Όταν είχα τον Μίτσελ προπονητή και τον Σουμάχερ αντίπαλο
Θα ξεκινήσω την ιστορία από παλιά. Προ αμνημονεύτων. Όταν πιτσιρικάς πήγαινα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, στο Λόφο στο Περιστέρι, για να αγοράσω με λαχτάρα μερικά ακόμα «χαρτάκια». Καλοκαιράκι, το άλμπουμ με τον Δίντσικο, τον Βαμβακούλα και τον Μπονόβα έδινε τη θέση του στο ωραίο, αυτό του Μουντιάλ. Άλλο επίπεδο: Σόκρατες, Μπρέμε, Αλτομπέλι κι αυτός ο άτιμος ο Χοσέ Μιγκέλ Γκονζάλες Μαρτίν ντελ Κάμπο, γνωστός στο ευρύ κοινό ως Μίτσελ, που όλο μου ξέφευγε.
Πέρασαν τα χρόνια και παρότι τα επαγγελματικά μονοπάτια με οδήγησαν στις πίστες, το ποδόσφαιρο παρέμενε λατρεία. Τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι χιαστοί στο αριστερό γόνατο. Μάλιστα είχα την ευλογία να αγωνιστώ δύο φορές παρέα με/κόντρα σε σπουδαία ονόματα – τόσο των αγώνων όσο και της στρογγυλής Θεάς. Εκεί λοιπόν, ο Μίτσελ δεν μου ξέφυγε.
Ήταν 5 Μαΐου του 2005, λίγο πριν το Grand Prix Ισπανίας το οποίο απλά για την ιστορία θα αναφέρω πως το είχε κερδίσει ο Κίμι Ράικονεν – αγωνιζόμενος με τα χρώματα της McLaren! Στο θρόνο του πρωταθλητή ήταν ακόμα ο Μίκαελ Σουμάχερ, για έβδομη και τελευταία φορά. Πρωταγωνιστής ακόμα στις πίστες, πρωταγωνιστής και στο χορτάρι αφού ίσως θυμάστε πως της… μιλούσε της μπάλας. Όχι τυχαία, ήταν επί σειρά ετών αρχηγός της Nazionale Piloti – της ποδοσφαιρικής ομάδας των οδηγών της Formula 1.
Εκείνο το απόγευμα δεν φορούσε τα ασπρόμαυρα, ήταν ντυμένος στα κόκκινα αφού η ποδοσφαιρική αναμέτρηση φιλανθρωπικού χαρακτήρα που λάμβανε χώρα στο γήπεδο του Μονμελό, ήταν στα χρώματα του τότε χορηγού της Scuderia Ferrari. Εύλογα οι «κόκκινοι» είχαν και πολλά μέλη της ομάδας στης σύνθεσή τους: πέραν του Σουμάχερ, έπαιζε ο Ρούμπενς Μπαρικέλο, ο εφεδρικός οδηγός Μαρκ Ζενέ, καθώς και μηχανικοί της ομάδας.
Η αφεντιά μου στο αντίπαλο στρατόπεδο, μου έδωσαν να φορέσω τα λευκά. Δεν ήξερα πολλές λεπτομέρειες για το παιχνίδι αλλά μπαίνοντας στα κοινά αποδυτήρια έμεινα άφωνος, καθώς αντίκρυσα φάτσες από τα παιδικά μου άλμπουμ! Χούλιο Σαλίνας, Μαρτίν Βάσκεζ, Κάρλες Μπουσκέτς και στην άκρη, με πατερίτσες o Μίτσελ! Με νάρθηκα στο αριστερό πόδι, δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχε τότε το γόνατό του.
Μάλιστα, ήταν μόλις δύο μήνες προτού ξεκινήσει επίσημα την προπονητική του καριέρα, στη Ράγιο Βαγιεκάνο. Η τελευταία του… πρόβα πριν πιάσει δουλειά, ήταν με εμάς. Μη περιμένετε συστήματα, τακτικές κι άλλα γραφικά. Μαζευτήκαμε 22 άγνωστοι μεταξύ μας (αν και κάποιοι εξ αυτών μόνο άγνωστοι δεν ήταν!) για να κυνηγήσουμε μία μπάλα επί 90 λεπτά. Θα σας πω όμως κάποια πράγματα που θυμάμαι χαρακτηριστικά από τον Μίτσελ.
Στο ζέσταμα, κλασικός εγώ, έστηνα τη μπάλα έξω από την περιοχή και σημάδευα τα δοκάρια. Ώσπου μία επιβλητική φωνή μου κόβει το χαβαλέ.
«Ζέσταμα τώρα, σουτ μετά», μου λέει αυστηρά ενώ έχει στα χέρια τις λίστες των παικτών και ζητάει να μάθει ποιος είμαι. Τότε ακόμα, τα ελληνικά του έμοιαζαν Κινέζικα. Είπα και διάβασε όλο το όνομα, του έμεινε το μισό.
Ξεκινά το ματς, θεωρητικά παίζω αριστερό χαφ αλλά με αθεράπευτη τάση να χώνομαι προς το κέντρο, να αγνοώ την τακτική, να ακολουθώ τη μπάλα και να προσπαθώ να βρω τα δικά μου 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας ανάμεσα σε τόσους θρύλους. Μάταια βέβαια αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Να σου πάλι αυτή η αυστηρή φωνή: «Τανίντις, Τανίντις». Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου. Πήγα εκεί νομίζοντας πως θα κάνουμε χαβαλέ κι ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης, όρθιος, να στηρίζεται στις πατερίτσες, να μου φωνάζει καθώς οι αντίπαλοι επιτίθενται με ταχύτητες… Formula 1 κι εγώ έχω κατασκηνώσει κάπου κοντά στην περιοχή τους. Αφελής ο Ισπανός, νόμιζε πως είχα τις δυνάμεις να κυνηγήσω τον Σουμάχερ που όργωνε ασταμάτητα το γήπεδο. Μηχανάκι ο Γερμανός, όποτε χρειαζόταν έμπαινε το τούρμπο και χανόταν. Φράιμπουργκ της περασμένης εβδομάδας εκείνος, Ολυμπιακός εγώ. Δύο ταχύτητες κάτω. Και βάλε.
Κάποια στιγμή το κατάλαβε ο κόουτς, δεν ήμουν για να θέσω ψηλά τον πήχη. Σταμάτησε τα «Τανίντις», σταμάτησα να κατασκηνώνω έξω αριστερά κι εγώ, βρήκαμε ισορροπίες. Δεν θυμάμαι το σκορ ή πόσο καιρό χρειάστηκα για να συνέλθω από το τρέξιμο εκείνης της ημέρας, θυμάμαι όμως πώς ήταν ωραίος τύπος αυτός ο Μίτσελ. Έχουν περάσει 17 χρόνια αλλά η εικόνα του μου έχει μείνει. Παιχνίδι για… λα σουσουρελά, εκείνος με πατερίτσες αλλά να μη λέει να ησυχάσει. Να σφυρίζει, να φωνάζει, να καθοδηγεί.
Ήταν ξεκάθαρο. Αυτή η εμβληματική φιγούρα που έψαχνα με μανία στα «χαρτάκια», δεν ήθελε να χάνει. Ούτε στα φιλικά μεταξύ αγνώστων.
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!
