Πόση αλήθεια αντέχει o Πογέτ και πόση αντέχουμε από τον Γκας;

Oτι ο Γκας Πογέτ είναι από… «άλλο ανέκδοτο» το είχαμε καταλάβει. Και ως προς το πάθος που μοιράζεται με τους πάντες από τον πάγκο και στην ισορροπία πειθαρχίας - χαβαλέ στα αποδυτήρια και στον τρόπο με τον οποίο περνά τα μηνύματα που θέλει από τα media. Η συνέντευξή του στο Gazzetta μας έδωσε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή και την πορεία του, να αντιληφθούμε περισσότερα για την ιδιοσυγκρασία του, να μπούμε περισσότερο στο μυαλό του. Να μετρήσουμε τις σκέψεις του για το ποδόσφαιρο και την προπονητική συνολικά, για τα δεδομένα και τα ζητούμενα της Εθνικής ομάδας ειδικότερα.

Αν κάτι σίγουρα τον ξεχωρίζει από κάθε άλλο προπονητή που εργάζεται τη σήμερον ημέρα στη χώρα μας είναι - για να μην το κουράζουμε - ότι τα λέει «τσεκουράτα». Υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί, που δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους: ο Γιοβάνοβιτς και ο Μπούργος, ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος όσο έμεινε στην ΑΕΚ, ο Γιάννης Αναστασίου πέρυσι στον Παναιτωλικό είναι ένα σαφές δείγμα. Σπανίως αλλοίωναν την εικόνα των αγώνων στις τοποθετήσεις τους, συχνότατα έκαναν δημόσια αυτοκριτική, εξηγώντας και τα λάθη των ομάδων τους.

Όμως ο Πογέτ είναι… άλλη φάση. Δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν αυτή η κυνική ειλικρίνειά του θα συνεχιστεί για πάντα. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα δεν έχει βρεθεί υπό πίεση. Δεν έχει βρεθεί σε δύσκολη θέση, δεν έχει δεχθεί στις συνεντεύξεις Τύπου πολλές «δύσκολες» ερωτήσεις μετά από τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Μια φορά κλήθηκε να διαχειριστεί πίεση και δεν «κώλωσε». Ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι έβρισε τον αρχηγό του Κοσόβου, Ραχμάνι, όταν εκείνος ζητούσε να διακοπεί οριστικά το ματς του Βόλου, λόγω των φωτοβολίδων και των επεισοδίων στην κερκίδα. Δεν δίστασε να τα πει και να αιτιολογήσει την αντίδρασή του.

Είναι αμφίβολο αν αυτή η αφτιασίδωτη μανιέρα θα του βγει τελικά σε καλό ή κακό. Όμως αυτό το 4/4 της Εθνικής Ελλάδας στην εκκίνησή του, τον βοήθησε για να τον αποδεχθούν τα media και οι φίλαθλοι. «Εγώ είμαι πάντα ειλικρινής, όμως η ειλικρίνεια κι η αλήθεια δεν αρέσουν πάντα στον κόσμο. Σου λένε ότι τη θέλουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν την θέλουν»: το σκέφτονται πολλοί, το ασπάζονται πολλοί, μα ελάχιστοι τολμούν να το πουν δημοσίως. Εκείνος το είπε. Και σταχυολογώντας αποσπάσματα της συνέντευξή του, συνοπτικά θα μπορούσε κάποιος να εστιάσει στα εξής…

• Ο Πογέτ δεν είχε πρόβλημα να πει ότι επιλέχθηκε συμπτωματικά από την ΕΠΟ, η οποία ήρθε τυχαία σε επαφή μαζί του όταν εκείνος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να διευθετήσει πρόβλημα με την πιστωτική του κάρτα!
• Δεν είχε πρόβλημα να πει «ξεχάστε το 2004, κι εμείς πήραμε το Μουντιάλ το 1930 και το 1950, αλλά τι να το κάνεις…»
• Δεν είχε πρόβλημα να πει «η καλύτερη στιγμή της Εθνικής ομάδας θα είναι σε τέσσερα χρόνια, τώρα είμαστε νεανική ομάδα».
• Δεν είχε πρόβλημα να πει ότι θα ήθελε η Εθνική ομάδα να αγωνίζεται στη Λεωφόρο ή στο «Κλεάνθης Βικελίδης» επειδή τα θεωρεί γήπεδα - «στρούγκες». Ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε ο Αρης θεωρούνται (ούτε είναι ασφαλώς) «ισχυροί» του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτή την περίοδο…
• Δεν είχε πρόβλημα να πει «ως παίκτης πέτυχα περισσότερα απ΄ όσα περίμενα, στην Εθνική δεν άξιζα να παίζω, υπήρχαν καλύτεροι από μένα στη θέση».
• Δεν είχε πρόβλημα να πει ότι ήταν «σκληρή» η απόλυσή του από την ΑΕΚ και να εξωτερικεύσει την πίκρα του επειδή δεν είχε πρόταση από ελληνικές ομάδες τα επόμενα χρόνια.

