Λες «πρωτάθλημα»; Πιπέρι στο στόμα!

• Το σωστό κλισέ για τον «καθήκον»
• Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις

Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα και το πρωτάθλημα δεν κατακτήθηκε σε έναν αγώνα, εκτός και αν αυτός ήταν ο τελευταίος και έκρινε τον τίτλο στο φινάλε της διοργάνωσης. Μπορούμε να ορίσουμε, μέσα στη σεζόν ένα ματς όπου –κατά τη γνώμη μας- μια νίκη ή ήττα σε αυτό ήταν καθοριστική στο δρόμο προς τον τίτλο. Αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό και πιθανότατα, δεν θα συμφωνήσουμε όλοι στην κρισιμότητα αυτού του «ενός» ματς. Είναι, εξ ορισμού απίθανο ένας αγώνας σε μια σειρά δεκάδων αναμετρήσεων να είναι ο ένας και μοναδικός που σε χρήζει πρωταθλητή.

Στην περίπτωση της φετινής, ιδιαίτερα ανταγωνιστικής στην πρώτη τετράδα (και στην ουρά ασφαλώς) Superleague μέχρι κάποια στιγμή είχαμε την τρελή κούρσα του Παναθηναϊκού, η οποία έφτασε πολλούς οπαδούς του να βλέπουν σαν στόχο όχι απλά το πρωτάθλημα αλλά το: «τίτλος μόνο με νίκες» και άλλους σαν εφιάλτη την πιθανότητα να σταματήσει αυτό το σερί. Υπερβολή και στις δύο προσεγγίσεις. Κάποια στιγμή θα τελείωνε το σερί, θα ερχόταν η «κοιλιά» και ακριβώς εκεί ήταν που θα (έπρεπε να) αρχίσει να φτιάχνεται το μέταλλο που απαιτείται για μια ομάδα ώστε να φτάσει στον τίτλο του πρωταθλητή, μετά από πολλά-πολλά χρόνια ανομβρίας.

Το σωστό κλισέ για τον «καθήκον»

Ασπάζομαι μόνο την ανακούφιση για τη νίκη στα Γιάννενα και κανέναν από τους αρκετούς ύμνους που διάβασα σε αρκετά ΜΜΕ για αυτό το διπλό. Το οποίο είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας βαθμολογικά και ψυχολογικά, μετά το άσχημο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου και την ήττα στην Αγιά Σοφιά. Είναι όμως ένα αποτέλεσμα που δεν αλλάζει την τύχη των Πράσινων στο πρωτάθλημα. Δεν αφήνει όμως το τρένο να εκτροχιαστεί έχοντας μπροστά του τις τρεις συνεχόμενες μάχες με τον ΠΑΟΚ και μετά μια δύσκολη έξοδο στην Τρίπολη. Ακόμα μια απώλεια στην Ήπειρο, θα έκανε ακόμα πιο ζόρικο το έργο του Γιοβάνοβιτς στη διαχείριση των συνεχόμενων κραδασμών. Όση ψυχραιμία και αν επιδεικνύει, όσο και –με την ηρεμία του- στηρίζει τη δουλειά του γκρουπ, ορισμένα πράγματα ξεφεύγουν από τις ικανότητές του.

Ο Παναθηναϊκός κρατάει (αγκαλιάζει) το τρίποντο που είναι πολύτιμο, αλλά στα μάτια μου κρατάει –με την ίδια βαρύτητα- ότι βρήκε και ένα…ξόρκι για τα (το) γκολ που δεχόταν στα τρία από τα τέσσερα τελευταία παιχνίδια του, από αντίπαλο που του έκανε το μίνιμουμ των ευκαιριών. Δηλαδή…μέχρι και μία! Ο ΠΑΣ την έκανε τη μία ευκαιρία του και ήταν και ιδανική για αυτόν, αλλά αυτή τη φορά οι Πράσινοι δεν έπεσαν θύμα της «κατάρας» (όπου βέβαια υπάρχει ανθρώπινο λάθος η κατάρα μπαίνει αρκετά στην άκρη) και βγήκαν νικητές από το γήπεδο. Αλλά σε ακόμα μια περίπτωση, στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν παιχνίδια από τα οποία όταν βγαίνεις νικητής έχεις κερδίσει λιγότερα από αυτά που θα έχανες αν δεν έπαιρνες τους τρεις βαθμούς. Γι αυτό έχει προκύψει και η φάση κλισέ που λέει: «Έκανε το καθήκον του». Με τη διαφορά ότι από το ξεκίνημα του δευτέρου γύρου, για τον Παναθηναϊκό, αυτό το «καθήκον» είναι πολύ πιο ζόρικο απ’ ότι στον πρώτο και είναι δεδομένο πως έτσι θα πάνε τα πράγματα από εδώ και πέρα. Με κάποια εξισορρόπηση υποθέτω, η οποία θα προκύψει μέσα από το πνευματικό σκέλος. Όσο και αν θέλεις να κρατάς την ομάδα σου μακριά από υπερβολές, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάζονται οι παίκτες (ως ένα βαθμό) από την άκρατη…πρωταθληματολογία . Η οποία όμως έχει σαν παράπλευρη διαδικασία την εμφάνιση «φαντασμάτων» όταν αρχίζουν οι στραβές. Τώρα τα πράγματα μπαίνουν σε πιο ρεαλιστική βάση.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις

