Ο κριτής όλων είναι το γήπεδο

Όταν την Κυριακή το βράδυ ο Παναθηναϊκός διευκρίνιζε ότι «η ομάδα έχει προπονητή και δεν υπάρχει θέμα αντικατάστασής του», ένα ήταν το σίγουρο. Ότι ο Ντιέγκο Αλόνσο σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν, παρά τις διαβεβαιώσεις που ο ίδιος είχε λάβει νωρίτερα από τη διοίκηση. Μια πάγια τακτική των ελληνικών συλλόγων εδώ και δεκαετίες, να... στηρίζουν τον προπονητή τους και λίγες ώρες μετά να τον απομακρύνουν. Για την ακρίβεια, οι «πράσινοι» χρειάστηκαν μόλις 48 ώρες για να διαψεύσουν τον εαυτό τους και να γυρίσουν σελίδα. Μία σελίδα, που - για να είμαστε ειλικρινείς - έπρεπε να είχαν γυρίσει εδώ και καιρό.

Δεκαεπτά παιχνίδια είχε δώσει ο Παναθηναϊκός τη φετινή σεζόν με τον Αλόνσο (9 στο πρωτάθλημα και 8 στην Ευρώπη) και ακόμα δεν είχε καταλάβει κανείς ποιο ήταν το αγωνιστικό πλάνο του Ουρουγουανού. Δεν ξέρω αν το άμεσο ποδόσφαιρο που είχε υποσχεθεί, σήμαινε «καμινάδες» του Ντραγκόφσκι προς τον Ιωαννίδη, αλλά στο τερέν αυτό έβλεπε ο κόσμος. Είχε στα χέρια του το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών για το «τριφύλλι», όμως δεν κατάφερε ποτέ να το δέσει ως σύνολο. Ό,τι καλό γινόταν, ερχόταν κυρίως από ατομικές προσπάθειες. Αυτό οφείλει να κάνει πρωτίστως ο νέος τεχνικός. Να κάνει τον Παναθηναϊκό ΟΜΑΔΑ μέσα στο γήπεδο.

Λίγο-πολύ, από χθες που έσκασε το όνομα του Ρούι Βιτόρια, ο περισσότερος κόσμος έχει ξεψαχνίσει το παρελθόν του. Από την άνοδο με το ξεπέταγμα στην Γκιμαράες και την πετυχημένη τετραετία στην Μπενφίκα, μέχρι την πτώση με την παρουσία σε Αλ Νασρ, Σπαρτάκ Μόσχας και εθνική Αιγύπτου. Το παρελθόν του είναι σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις. Δηλαδή, πρόκειται για έναν προπονητή που ξέρει τι σημαίνει η πίεση του πρωταθλητισμού, αλλά ταυτόχρονα για έναν άνθρωπο που σε μικρή ηλικία επέλεξε τα πετροδόλαρα και τα ρούβλια και όχι τη φιλοδοξία της Ευρώπης.

Όποια ανάλυση κι αν προσπαθήσει να κάνει κάποιος για το αγωνιστικό στυλ και τη φιλοσοφία του 54χρονου τεχνικού, θα είναι σαν να ποντάρει σε ρουλέτα. Μπορεί να πέσει μέσα, μπορεί (πιθανότατα) να πέσει έξω. Γιατί πολύ απλά, πρόκειται για έναν προπονητή, για τον οποίο δεν υπάρχει άμεση εικόνα. Τώρα, αν κάποιος παρακολουθούσε τόσο στενά την Μπενφίκα την τετραετία 2015-2019, πάω πάσο. Όχι να την έχει δει περιστασιακά σε ένα-δύο παιχνίδια του Champions League, αλλά σε μόνιμη βάση Τετάρτη-Κυριακή. Δύσκολο το βλέπω. Άσε που από τότε έχουν περάσει τουλάχιστον πέντε χρόνια. Γιατί, το πέρασμα από Σαουδική Αραβία, Ρωσία και Αίγυπτο, νομίζω πως δεν μπορεί να αξιολογηθεί αγωνιστικά.

Ο Ρούι Βιτόρια, λοιπόν, έχει μπροστά του μία μεγάλη ευκαιρία, παρά το γεγονός ότι θα χρειαστεί ένα εύλογο διάστημα προσαρμογής. Γιατί μπορεί να έρχεται σε μία ομάδα και ένα περιβάλλον άγνωστα σε εκείνον, όμως το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού το επόμενο δίμηνο είναι «λουκούμι». Ούτε παραγγελία να το είχε κάνει ο Πορτογάλος τεχνικός, αφού το επόμενο ντέρμπι έρχεται... το 2025. Βόλος, Λαμία, Παναιτωλικός, Ατρόμητος (πρωτάθλημα και κύπελλο), Αστέρας, Λεβαδειακός και Καλλιθέα στην Ελλάδα. Τζουργκάρντεν, Ελσίνκι, Νιου Σεντς και Ντιναμό Μινσκ στην Ευρώπη. Αυτά τα παιχνίδια έχουν μπροστά τους οι «πράσινοι» μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου και ο νέος προπονητής έχει τη δυνατότητα να κάνει ένα σερί νικών, όσο ο ίδιος θα προσαρμόζεται στη χώρα μας και θα μαθαίνει την ομάδα.

Ο μεγαλύτερος κριτής για τον Βιτόρια θα είναι το γήπεδο. Όπως ήταν και των προκατόχων του. Αυτό έγινε με τον Αλόνσο, αυτό είχε γίνει με τον Τερίμ, αυτό γινόταν επί Γιοβάνοβιτς. Κανένας φίλαθλος δεν επευφημούσε ή αποδοκίμαζε, επειδή είχε κάτι προσωπικό μαζί τους. Ούτε τους ήξερε από πριν, ούτε τους γνώρισε ποτέ από κοντά. Ο κόσμος έκρινε βάση της εικόνας στο γήπεδο και γέμιζε τις εξέδρες (όχι με τις προσφορές 1+1) όταν έβλεπε κανονικό ποδόσφαιρο. Με αρχή, μέση και τέλος. Δεν το έκανε ούτε για τις νίκες, ούτε για τους τίτλους, αλλά για κάτι πιο σημαντικό. Για το όραμα. Αυτό περιμένει από το νέο προπονητή ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Κάτι, που αγνοείται εδώ και σχεδόν ένα χρόνο...