Είναι αναθρεμμένος στην Ουρουγουάη και μεγαλωμένος ποδοσφαιρικά στην Αγγλία ο Πογέτ. Δεν είναι ούτε Βαλκάνιος, ούτε Ολλανδός, ούτε Ιταλο-Ισπανός, ουτε Σκανδιναβός. Το έχει μάθει διαφορετικά το ποδόσφαιρο. Με την old school πειθαρχία και τον old school σεβασμό προς τον συμπαίκτη και τον αντίπαλο. Είναι σκληραγωγημένος, δεν είχε λουλούδια, φιοριτούρες και σταριλίκι στην καριέρα του. Αμυντικός χαφ που «δάγκωνε» ήταν, κοτζάμ Ρόι Κιν ανέφερε στην συνέντευξη ως αλησμόνητο αντίπαλο, λες και ήταν ο all time classic αντίπαλος του Ιρλανδού, ο Πατρίκ Βιεϊρά.

Και έχει ξεκινήσει από πολύ χαμηλά ο Πογέτ, δεν τα βρήκε εύκολα. Βράζει το αίμα του, παίρνει χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο το μυαλό του, ας τα εκμεταλλευτούμε ως Ελλάδα όλα αυτά! Ας αξιοποιήσουμε και την ειλικρίνειά του. Θα μπορούσε εύκολα να πει «οι προπονητές των ελληνικών ομάδων έχουν μεγάλη ευθύνη που δεν χρησιμοποιούν και δεν αναδεικνύουν Ελληνες παίκτες», όταν ρωτήθηκε σχετικά. Όχι, δεν το είπε. Τους δικαιολόγησε απόλυτα γιατί ξέρει ότι ο προπονητής θέλει το αποτέλεσμα. Και τόνισε ότι αυτό είναι θέμα προέδρων, ιδιοκτητών και δομών! Γιατί γνωρίζει ότι ο κάθε κόουτς δεν έχει κανένα πρόβλημα… εθνικότητας. Να νικά θέλει, μόνο αυτό. Αν ο Ελληνας είναι καλύτερος από τον ξένο, θα βάλει τον Ελληνα. Πόσοι, όμως, είναι όντως καλύτεροι από τους αλλοδαπούς;

Μοιάζει «τόσο - όσο» σκληρός, «τόσο - όσο» επικοινωνιακός, αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένος και για το τωρινό status της Εθνικής ομάδας και για την απόλυτη ανάγκη του αποτελέσματος. Κι αυτό αν θέλετε είναι το σημαντικότερο πλεονέκτημά του: ανέλαβε μια εθνική που δεν χρειάζεται πια χτίσιμο και φτου απ΄ την αρχή. Ανέλαβε μια ομάδα ουσιαστικά 25 παικτών στην οποία κλήθηκε να κάνει συγκεκριμένες επιλογές σε ορισμένες θέσεις με μοναδικό στόχο το αποτέλεσμα. Όχι την ανίχνευση και τη σύνθεση του κορμού της ομάδας.

Τα τέσσερα ματς σε δυο εβδομάδες του έδωσαν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει πολλούς, στο επίκεντρό του είναι πάντα ο παίκτης («η σύνδεση και η χημεία με τους παίκτες» - δυο φορές το επανέλαβε στη συνέντευξη), το winning spirit ξεχειλίζει, η πίεση τον «αιμοδοτεί» και η αλήθεια είναι πως μοιάζει πια πολύ πιο ώριμος ως προπονητής. Τόσο ώστε να αποφεύγει τα παχιά λόγια, τους μεγαλεπήβολους στόχους, τη θριαμβολογία και να λέει με αφοπλιστική απλότητα: «Να βελτιωθούμε, έστω και λίγο, και μετά βλέπουμε».

Ηδη από το Νο 55, έφτασε στο Νο 48 η Ελλάδα του Πογέτ. Με επιτυχίες στη... Γ' Εθνική του Nations League. Τα επόμενα χρόνια, στα προκριματικά του Euro και στη... Β' Εθνική, οι αντίπαλοι δεν θα είναι επιπέδου Κύπρου και Κοσόβου. Μέχρι τότε προλαβαίνει να τη σκληρύνει, να την «διαπαιδαγωγήσει» και να την πλάσει με τα δικά του πιστεύω αυτή την ομάδα. Και για πρώτη φορά από την εποχή του Ρεχάγκελ και του Σάντος φαίνεται ότι βρήκαμε έναν προπονητή με στοιχεία και από τον Γερμανό και από τον Πορτογάλο. Από μια πιστωτική κάρτα...