ΠΑΟΚ - ΑΕΚ: Εχουν ζητήματα ενόψει των play offs...

• Η πραγματικότητα για τον ΠΑΟΚ
• Το πρόβλημα παραγωγικότητας της ΑΕΚ

Μπορείς να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα από την πλευρά ενός προπονητή και να διαβάσεις την οπτική του σε αυτά που λέει μετά από αυτόν. Μπορείς να τον δεις και με αυτή του θεατή, ειδικά αυτού που δεν έχει «κάψα» για το αποτέλεσμα και κάθεται να δει τις δύο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος να παίζουν μεταξύ τους. Αν ακολουθήσεις τον δεύτερο δρόμο (όπως είναι λογικό) εύκολα λες ότι πάλι καλά που υπήρχε και το δεύτερο ημίχρονο, γιατί στο πρώτο δεν είχες κανένα πρόβλημα να κάνεις και ένα ζάπινγκ μπας και πετύχεις τίποτα καλύτερο από αγγλικό πρωτάθλημα της δεκαετίας του ’80. Γιατί κάτι τέτοιο θύμιζε η κατάσταση στο γήπεδο. Καλή η ένταση και η δύναμη, ντέρμπι ήταν, κρίσιμο ματς (μάλλον), αλλά όπως και να το κάνουμε ειδικά από αυτές τις δύο ομάδες και κυρίως από τον ΠΑΟΚ του τελευταίου διμήνου, περιμένεις περισσότερα πράγματα από το να σηκώνει τη μπάλα στον αέρα κάθε τρεις και λίγο μήπως και βρει μια λύση γύρω και μέσα στην περιοχή της ΑΕΚ.

Το δεύτερο μέρος σίγουρα ήταν διαφορετικό και εκτός από τα γκολ, με τις ευκαιρίες (βασικά για τους γηπεδούχους), την αλλαγή ρυθμού, το κυνήγι του ΠΑΟΚ για την ανατροπή, τις κινήσεις από τον πάγκο. Όλο αυτό έφτιαξε ένα φυσιολογικό ποδοσφαιρικό σκηνικό. Αν και βλέποντας την αναμέτρηση με την πρώτη προσέγγιση (αυτή του προπονητή) ήταν απόλυτα κατανοητό και γιατί πήγε όπως πήγε και το πρώτο ημίχρονο. Αν η ΑΕΚ ήθελε να… σπάσει τον τσαμπουκά ενός ποιοτικού, παραγωγικού και αποτελεσματικού ΠΑΟΚ μόνο με τη δύναμη και τη σκληράδα μπορούσε να το κάνει. Το προσπάθησε, μετά το 15’, το πέτυχε μέχρι το 70’ και ήταν σαφές ότι βραχυκύκλωσε τον αντίπαλο της όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και πνευματικά, θυμίζοντας του ότι απέναντί της δεν τα καταφέρνει. Και η αλήθεια είναι πως μέχρι το 70’ έδειχνε απίθανο να βγουν οι γηπεδούχοι από αυτή την παγίδα. Ακριβώς γι αυτό αποκτούν μεγαλύτερη αξία, τόσο η ισοφάριση, όσο και η αντίδραση που κατάφερε να βγάλει η ομάδα του Λουτσέσκου, σε σημείο που να κλείσει τον αγώνα με το παράπονο ότι αν κάποιος έπρεπε να κερδίσει ήταν αυτή.

Η πραγματικότητα για τον ΠΑΟΚ

Η πραγματικότητα βέβαια φέρνει από έναν βαθμό στο σακούλι για την κάθε μία, τον Παναθηναϊκό ακόμα περισσότερο (πρακτικά) στη μάχη του τίτλου και (ακόμα και) τον Ολυμπιακό να πιστεύει ότι ο Μεντίλιμπαρ μπορεί να είναι μάγος και με διπλό στην Τούμπα να αλλάξει τις ισορροπίες στο πρωτάθλημα. Δεν χρεώνεται η ελπίδα στη ζωή και καλό είναι να υπάρχει. Συνεχίζοντας στην «πραγματικότητα» υπάρχει το συμπέρασμα του ντέρμπι που λέει ότι ΠΑΟΚ και ΑΕΚ έχουν ζητήματα ακόμα να λύσουν μπαίνοντας στην τελική ευθεία ως (υποκειμενική κρίση) τα πρώτα φαβορί για τον τίτλο. Και οι απαιτήσεις μεγεθύνονται για τον Δικέφαλο του Βορρά, έχοντας παράλληλα (σε πρώτη φάση) και τη μάχη του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό. Εκεί βέβαια είναι αυτός που έχει πάρει εσχάτως τον αέρα του αντιπάλου του, αλλά όλα αυτά είναι σχετικά.

