Παναθηναϊκός: Με κλάση Μπακασέτα, εγωισμό και πίστη Τερίμ, ενδεκάδα και «λογική» Ιβάν

H ενδεκάδα ήταν «Γιοβάνοβιτς». Ολοι οι παλιοί, ο Μπακασέτας και ο Ντραγκόφσκι, πάπαλα. Η λογική ήταν «Γιοβάνοβιτς»: πιέζουμε ψηλά στο πρώτο 30λεπτο, προσπαθούμε για δεύτερες μπάλες, παίρνουμε το προβάδισμα, το διαχειριζόμαστε. Η «στοχοποίηση» ήταν «Γιοβάνοβιτς»: αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός του Τερίμ ήταν πιο διαβασμένος. Στοχεύσατε κύριε Πέρεθ και κύριε Αράο την αριστερή πτέρυγα των Ορτέγα – Ρίτσαρντς. Επίμονα και υπομονετικά. Με Κώτσιρα, Μπακασέτα, Παλάσιος και Γερεμέγεφ, Μπερνάρ, Τσέριν να έρχονται από την… άλλη μπάντα.

Τι δεν ήταν «Γιοβάνοβιτς»; Η αμεσότητα. Η ταχύτητα. Λιγότερες πάσες, λιγότεροι αυτοματισμοί. Τι δεν ήταν «Γιοβάνοβιτς»; Η επιθετικότητα. Η σκληράδα. Και σίγουρα η αυτοπεποίθηση. Το «απόψε νικάω εγώ!». Ο Παναθηναϊκός μόνο soft δεν ήταν χθες. Αυτό που ανέδυε ακόμα κι όταν ο Ντραγκόφσκι απέκρουε, ακόμα κι όταν ο Ναβάρο με τον Ελ Καμπί καθυστερούσαν στην πρώτη σκέψη και στο decision making, ακόμα κι όταν ο Ροντινέι και ο Μασούρας αστοχούσαν. Ο Ολυμπιακός σου έδινε την εικόνα μιας ομάδας που μπορεί να δημιουργήσει 15 ωραίες φάσεις και να χάσει 10 ευκαιρίες μόνο και μόνο επειδή δεν πιστεύει ότι μπορεί να προηγηθεί, να ισοφαρίσει, να μειώσει, να νικήσει. Σου έδινε την εικόνα μιας ομάδας που δεν θα σκόραρε ακόμα κι αν το ματς είχε δύο παρατάσεις. Διότι δεν είχε πίστη στη νίκη!

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Panathinaikos FC (@fcpanathinaikos)

Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός την είχε από το πρώτο λεπτό κι αυτό πιστώνεται στον Τερίμ! Νίκησε γιατί μπήκε για να νικήσει και πίστευε στην επιτυχία του. Ο Ολυμπιακός (που χρειαζόταν περισσότερο το τρίποντο εδώ που τα λέμε) μπήκε για να μην ηττηθεί, με την ίδια λογική του πρώτου ματς Κυπέλλου λες και όλα τα ματς είναι ίδια, δεν πίστεψε στην επικράτησή του και ηττήθηκε παρότι στην πραγματικότητα έχει περισσότερες καλές στιγμές από τον αντίπαλό του.

Το 2-0 δεν είναι ακριβώς πλασματικό, αλλά δείχνει πολύ πιο «απόλυτο» από την εικόνα του ντέρμπι. Θα μπορούσε να είναι 2-1, 2-2. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε τις αμυντικές του αδυναμίες πολύ περισσότερο απ’ ότι οι Πράσινοι. Και θα είναι μέγα λάθος του Τριφυλλιού αν πιστέψει ότι χθες έκανε πάρα πολύ καλό ματς. Όχι, δεν έκανε. Το μαρτυρούν οι αποκρούσεις του Ντραγκόφσκι, οι φάσεις του Ολυμπιακού μέσα στη μεγάλη περιοχή, το αδιανόητο ματς του Μασούρα στο πρώτο ημίχρονο όταν μοίραζε από παντού και παντοιοτρόπως τις τελικές πάσες σαν φιστίκια. Όμως ο Παναθηναϊκός είχε τρομερή αυτοπεποίθηση, απίστευτο δυναμισμό, πολύ ισχυρότερη θέληση για την επικράτηση. Πιο θερμός ο δεσμός με τους οπαδούς του αυτή την περίοδο, πιο δυνατός ο δεσμός και μεταξύ των παικτών συγκριτικά με του Ολυμπιακού, λόγω των αμέτρητων αλλαγών στους Ερυθρόλευκους. Είναι το κατάλληλο timing να ισχυροποιηθεί και ο δεσμός παικτών – προπονητή...

Ο Τερίμ λογικεύτηκε. «Μαζεύτηκε», φαίνεται και από τις πολύ πιο ήπιες δηλώσεις του συγκριτικά με τις υπερβολές των τριών πρώτων εβδομάδων. Εφαγε «χαστούκια» και με τις απώλειες παικτών λόγω τραυματισμών και με το αδικαιολόγητο σφάλμα διαχείρισης του Ιωαννίδη και με τις ήττες από Ατρόμητο και ΠΑΟΚ. Αφησε στην άκρη τα πειράματα και τα «δεν με πειράζει να κάνει και ο αντίπαλος φάσεις, αρκεί εμείς να βάζουμε περισσότερα γκολ».

