Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αξιολογήσει τους προπονητές και τους θεωρεί αναγκαίο κακό

Στα τέλη Μαϊου, η Λαμία, μετά την καλύτερη διετία στην ιστορία της, αποφασίζει να απολύσει τον Λεωνίδα Βόκολο, ο οποίος είχε βάλει... σφραγίδα στην ομάδα και έχει κερδίσει τα εύσημα για την δουλειά του από το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η ομάδα της Φθιώτιδας προσλαμβάνει τον Μαρίνο Σατσιά και του δείχνει την πόρτα της εξόδου μετά από έξι παιχνίδια. Διαδοχός του; Ο Λεωνίδας Βόκολος. Ο Αστέρας Τρίπολης μετά τις τρεις πρώτες αγωνιστικές αποφασίζει να διώξει τον Μίλαν Ράσταβατς, ο οποίος έχει νικήσει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, πήρε ισοπαλία στον Άρη και έχασε από τον Βόλο.

Για κάποιον λόγο που τον ξέρουν μόνο οι ίδιοι οι-κατά τα άλλα πολύ σοβαροί-ιδιοκτήτες του κλαμπ αποφασίζουν να κινηθούν για ένα ''μεγάλο'' όνομα. Έτσι απλά για ένα ''μεγάλο'' όνομα. Αν οι Αρκάδες είχαν κάποια μεγάλη ή σημαντική δεξαμενή οπαδών, άντε να κλείσεις τα μάτια και να το καταλάβεις, πως ήθελαν να ''ψήσουν'' τον κόσμο.

Εδώ δεν ισχύει ούτε αυτό. Ήθελαν απλά ένα ''μεγάλο'' όνομα. Αυτό ήταν το κριτήριο. Και όταν δεν υπάρχουν ποδοσφαιρικά κριτήρια, έρχονται προπονητές σαν τον Κλοντ Μακελελέ, έπειτα από πέντε χρόνια ανεργίας, έχοντας εγκατελείψει ουσιαστικά την προοπτική των πάγκων. Με τα χρήματα που δαπάνησαν για να έχουν τρεις μέρες προβολής στα media αλλά όχι έναν συμβατό προπονητή, θα μπορούσαν να έχουν προσεγγίσει κάποιον πραγματικό σπουδαίο για τον Αστέρα τεχνικό.

Αν είχαν ποδοσφαιρικά κριτήρια. Ο άλλοτε σπουδαίος αμυντικός μέσος, απολύεται μετά από τρία παιχνίδια, στα οποία είχε μία νίκη και δύο ισοπαλίες. Εδώ δεν επέστρεψε ο Ράσταβατς(θα μπορούσε αν δεν ήταν έξαλλος) και αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία ο Σάββας Παντελίδης. Μετά την 5η αγωνιστική, ο Βόλος απέλυσε τον Χοακίν Γκόμεθ, ενώ ο Πανσερραϊκός έκρινε πως στο δίμηνο πάνω δεν μπορεί να συνεχίσει με τον Μιχάλη Γρηγορίου.

Ο Ηρακλής που είναι ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος και μακάρι να επιστρέψει άμεσα στα μεγάλα σαλόνια, έκρινε πως ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος μετά από τέσσερα παιχνίδια, δεν μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Μετά από τέσσερα ολόκληρα παιχνίδια.

Το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν το τέταρτο, πέρσι, σε όλη την Ευρώπη, σε αλλαγές προπονητών κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Το 79% των ομάδων άλλαξαν προπονητή, συνολικά είχαμε 23 αντικαταστάσεις, 1.6 ανά ομάδα.

Είναι ξεκάθαρο πως το ελληνικό ποδόσφαιρο και η πλειοψηφία των παραγόντων που ασχολούνται με αυτό, ότι θεωρούν τους προπονητές αναγκαίο κακό. Σε πρώτη φάση είναι ελάχιστα τα κλαμπ που θέτουν συγκεκριμένα κριτήρια για την επιλογή τους, αφήνοντας την απόφαση αυτή, κατά μεγάλο μέρος στην τύχη. Σε αυτό το ''αν πιάσει''. Σπάνια θα ασχοληθούν σοβαρά με το game model ενός τεχνικού, την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, την λογική πίσω από τις μεταγραφές και την ενίσχυση, την καθημερινότητα στις προπονήσεις και την στρατηγική σε αυτές, σπάνια θα εμβαθύνουν για να πάρουν μία ζωτικής σημασίας ποδοσφαιρική απόφαση.

