Το τελευταίο αντίο στο συνάδελφο και φίλο Γιώργο Βαρίνο

• Η ανακοίνωση του ΠΑΣΥΔΑΜ
• Αντίο αδελφέ

Την Τρίτη 27 Αυγούστου έφυγε από κοντά μας ο εξαιρετικός φίλος και συνάδελφος Γιώργος Βαρίνος. Στην μεγάλη πορεία του στον ειδικό Τύπο αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας, ο Γιώργος υπήρξε συνεργάτης και του gazzetta από το 2014 έως και το 2021. Στο διάστημα αυτό μάλιστα σχεδίασε και σελιδοποιούσε το online περιοδικό InMotion, το οποίο μετεξελίχθηκε στο σημερινό gmotion by gazzetta. Επίσης είχε την ευθύνη της ενότητας μοτοσικλέτας και τη φωτογραφική κάλυψη του περιοδικού.

Η ανακοίνωση του ΠΑΣΥΔΑΜ

Με συγκίνηση και οδύνη αποχαιρετούμε τον αγαπημένο φίλο και συνάδελφο Γιώργο Βαρίνο, που «έφυγε» την Τρίτη 27 Αυγούστου για το μεγάλο ταξίδι. Ο Γιώργος υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αυτοκινήτου Μοτοσυκλέτας και διετέλεσε ταμίας κατά τη θητεία του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΑΣΥΔΑΜ.

Ο Γιώργος Βαρίνος γεννήθηκε στον Πειραιά και θα γινόταν αύριο, 29 Αυγούστου 2024, εξήντα ετών, ενώ υπηρέτησε επί δεκαετίες τον Ειδικό Τύπο ως φωτογράφος και δημοσιογράφος των περιοδικών 4ΤΡΟΧΟΙ, AutoTρίτη, Car and Driver κτλ. Επίσης δημιούργησε το ψηφιακό περιοδικό «inMotion by gazzetta» και υπήρξε εκδότης πρωτοποριακών εντύπων, μεταξύ των οποίων του «Bestever» και του «Luxury Boats and SUVs», αλλά και του ψηφιακού καταλόγου «Greek Export Almanac».

Ο αλησμόνητος συνάδελφος λάτρευε τα μηχανοκίνητα αθλήματα και συμμετείχε έως πρόσφατα και ο ίδιος με επιτυχία σε αγώνες καρτ, ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο χώρο της αυτοκίνησης, λόγω του εξαιρετικού χαρακτήρα του, του χιούμορ, της ευστροφίας του και της ειλικρίνειάς του. Η απώλειά του είναι δυσβάσταχτη για όσους είχαμε το προνόμιο να τον γνωρίσουμε και να μας τιμήσει με τη φιλία του. Ο χώρος μας φτώχυνε, όμως θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και θα τον έχουμε στην καρδιά και στο μυαλό μας!

Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΑΣΥΔΑΜ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην αγαπημένη του σύζυγο, Μαρία, στις δύο λατρεμένες κόρες του, Ιωάννα και Αθηνά, και στον πατέρα του, καπετάν-Γιάννη.

Η σορός του αξέχαστου Γιώργου Βαρίνου θα μεταφερθεί στη Ριτσώνα, όπου θα γίνει η αποτέφρωσή του σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Αντίο αδελφέ

Η 27η Αυγούστου δεν είναι πλέον μια Τρίτη σαν όλες τις άλλες. Ήξερα ότι ο Γιώργος θα έφευγε σύντομα από κοντά μας, καθώς η αρρώστιά του ήταν μη αναστρέψιμη, ωστόσο διατηρούσα ελπίδες ότι κάποια από τις πολλές χημειοθεραπείες και τα ιατρικά πρωτόκολλα που υπέστη τον τελευταίο χρόνο θα βοηθούσαν σε κάτι. Και παρότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, τελικά πεθαίνει και αυτή.

Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε το ιστορικό πλέον 1993, όταν μια ομάδα νέων τότε δημοσιογράφων αναλάβαμε, με την καθοδήγηση τόσο του Αντώνη Στιβαχτάρη όσο και του ίδιου, να δημιουργήσουμε το πρώτο στην Ελλάδα εβδομαδιαίο έντυπο αυτοκινήτου, το Auto Τρίτη της Motorpress.

