Οι Δικέφαλοι και οι (βαριοί)…πονοκέφαλοι

Οι περισσότεροι έχουν ανοίξει το πρόγραμμα της Superleague μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου, έχουν ανοίξει και το κομπιουτεράκι του κινητού ή απλά κάνουν ολίγον μπακαλίστικα προσθέσεις (η αφεντιά μου καλή ώρα) προκειμένου να δούμε όλοι πως θα είναι (πιθανότατα) η κατάσταση όταν, οι ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο στο πρωτάθλημα, θα μπουν στα πλέϊ οφ. Μπούρδες λέω εγώ. Γιατί πολύ απλά θα έρθουν μέχρι τις 11 Μαρτίου και ματς τα οποία θα αναιρέσουν αυτά που βλέπουμε στα μέχρι τώρα ντέρμπι. Τα –στην πλειοψηφία τους- πολύ ιδιαίτερα ντέρμπι που να μας έχει προσφέρει η τρέχουσα διοργάνωση. Με την ελπίδα ότι στο μίνι πρωτάθλημα των δέκα αγωνιστικών που θα ακολουθήσει θα δούμε ακόμα περισσότερα τέτοια ματς. Και εκεί, ο Θεός να βάλει το χέρι του για αυτούς που θα τα διαιτητεύσουν, από τη στιγμή που πάντα θα βρεθεί και μια ατάκα για τη διαιτησία ακόμα και εκεί που δεν μπορεί να μιλήσει κανένας. Δεν υπάρχει και ψυχολόγος για αυτή τη (δημοσιογραφική κυρίως) ασθένεια…

Οι διαπιστώσεις απλές και πανεύκολες, στην παρούσα φάση. Εκ του αποτελέσματος ασφαλώς και με βάση την εικόνα των ομάδων. Αυτό βλέπουμε, αυτό κρίνουμε. Γιατί –από την άλλη- υπάρχει και η συνεχής δουλειά πίσω από τις κάμερες που είναι και αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα και τους…βαθμούς στο τραπέζι. Αυτές οι διαπιστώσεις λένε (χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει) πως ΑΕΚ και ΠΑΟΚ είναι αυτή τη στιγμή στη φάση που ετοιμάζονται η μεν πρώτη να προσπεράσει από την εξωτερική τον κατάκοπο, σωματικά και ψυχικά Παναθηναϊκό, ο δε δεύτερος να είναι κερδίζει βήμα, βήμα την δυνατότητα να βρεθεί μια ανάσα από τον (όποιο) πρωτοπόρο στην εκκίνηση των πλέϊ οφ. Αυτά είναι τα απλά που φαίνονται μέσα στο γήπεδο…

Στα μάτια μου είναι παραπάνω από σίγουρο ότι στην όποια συγκομιδή βαθμών κάνουμε μιλώντας στα…καφενεία πρέπει να υπολογίσουμε ένα ποσοστό απώλειας από τις γκέλες που θα κάνουν ακόμα και αυτοί που δείχνουν απόλυτα υγιείς και ακμαίοι αυτή τη στιγμή. Δηλαδή οι δύο Δικέφαλοι. Η ΑΕΚ έφτασε μια ανάσα από τη δεύτερη απώλεια της στη δεύτερη έξοδο της από την Αγιά Σοφιά για το 2023 και ο ΠΑΟΚ δεν θα ζει κάθε βδομάδα στον ρόλο του… Γουίλιαμ Ουάλας (aka Braveheart) στον οποίο βάζει ο Λουτσέσκου την ομάδα του στα ντέρμπι (γράφαμε ότι μετά το ματς Κυπέλλου αυτό ΔΕΝ θα ήταν «ένα άλλο ματς» όπως πίστευαν πολλοί). Αναμφίβολα και τα δύο «αφεντικά» αυτής της περιόδου δείχνουν τεράστια πρόοδο στο παιχνίδι τους, οι προπονητές τους έχουν πίστη στους παίκτες τους και αυτοί ανταποδίδουν με πίστη στο σχέδιο, πληθωρικές εμφανίσεις και (κατά κανόνα) καλό ποδόσφαιρο. Θα ξαναγράψω όμως πως όσο υπάρχουν τα «κομάντο» που θα κυνηγάνε δαιμονισμένα έστω έναν βαθμό οι κανόνες θα είναι διαφορετικοί στα ματς που δεν είναι ντέρμπι. Και επιστρέψτε μου να πω ότι αν υπήρχε δικαιοσύνη στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα είχαμε ξένους διαιτητές ΚΑΙ σε αυτά ματς. Αλλά είναι σαφές ότι η ΕΠΟ και η Superleague δεν έχουν τα ίδια μέτρα και σταθμά για όλα τα μέλη τους. Αρκεί να αποφύγουν τις φωνές από τους μεγάλους. Τελικά ούτε αυτό το καταφέρνουν, αλλά αν πέσει και καμιά μαχαιριά σε «μικρό» είναι προφανές ότι (στη δικιά τους λογική) δεν χάθηκε και ο κόσμος. Ακόμα και έτσι όμως, αυτοί οι… ταπεινοί, θα κάνουν και άλλες ζημίες αλλάζοντας (λίγο ή πολύ) αυτά που έχουμε στο μυαλό μας για το πώς θα μπουν οι τέσσερις στην τελική ευθεία.

