Στο άκουσμα της είδησης του καρκίνου, φαίνεται φοβερά δύσκολο να μη σκεφτεί κανείς αυτό το «γιατί σε μένα;». Η 32χρονη πρωταθλήτρια του επί κοντώ από την Κύπρο, Μαρία Αριστοτέλους, προσπάθησε να διώξει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτή τη σκέψη για να μπορέσει
Όπως έγραψε η ίδια, εντόπισε ένα «κουβαράκι» στον λαιμό της και έπειτα ξεκίνησε μία διαδικασία εξετάσεων, με την ίδια να επιμένει για να βρει τί πραματικά συμβαίνει. Έτσι, έφτασε στη διάγνωση που ήταν ραβδομυοσάρκωμα στη μύτη που είχε ήδη κάνει μετάσταση στους λεμφαδένες του λαιμού και στα οστά.
Η Μαρία Αριστοτέλους έκανε γνωστή την ασθένειά της μέσω των social media, θέλοντας αρχικά να το κάνει γνωστό για τους δικούς της ανθρώπους. Ωστόσο, η ανάρτησή της πήρε αρκετή δημοσιότητα καθώς ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε την κατάσταση ήταν «διαφορετικός» με αυτόν που έχουμε συνηθίσει.
«Όταν ήρθε η διάγνωση, όσο αλλόκοτο και να ακουστεί, εγώ ανακουφίστηκα»
Η ίδια, μιλώντας στο GWomen, λέει κάτι που στην αρχή φαίνεται παράδοξο, και αλλόκοτο όπως το χαρακτηρίζει η ίδια, αλλά τελικά ίσως να ήταν το σημαντικότερο αφού εξηγεί πως όταν προέκυψε η διάγνωση του καρκίνου εκείνη ένιωσε ανακούφιση:
«Δεν περίμενα όλο αυτό που συνέβη μετά τη δημοσιοποίηση. Ταυτόχρονα όμως όταν πρωτοπήγα στον γιατρό δεν περίμενα και ότι η διάγνωση θα ήταν καρκίνος. Στη ζωή μας υπάρχουν αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε και αυτά που δεν μπορούμε. Σίγουρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπη με μια τέτοια διάγνωση στα 32 μου και με την -υγιεινή- ζωη που έκανα μέχρι τώρα. Αλλά αφού ήρθε δεν θα κάνω πως δεν υπάρχει ούτε θα κλαίγομαι.
Όσο καιρό «έψαχνα» οι όγκοι μεγάλωναν όποτε αντιλαμβανόμουν και εγώ πως η ασθένεια -οποία και να ήταν- τρέχει και πως πιθανόν η καθυστέρηση στη διάγνωση να είναι αυτή που μπορεί να μου στερήσει την ίαση. Με απλά λόγια, μέχρι να το βρω μπορεί να ήταν πολύ αργά. Οπότε τρέχαμε τις διαδικασίες όσο πιο γρήγορα γινόταν. Αν φοβόμουν τη διάγνωση δεν θα έτρεχα και πιθανόν τώρα να μιλούσαμε με διαφορετική βάση. Όταν ήρθε η διάγνωση, όσο αλλόκοτο και να ακουστεί εγώ, ανακουφίστηκα. Γιατί την ίδια στιγμή ήξερα πως θα πάρω κάποια θεραπεία.
Γενικώς τα πράγματα στη ζωή μου τα αντιμετωπίζω με χιούμορ έως κυνικότητα μπορώ να πω. Έτσι έκανα και με αυτό».
Η ίδια, στη συνέχεια, τόνισε πως ο καρκίνος παραμένει ένα θέμα ταμπού για όλους και ο τρόπος που προσέγγισε το θέμα ίσως να βοήθησε λίγο και στο να σταματήσει να υπάρχει αυτή η αντίληψη. Γι' αυτό και επιστράτρεψε το χιούμορ, ειδικά σε ένα ζήτημα που αποτελεί μεγάλο αγκάθι για αρκετές γυναίκες. Αυτό δεν ήταν άλλο από τα μαλλιά, τα οποία λόγω των χημειοθεραπειών πέφτουν. Η Αριστοτέλους έκανε... γκάλοπ για την περούκα που θα διαλέξει, η οποία θα τη συντροφεύσει μέχρι να τελειώσει η διαδικασία των θεραπειών.
