Θωμάς Κρασώνης στο Gazzetta: «Στόχος μου να τρέξω στο NASCAR Cup Series»
Μπορεί εντός συνόρων οι αγώνες να «πονούν», ωστόσο εκτός συνόρων υπάρχουν κάποιοι οδηγοί που συχνά-πυκνά μας κάνουν περήφανους με τα αποτελέσματά τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο Θωμάς Κρασώνης, που ξεχώρισε στο EuroNASCAR και αυτό του έδωσε το εισιτήριο για να κυνηγήσει το όνειρό του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού.
O Έλληνας οδηγός μίλησε στο gMotion by Gazzetta και τον Πάνο Σεϊτανίδη για την έως τώρα καριέρα του, τη δοκιμασία στις ΗΠΑ, τη συνεργασία του με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Formula 1 του 1997, Ζακ Βιλνέβ, αλλά και τους λόγους που στο δικό του μυαλό, κανένας δεν συγκρίνεται με τον Άιρτον Σένα.
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τους αγώνες και το karting; Ποια ήταν η επιρροή που είχες;
Η επιρροή ήταν σίγουρα ο πατέρας μου. Ήταν χομπίστας και ήθελε να με βάλει να δοκιμάσω. Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη φορά που έκανα καρτ ήταν στην πίστα της Αγίας Μαρίνας, στην ηλικία των 5 ετών, με ένα baby kart. Από εκείνη την ημέρα, μπορώ να πω με σιγουριά πως είχα ξετρελαθεί και ήθελα να συνεχίσω.
Από τους αγώνες karting στην Ελλάδα, βρέθηκες να τρέχεις στο εξωτερικό. Πόσο διαφορετικοί ήταν αυτοί οι δύο κόσμοι;
Τα πρώτα αγωνιστικά ερεθίσματα που πήρα στο εξωτερικό, παράλληλα με τους αγώνες που συμμετείχα στην Ελλάδα, ήταν στην Ιταλία, με συμμετοχές στο ιταλικό πρωτάθλημα (CSAI) και αργότερα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα (WSK World Series Karting). Μετά από τα τρία πρώτα χρόνια και στην ηλικία των 13, αποφασίσαμε με τον πατέρα μου να τρέξω κυρίως στο εξωτερικό, για να αποκτήσω την απαιτούμενη εμπειρία και να ανέβω επίπεδο. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά και σε όλα τα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος για να ενταχθεί στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Βάσει των παραπάνω, το εξωτερικό ήταν και είναι ακόμα και σήμερα η μόνη λύση. Αλλάζοντας κατηγορία και πηγαίνοντας στην Junior προσπαθήσαμε να βρούμε το καλύτερο πρωτάθλημα, τόσο από πλευράς ανταγωνισμού όσο κι από πλευράς συμμετοχών. Εκείνη την εποχή, αυτό ήταν το ADAC Masters της Γερμανίας. Οι Γερμανοί έχουν παράδοση στο μηχανοκίνητο αθλητισμού. Δεν το βλέπουν ως ένα απλό άθλημα αλλά ως μία ξεχωριστή εμπειρία, ιδανική για έναν γονιό, ώστε να περνάει χρόνο με το παιδί του.
Μετά το karting, πέρασες απ’ ευθείας σε αγώνες αυτοκινήτων. Ο κόσμος των μονοθεσίων δεν σε ενδιέφερε ή έτυχε να έρθουν έτσι τα πράγματα;
Το όνειρο κάθε παιδιού που τρέχει σε αγώνες, είναι η Formula 1. Όταν όμως είσαι μέσα στο χώρο ως αγωνιζόμενος και προέρχεσαι από μια χώρα σαν την Ελλάδα, με ελάχιστες έως ανύπαρκτες υποδομές, τότε βλέπεις την σκληρή πραγματικότητα. Οι αγώνες μονοθεσίων είναι πανάκριβοι και αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να στηρίξεις την όλη προσπάθεια στο υψηλότερο επίπεδο για 5-6 χρονιές, με προπονήσεις, αγώνες, συμμετοχές με τις καλύτερες ομάδες, ταξίδια, γυμναστή κτλ, τότε είναι απλά ένα άπιαστο όνειρο. Κι όσο πιο γρήγορα κάποιος το συνειδητοποιήσει τόσο το καλύτερο. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα την μετάβαση στα αυτοκίνητα και το Junior Saloon Car Championship της Αγγλίας ήταν η καλύτερη λύση, γιατί ήταν το μόνο πρωτάθλημα στην Ευρώπη που επέτρεπε τη συμμετοχή και σε παιδιά ηλικίας 14 ετών. Κάπως έτσι, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε αγώνες αυτοκινήτων.
