Θα αγαπήσουμε ποτέ στ’ αλήθεια τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα;

• Το άγγιγμα που δεν ήρθε
• Η ψυχή βρίσκεται αλλού
• Τα λάθος ερωτήματα
• Και όμως, η αλλαγή έχει ήδη ξεκινήσει
• Τελικά, το ερώτημα αλλάζει

Η ηλεκτροκίνηση δεν είναι πια το μέλλον — είναι το παρόν. Οι πωλήσεις ηλεκτρικών μοντέλων αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο, οι επενδύσεις των κατασκευαστών κινούνται πλέον πάνω σε μονόδρομο και η ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν αφήνει κανένα περιθώριο επιστροφής. Κι όμως, κάτι λείπει. Η τεχνολογία τους εξελίσσεται, τα επιδόσεις τους εντυπωσιάζουν, αλλά οι περισσότεροι οδηγοί εξακολουθούν να τα αντιμετωπίζουν με μια συναισθηματική απόσταση.

Το ερώτημα δεν είναι αν θα τα αγοράσουμε· είναι αν θα τα αγαπήσουμε.

Το άγγιγμα που δεν ήρθε

Για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τον ήχο του κινητήρα, με την αίσθηση της αλλαγής ταχυτήτων και με όλα όσα έρχονται μαζί με αυτό, το ηλεκτρικό αυτοκίνητο φαντάζει σχεδόν... αποστειρωμένο. Δεν έχει ήχο. Δεν έχει δονήσεις. Δεν έχει τις μικρές ατέλειες που κάνουν ένα αυτοκίνητο μοναδικό. Το οδηγείς, αλλά δεν το νιώθεις.

Ή έτσι νομίζουμε.

Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Πολλά από όσα θεωρούμε «ψυχή του αυτοκινήτου» είναι στην πραγματικότητα προϊόντα συνήθειας και αναμνήσεων. Δεν γεννήθηκαν με τη μηχανοκίνηση - τα αποκτήσαμε στην πορεία, τα αγαπήσαμε γιατί ήταν μέρος μιας εποχής. Δεν αγαπήσαμε ποτέ το καρμπυρατέρ ως μηχανισμό· αγαπήσαμε το γεγονός ότι μας άφηνε στη μέση του πουθενά, και εκεί μάθαμε να διορθώνουμε, να παλεύουμε, να προχωράμε.

Η ψυχή βρίσκεται αλλού

Αυτό που μάθαμε τόσα χρόνια δεν είναι η αγάπη για τα «μέσα» αλλά για το ταξίδι, την εμπειρία, το συναίσθημα που γεννά η οδήγηση. Και σε αυτό, το ηλεκτρικό αυτοκίνητο δεν υπολείπεται - απλώς, το κάνει αλλιώς.

Ένα Tesla Model 3 Performance μπορεί να προσφέρει συγκινήσεις -διαφορετικές, ίσως, αλλά- συγκρίσιμες με μια BMW M3 του παρελθόντος. Ένα Hyundai Ioniq 5 κάνει τους ανθρώπους να χαμογελούν όχι μόνο για τις επιδόσεις του, αλλά για το πώς τους κάνει να αισθάνονται μέσα στην καμπίνα του. Ένα Fiat 500e μπορεί να σε κάνει να ερωτευτείς ξανά την πόλη σου. Και αυτή είναι η νέα «ψυχή» των αυτοκινήτων: ο τρόπος που συνδέονται με εμάς.

Τα λάθος ερωτήματα

Πολλές φορές, η συζήτηση γύρω από την ηλεκτροκίνηση περιστρέφεται γύρω από την αυτονομία, την ταχύτητα φόρτισης, τις υποδομές. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά και ναι, υπάρχουν ακόμη μεγάλα εμπόδια. Αλλά αυτά είναι θέματα της τεχνολογίας και της πολιτείας. Η αγάπη για το αυτοκίνητο είναι άλλο πράγμα. Είναι υπόθεση καθαρά ανθρώπινη.

Η αμφιβολία των οδηγών δεν προέρχεται μόνο από την πρακτικότητα - προέρχεται από την απώλεια της ταυτότητας. Το αυτοκίνητο ήταν πάντα κάτι περισσότερο από μετακίνηση. Ήταν προσωπική δήλωση. Ήταν χώρος συναισθημάτων. Και τα ηλεκτρικά μοντέλα οφείλουν να κατακτήσουν αυτήν την περιοχή, αλλιώς δεν θα αγαπηθούν ποτέ στ’ αλήθεια.

Και όμως, η αλλαγή έχει ήδη ξεκινήσει

Όλο και περισσότεροι οδηγοί βιώνουν καθημερινά τα μικρά πλεονεκτήματα της ηλεκτροκίνησης. Την ηρεμία της οδήγησης χωρίς κραδασμούς και θόρυβο. Τη γραμμική επιτάχυνση που δεν ζητά κόπο. Την ευκολία της φόρτισης στο σπίτι, την αίσθηση ότι κάθε διαδρομή κυλάει πιο ήσυχα, πιο καθαρά, πιο απλά.

Σε αυτά τα στοιχεία, κρύβεται μια διαφορετική μορφή συγκίνησης. Ένα νέο είδος σύνδεσης που δεν στηρίζεται στον ήχο ή στις στροφές του κινητήρα, αλλά στην απλότητα, στη ροή, στην αίσθηση του «πηγαίνω μπροστά» χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζω πίσω.

Αυτή η αλλαγή δεν γίνεται με φανφάρες. Συντελείται σιωπηλά, από καθημερινές εμπειρίες. Από μικρές στιγμές που χτίζουν συνήθειες. Και ίσως αυτός να είναι ο πιο φυσικός -και ανθρώπινος- τρόπος να αλλάξει κάτι στ’ αλήθεια.

Τελικά, το ερώτημα αλλάζει

Δεν είναι πια αν «θα αγαπήσουμε τα ηλεκτρικά;», αλλά ποια ηλεκτρικά θα μας κάνουν να τα αγαπήσουμε; Και η απάντηση θα έρθει όταν πάψουμε να ψάχνουμε την «παλιά ψυχή» και αρχίσουμε να φτιάχνουμε μια καινούργια.

Όπως με κάθε τι νέο, η αποδοχή δεν είναι ποτέ άμεση. Θέλει χρόνο, εμπειρία και... μερικά σωστά αυτοκίνητα. Αυτά που θα κουβαλήσουν μνήμες. Που θα γράψουν ιστορίες. Που θα αγαπηθούν όχι επειδή είναι ηλεκτρικά - αλλά επειδή είναι δικά μας.

Υ.Γ.: Εγώ, πάντως, το ερώτημα αυτό το έχω απαντήσει εδώ και καιρό.

Φωτογραφίες: Βασίλης Κωστάκος