«Στην αρχή ήθελα να το δημοσιοποιήσω απλά για να ενημερώσω τους φίλους μου και τους γνωστούς μου. Όταν όμως πήρε έκταση το θέμα και με τα μηνύματα που έλαβα, αντιλήφθηκα δύο πράγματα. Ότι το να μιλάμε για τον καρκίνο δυστυχώς ακόμη αποτελεί ταμπού -ίσως γι αυτό σόκαρε [η ανάρτησή μου]- και ότι εάν κάποιος μιλήσει μπορεί να δώσει δύναμη σε άτομα που το περνούν και ίσως δεν είναι τόσο δυνατοί στην αρχή ή σκέφτονται το «γιατί σε εμένα;». Πόσο μάλλον όταν διακωμωδώ περιστατικά, όπως αυτό με τις περούκες. Όντως πήγα να διαλέξω, όντως ξεκίνησα να δοκιμάζω περούκες για πλάκα και μετά λέω θα τους ζητήσω να ψηφίσουν. Το ότι θα έπεφταν τα μαλλιά μου είναι κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου εμένα αλλά για πολλές γυναίκες είναι πολύ επίπονο. Ε, με το γκάλοπ ήθελα να δείξω μια αστεία πλευρά του να χάνεις τα μαλλιά σου», δήλωσε.
«Από τα γήπεδα νομίζω ότι δεν θα αποχωρίσω εύκολα. Στη χειρότερη θα είμαι θεατής με μάσκα!»
H Αριστοτέλους έχει μάθει να αγωνίζεται. Από το 2010 έδινε πολύ συχνά τους δικούς της αγώνες μέσα σε στάδια. Εδώ και 13 χρόνια έχει φορέσει το εθνόσημο της Κύπρου, έχει εκπροσωπήσει τη χώρα της, έχει αγωνιστεί σε μίτινγκ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει έρθει στην Ελλάδα για προπονήσεις όταν εντάχθηκε στο γκρουπ του Βασίλη Μεγαλοοικονόμου, έχει καταγράψει μία μεγάλη πορεία στα στάδια.
Μπορεί αυτή τη φορά να μην βρίσκεται σε στάδιο αλλά η πυγμή και το θάρρος για τον αγώνα, παραμένουν τα ίδια όπλα που θα επιστρατεύσει και τώρα η 32χρονη άλτρια για να νικήσει ξανά:
«Ο πρωταθλητισμός δεν είναι μια απλή εμπειρία στη ζωή αλλά τρόπος ζωής -από ένα σημείο και μετά! Και ναι σε πολλά πράγματα με βοηθάει. Στη δύναμη δεν ξέρω εάν με βοήθησε σίγουρα βοηθάει στην καθημερινότητα που είναι πιο σημαντικό. Για παράδειγμα δεν σκέφτομαι το τέλος και ποιο θα είναι. Αν με ρωτήσεις ακόμη και τώρα δεν ξέρω να σου πω το «πλάνο» ή πότε θα τελειώσει ή στατιστικά κτλ.
Όπως όταν ξεκινούσαμε μια αγωνιστική χρόνια τον Σεπτέμβρη δεν σκεφτόμουν αν θα κερδίσω ή θα χάσω ή ποσό θα πηδήξω στον αγώνα-στόχο τον Ιούνη, έτσι κάνω και τώρα. Στην προπόνηση το «πλάνο» ήταν θέμα του προπονητή και τώρα στη θεραπεία μου είναι θέμα της γιατρού μου, εγώ δεν την έχω ρωτήσει τίποτα. Στην προπόνηση, δουλειά μου ήταν να πηγαίνω επιμελώς στο γήπεδο κάθε μέρα και να προσπαθώ για το καλύτερο μέρα με τη μέρα. Έτσι και τώρα δουλειά μου είναι να ακούω τις οδηγίες των γιατρών, να τις ακολουθώ κατά γράμμα και να κρατώ τον οργανισμό και την ψυχολογία μου όσο πιο δυνατό γίνεται.
Επίσης από τον αθλητισμό έχω μάθει το "ένα πράγμα κάθε φορά". Που επίσης είναι κάτι που με βοηθάει στην αντιμετώπιση του καρκίνου. Νομίζω ότι εάν ξεκινούσα να σκέφτομαι πότε θα τελειώσει, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κτλ θα πανικοβαλλόμουν πολύ. Ενώ το ότι κρατάω συγκεντρωμένο το μυαλό μου στο επόμενο βήμα και όχι στο μετά με βοηθάει πολύ.
