Αρης: Οι επαναλήψεις του Μάντζιου είναι μάθημα για το μέλλον

Η αίσθηση που αποκόμισα μέσα από τις συνυπάρξεις με τον Άκη Μάντζιου σε δεκάδες συνεντεύξεις Τύπου είναι ότι προτιμά να κρατήσει την πλειοψηφία των συμπερασμάτων του για τις προσωπικές συζητήσεις με τους καθ’ ύλην αρμοδίους. Στις δημόσιες τοποθετήσεις του δεν συνηθίζει να ξεφεύγει από τα στερεότυπα, τούτο δεν σημαίνει όμως ότι δεν προχωρά στην αναφορά των ευνόητων που αφορούν τους στοιχειώδεις κανόνες δημιουργίας αλλά και λειτουργίας μιας επαγγελματικής ομάδας. Αυτό έπραξε αρκετές φορές στους τελευταίους μήνες εστιάζοντας στην ανάγκη δημιουργίας κορμού παικτών πάνω στους οποίους θα στηριχθεί η ομάδα των επόμενων χρόνων. Είπε ξεκάθαρα επίσης ότι θα είναι φρόνιμο για τον Άρη να διατηρήσει δύο ηγετικές φυσιογνωμίες σαν τους Χουλιάν Κουέστα, Φαμπιάνο Λέισμαν και φυσικά έθιξε το ζήτημα ενίσχυσης του ελληνικού στοιχείου καθότι υπήρξαν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες η επιστράτευση ξένων ποδοσφαιριστών οδήγησε σε πανωλεθρία από τα… χαρακώματα. Και η αλήθεια είναι ότι συνολικά από τις ομάδες από το 6 έως και το 14 (στη βαθμολογία) υπάρχουν περιπτώσεις παικτών με τις οποίες αξίζει να ασχοληθεί από το να προχωρήσει στην επιλογή ενός μισθοφόρου.

Στην πραγματικότητα, όλα όσα είπε – και πρόσφατα σε σπουδαστές δημοσιογραφίας –δεν φωτογραφίζουν απλά τους κανόνες που πρέπει να διέπουν μια ομάδα αλλά κάθε επαγγελματικό και ζωντανό οργανισμό. Ή μάλλον, κάθε τομέα ο οποίος βασίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό. Ακόμη δηλαδή και σ’ ένα λογιστικό γραφείο, ουδέποτε θα έρθει η ομοιογένεια και η άρτια συνεργασία των υπαλλήλων αν ο ιδιοκτήτης τους αλλάζει σαν τα πουκάμισα και λειτουργεί συνεχώς με εξασκούμενους, εκμεταλλευόμενος τις διατάξεις του Νόμου. Σύντομα θα χαθεί η μπάλα, ουδέποτε θα δημιουργηθεί μια ομάδα ανθρώπων με γνώση των χαρακτηριστικών και των συνηθειών του ενός για τον άλλον, ούτε συζήτηση φυσικά για μια άρτια συνεργασία.

Ανεξαρτήτως λοιπόν του «τίτλου» που θα φέρει η φετινή χρονιά στο τελείωμά της, η δημιουργία κορμού παικτών οι οποίοι γνωρίζουν τον οργανισμό, τις συνήθειες και ιδιαιτερότητές του και κυρίως τη φιλοσοφία του προπονητή είναι κάτι αναγκαίο για την επόμενη μέρα. Αν χρειαστεί να γίνει υπέρβαση για την παραμονή κάποιων παικτών, ας γίνει. Χίλιες φορές να δώσεις κάτι παραπάνω σ’ ένα… ποδοσφαιρικό προϊόν για του οποίου την αξία είσαι βέβαιος παρά να προσπαθήσεις να το καλύψεις με δύο άλλα, αμφιβόλου αξίας και δίχως τη σιγουριά ότι θα «μπολιάσουν» στο σωματείο. Με κάθε ειλικρίνεια, δεν έχω τη διάθεση να μπω σε παρελθοντολογία και στην καταγραφή ένα σωρό περιπτώσεων παικτών που ήρθαν, πληρώθηκαν αδρά και όχι απλά δεν έπαιξαν αλλά δεν αισθάνθηκαν καν τον οργανισμό. Τα ονόματα αυτών έχουν καταγραφεί πολλάκις και πρόκειται για εκατομμύρια που πετάχτηκαν στα νερά του Θερμαϊκού.

Η δε δημιουργία κορμού με βάση τη φετινή χρονιά – καθώς το περασμένο καλοκαίρι και τον Γενάρη προστέθηκε μια 20αριά παικτών – μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά κι ενόψει της επόμενης χρονιάς. Είναι διαφορετικό να χτίζεις μια ομάδα από την αρχή προσθέτοντας παίκτη ανά εβδομάδα από το να ξεκινά μια χρονιά με μια βάση 15-16 ποδοσφαιριστών οι οποίοι θα συμβάλλουν και στη συντομότερη προσαρμογή των νέων. Αν μάλιστα το πρόγραμμα περιλαμβάνει και ευρωπαϊκή συμμετοχή, ο διαθέσιμος χρόνος δείχνει περισσότερος γιατί δεν ξεκινάς από το «Α» αλλά είσαι κάπου στη μέση της αλφαβήτα. Παράλληλα διευκολύνεται η δουλειά του προπονητή γιατί ήδη υπάρχει ένα μεγάλο γκρουπ παικτών που γνωρίζει τη λογική του και κυρίως τον τρόπο προσέγγισης των αγώνων. Άρα λοιπόν, μέσα από τυχόν οικονομική υπέρβαση για την παραμονή ενός παίκτη μπορεί φαινομενικά να πληρώνεις περισσότερα απ’ όσα πρέπει, μακροπρόθεσμα όμως κερδίζεις πολλά περισσότερα από αυτά έχεις ξοδέψει. Προφανώς αναφέρομαι στις περιπτώσεις των Χουλιάν Κουέστα, Φαμπιάνο και σε κάθε περίπτωση παίκτη ο οποίος θεωρείται μεν απαραίτητος αλλά εκτιμάται κοστοβόρος.