Στον ΠΑΟΚ έπαιξαν φέτος πολλές φορές με τη φωτιά, της ανάγκης για ανατροπή σε έναν αγώνα και τις περισσότερες όχι μόνο δεν κάηκαν αλλά γύρισαν το ματς τους και έφτιαξαν την εικόνα του «αθάνατου». Με τη διαφορά ότι ίσως ξέχασαν πως η τελευταία φορά (χρονικά) που βρέθηκαν να ακολουθούν στο σκορ δεν έφερε ανατροπή και αυτή ήταν στο Βικελίδης. Ούτε με την ΑΕΚ γύρισε το ματς την Κυριακή και το θέμα είναι ότι έρχονται τα γεμάτα ντέρμπι play-offs, όπου τουλάχιστον οι δύο από τους τέσσερις βασικούς σου αντιπάλους (ασφαλώς και βάζω τον Άρη μέσα, όταν μιλάμε για ντέρμπι!) δεν δείχνουν «μπόσικοι» απέναντί σου. Το χειροκρότημα για το όμορφο ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα του και για το γεγονός ότι κατάφερε να εντάξει σε αυτή πολλούς νέους παίκτες, ο Λουτσέσκου το έχει εισπράξει ήδη και πολύ σωστά. Τώρα έρχονται οι αγώνες που κρίνουν τίτλους, οπότε όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Το πρόβλημα παραγωγικότητας της ΑΕΚ

Ο προβληματισμένος και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων (για τα δικά του δεδομένα) Λουτσέσκου μετά το τέλος του αγώνα της Κυριακής είναι ίσως μια ένδειξη πως έχει αντιληφθεί καλά ότι απαιτείται άμεσα να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στη χαρά του παιχνιδιού και τις νίκες στα ντέρμπι, άρα την αποτελεσματικότητα χωρίς να περπατάει η ομάδα του σε τεντωμένο σχοινί . Άλλες φορές με ένα εικοσάλεπτο καλής μπάλας ο Λουτσέσκου ήταν ικανός να πει ότι ο ΠΑΟΚ έχει πατήσει τον αντίπαλο, αλλά αυτή τη φορά ήξερε καλά ότι ξέφυγε από του (ποδοσφαιρικού) Χάρου τα δόντια, όπως και ότι σε δύο αναμετρήσεις με την ΑΕΚ η ομάδα του ήταν κάτι λιγότερο από ένα ημίχρονο (συνολικά) καλύτερη, ακόμα και όταν μπήκε στο γήπεδο (τη δεύτερη φορά) με τα σκήπτρα της «καλύτερης μπάλας στην Ελλάδα».

Όσο για την ΑΕΚ, τα είπε από μόνος του ο Αλμέιδα γι' αυτά που πρέπει να διορθώσει η ομάδα του. Εστίασε στις στατικές φάσεις, αλλά και το πρόβλημα στην παραγωγικότητα παραμένει και φάνηκε ειδικά μετά το 0-1, όταν η Ένωση πήρε από τον αγώνα πολύ λιγότερα από αυτά που θα δικαιολογούσε το πρόβλημα που δημιούργησε στον θολωμένο αντίπαλο της. Με δέκα λεπτά ματς ακόμα θα μπορούσε να φύγει ηττημένη από την Τούμπα με τη ροή που είχε το ματς. Αλλά επειδή με τα «αν» δεν φτιάχνει κανένας βαθμολογία η αλήθεια λέει πως όσο η ΑΕΚ μπορεί να δείχνει αυτή τη σκληράδα μέσα στο γήπεδο και να μην αφήνει στον αντίπαλο της τα ηνία του αγώνα θα έχει τον πρώτο λόγο έστω και με… «μισό-μηδέν».