Όσο οι τέσσερις αγκομαχούν, ο ένας θα χαμογελάει

Μετά από μία αγωνιστική όπου κανένας από τους «μεγάλους» δεν πήρε τη νίκη, ήρθε η δέκατη στροφή του πρωταθλήματος για να γίνει το 5/5 (πρώτη φορά φέτος) και να μείνει αμετάβλητη η κατάσταση στην κορυφή της βαθμολογίας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό αποτελεί ένα δείγμα βελτίωσης της αγωνιστικής εικόνας, όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τουλάχιστον για τους τέσσερις (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός), οι οποίοι παρά τα τρίποντα που πήραν, έδειξαν πως ακόμα ψάχνονται. Κάτι που εκμεταλλεύεται στο έπακρο ο Άρης, συνεχίζοντας να κοιτάζει... αφ’ υψηλού τους αντιπάλους του και να τους υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει πλέον Big-4, αλλά Big-5.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Άρη, έναντι των υπολοίπων είναι η απουσία του «πρέπει». Η ομάδα του Μάντζιου όχι μόνο δεν έχει την πίεση του τίτλου (για την ώρα τουλάχιστον), αλλά δεν έχει καν το άγχος να παίξει θεαματικά και να πάρει εντυπωσιακές νίκες. Της κάνει και το... μισό-μηδέν, αρκεί να μαζεύει τρίποντα στο σακούλι και να προκαλεί «σεισμό» στους αντιπάλους της. Και όσο δεν έχει πάνω της αυτή την έξτρα πίεση, τόσο καλύτερα θα αποδίδει στον αγωνιστικό χώρο. Και φυσικά, θα έρχονται τα αποτελέσματα. Άνετα και ωραία, όπως στο 3-1 επί του Λεβαδειακού.

Αντίθετα, οι υπόλοιποι τέσσερις έχουν από πάνω τους μία «δαμόκλειο σπάθη». Της νίκης, του θεάματος, των γκολ. Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός το Σάββατο. Το 2-1 απέναντι στον Πανσερραϊκό δε στάθηκε αρκετό για να αντιστρέψει το κλίμα στο λιμάνι, μετά τα συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα στο πρωτάθλημα. Οι δηλώσεις του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ μετά τη λήξη του αγώνα μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Αν ο Άρης έπαιρνε μια αντίστοιχη νίκη, υπήρχε περίπτωση ο Μάντζιος να ήταν έξαλλος μετά; Ούτε καν.

Στον ΠΑΟΚ, η νίκη στη Λαμία είναι σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μία, ένα προβληματικό πρόσωπο στο πρώτο ημίχρονο και μία ομάδα που θα μπορούσε να είναι πίσω στο σκορ με παραπάνω τέρματα, γλιτώνοντας με τις επεμβάσεις του Κοτάρσκι. Και από την άλλη, τρεις μαζεμένες αλλαγές στο ξεκίνημα της επανάληψης και μέσα σε είκοσι λεπτά οι τρεις παραπάνω ποδοσφαιριστές είχαν τον εξής απολογισμό: δύο γκολ (Ζίβκοβιτς, Τισουντάλι) και ένα δοκάρι (Οζντόεφ). Μία νίκη που ήρθε με ανατροπή και άγχος, όμως ήρθε να θυμίσει πόσο βάθος έχει αυτός ο ΠΑΟΚ. Γιατί μπορεί οι πρωταθλητές να μοιάζουν μπερδεμένοι αυτή τη στιγμή, όμως στην Τούμπα υπάρχει η αισιοδοξία πως οι ομάδες του Λουτσέσκου διαχρονικά βρίσκουν τη φόρμα τους από το Νοέμβριο και μετά.

Από τα χθεσινά παιχνίδια, πράγματι, η ΑΕΚ πήρε την πιο «βαριά» νίκη από τους υπόλοιπους, καθώς είχε να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο από το πιο πάνω ράφι. Η ομάδα του Αλμέιδα ήταν σοβαρή ανασταλτικά, όμως θα μπορούσε να την πατήσει στο φινάλε. Γιατί αν ο πρώην κιτρινόμαυρος Φαν Φεερτ σημάδευε σωστά και όχι στο δοκάρι, τότε θα γινόταν διαφορετική συζήτηση αυτή τη στιγμή. Κι αυτό γιατί το χθεσινό 0-1 απέναντι στον Ατρόμητο δεν έχει καμία σχέση με το αντίστοιχο περσινό 0-5! Αυτό το μέτρο σύγκρισης είναι που δημιουργεί μία γκρίνια στις τάξεις των οπαδών. Ότι η φετινή ομάδα του Αλμέιδα δεν έχει καμία σχέση με τις εκδόσεις των δύο προηγούμενων ετών.

Όσο για τον Παναθηναϊκό, ναι, οι νίκες είναι αυτές που μετρούν αυτή τη στιγμή, μετά την αλλαγή προπονητή. Και μία τέτοια ήταν αυτή στο Πανθεσσαλικό, απέναντι στο Βόλο. Ωστόσο, η εξέλιξη του αγώνα ήταν τέτοια που δε νομίζω ότι άφησε ικανοποίηση στον κόσμο της ομάδας. Πράγματι, το σκορ θα μπορούσε στο τέλος να είναι μεγαλύτερο από το τελικό 1-0, όμως η εικόνα του «τριφυλλιού» στην επανάληψη, όταν οι γηπεδούχοι αγωνίζονταν με παίκτη λιγότερο, δεν ήταν η αναμενόμενη. Με αυτές τις συνθήκες, οι παίκτες του Ρουί Βιτόρια θα μπορούσαν να πάρουν το τρίποντο με πολλά γκολ και να ανεβάσουν την ψυχολογία τους. Με πρώτον από όλους τον Ιωαννίδη, ο οποίος αναζητά ακόμα το πρώτο γκολ του στο πρωτάθλημα. Τουλάχιστον, ο Παναθηναϊκός δεν το πλήρωσε με τη χαμένη ευκαιρία του Κόζστα και συνεχίζει. Όμως, πρέπει γρήγορα ο Πορτογάλος τεχνικός να τον κάνει ομάδα...