Την αλήθεια την είπε μόνο ο πατέρας του Αλκη

Ξύλο πέφτει παντού με αφορμή το ποδόσφαιρο. Στο «πλαίσιο», αν θέλετε, ποδοσφαιρικών αγώνων. Ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια, μετά την πανδημία. Δεν πέφτει πια τόσο συχνά εντός των γηπέδων, Συμβαίνει, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Ο κανόνας είναι ότι κάθε εβδομάδα ευρωπαϊκών αναμετρήσεων, σε κάθε, μα κάθε αγωνιστική ομίλων, κάπου πέφτει χοντρό ξύλο. Μακριά από τα γήπεδα. Στους δρόμους. Στην Ιταλία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στην Τουρκία, στην Ισπανία, παντού. Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι μόνο «ελληνικό». Είναι πανευρωπαϊκό. Είναι κοινωνικό. Είναι παγκόσμιο για να μην αναφερθούμε στη Λατινική Αμερική... Και μεταφέρεται στο ποδόσφαιρο γιατί μπορεί σ’ αυτό το χώρο να επωαστεί ευκολότερα η βία. Εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Ξύλο μεταξύ οπαδών, ξύλο μεταξύ αστυνομίας και οπαδών. Συμβαίνει τώρα, συνέβαινε παντού. Τώρα πια, πιο συχνά. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στα καταγεγραμμένα από τα media (σκεφτείτε πόσα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί!) περιστατικά βίας μόνο στη Θεσσαλονίκη, στα 2-4 χρόνια προ πανδημίας. Και θα καταλάβετε. Πόσα και πόσα «πεσίματα» είχαν καταγραφεί. Και τι έγινε; Φτάσαμε στη δολοφονία του Αλκη. Βλέπαμε τι συμβαίνει και αντιλαμβανόμασταν τι μπορεί να συμβεί, πάρα πολλοί. Προφανώς και οι αρμόδιοι. Όμως τελικά δολοφονήθηκε ένα τελείως αθώο παιδί. Και είπαν ότι θα πάρουν μέτρα. Αλλά κάποιοι εκατοντάδες Κροάτες διέσχισαν οδικώς τη μισή Ελλάδα και έσπειραν τον τρόμο, τελικά και το θάνατο, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και είπαν ότι θα πάρουν μέτρα, ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί ποιος δολοφόνησε τον Μιχάλη Κατσούρη. Και φτάνουμε με αφορμή έναν αγώνα βόλεϊ να γίνεται δολοφονική επίθεση εναντίον αστυνομικών από μια «αγέλη» χούλιγκανς. Στα δικά μου μάτια δεν έχει τόση σημασία το χρώμα. Όπως δεν το είχε και στη Λαυρίου, όταν είχε δολοφονηθεί ο Μιχάλης Φιλόπουλος σε ραντεβού οπαδών, πάλι με αφορμή αγώνα βόλεϊ. Αγώνα γυναικών!

Μίλησαν – ως συνήθως – πολλοί και είπαν πολλά. Χωρίς ονόματα, πάλι ως συνήθως. Όμως την αλήθεια μόνο ένας την είπε. Στους «Αταίριαστους» του ΣΚΑΪ ο Αρης Καμπανός, πατέρας του δολοφονηθέντος Αλκη Ρίξτε μια ματιά κι αν διαφωνείτε, σκεφτείτε το ξανά: «Υπάρχει όχι μόνο το θέμα της αποτροπής, αλλά και της πρόληψης. Κοινός παρανομαστής σε όλα τα επεισόδια είναι ότι πρόκειται για μια γενιά που μεγάλωσε με την οικονομική κρίση. Αυτή τη γενιά τη χάσαμε, γιατί υπάρχει πολλή οργή, θυμός, μίσος. Δεν φταίνε τόσο τα ίδια τα παιδιά, αλλά οι γονείς που γνωρίζουν τι κάνουν, και είναι ακόμη χειρότερο αν δεν γνωρίζουν. Οι γονείς από τα 400 άτομα που προσήχθησαν διαμαρτυρήθηκαν, αλλά έπρεπε να καταλάβουν ότι κάτι λάθος έκαναν. Δεν φταίει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, αυτά είναι αθλήματα! Είναι ευθύνη όλων μας. Το να κρατάει κάποιος φωτοβολίδα ή μαχαίρι σημαίνει ότι το έχει ξανακάνει. Αν δεν ξέρουν οι οικογένειες τι κάνουν τα παιδιά τους, είναι ακόμη χειρότερο. Πρέπει να σκύψει πάνω από το πρόβλημα όλη η κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που καθοδηγούν αυτά τα παιδιά, κακοποιητικά στοιχεία, αντί να τα καθοδηγεί η οικογένεια ή η πολιτεία. Έχει χαθεί η ηθική πυξίδα. Χάνουμε παιδιά σε άσχημες πράξεις».