Κατά τα λοιπόν ας νιώσουμε και λίγο ευλογημένοι με το γεγονός ότι είμαστε στο τέλος Ιανουαρίου και ο τίτλος δεν έχει τελειώσει από τον Νοέμβριο, όπως και για το ότι έχουμε δει ωραία, «γεμάτα» ντέρμπι. Αλλά το κυριότερο ότι υπάρχουν ομάδες που δείχνουν να χτίζουν, να εμπιστεύονται τον προπονητή τους αλλά και αρκετούς νεαρούς παίκτες δίνοντας ελπίδα για το μέλλον. Άλλοι το έκαναν γιατί είχαν φάει τόσο ξύλο πολλά χρόνια από δικές τους αστείες επιλογές σε προπονητές και…κουμανταδόρους, νταραβεριτζήδες (τους οποίους πολλές φορές τα αφεντικά τραβούσαν από άλλες μπίζνες τους λες και το ποδόσφαιρο είναι «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω Α.Ε») και άλλοι επειδή η κάνουλα με το χρήμα έπρεπε να μειώσει πολύ την ροή της. Κάπως έτσι ορισμένοι ανακάλυψαν πως είναι το να φτιάχνεις ομάδα πέρα από παλινωδίες και γκλαμουριές. Ο Ολυμπιακός δεν δείχνει να είναι μέσα σε αυτές. Αλλά οι Ερυθρόλευκοι είναι μια κατηγορία από μόνοι τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όταν ξεκινούσαν να φτιάχνουν το ευρωπαϊκό τους προφίλ (όχι μόνο αγωνιστικά) στο νέο περιβάλλον της Ευρώπης, οι άλλοι ήταν στα (ποδοσφαιρικά) «δέντρα». Τώρα έχουν φτάσει να μοιάζουν με ολοένα και περισσότερο με παρηκμασμένο αριστοκράτη που είναι το όνομά του περισσότερο που προκαλεί (το όποιο) δέος παρά η ικανότητά του. Αλλά οκ, το θέμα είναι να παίζει με τρία δεκάρια με τον Βόλο και να κάνει τον πανηγυρισμό του Κριστιάνο σε αγώνα κυπέλλου ο Μαρσέλο.

Μπαίνοντας σε μια σειρά αγώνων που θα κρίνουν το βαθμολογικό αλλά και ψυχολογικό προβάδισμα ή μειονέκτημα της «τετράδας» στα πλέϊ οφ διαβάζω και ακούω αρκετές απόψεις για κάθε μια από τις ομάδες. Να πω λοιπόν ότι:

