Από πότε το 1-0 δεν είναι νίκη;

Ο… πλανήτης Άρης έχει μια μοναδικότητα στο ελληνικό αθλητικό σύμπαν, οπότε οτιδήποτε κι αν συμβεί, πλέον, δεν εκπλήσσει. Σαν αυτή τη συζήτηση που άνοιξε καιρό τώρα και ενισχύεται μετά από κάθε παιχνίδι, αγγίζοντας τα όρια της ποδοσφαιρικής παράνοιας, καθώς βασικό αντικείμενο δεν είναι η 12η νίκη, το γεγονός ότι η ομάδα βρίσκεται στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας και μέσα στους στόχους της, αλλά το φτωχό, ξινό και αποκρουστικό 1-0 που δεν μας αρέσει.

Προφανώς το γκολ είναι η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, αυτό θέλει να βλέπει ο κόσμος, τούτο όμως δεν μειώνει όλα όσα έχει πετύχει αυτή η ομάδα. Σε 19 αγώνες συγκέντρωσε περισσότερους βαθμούς σε σχέση με όλους όσους μάζεψε η αντίστοιχη περσινή με την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας. Έχει αγωνιστική ταυτότητα, είναι σοβαρή και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, όσες φορές προηγήθηκε στο σκορ, έφυγε από το γήπεδο με τους βαθμούς της νίκης. Ανεξαρτήτων προσώπων που βρίσκονται στην 11αδα, διακρίνεις τον αλληλοσεβασμό γιατί δεν βλέπεις ωχαδερφιστές να τεμπελιάζουν σ’ ένα σημείο του γηπέδου, αλλά 10 νοματαίους να τρέχουν σαν τρελοί στο γήπεδο για να καλύψουν χώρους και να μην αφήσουν εκτεθειμένο τον συμπαίκτη τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, σε κάθε παιχνίδι, αν όχι όλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών τρέχει περίπου στα 10-11 χιλιόμετρα.

Από τα οκτώ παιχνίδια στα οποία ο Άρης επικράτησε με 1-0, στα έξι το τελικό αποτέλεσμα ήταν πλασματικό υπό την έννοια ότι η ποιότητα των τελικών προσπαθειών που δημιούργησε ήταν απίστευτα υψηλή, σε σημείο να αναρωτιέσαι, πώς είναι δυνατόν να μην εξασφαλίζει σκορ ασφαλείας. Αυτό έγινε και με την ΑΕΛ με τα τρία τετ α τετ από τους Μαντσίνι, Μπρούνο Γκάμα και Λούκας Σάσα. Γι’ αυτόν τον λόγο αποφασίστηκε η υπέρβαση με τον Κώστα Μήτρογλου.

Η πραγματική κατάσταση του 32χρονου φορ θα αποδειχθεί στο γήπεδο. Οι εκτιμήσεις για την ορθότητα της κίνησης με επιχείρημα το 10μηνο που πέρασε από τον τελευταίο επίσημο αγώνα, προσωπικά μ’ αφήνουν αδιάφορο. Ανέκαθεν ήμουν θιασώτης του ρητού «μάθε τέχνη κι άστηνε». Ο Μήτρογλου ξέρει να βάζει την μπάλα στα δίχτυα, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με σιγουριά ποιο πόδι είναι το καλό του, είναι βέβαιο επίσης ότι, όταν θα μπει στην 11αδα του Άρη, αυτομάτως θα δημιουργηθούν χώροι για τους παίκτες πάνω στους οποίους επικεντρώνουν οι αντίπαλες άμυνες. Η προσδοκία ότι θα λύσει το βασικό αγωνιστικό πρόβλημα της ομάδας, είναι λογική και στοιχειοθετείται. Το ερώτημα είναι αν θα προσφέρει την κυνικότητα που λείπει από τον Άρη. Γιατί τόσο στη Ριζούπολη με τον Απόλλωνα Σμύρνης όσο και με την ΑΕΛ στο «Κλ. Βικελίδης», όλα θα έπρεπε να είχαν τελειώσει (βαριά βαριά) στις αρχές του δεύτερου μέρους.

Από την άλλη πλευρά, ο Μήτρογλου θα πρέπει να ενταχθεί σ’ ένα σύνολο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όλοι τρέχουν, όλοι καλύπτουν χώρους, η πρώτη γραμμή πίεσης πάντα είναι σημαντική. Δυσκολεύει τον αντίπαλο στην ανάπτυξή του, τον υποχρεώνει να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει σχεδιάσει. Δηλαδή, θα μπει σε μια στρωμένη ομάδα με την ανάγκη αφομοίωσης και προσαρμογής στις αγωνιστικές συνήθειές της και την απαίτηση να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά. Στο ενδεχόμενο ανταπόκρισής του στις προσδοκίες, αυτομάτως ο Άρης θα ανέβει επίπεδο γιατί θα αποκτήσει κάτι που δεν έχει από την αρχή του Πρωταθλήματος. Το γκολ.