Μίλησέ μας λίγο για αυτή την πορεία μέχρι σήμερα. Από το Junior Saloon μέχρι το NASCAR Whelen Euro Series. Τι σε δυσκόλεψε, τι σου άρεσε, ποιες ήταν οι διαφορές από κατηγορία σε κατηγορία…
Το JSCC ήταν το πιο δύσκολο, διότι αποτελούσε το μεταβατικό στάδιο, από το karting, στους αγώνες αυτοκινήτου. Συμμετείχα με Saxo VTS 120 αλόγων, έτρεχα στις πιο γνωστές πίστες της Αγγλίας, όπως το Σίλβερστον και το Ντόνινγκτον Παρκ, σε ένα πρωτάθλημα με 30 συμμετοχές. Για να καταφέρω να φτάσω στο απαιτούμενο οδηγικό επίπεδο, να είμαι άνετος με το αυτοκίνητο, να εξοικειωθώ στις μάχες εντός πίστας κι όλα αυτά με οδηγικό στιλ πολύ διαφορετικό απ’ όσα είχα συνηθίσει στο karting, με βοήθησαν και με συμβουλεύουν ακόμα και σήμερα ο Σταμάτης Κατσίμης και ο Χάρης Μπουροθανασοπουλος, που ανέλαβαν την αγωνιστική μου εκπαίδευση και με εξέλιξαν στον οδηγό που είμαι τώρα. Από εκείνο το σημείο μέχρι και σήμερα, προσπαθώ και βελτιώνομαι συνέχεια. Μετά από 2 σεζόν στο JSCC, μεταπήδσα στο MINI Challenge Ιταλίας, όπου τρέχαμε με John Cooper Works 245 αλόγων. Εκεί είχα μια ονειρική χρονιά, μιας και παρότι rookie στο πρωτάθλημα, πέτυχα την pole position στην πρεμιέρα και είχα πολλές παρουσίες στο βάθρο, σε θρυλικές πίστες όπως η Ίμολα και το Μουτζέλο.
Αφεντικό της ομάδας μου ήταν ο Άλεξ Κάφι, πρώην οδηγός Formula 1 και του άρεσε πολύ το στiλ και η οδηγηση μου. Για καλή μου τύχη, είχε και ομάδα στο EuroNASCAR και μου ζήτησε να πάω να δοκιμάσω ένα τέτοιο αγωνιστικό στην Ιταλία. Έκανα τις πρώτες και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με το αυτοκίνητο. Από εκεί που οδηγούσα επί τρία χρόνια προσθιοκίνητα, βρέθηκα ξαφνικά να οδηγώ ένα πισωκίνητο τέρας με ατμοσφαιρικό κινητήρα 500+ αλόγων. Ήταν απλά απίστευτο. Όμως δεν δυσκολεύτηκα, ίσως δεν είχα συνειδητοποιήσει που ακριβώς βρισκόμουν και ποιες ήταν οι προοπτικές. Ήμουν απλά χαρούμενος για την ευκαιρία που μου δόθηκε και έτσι συμφώνησα με τον Άλεξ να κάνω ντεμπούτο στη δεύτερη κατηγορία του EuroNASCAR. Τα δυο χρόνια στη EuroNASCAR 2 ήταν απίστευτα και γεμάτα εμπειρίες και καλά αποτελέσματα. Mε πολλούς τερματισμούς εντός 10αδας! Πέρυσι η ομάδα επέλεξε να με ανεβάσει κατηγορία και έτσι έτρεξα ενάντια στα μεγάλα ονόματα, στην EuroNASCAR PRO, όπου και είχα το πρώτο μου βάθρο στο θεσμό.
