Αρης: Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η διαφορά αλλά η εικόνα

Αν η εικόνα ήταν αυτή που θα έπρεπε, στο ζύγι δεν θα έμπαιναν τα τέσσερα παιχνίδια της κανονικής διάρκειας. Σε αυτή την περίπτωση, το πρόγραμμα του Αρη θα χαρακτηριζόταν βατό και το βλέμμα θα εστίαζε στα Playoffs. Μόνο που η εικόνα δεν είναι αυτή που του ταιριάζει. Μοιάζει φοβική σαν την εμφάνιση του δεύτερου μέρους με τον Παναθηναϊκό. Μιας ομάδας με περιορισμένη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της και ποδοσφαιριστές που ανέπνεαν τον φόβο πιθανής ισοφάρισης. Τελικώς, ήρθε το χειρότερο σενάριο, αυτό της ανατροπής. Ό,τι χειρότερο για ένα σύνολο το οποίο δείχνει ότι έχει ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτό προκλήθηκε από τις διαδοχικές ήττες, ή μάλλον συνολικά, από την εξέλιξη των πραγμάτων που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτή που υπολόγιζε.

Αυτό φαίνεται παντού. Στα εννιά παιχνίδια του δεύτερου γύρου ο απολογισμός είναι τρεις νίκες, μία ισοπαλία και πέντε ήττες. Αν συνυπολογιστούν και του Κυπέλλου, αυτές γίνονται επτά. Σύνολο τερμάτων, εννιά. Τα έξι εξ’ αυτών στα παιχνίδια με Βόλο και Αστέρα Τρίπολης. Για να επιτευχθούν χρειάστηκαν 90 τελικές προσπάθειες! Δεν ήταν όλες ίδιες. Τελική ήταν το σουτ του Οντουμπάτζο όπου με κόντρα η μπάλα κατέληξε στη γωνιά της εστίας του Μπρινιόλι. Είναι από τα γκολ που δεν περιμένεις να δεις. Αντιθέτως, επιβάλλεται να δεις να μετατρέπονται σε γκολ, φάσεις σαν αυτές που έχασε ο Γκρέι σε Λιβαδειά, Νίκαια και «Κλ. Βικελίδης» ή ο Αμπουμπακάρ Καμαρά κόντρα στον Παναθηναϊκό. Αυτές οι ευκαιρίες φωτογραφίζουν τους βαθμούς που χάθηκαν και τώρα δεν θα μιλούσαμε για το -4 από τον Βόλο. Αλλά αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα του Άρη. Επί τούτου, έχει γραφτεί πενταψήφιος αριθμός λέξεων. Κάποτε οι «κίτρινοι» έβρισκαν γκολ στην transition επίθεση, πλέον απώλεσαν κι αυτό το πλεονέκτημα.

Είναι όμως και τα λάθη. Επί Άκη Μάντζιου, όταν η ομάδα είχε περί των 25-30 λαθών, υπήρχε γκρίνια γιατί αυτός ο αριθμός θεωρούταν απαγορευτικός. Στον δεύτερο γύρο οι «κίτρινοι» κάνουν 50 κατά μέσο όρο και μόλις σε δύο αγώνες είχαν λιγότερα από τον αντίπαλό τους. Κι αυτό κάτι δείχνει. Εντάξει, οι αριθμοί δεν παίζουν ποδόσφαιρο αλλά διάβολε, δεν γίνεται να σχηματίζουν εντελώς παραπλανητική εικόνα. Μια αξία την έχουν.

Τα παραπάνω αφορούν αυτά που έγιναν, το θέμα είναι όμως τι θα γίνει τώρα. Το πρόγραμμα λέει ΟΦΗ (εκτός) και Ατρόμητο (εντός). Η περίσταση απαιτεί δύο νίκες, ειδικά με την ομάδα του Περιστερίου για να «κλειδώσει» η θέση στα Playoffs. Εκεί ο Άρης θα πρέπει να παρουσιάσει κάτι ανώτερο από το 1-1-8. Αυτός είναι ο απολογισμός του στους αγώνες με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, με το Κύπελλο μέσα. Γιατί με τέσσερις βαθμούς, Ευρώπη δεν έχεις.

Ωστόσο, αυτή η σκέψη μοιάζει κάπως μακρινή. Προέχει η μάχη της Κρήτης. Εκεί ο Άρης θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο και κυρίως να υψώσουν ανάστημα τα βαριά χαρτιά. Το παρελθόν δεν διαγράφεται, τουλάχιστον ας κάνουν μια νέα αρχή. Ο Φαμπιάνο θα λείψει και στα δύο παιχνίδια που ακολουθούν κι έτσι το σύνολο θα ισορροπήσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί του Νικολά Ενκουλού. Ο Γιάκουμπ Μπράμπετς θα επιστρέψει, ενδεχομένως να νιώσουν πιο έτοιμοι και οι Αμπουμπακάρ Καμαρά, Λούις Πάλμα. Για τον Χουάν Ιτούρμπε έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Σίγουρα απαιτείται να αλλάξει η συνολική εικόνα. Ομοίως και η ψυχολογία η οποία βρίσκεται στα τάρταρα. Το -4 από το Βόλο είναι πρόβλημα αλλά όχι το βασικό. Η εικόνα στοιχειοθετεί μεγαλύτερο εκτός κι αν αυτή αλλάξει.

Υ.Γ: Κάθε καλοκαίρι ο Άρης κάνει το λάθος του… ενός εκατομμυρίου. Το 2019 ήταν ο Λερίν Ντουάρτε, ακολούθησε ο Κώστας Μήτρογλου ο οποίος έδωσε τη σκυτάλη στον Ιζέτ Χαΐροβιτς και φέτος είναι ο Ζερβίνιο. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα τμήματα υποδομής του συλλόγου αν αυτά τα (περίπου) 4.000.000 προσφέρονταν για την ανάπτυξή τους; Δεν μπορεί, 1-2 «φυντάνια» θα έβγαιναν…