Πήγε στα «σίγουρα»: Αράο - Γεντβάι στόπερ, Ρουμπέν – Τσέριν χαφ. Ούτε Ακαϊντίν, ούτε Βίτορ Ούγκο, ούτε Βιλένα. Δεν του «βγήκαν» όλα. Ο Χουάνκαρ ήταν «μαύρη τρύπα» από το πρώτο μέρος. Ο Μασούρας έκανε τον Μέσι στο α’ ημίχρονο. Ο Ναβάρο και ο Ελ Καμπί είχαν τελικές που ο… Γερεμέγεφ μάλλον θα τις είχε κάνει γκολ. Ο Ολυμπιακός είχε διαστήματα υπεροχής. Αλλά δείχνει ο Τερίμ να έχει αντιληφθεί πλέον κάποια από τα σφάλματά του. Και στον τομέα της εκγύμνασης και στο πεδίο των επιλογών προσώπων στη μεσοαμυντική γραμμή του. Εμπιστεύεται περισσότερο εκείνους που θα προστατεύσουν την ομάδα του από το να δεχθεί γκολ παρά εκείνους με τους οποίους θα τον βοηθήσουν να παίξει πιο «αλέγκρα». Ισως επειδή έφαγε και τις «σφαλιάρες» του, αντιμετώπισε λιγότερο ιδεαλιστικά και περισσότερο ρεαλιστικά την κατάσταση, αντιλήφθηκε τη δυσκολία του εγχειρήματος μ’ αυτόν τον ασταμάτητο ΠΑΟΚ και αυτή την νταμπλούχο ΑΕΚ που έχει μόνο ένα ματς ανά εβδομάδα. Και στο μέλλον καλείται να παίζει ακόμα πιο πολύ για το αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός που ακόμα διανύει μεταβατικό στάδιο. Μια άνω τελεία μπήκε απλώς με το 2-0 επί του Ολυμπιακού. Η αλλαγή από έναν προπονητή 2.5 ετών σε μια ομάδα χρειάζονται χρόνο...

Και η αλήθεια είναι ότι έχει πολλή δουλειά ακόμα ο Παναθηναϊκός. Και στο αμυντικό transition και στη χημεία της μεσαίας γραμμής και συνολικά στην ανασταλτική λειτουργία του. Πρέπει να μελετά καλύτερα τον αντίπαλο, να μην ασχολείται μόνο με τον εαυτό του. Μπροστά… μην τον φοβάσαι. Γκολ θα βγάλει. Και ένα και δύο και τρία και περισσότερα άμα λάχει. Ακόμα κι αν λείπει ο Ιωαννίδης, σκοράρει σε όλα τα ματς. Κυρίως λόγω Μπακασέτα. Ο Ιωαννίδης, όμως επιστρέφει. Όπως και ο Βαγιαννίδης και οι Σλοβένοι. Το πρόγραμμα ελαφραίνει. Η πίεση μειώνεται και η συσπείρωση αυξάνεται. Ο προπονητής μαθαίνει περισσότερο τους παίκτες, πατάει πιο γερά στα πόδια του και (δείχνει να) λογικεύεται.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Panathinaikos FC (@fcpanathinaikos)

Είναι μια όμορφη, ήρεμη και… πανηγυρική εβδομάδα αυτή για τον Παναθηναϊκό. Η μοναδική του Φεβρουαρίου! Τούμπα την επόμενη στον πρώτο ημιτελικό, ρεβάνς στη Λεωφόρο με τον ΠΑΟΚ τη μεθεπόμενη, εμβόλιμη με τον Αρη η τελευταία του μήνα, στις 28 Φεβρουαρίου. Μια ωραία ευκαιρία για ανάσες, για προγραμματισμό, για πλάνα. Επόμενο επικίνδυνο test στις Σέρρες, πριν από τους πολυσήμαντους ημιτελικούς με τον επικεφαλής της βαθμολογίας. Αυτά τα δυο ματς και οι ισορροπίες στα αποδυτήρια τώρα που το ρόστερ «γεμίζει» και θα μένουν εκτός 20άδας περισσότεροι παίκτες επιπέδου «Αϊτόρ» όπως χθες, είναι οι επόμενες σκληρές δοκιμασίες για τον «Imperator».

Υ.Γ.: Sorry που θα διαφωνήσω με την αποθέωση του Ρουμπέν Πέρεθ, του Τσέριν, του Αράο, γενικώς του Παναθηναϊκού... Ναι, έπαιξαν καλά. Δεν ήταν όμως ούτε... «εκκωφαντική», ούτε... εξωπραγματική η απόδοσή τους. Εξ ου και οι Πράσινοι δέχθηκαν πάλι πολλές φάσεις σε transition καταστάσεις. Και σε γενικότερο πλαίσιο, είναι φυσιολογική, αλλά... παγίδα για τους Πράσινους όλη αυτή η πανηγυρική ατμόσφαιρα μετά τις δυο σερί επιτυχίες επί ενός πάρα πολύ προβληματικού αιωνίου αντιπάλου. Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι δεν έχει αναγνωριστεί όσο της αξίζει η προσφορά του αλάνθαστου χθες Ντραγκόφσκι, η κλάση και η ποιότητα του καταλυτικού Μπακασέτα, η προσπάθεια του βιονικού Κώτσιρα και η απόδοση του ακαταπόνητου Παλάσιος που δεν σταματά να πιέζει, να τρέχει, να παίρνει προσπάθειες και πρωτοβουλίες, να είναι διαρκώς ένα ενοχλητικό κουνούπι μέσα στη μύτη του αντιπάλου.