Κάτι άλλο που με βοηθάει και σχετίζεται με τον πρωταθλητισμό είναι η «σχέση εμπιστοσύνης» που έχει ένας αθλητής με το σώμα του. Ενώ πολλοί άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με μια τέτοια διάγνωση νιώθουν ότι τους «πρόδωσε» το σώμα τους εγώ αντιθέτως από την πρώτη στιγμή λέω let’s go for it together! Δηλαδή σκέφτηκα το σώμα μου ως σύμμαχο και όχι ως εχθρό. Όπως κερδίσαμε τόσες άλλες μάχες πάμε να παλέψουμε και για αυτήν!».
Όσο η Αριστοτέλους παραμένει μακριά από την καθημερινότητά της και τα όσα έκανε μέχρι πριν να χρειαστεί να ξεκινήσει τη μάχη με τον καρκίνο, δεν οραματίζεται το «μετά» αφού προτιμά να επικεντρωθεί στο τώρα και να ακολουθήσει κατά γράμμα τις συμβουλές των γιατρών, όπως έκανε με τις συμβουλές των προπονητών:
«Τώρα έχω σταματήσει τα πλείστα από τα πράγματα που έκανα και έχω αφοσιωθεί στην θεραπεία. Κάνω διπλή χημειοθεραπεία κάθε τρεις εβδομάδες η οποία είναι πολύ δυνατή και χρειάζομαι χρόνο να συνέλθω ώσπου έρχεται σχεδόν η επόμενη. Έχω δίπλα μου την οικογένεια μου τον σύντροφο μου, τους φίλους μου και την ιατρική μου ομάδα που με προσέχουν και με φροντίζουν γιατί τον περισσότερο καιρό είμαι ανήμπορη.
Δεν έχω προγραμματίσει τι θα κάνω όταν τελειώσει η θεραπεία. Είπαμε ένα πράγμα τη φορά. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήμουν manager σε γραφείο κτηματομεσιτικών και τώρα έχω αφήσει την ομάδα μου να συνεχίζει μόνη της και τα πηγαίνουν περίφημα. Σίγουρα η δουλειά μου μου λειπει όποτε θα ήθελα με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψω. Αλλά τώρα προέχει η υγεία μου.
Από τα γήπεδα νομίζω ότι δεν θα αποχωρίσω εύκολα. Στη χειρότερη θα είμαι θεατής με μάσκα! Έτσι κι αλλιώς είμαι εκπρόσωπος των αθλητών στην ΚΟΕΑΣ, καθήκον το οποίο ακόμη και τώρα προσπαθώ να εκτελώ επιμελώς.
Πάντα έλεγα ότι αγαπάω τόσο πολύ το επικοντω που όσο με κρατάει το σώμα μου θα πηγαίνει στο γήπεδο και θα προπονούμαι, έστω και για φυσική κατάσταση. Να που ήρθε ο καιρός που δεν με κρατάει το σώμα μου, ούτε για χόμπι! Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γίνει σε ένα χρόνο ή σε δύο. Όποτε υπομονή και βλέπουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον».
Η Μαρία Αριστοτέλους, άρπαξε την ευκαιρία για να πει κάτι σημαντικό σε όσους γονείς μπορεί να διαβάσουν αυτό το κείμενο και έκλεισε αυτή την κουβέντα με αισιοδοξία:
«Θα ήθελα να απευθυνθώ στους γονείς. Δώστε την ευκαιρία στα παιδιά σας να γνωρίσουν τον αθλητισμό. Όχι για να γίνουν όλοι Τεντογλου και Στεφανιδη αλλά γιατί όπου και να φτάσουν θα έχουν ξεπεράσει τα όρια τους. Θα πάρουν εφόδια, δυνάμεις και εμπειρίες που όταν έρθει η στιγμή θα είναι καταλυτικό για τη ζωή τους! Ο αθλητισμός σε μαθαίνει να ονειρεύεσαι ακόμη και όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σου! Και εγώ δεν έχω σταματήσει ούτε στιγμή να ονειρεύομαι».