Δεν είναι επιστήμονας ο Αρης Καμπανός. Δεν είναι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ψυχολόγος, ούτε δάσκαλος. Δεν είναι «επαγγελματίας» του ευρύτερου χώρου των σπορ. Οσα λέει δημοσίως είναι αυτά που έζησε, αυτά που έχει δει ως πατέρας. Είναι αυθεντικά. Είναι το απόσταγμα της δικής του πικρής πείρας. Και είναι απολύτως αληθινά. Διότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο θέμα της παιδείας. Πώς και γιατί να φτάσει ένα 18χρονο παιδί να εκτοξεύσει ναυτική φωτοβολίδα εναντίον αγνώστων οι οποίοι δεν τον έχουν βλάψει προσωπικά σε τίποτα απολύτως; Ποια σκέψη και ποια λογική είναι εκείνη που οδηγεί το χέρι του να υπακούσει στην εντολή του «καθοδηγητή»;

Αντιγράφουμε από τα σχετικά ρεπορτάζ που δεν έχουν διαψευστεί: «Κατά την κατάθεσή του ο 18χρονος συλληφθείς για την επίθεση εναντίον των αστυνομικών έξω από το «Μελίνα Μερκούρη» φέρεται να περιέγραψε και τον άνδρα που τους έδωσε οδηγίες για την επίθεση στους αστυνομικούς, αναφέροντας ότι όταν πήρε τα εισιτήρια από τον σύνδεσμο, τους είπαν ότι πάνε για επεισόδια. Φέρεται, επίσης, να υποστήριξε ότι ένας άνδρας, 35-40 χρονών, ήταν εκείνος που τους έδωσε οδηγίες, πολεμοφόδια και ναυτικές φωτοβολίδες και του έδειξε πώς να την εκτοξεύσει. ‘Δεν ήξερα πως να την χρησιμοποιήσω και μου έδειξε εκείνη τη στιγμή το ίδιο άτομο’», είπε μεταξύ άλλων.

Γιατί, λοιπόν, αυτό το παιδί έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Πώς έφτασε εκεί; Αυτό πρέπει να αναζητήσει η κυβέρνηση, απευθυνόμενη σε ειδικούς. Αυτό είναι το βαθύ πρόβλημα που πρέπει να την απασχολήσει. Η νεολαία της. Αυτή που οπαδικά τουλάχιστον μαθαίνει ότι κάθε «αλλόθρησκος» είναι εχθρός. Οι 15άρηδες που γίνονται 18άρηδες και οι 18άρηδες που γίνονται 20χρονοι. Πώς και πόσο ασχολείται το ελληνικό κράτος με τα παιδιά του Γυμνασίου, στην κρισιμότερη ηλικία ανάπτυξής τους; Πόσο καθαρό χρόνο μπορεί να διαθέσει τη σήμερον ημέρα ένας πατέρας και μια μητέρα με «μέσο» ή «κατώτερο» εισόδημα με τις καλύτερες προθέσεις για τα παιδιά τους, δηλαδή η πλειονότητα του ελληνικού λαού; Τι είδους εκπαίδευση (και δεν εννοώ τα σχολικά μαθήματα και τα... αγγλικά) λαμβάνουν καθημερινά από τους φροντιστές και τους δασκάλους τους και πόσο σωστά εκπαιδευμένοι είναι εκείνοι για να μεταφέρουν στα παιδιά αυτά που πρέπει; Τι υποστήριξη παρέχεται στους γονείς επιμορφωτικά, σεμιναριακά, εκπαιδευτικά από την Πολιτεία για την ανατροφή, την απασχόληση, τις δραστηριότητες, τη ζωή του παιδιού μέχρι την ενηλικίωσή του;

Αυτά είναι τα σημαντικά. Για τα υπόλοιπα, να΄ χαμε να λέγαμε. Από τη σφαγή στον τελικό του Πανθεσσαλικού, όταν είχε ασχοληθεί όλη η υφήλιος με τις εικόνες από τις σώμα με σώμα μάχες και είχαν... εκπονηθεί φοβερά μέτρα επί ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε πολλά περισσότερα και δυστυχώς χειρότερα επί ΝΔ. Αν εφαρμοστούν οι ήδη υπάρχοντες νόμοι, θα πήγαιναν πολλοί φυλακή, αλλά κανείς δεν έχει τα κότσια. Συνεπώς, παρ΄τε να' χετε προς το παρόν κεκλεισμένων των θυρών για να κάνουμε όλοι καλές γιορτές και να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας και βλέπουμε εν συνεχεία... Οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται είναι εκείνοι που έχουν πληρώσει το διαρκείας τους ή πηγαίνουν 4-5 φορές το χρόνο στο γήπεδο απλώς για να γευτούν το μοναδικό συνδυασμό συναισθημάτων που μπορεί να σου δημιουργήσει ένα ποδοσφαιρικό ματς. Μόνο αυτοί. Κατά τα λοιπά, τίποτα πια δεν μου προκαλεί έκπληξη από την πλευρά των κυβερνήσεων στη χώρα όπου έχουν το θράσος να δείχνουν με το δάχτυλο δημοσίως και να μιλούν για στημένα ματς, βία και νοθεία άνθρωποι που όσοι γνωρίζουν τι πραγματικά είναι, γελούν! Ξεκαρδίζονται πικρά μαζί τους και με το ελληνικό κράτος. Η' μάλλον, κρυφογελούν. Μην μας ακούσουν κιόλας. Διότι όπως είχε γράψει πρόσφατα και ο Βασίλης Σαμπράκος, κότες είμαστε κι εμείς (όποιοι δεν είναι τζουκ – μποξ που τους βάζεις ταλιράκι να ξεκινήσουν το «τραγούδι»).

Υ.Γ.: Απόλυτα ανακουφισμένος πρέπει να αισθάνεται ο οργανισμός του Ολυμπιακού για την απόφαση της διεξαγωγής του ματς με την Μπάστκα Τόπολα κεκλεισμένων των θυρών. Διότι η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, ο άτυχος αστυνομικός παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση και αν γινόταν το «πανηγύρι των τρελών» στο «Γ. Καραϊσκάκης» την Πέμπτη, η UEFA δεν είναι… SuperLeague και ΕΠΟ να ρίξει ένα πρόστιμο και 2-4 ματς κεκλεισμένων των θυρών. Καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε σ’ αυτό το ευαίσθητο χρονικό σημείο.