Αν την έβλεπαν έτσι, δεν θα την άφηναν στην τύχη. Ένα ''βιογραφικό'', μια καλή κουβέντα, φτάνουν και περισσεύουν για την πρόσληψη ενός προπονητή. Δεν τους θεωρούν σημαντικούς και φαίνεται αυτό, από τον τρόπο που τους αλλάζουν.

Στους δύο μήνες, στα πέντε παιχνίδια, στο τρίμηνο. Δεν τους πιστεύουν, απλά τους προσλαμβάνουν για να έχουν κάποιον να κάνει την δουλειά και μετά τους πετάνε. Για αυτό και είναι σπάνιο να βρεις σε μία ελληνική ομάδα προπονητή, που να ''τρέχει'' στη τρίτη του σεζόν, άρα να υπάρχει μία συνέπεια στο ποδοσφαιρικό σχέδιο και μία συνέχεια και εξέλιξη, πράγματα εξόχως σημαντικά για την ποδοσφαιρική ευημερία.

Το χειρότερο για τους προπονητές που έρχονται να εργαστούν στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι πως αξιολογούνται κατά βάση από ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα αυτή. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα διοικητικά επιτελεία των ποδοσφαιρικών συλλόγων, θα συναντήσει είτε ανθρώπους της ''πιάτσας'', είτε πρώην ποδοσφαιριστές που δεν μερίμνησαν ώστε να εκπαιδευθούν πάνω στο άθλημα και το ποδοσφαιρικό management ή απλά προέδρους με την λογική ''εγώ πληρώνω, εγώ αποφασίζω και ξέρω τα πάντα''. Ελάχιστοι κανονικοί τεχνικοί διευθυντές, ελάχιστοι κανονικοί αθλητικοί διευθυντές, καλά για scouting ούτε λόγος.

Θα πρέπει να παραδεχθούμε πως έχουμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο ανθίζουν οι ''νταρεβεριτζήδες'' και δεν υπάρχει θέση και χώρος για ποδοσφαιρανθρώπους. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά οι περισσότεροι και για αυτό εδώ, θέλω να βγάλουμε το καπέλο στον Μάριο Ηλιόπουλο για την πρόσληψη του Χαβιέρ Ρεμπάλτα, ενός ποδοσφαιρικού στελέχους από το πάνω ράφι, μία επιλογή που παρόμοια δεν έχουμε ξαναδεί στο πρωτάθλημά μας.

Κάπως έτσι, λοιπόν, οι προπονητές των ελληνικών συλλόγων δεν αξιολογούνται από την ποιότητα της δουλειά τους αλλά μόνο από τα αποτελέσματα. Πολλοί από αυτούς δεν προλαβαίνουν καν να δείξουν την δουλειά τους, όποιος πιστεύει ότι ένας τεχνικός μπορεί σε δύο μήνες να εμφανίσεις την ομάδα του, είναι βαθιά γελασμένος και νυχτωμένος. Κάποτε, στο Λίβερπουλ, ο Γιούργκεν Κλοπ είχε ζητήσει μια τριετία. Λογικά θα είναι άσχετος με το αντικείμενο, θα έπρεπε να γνωρίζει πως στην Ελλάδα αν στους δύο μήνες δεν έχεις αποτελέσματα, έφυγες για το σπίτι σου.

Εδώ βέβαια υπάρχουν και δύο πολύ καλά παραδείγματα για σωστές αποφάσεις, σπάνιες στιγμές ψυχραιμίας, ειδικά όταν μιλάμε για τόσο μεγάλα καράβια. Ο Ολυμπιακός με τον Μαρτίνς και ο Παναθηναϊκός με τον Γιοβάνοβιτς. Στις πρώτες τους σεζόν.

Κάποια στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να αντιληφθεί, να καταλάβει και να παραδειγματιστεί από τα κλαμπ του εξωτερικού, τα οποία τα ζηλεύουμε αλλά αρνούμαστε να αντιγράψουμε. Η πρόσληψη ενός προπονητή είναι η πιο σημαντική απόφαση. Η σωστή αξιολόγηση ενός προπονητή, επίσης.

Όταν αυτά δεν συμβαίνουν, ένα κλαμπ θα οδηγείται σε δύο και τρεις αλλαγές προπονητών μέσα στη σεζόν και σε βάθος χρόνου θα κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του...