Μη το κάνουμε και λύσσα...

Πάντα πίστευα ότι κάθε επαγγελματίας πρέπει να δουλεύει για την επόμενη δουλειά του. Όχι κοιτάζοντας απαραίτητα προς την επόμενη δουλειά του, αλλά με την επαγγελματικότητα που απαιτείται για να πάει κάπου ακόμα καλύτερα, με μεγαλύτερη αμοιβή, δυνατότητα εξέλιξης και καλύτερες συνθήκες. Ή και να κερδίσει καλύτερη συμφωνία εκεί που είναι. Για το επόμενο “συμβόλαιο” του, σα να λέμε. Θα το δεχτώ αν μου πείτε ότι και το να μην δουλεύεις καθόλου μια χαρά είναι, αν έχεις τους πόρους να συντηρηθείς ή σαφή ιδεολογική προσέγγιση σε σχέση με την εργασία. Δεν κρίνω...

Ακόμα και αν στο ποδόσφαιρο (όπως και στο μπάσκετ) μπαίνουν στην κουβέντα -σε μεγάλο βαθμό- το στοιχείο του συναισθήματος και το “δέσιμο” με μια ομάδα, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούνται. Ισχύουν μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι στη “συμβατική” εργασία, γιατί στον επαγγελματικό αθλητισμό διακινούνται πολλά περισσότερα χρήματα, άρα είναι μεγαλύτερο (και άμεσο) το δέλεαρ. Δεν ισχύει μάλιστα το θέμα της επαγγελματικής (οικονομικής κατά βάση) επιλογής μόνο στην αλλαγή “στέγης” (ομάδας), αλλά ακόμα και στην παραμονή σε αυτή. Η σχέση που έχει αναπτύξει ένας παίκτης με τους οπαδούς του κλαμπ και το πόσο αυτοί μπορεί να δυσαρεστηθούν με την αποχωρησή του, έχουν μετρήσει σε αρκετές περιπτώσεις το ίδιο με το αγωνιστικό κενό που θα δημιουργηθεί, όταν φύγει ένα παίκτης ώστε τελικά να πάρει τα λεφτά που θέλει για να μείνει.

Η δικιά μου (γιατί είναι 100% υποκειμενική κρίση) αλήθεια λέει ότι στα δάκρυα που έχουν κυλήσει δεκαετίες τώρα από παίκτες που έφυγαν από μια ομάδα για να πάνε σε μια άλλη, επιλέγοντας το χρήμα, η υπερβολή...πάει σύννεφο. Δεν απορρίπτω το συναισθηματικό δέσιμο, ούτε την όποια (σχετική) στεναχώρια, ή νοσταλγία μπορεί να υπάρξει. Αλλά μπορεί να μην υπάρξει και τίποτα. Πρέπει όμως να φανεί ότι υπάρχει μια καρδία... που ματώνει και σπάει. Μπορεί να είμαι σκληρός αλλά δεν “ψήνομαι”. Αντίθετα πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει μια βιβλιοθήκη γεμάτη από μέτριες ή κακές προσπάθειες συγκινητικών αποχαιρετιστήριων αναρτήσεων στα social media, αντίστοιχων με τα στιχάκια που διαβάζαμε κάποτε (εμείς οι παλιοί) πίσω από τα ημερολόγια τοίχου στη σελιδούλα κάθε ημέρας.

Ασφαλώς και είναι το “πόνημα” αποχαιρετισμού του Ντανιέλ Ποντένσε, προς τους οπαδούς και τον πρόεδρο του Ολυμπιακού η αφορμή για το σημερινό δικό μου...πόνημα. Γιατί Ο.Κ, θα μπορούσαμε να πάμε παρακάτω χωρίς να ειπωθεί άλλη κουβέντα, αλλά στο τέλος της ημέρας κάνουμε και την πλάκα μας με τέτοιες υπερβολές. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η υπερβολή έκανε πάρτι. Σε σημείο που να εκτιμάει κάποιος περισσότερο το σαφώς πιο “ξερό” αντίστοιχο κείμενο του Κώστα Φορτούνη, που φαντάζει πολύ πιο ειλικρινές.