Έκτοτε, Βαρίνος και Γιαννούλας συνδεθήκαμε όπως η μέρα με τη νύχτα. Εντελώς αντίθετοι φαινομενικά, ίδιοι ουσιαστικά. Χαιρόμαστε να διαφωνούμε για χιλιάδες πράγματα, αλλά τις κρίσιμες στιγμές ο σεβασμός, η αγάπη και η εκτίμηση του ενός για τον άλλο -που μας ένωσε από την αρχή- έπαιρναν τη σκυτάλη. Τριάντα χρόνια συνοδοιπόροι, φίλοι, αδέρφια.

Φεύγοντας πήρε ένα μεγάλο κομμάτι μου μαζί του. Αυτό που δεν θα έχει πλέον τον αλέγρο χαρακτήρα του για συντροφιά, μεγάλες συζητήσεις για την κοινωνία και τη δημοσιογραφία, βόλτες με τις μηχανές και βουτιές στο αγαπημένο του Πόρτο Γερμενό. Τις μέρες, τις ώρες και τις στιγμές που δημιουργούσαμε μαζί περιοδικά και ιστοσελίδες, που ονειρευόμαστε το απόλυτο Μέσο για το αυτοκίνητο και τις μοτοσικλέτες, έστω και αν γνωρίζαμε χωρίς να το ομολογεί ο ένας στον άλλο ότι ποτέ δεν θα το ολοκληρώσουμε.

«Δεν με πειράζει που φεύγω, γιατί έζησα 10 ζωές σε μια» μου είπε σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις στο Αττικόν. «Πάμε για την ενδέκατη» του απάντησα γνωρίζοντας όμως, όπως και ο ίδιος, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Είχε δίκιο όμως το «μικρό ροζ γουρουνάκι» όπως τον προσφωνούσα συχνά. Μαμούνι κυριολεκτικά, ο Γιώργος ρουφούσε τη ζωή όχι με το καλαμάκι ή με μικρές γουλιές, αλλά με το μπουρί της σόμπας, χωρίς ανάσα. Άνθρωπος ορχήστρα ήταν. Δημοσιογράφος, εκδότης, φωτογράφος, αγωνιζόμενος με αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, γραφίστας, developer και ρέκτης της τεχνολογίας. Οδηγούσε με εξαιρετική μαεστρία, χειριζόταν σκάφη και ελαφρά αεροσκάφη, αγαπούσε τα Apple και δεν σταματούσε να ενημερώνεται και να καταπιάνεται με οτιδήποτε νέο.

Τον Γιώργο χαρακτήριζε μια σπάνια ευρύτητα πνεύματος που έκανε συναρπαστική τη συζήτηση μαζί του και ταυτόχρονα ευθύτητα, αξιοπρέπεια και ήθος που αναδείχτηκαν πολλές φορές στην κοινή μας πορεία και μας ένωσαν με τον ισχυρό δεσμό της φιλίας. Με το κοφτερό του μυαλό σχεδίαζε πράγματα που εμένα μου φαίνονταν ανέφικτα και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τα πραγματοποιούσε με θαυμαστή ευκολία και εντυπωσιακά καλό αποτέλεσμα. Η απώλειά του είναι ένα ακόμα μαύρο σημαδάκι στην ψυχή μου, αθροίζοντας αρκετά τα τελευταία χρόνια, και ταυτόχρονα λειτουργεί σαν υπενθύμιση ότι αυτή τη μια ζωή που έχουμε, την μοναδική και πολύτιμη, καλό είναι να την ζούμε επί δέκα, όπως και ο ίδιος.

Όταν αναπολώ τα όσα περάσαμε με τον Γιώργο νοιώθω μια γλυκιά νοσταλγία και τυχερός που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Ταυτόχρονα, με τη συνείδηση της απώλειάς του, με πλημμυρίζει ένα κενό, μια αίσθηση ματαιότητας. Το γνωστό «γιατί» και ειδικότερα το «γιατί τόσο νωρίς». Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ την οδύνη του καπετάν Γιάννη, που έχασε το μοναδικό του παιδί, και τα αισθήματα της γυναίκας του Μαρίας, που εδώ και ένα χρόνο έδινε μια σκληρή και άνιση μάχη να στηρίξει τον Γιώργο και να είναι ταυτόχρονα μάνα και πατέρας για τις δύο κόρες τους. Ας είμαστε όλοι καλά -για όσο μας αναλογεί- να τον σκεφτόμαστε και να τον θυμόμαστε. Για μένα θα είναι πάντα εδώ, κάθε φορά που μια ηλιαχτίδα θα ξεφεύγει από ένα σύννεφο για να φωτίσει και πάλι το δρόμο, τις σκέψεις και την ψυχή μου. Αντίο αδελφέ.