Όντας μεγαλωμένος από μητέρα που πάλεψε και παλεύει πάντα για τα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών και μέσα σε μια οικογένεια που πάντα προσπαθούσε αυτό να το κάνει πράξη, η 8η ημέρα του Μάρτη είχε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό για εμένα, ως σημείο αναφοράς στον αγώνα για την ισότητα.
Περνώντας τα χρόνια και με την έλευση του ίντερνετ μας ήρθαν και οι παγκόσμιες ημέρες. Για σημαντικά και ασήμαντα πράγματα. Για ίσα δικαιώματα, για ασθένειες που πρέπει να εξαφανίσουμε, για δράσεις που πρέπει να στηρίξουμε αλλά ακόμα και για φαγητά, ποτά, μουσικές και δεν ξέρω τι άλλο. Η υπερπροσφορά «παγκόσμιας ημέρας» υπερκάλυψε τις 365 ημέρες του χρόνου και δημιούργησε μέχρι και αστείες καταστάσεις στη συνύπαρξη δύο «αφιερώσεων» στην ίδια ημέρα.
Αν άλλαξαν πολλά στο επικοινωνιακό σκέλος και οι «παγκόσμιες ημέρες» έχουν φτάσει να είναι μόδα, ή συνήθεια στην εκφώνηση των πρωινών εκπομπών στο ραδιόφωνο και «υποχρέωση» κυβερνήσεων για μια εκδήλωση τη συγκεκριμένη ημέρα, δεν έχουν αλλάξει όσα πρέπει στον πυρήνα του προβλήματος, που μας οδήγησε να ορίσουμε μια ημέρα ως «παγκόσμια», προκειμένου να ευαισθητοποιηθούμε. Και αν για (π.χ.) τις ασθένειες που οφείλει η σύγχρονη κοινωνία να καταπολεμήσει (οπότε δεν πρέπει να εφησυχάζουμε) κάτι τέτοιο θα είχε λογική, ας σταθούμε ένα λεπτό να σκεφτούμε πόσο λογικό είναι αυτό να συμβαίνει για τον μισό και πλέον πληθυσμό της γης το 2023. Προσοχή (γιατί υπάρχει και έλλειμμα αντίληψης στην εποχή μας) δεν λέω ότι δεν πρέπει, αλλά να μας προβληματίσει γιατί πρέπει. Υπάρχει «παγκόσμια ημέρα Ανθρώπου»; Δεν το έχω ψάξει, αλλά δεν πιστεύω.
Άσχετα από το γεγονός ότι για κάποιες, κάποιους αυτή η ημέρα είναι ενδεδειγμένη για προσφορές, ποτά και (παλαιότερα) μπουζούκια, αφού την μπερδεύουν με του Αγίου Βαλεντίνου, η ανάγκη ύπαρξης της Ημέρας της Γυναίκας είναι μια βροντερή απόδειξη της αναιμικής προόδου της κοινωνίας μας στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικά αν τη συγκρίνουμε με την παράλληλη αλματώδη πρόοδό της, σε άλλους τομείς. Είναι λοιπόν πέρα από παράλογο να κάνουμε ακόμα κουβέντα όχι για το πότε θα φτάσουμε να έχουν ίσα δικαιώματα άνδρες και γυναίκες, αλλά αν… πρέπει να συμβαίνει αυτό. Κουβέντα που, δυστυχώς, δεν αφορά μέρη του πλανήτη όπου οι γυναίκες θεωρούνται ως κομμάτι της ακίνητης περιουσίας του άντρα, αλλά ακόμα και τις ανεπτυγμένες κοινωνίες που άλλα λέγονται σε δημόσιες δηλώσεις και εκδηλώσεις και άλλα γίνονται στην καθημερινότητα.
Για εμένα λοιπόν η 8η Μαρτίου δεν είναι αγάπες και λουλούδια και «πόσο αγαπάμε τις γυναίκες» και «μάτσα μούτσα». Ή εν πάση περιπτώσει, μια χαρά θα ήταν όλα αυτά αν είχαμε λύσει τα υπόλοιπα. Γιατί αυτά τα υπόλοιπα είναι τόσο σοβαρά, ώστε να υφίσταται ένα σημαντικό κομμάτι ανθρώπων γύρω μας που δεν καταλαβαίνουν το ιδιαίτερο βάρος (και τον λόγο ύπαρξης) του όρου «γυναικοκτονία». Όπως καταλαβαίνετε είμαστε ακόμα στη φάση να κατανοήσουμε τα «βασικά». Δυσάρεστο, αλλά και αναμενόμενο όταν υπάρχουν πράγματα βαθιά χαραγμένα στο (άτιμο το) DNA μας.
Τα παραπάνω δεν είναι κήρυγμα, αλλά πολύ μικρή και συνοπτική, ούτε καν καταγραφή αλλά, υπενθύμιση της πραγματικότητας. Και εμείς οι άντρες όσο και αν θέλουμε να την κατανοήσουμε δύσκολα μπορούμε. Γιατί δεν αφορά μόνο το κομμάτι των δικαιωμάτων και των ίσων αμοιβών αλλά και ευκαιριών στην εργασία. Αφορά ακόμα και τον φόβο του να περπατάς το βράδυ σε έναν έρημο δρόμο και να σφίγγεσαι επειδή κάποιος άντρας περνάει από δίπλα σου. Γιατί πολύ απλά… δεν ξέρεις. Πείτε με υπερβολικό, αλλά το έχω ζήσει. Από την άλλη πλευρά βέβαια. Όταν βγαίνω να τρέξω και βλέπω γυναίκες σε κατάσταση συναγερμού για παν ενδεχόμενο επειδή έχουν μάθει να είναι έτοιμες για τα πάντα. Όταν σέβομαι την άμυνα τους και τον χώρο τους και αλλάζω πλευρά στον δρόμο. Δεν ζούμε και πολύ έτσι εμείς οι άντρες μάλλον.