Πόσο σε βοήθησε η καθοδήγηση από ένα τόσο έμπειρο οδηγό, όπως ο Κάφι;
Ο Άλεξ έπαιξε μεγάλο ρόλο στη βελτίωση μου σαν οδηγός, καθώς πέρα από τις αγωνιστικές συμβουλές για το στήσιμο του αυτοκίνητου ή για τις γραμμές σε κάθε πίστα, με βοηθούσε και στον τομέα της ψυχολογίας. Η σοβαρότητα που τον διέκρινε εντός πίστας, τον διακρίνει και εκτός. Είναι γρήγορος αλλά ταυτόχρονα, ήρεμος και μεθοδικός. Ήταν τιμή μου που έτρεξα μαζί του και ήταν αρχηγός της ομάδας μου.
Τη δεύτερη χρονιά σου στην ομάδα, είχες ως teammate τον Ζακ Βιλνέβ! Ποια ήταν η επαφή σας, η σχέση σας; Πως ένιωθες να είσαι teammate με ένα παγκόσμιο πρωταθλητή της Formula 1;
Τι να πει κανείς για έναν παγκόσμιο πρωταθλητή της Formula 1; Και πάλι, νιώθω τυχερός που μοιραζόμουν την ίδια τέντα και φόραγα την ίδια στολή με έναν οδηγό σαν τον Ζακ. Ήταν απολαυστικός στην οδήγηση, επιθετικός όσο και όποτε έπρεπε, απίστευτα γρήγορος και δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Είμαι πολύ χαρούμενος που από ένα σημείο και μετά συζητούσαμε και με βοηθούσε, απαντούσε σε απορίες που είχα σχετικά με το στήσιμο του αυτοκινήτου και την οδήγηση μου. Μάλιστα, σε έναν αγώνα οι συμβουλές του με βοήθησαν πραγματικά να κινηθώ πολύ πιο γρήγορα. Είναι σημαντικό να βλέπεις οδηγούς με τέτοιο βιογραφικό, να συμπεριφέρονται έτσι εντός και εκτός πίστας. Τον ευχαριστώ για όλα. Πραγματικά, ένας ωραίος τύπος.
Από πλευράς αποτελεσμάτων, ήσουν στην 13η θέση στην τελική βαθμολογία. Καθόλου άσχημα….
Εκείνη τη χρονιά ολοκλήρωσε τη σεζόν 13ος ανάμεσα σε 34 οδηγούς. Δεν ήμουν ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα γιατί ο στόχος μου ήταν η δεκάδα. Όμως Πάνο, όπως καλά ξέρεις κι εσύ, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι απρόβλεπτος. Κάποιες ατυχίες λοιπόν μου στοίχησαν πολύτιμους βαθμούς και με κράτησαν εκτός του στόχου μου. Όμως μέσα από εκείνη τη χρονιά, η ομάδα πίστεψε σε μένα, πίστεψε πως μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω και γι’ αυτό ανέβηκα στη EuroNASCAR PRO.
Εδώ, ποιες ήταν οι διαφορές από κατηγορία σε κατηγορία;
Το αυτοκίνητο είναι λίγο-πολύ το ίδιο. Στην PRO τη διαφορά την κάνουν οι οδηγοί. Στη EuroNASCAR 2 οι περισσότεροι οδηγοί ήταν αντίστοιχης εμπειρίας με τη δική μου. Όμως ξαφνικα βρέθηκα απέναντι σε ονόματα όπως ο 4 φορές πρωταθλητής του θεσμού, Άλον Ντέι, ο Πατρίκ Λεμαρί, ο Λορίς Χεζεμάν και πολλοί άλλοι καταξιωμένοι στο σπορ. Όμως ξανά, μπήκα στη σεζόν με καλή ψυχολογία. Σημειώνοντας βελτίωση κάθε χρόνο, ένιωθα πως είχε έρθει η ώρα να δοκιμαστώ απέναντι στους καλύτερους. Έτσι ήρθε και το πρώτο μου βάθρο, ως Rookie/Junior στην κατηγορία. Και βάσει των αποτελεσμάτων που είχα όλη τη σεζόν, ο διοργανωτής του πρωταθλήματος με πρότεινε για τη δοκιμασία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Πάμε λοιπόν στη μεγαλύτερη έως τώρα πρόκληση – το ARCA Series!