Η άποψή μου για τέτοιες περιπτώσεις και την επιλογή “προτιμάω ένα σαφώς μεγαλύτερο συμβόλαιο” είναι σαφέστατα διατυπωμένη πολλές φορές. Είναι 100% αναφαίρετο δικαίωμα του εργαζόμενου να πάρει τα λεφτά. Δεν το συζητάω άλλο. Ο ίδιος σηκώνει και το βάρος της όποιας ψυχολογικής διαχείρισης αν πάει σε ομάδα που είναι απέναντι από αυτή που φεύγει. Στην περίπτωση του Ποντένσε δεν υπήρξε καν αυτό, αλλά μια πρόταση που ο Ολυμπιακός δεν ήθελε (σωστά κατά την άποψή μου) να “ματσάρει” και ο παίκτης δεν μπορούσε να τη αρνηθεί. Αν το είχε κάνει τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλά πράγματα, ανάλογα με το πως το βλέπει ο καθένας το θέμα. Από την ακραία αγάπη, ως την ακραία...ηλιθιότητα. Εκτός και αν έχεις χρήματα από κληρονομιά, οπότε επιλέγεις την αγάπη (επαγγελματικά μιλάμε πάντα) πολύ πιο εύκολα.

Γενικά όλο αυτό το πανηγυράκι του “έρωτα” με μια ομάδα, με το να φιλάει κάποιος παθιασμένα το σήμα της, όταν ήρθε πριν ένα μήνα (κάποιοι έχουν μπερδευτεί και έδωσαν φιλάκι στο σήμα της αθλητικής εταιρίας στη φανέλα) και όταν έρχεται να λέει πως ήρθε στη “μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας”, είναι απλά η απόδειξη του πόσο εύκολα -θεωρούν πως- μπορούν να μας κάνουν πλάκα.

Η ιστορία των μεταγραφών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει γραφτεί κατά 90% με αποχωρήσεις και... “προδοσίες” (άλλη αστεία προσέγγιση). Το υπόλοιπο 10% αφορά τους “πιστούς” που ήταν πραγματικά τρελοί για μια ομάδα και δεν το κούνησαν από εκεί (ή επέστρεψαν με λιγότερα και σε μικρότερη κατηγορία) και έχουν ξεχωριστό τόμο στην εγκυκλοπαίδεια του αθλήματος.

Στην περίπτωση του Πορτογάλου ουδείς αμφισβήτησε ότι αν δεν ερχόταν το ζεστό, μπόλικο σαουδαραβικό χρήμα θα προτιμούσε τον Ολυμπιακό από τη Γουλβς. Με τα ίδια λεφτά βέβαια. Τι θα γινόταν αν θα προέκυπτε ίδια πρόταση από άλλο πολύ καλό πρωτάθλημα δεν το ξέρουμε. Είναι όμως σαφές πως τη σεζόν που πέρασε ο Ποντένσε δούλεψε και με το παραπάνω και με επιτυχία για την...επόμενη δουλειά του. Για το επόμενο συμβόλαιο του. Όπως και ο Φορτούνης. Όπως και ο Ελ Κααμπί που το βρήκε στον Ολυμπιακό. Όπως και άλλοι. Έδωσε πολλά και ήθελε να πάρει και πολλά. Ο Ολυμπιακός δεν τα έδωσε και πάμε παρακάτω. Όλα τα άλλα έχουν μεγάλο βαθμό θεατρικότητας. Επειδή λοιπόν το ποδόσφαιρο έχει υψηλές δόσεις θεατρικότητας (και μέσα στο γήπεδο) κάποιοι στιγμή ας το πάρουν απόφαση όσοι πουλάνε και πολύ συναίσθημα γιατί ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον.

Σε ότι με αφορά πάντως δηλώνω πως αν μου τύχουν τίποτα πολλά λεφτά κατά τύχη, παρότι είμαι πολύ δεμένος με το σπίτι που μένω τώρα, με τη δημιουργία οικογένειας εκεί, την περιοχή και τους γείτονες, θα πάρω κάτι μεγαλύτερο και δεν θα αφήσω δακρύβρεχτη ανακοίνωση στο πίνακα της πολυκατοικίας. Θα το καταλάβουν...