Γκολ με την ψυχή σου γεμάτη περηφάνεια…

Μέρες σαν αυτές είναι πολύ δύσκολο να ασχολούμαστε με το…ποδόσφαιρο. Πολλές φορές έχουμε σημειώσει ότι η μπάλα, ο αθλητισμός γενικότερα είναι από τα ωραιότερα, αλλά δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή μας γιατί πολύ απλά αυτή καθαυτή η ζωή, άρα η οικογένεια μας, τα παιδάκια μας είναι πάνω από όλα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω συνδέσει την καθημερινότητά μου- πέρα από τα επαγγελματικά- με τον Άρη, ένα παιχνίδι, ένα γκολ, ένα τρίποντο με προσωπικές στιγμές. Παλιότερα με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου που μου μετέδωσε και το πιο όμορφο μικρόβιο, με τον αδερφό μου, φίλους, πλέον με τα δικά μου παιδιά.

Είναι αναπόφευκτο να αφήσεις από έξω την επιρροή, την επίδραση, αλλά και το μυαλό να συνδυάσει γεγονότα και…μεταφυσικό. Να βλέπεις…σημάδια και μηνύματα από εκεί ψηλά, να φέρνεις δίπλα στην κερκίδα τον άνθρωπό σου που έφυγε, αλλά τον νιώθεις να χαίρεται με την χαρά σου, να σου δίνει κουράγιο και δύναμη στο ανάποδο αποτέλεσμα, να πανηγυρίζει σε ένα γκολ, σε μία νίκη.

O Παυλίδης όταν σκόραρε το 1-2, «ανάγκασε» χιλιάδες ανθρώπους να σκεφτούν ότι το γκολ αυτό και οι…πέντε κόντρες που κέρδισε ο Πέλκας, έφεραν και την σφραγίδα του Μπάλντοκ. Σαν να ήταν εκεί φορώντας για τελευταία φορά την φανέλα της εθνικής και έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα ώστε στο τέλος να υψωθεί η φανέλα του από τον Μπακασέτα στον ουρανό του Γουέμπλει. Όχι σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο, αλλά σε αυτό που για τον Μπάλντοκ λόγω του παρελθόντος του ήταν
ότι πιο σημαντικό, ότι πιο ιερό ποδοσφαιρικά.

Να βλέπουμε από την μία τους παίκτες της εθνικής να κλαίνε και από την άλλη τον κόσμο στις κερκίδες να πανηγυρίζει μία τεράστια νίκη, γιατί τέτοια χαρμολύπη μόνο στον αθλητισμό μπορεί να υπάρξει.

Αυτό ακριβώς το συναίσθημα σε ένα παρόμοιο γκολ ψυχής το έζησε ο Αρειανός, το ζήσαμε όλοι το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου του 2022, λίγες μέρες μετά την στυγερή δολοφονία του Άλκη.

Στο 93 το γκολ του Σάκιτς σε…ασπρόμαυρες φωτογραφίες απέναντι σε μία ΑΕΚ με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ και το…μεταφυσικό να κάνει την εμφάνισή του στο μυαλό, αλλά και την καρδιά όλων, ακόμα και των αντιπάλων ( με 1- 2 εξαιρέσεις εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου) με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Α που σχημάτισε ο Αραούχο και έμεινε στην ιστορία.

Ένα γκολ με την ψυχή σου γεμάτη περηφάνεια τότε, ένα γκολ χθες από έναν ποδοσφαιριστή -που δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε- ότι μικρός μάλλον τραγουδούσε τον σχετικό ύμνο του Άρη, όντας υποστηρικτής της ομάδας.

Κάθε τέτοιο γκολ που μας πηγαίνει στα ουράνια μεταφορικά, αλλά μας μεταφέρει νοητά στους πανηγυρισμούς δίπλα σε όσους μας κοιτούν από εκεί ψηλά. Με την ψυχή τους γεμάτη περηφάνεια…