Με ξεκίνημα με pro-late models στο World Series Speedweeks στην New Smyrna Raceway της Ντεϊτόνα, για να αποκτήσω εμπειρία στις οβάλ πίστες, καθώς το EuroNASCAR διεξάγεται σε κανονικά σιρκουί. O στόχος για φέτος είναι να αποκτήσω περισσότερη εμπειρία, να πάρω τις απαραίτητες αναβαθμίσεις στις αγωνιστικές άδειες που χρειάζονται και να ετοιμαστώ για να ανέβω σκαλί-σκαλί όλες τις κατηγορίες του NASCAR ώστε να φτάσω στη κορυφή που είναι το CUP Series.
Αυτό είναι πλέον το όνειρο; Συμμετοχή στον πιο δημοφιλή θεσμό στις ΗΠΑ; Κάθε αγώνας έχει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές και τεράστια προβολή!
Πραγματικά νιώθω πως είμαι κοντά στο όνειρο και έχοντας τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου, πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Κάθε χρόνο θέλω να είμαι και καλύτερος κι αν το πετύχω αυτό, τότε θα φτάσω στον απόλυτο στόχο.
Ας μιλήσουμε για ήρωες; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου οδηγός και γιατί;
Ο Άιρτον Σένα. Θεωρώ πως δεν υπάρχει καλύτερος στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ήταν και θα είναι το απόλυτο ίνδαλμα, ξεχώρισε σε μία εποχή όπου τα μονοθέσια ήταν παγίδες-θανάτου κι ενώ τότε είχε πάντα σκληρό ανταγωνισμό, αυτός ο άνθρωπος ήταν απολαυστικός. Ατρόμητος και με στιλ. Απλά… Άιρτον!
Ποια θεωρείς πως είναι τα δυνατά σου στοιχεία ως οδηγός;
Νομίζω πως το καλύτερο μου προσόν είναι πως προσαρμόζομαι πολύ γρήγορα σε οποιοδήποτε σενάριο και φυσικά υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια των δοκιμών. Όταν, σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα κι αν έτρεξα στο εξωτερικό, οι υπόλοιποι οδηγοί είχαν τη δυνατότητα να κάνουν δοκιμές, εγώ αναγκαζόμουν λόγω περιορισμένου budget να πάω σε κάθε πίστα την Παρασκευή. Να μάθω μία καινούρια πίστα μέσα σε μόνο δύο σκέλη ελεύθερων δοκιμών, το Σάββατο να είμαι ήδη αρκετά γρήγορος για να πάρω μία καλή θέση στις κατατακτήριες ενώ την Κυριακή, να είμαι στο επίπεδο των υπολοίπων ώστε να μη με «φάνε ζωντανό» στον αγώνα, να μπορέσω να κυνηγήσω ένα καλό αποτέλεσμα. Αυτό ήταν ρουτίνα για μένα σε αυτά τα 10 χρόνια που αγωνίζομαι. Πιστεύω ακράδαντα, πως αν είχα την ίδια προετοιμασία που είχαν οι περισσότεροι αντίπαλοί μου σε κάθε πίστα, τα αποτελέσματά μου θα ήταν σίγουρα καλύτερα και θα είχα εξελιχθεί πιο γρήγορα. Επίσης, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως για όλους εμάς τους Έλληνες οδηγούς, όλοι οι αγώνες είναι… εκτός έδρας!
Κλείνοντας, τι είναι οι αγώνες για σένα; Με 3 λέξεις…
Αδρεναλίνη. Τρέλα. Πόλεμος.
Φωτογραφίες: NASCAR Whelen Euro Series, Θωμάς Κρασώνης
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!