Αν κάτι αποδεικνύεται στην τρέχουσα Superleague είναι ότι όποιος μιλάει πολύ για πρωτάθλημα ή αρχίσει να το σκέφτεται -ως προοπτική- περισσότερο απ’ όσο του επιτρέπει η πραγματικότητα, χρειάζεται…πιπέρι στο στόμα. Το έπαθε η ΑΕΚ στα Γιάννενα, όταν είχε αρχίσει την έπαρση σημαίας, είχε προηγηθεί η λακούβα του Ολυμπιακού στο ίδιο γήπεδο και το Σάββατο ήρθε (πάλι) στην παρέα ο ΠΑΟΚ, στον περίγυρο του οποίου είχε αρχίσει να γίνεται κουβεντούλα (και να γράφεται δειλά-δειλά) για την επιστροφή του σε πορεία διεκδικητή, στα «μουλωχτά».

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι μετά από μια επιτυχία κάποιας από τις τέσσερις αυτές ομάδες, μεγιστοποιούνται σε βαθμό υπερβολής τα αυτονόητα που τις οδηγούν στη νίκη, σε σημείο που να σκέφτεσαι αν αυτοί που τα γράφουν ή τα λένε αυτά, δεν έχουν βγάλει συμπεράσματα και διδάγματα από εκείνους τους αγώνες που οι ίδιες ομάδες είχαν απώλειες.

Για να μην κουραζόμαστε δεν υπάρχουν τρελές διαφοροποιήσεις από αυτά που βλέπουμε στους πέντε τελευταίους αγώνες και δεν βλέπω, ότι κάποια από τις τέσσερις ομάδες θα γίνει ξαφνικά υπερηχητική . Τα κενά που υπάρχουν (ή θα υπάρξουν λόγω τραυματισμών \τιμωριών) στα ρόστερ των τριών από αυτές μεταβάλουν πολύ εύκολα τις συνθήκες σε έναν αγώνα, οπότε αναμένω και άλλες «στραβές». Οι οποίες βέβαια είναι «στραβές» για αυτόν που τις παθαίνει, αλλά στο πρωτάθλημα παίζουν όλοι οπότε επιτρέψτε μου να πω ότι είναι…ίσιες για κάποιους άλλους που παλεύουν για επιβίωση και αυτό βοηθάει να έχουμε το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών. ‘Οσο για τον τέταρτο της παρέας, τον Ολυμπιακό, με το… απροσμέτρητο βάθος στο ρόστερ το θέμα που δημιουργεί με την εικόνα του είναι ότι δεν βγάζει τη σπίθα που θα δικαιολογούσε η απαίτηση που έχει(;) από τον εαυτό του, για να κρατήσει τα σκήπτρα. Κάποιοι παίκτες (λίγοι) βγάζουν πάθος, κάποιοι άλλοι απλά την υποχρέωση να κερδίσουν (όχι κακό αλλά έχει και πολύ «φλατ» μέσα) και ορισμένοι δείχνουν να είναι σε φάση «αφού την επόμενη σεζόν θα είμαστε αλλού». Με αυτά τα δεδομένα οι Ερυθρόλευκοι δεν μοιάζουν να έχουν αβαντάζ από τον αριθμό των παικτών που έχει ο Μίτσελ στη διαθεσή του. Χώρια που θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει τον λιγότερο «προπονητή» από τους τέσσερις διεκδικητές.

Η κατάληξη, εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι πως η ΑΕΚ παραμένει ως η πιο υγιής και εξελίξιμη ανάμεσα στους τέσσερις, με όσες υποσημειώσεις επεσήμανα νωρίτερα. Όχι επειδή φόρτωσε και τον τραγικό Παναιτωλικό (θέμα μεγάλης κουβέντας η μυστήρια κατάρρευσή του με το καλημέρα της «λαμπερής» νέας ιδιοκτησίας), αλλά γιατί βγάζει αυτοματισμούς, δύναμη και ικανοποίηση μέσα από το παιχνίδι της. Αλλά ούτε και γι αυτή ο δρόμος έχει μυστήριες στροφές. Όμως για τους τρεις από τους τέσσερις αυτές οι δύο εβδομάδες έχουν και τις μάχες του κυπέλλου που μπορεί να μας κάνουν να μιλάμε αλλιώς στο τέλος του μήνα, όταν κάποιοι θα γλύφουν τις πληγές τους.