• Για να στηριχθεί -τώρα που κλυδωνίζεται το οικοδόμημα- ο Γιοβάνοβιτς από τον οργανισμό του Παναθηναϊκού θα πρέπει να υπάρχει «οργανισμός». Το θέμα είναι ότι η λειτουργία της ΠΑΕ δεν ακολούθησε ποτέ την αγωνιστική εξέλιξη της ομάδας. Και αυτό είναι πρόβλημα τώρα. Ας στηριχθεί έστω ο Σέρβος από τον κόσμο αν και αυτό σε λίγους αγώνες μπορεί να γυρίσει τούμπα. Δυστυχώς. Τα πράγματα στους Πράσινους πλησιάζουν πολύ πλέον στο «μη αναστρέψιμο».
• Το διπλό της ΑΕΚ στη Νεάπολη είναι πολύ πιο μεγάλο απ’ όσο δείχνει. Για πάνω από 75’ η Ενωση έμοιαζε ελλιποβαρής απέναντι σε αντίπαλο που έπαιζε σαν…ρωμαϊκή λεγεώνα βετεράνων (αυτό που έγραφα παραπάνω) και καλά έκανε αφού παίζει την ύπαρξή της. Ακόμα και τα δυνατά κορμιά της, για μεγάλο διάστημα είχαν χάντικαπ στις ατομικές μονομαχίες. Δεν «έπαθε» (όπως στα Γιάννενα) αλλά μένει να δούμε αν έμαθε. Σαφής η εξέλιξη με Αλμέϊδα, αλλά δεν αλλάζουν όλα τόσο γρήγορα.
• Το ξαναλέω ότι η συμπάθεια ή αντιπάθεια προς τον Λουτσέσκου είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να τραβάει επάνω του τα φώτα ο Ρουμάνος να…φτιάχνεται και ο ίδιος και να το μεταγγίζει αυτό στην ομάδα του. Στα ντέρμπι αυτό είναι το βούτυρο στο ψωμί του, γιατί δουλεύει και δουλεύει και πολύ και καλά. Το 5-0 και η εμφάνιση, μέσα σε πέντε μέρες, κόντρα στον Παναθηναϊκό είναι κάτι παραπάνω από απόδειξη. Εκεί όμως που πιστεύει ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να ρίχνει τριάρες εξ ορισμού αλλά ο αντίπαλος έχει άλλη γνώμη ο εκνευρισμός του μπορεί να μπλοκάρει και την ομάδα. Αλλά ότι είναι σε εξαιρετική φάση δεν το αμφισβητεί κανένας. Βέβαια από τώρα δημιουργείται μια εικόνα ότι του χρόνου ο ΠΑΟΚ θα τα σηκώσει όλα και… «μην μπείτε οι άλλοι στο γήπεδο καλύτερα». Δεν έχω κανένα πρόβλημα αν συμβεί αυτό, αλλά ρε συνάδελφοι ας καταλήξουμε μια φορά ότι δεν παίζουμε εμείς. Απλά γράφουμε. Με (πραγματική) αγάπη το λεω!
• Για τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι απλά. Χωρίς να έχει νικήσει σε ντέρμπι διεκδικητών ακόμα, με παίκτες που ελάχιστοι (είναι φανερό) έχουν μεταξύ τους και με το μέγεθος «Ολυμπιακός», τη σχέση που απαιτείται για να θεωρηθούν «ομάδα», το μόνο που μένει είναι η…ευθυγράμμιση των πλανητών ώστε η ποιότητα που έχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές και η καλή τους μέρα να δίνει λύσεις. Κυρίως στο Καραϊσκάκης και με αντιπάλους που δεν έχουν και πολλά να δώσουν αμυντικά. Η ρεβάνς με τον Αρη στο κύπελλο θα είναι σκληρό κρας τεστ για μια ομάδα που δεν δείχνει χαρακτήρα, πάθος και διάθεση. Και η οποία στο τέλος της σεζόν (ότι και να έχει κάνει) θα ψάχνει προπονητή και τουλάχιστον δέκα παίκτες (να πάρει) και περισσότερους να αποχαιρετήσει. Ας ασπαστούν κάποια στιγμή στο Λιμάνι την ποδοσφαιρική λογική. Η (μη) παρουσία του κόσμου στα περισσότερα ματς στο Καραϊσκάκης είναι σαφές μήνυμα.

Αυτά τα (πολύ) ευδιάκριτα επί του παρόντος και μακάρι να καίει η μπάλα (βαθμολογικά) μέχρι το τέλος.