθημερινά, τον οδήγησε στο να αγαπήσει τη μουσική. Αυτό που σίγουρα δεν ήξερα ήταν ότι ένιωσε κυρίως ανακούφιση (και λιγότερο χαρά) όταν το 1970 κέρδισε για 3η φορά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Γιατί ένιωθε ότι τον είχαν καταπλακώσει οι προσδοκίες ενός καταπονημένου λαού.