Και επειδή αυτή η γωνιά είναι κυρίως αθλητική, η ματιά που πρέπει να ρίξουμε προς τα εκεί είναι εξίσου σημαντική. Γιατί, για πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο, τα γήπεδα, οι στίβοι, οι πισίνες, η άθληση ήταν η διέξοδος για μια διαφορετική ή έστω πιο κανονική ζωή. Με την διαφορά (με το «καλημέρα» κιόλας) ότι πολλές από αυτές έπρεπε να πείσουν πρώτα το σπίτι τους, την οικογένειά τους ότι έχουν δικαίωμα να το κάνουν ή ότι… μπορούν να το κάνουν. Πιστέψτε με τα δέκα τελευταία χρόνια που έχω εμπλακεί πολύ περισσότερο με τον γυναικείο αθλητισμό, ως πατέρας, έχω δει γύρω μου -αρκετές φορές- εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση της κόρης με τον γιό, μέσα μια οικογένεια, στο θέμα του αθλητισμού. Και δεν ζούμε στο Αφγανιστάν.
Το GWomen εδώ και ένα χρόνο, μέσα από την εξαιρετική δουλειά του, καταγράφει ιστορίες όχι μουρμούρας και παραπόνων από τις αθλήτριες, αλλά της πραγματικότητας που βιώνουν στην διάρκεια της καριέρας τους. Με διακρίσεις οικονομικές αλλά και σε επίπεδο ενδιαφέροντος και οργάνωσης που δεν δικαιολογούνται από τίποτα άλλο, παρά από τις αγκυλώσεις που έχουν στο μυαλό τους όσοι διοικούν τις περισσότερες ομοσπονδίες, κυρίως σε εθνικό επίπεδο. Και κατά βάση αυτές των ομαδικών αθλημάτων. Αν μπείτε για παράδειγμα λίγο πιο βαθιά όχι μόνο στην οργάνωση, αλλά και στην (πραγματική) επιθυμία της ΕΠΟ και της ΕΟΚ να έχουν υπό τη σκέπη του τους το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ των γυναικών θα πάρετε απαντήσεις που δεν τιμούν κανέναν. Και δεν θα δεχτώ κουβέντα πάνω σε αυτό, γιατί το «ενδιαφέρον» το βιώνω άμεσα ως γονιός.
Αυτό που έχω δει εγώ μέσα στα γήπεδα και τους στίβους, ως αθλητής, δημοσιογράφος και γονιός, είναι ότι τα κορίτσια, οι γυναίκες είναι φορές που διεκδικούν πράγματα και μάχονται για αυτά πολύ πιο συγκεκριμένα και πεισματικά από τους άνδρες. Έχω δει βέβαια και το πως αναγκάζονται κάποια στιγμή να επιλέξουν ανάμεσα σε οικογένεια, μητρότητα και αθλητισμό ενώ θα έπρεπε να υπάρχει το πλαίσιο υποστήριξης για να μην μπαίνουν τέτοια διλήμματα. Έχω δει αθλήτριες να καταφέρνουν αυτά τα δύο και καριέρα. Έχω κάνει φίλες γυναίκες του αθλητισμού που νιώθω ότι με τιμάει το ότι έζησα από κοντά την καριέρα τους. Αν νιώθω το ίδιο και για αθλητές; Εννοείται! Αλλά πάντα έχω στο μυαλό μου, ότι ήδη από τι στιγμή που εκδηλώνουν την επιθυμία τους να μπουν σε ένα γήπεδο πολλά κορίτσια θα έρθουν αντιμέτωπα, όχι με απαγόρευση αλλά με ένα «αλλά» και μια αμφισβήτηση. Μιλήστε με παίκτριες ποδοσφαίρου (κυρίως) και θα πάρετε απαντήσεις. Οπότε μετράω κάπως διαφορετικά τα όσα πέτυχαν.
Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να τα βελτιώσει και να τα αλλάξει, τελικά, η κοινωνία. Συνολικά και όχι μόνο στον αθλητισμό. Όμως επειδή ζούμε στην εποχή των συνθημάτων και των motos από τις παγκόσμιες και ελληνικές ομοσπονδίες, ας φροντίσει αυτό που ονομάζεται αθλητικό κίνημα ή αθλητική ηγεσία ή ότι άλλου βαρύγδουπο έχουμε, να τα ρυθμίσει και να τα επιβάλλει. Για τον σεβασμό στη γυναίκα, πέρα από τις μπούρδες του στιλ «Τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ούτε με λουλούδι» κλπ που τα λέμε για να περνάει η ώρα.
Μοναδική ευχή να φτάσουμε κάποια στιγμή αυτή η παγκόσμια ημέρα (της Γυναίκας) να είναι ημέρα διδαχής για όλες τις γυναίκες που προηγήθηκαν στο πέρασμα των αιώνων και πάλεψαν για να κερδίσουν τα αυτονόητα. Μέχρι τότε δεν θα είναι ούτε ημέρα υποχρέωσης, ούτε μουσειακή.