Είναι Κυριακή 3 Νοεμβρίου και η θερμοκρασία δε λέει να πέσει στο Αγρίνιο, παρόλο που βρισκόμαστε μια ανάσα από έναν ακόμη χειμώνα. Στο Emileon, το υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο του Παναιτωλικού, έχει αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Οι περισσότεροι έχουν φτάσει ως εκεί για να παρακολουθήσουν από κοντά το ματς κόντρα στη Σπάρτη για τη δεύτερη αγωνιστικής της Β’ εθνικής κατηγορίας του πρωταθλήματος γυναικών.

Οι οπαδοί της ομάδας απλώνουν τα πανό και κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Οι πιο πολλοί το προηγούμενο βράδυ είχαν ταξιδέψει αυθημερόν για να βρεθούν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και να στηρίξουν τους ποδοσφαιριστές τους στο εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στην Athens Kallithea για τη Super League.

Οι Αγρινιώτες μπορεί να έφεραν ισοπαλία με σκορ 1-1, ωστόσο, η εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τους 700 υποστηρικτές του Παναιτωλικού θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη τους. Όσο μεγάλος είναι ο ενθουσιασμός για την ανδρική ομάδα, άλλος τόσος μοιάζει να είναι και για την γυναικεία, η οποία έχει βάλει επίσης πλώρη για την μεγάλα πράγματα.

600 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να παίζει μπάλα

Η ιστορία του τμήματος δεν μετράει αρκετό καιρό, καθώς ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2022. Μέσα σε δύο χρόνια, όμως, τα έχει καταφέρει έτσι ώστε να κάνει αισθητή την παρουσία του σε ολόκληρη τη χώρα. Όλα ξεκίνησαν με τη μεταγραφή της Στέλλας Ντζάνη από την ΑΕΚ.

Η Στέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ματαράγκα, ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας μόλις 17 χιλιόμετρα μακριά από το Αγρίνιο. Ποδόσφαιρο ξεκίνησε να παίζει μεγάλη. «Μέχρι τότε έκανα πρωταθλητισμό στο στίβο, στα 800 μ, και 1500 μ.. Μου άρεσε, όμως, πάντα η μπάλα. Έπαιζα μαζί με τα αγόρια στο σχολείο. Κάπως έτσι, λοιπόν, το πήρα απόφαση» εξηγεί η ίδια σήμερα.

Η πρώτη της ομάδα ήταν οι Ελπίδες Αγρινίου, με τη φανέλα της οποίας έδωσε ορισμένα παιχνίδια τόσο εντός όσο και εκτός έδρας. Ήταν μια πολύ καλή πρώτη εμπειρία, παρά το γεγονός ότι, όπως σημειώνει, δεν ήταν ακόμη επίσημοι.

Ύστερα μετακόμισε στην Αθήνα, αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδας, έγινε διεθνής με την εθνική, ενώ το 2023 κατάφερε να αναδειχθεί πρώτη σκόρερ με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, μετρώντας 21 τέρματα σε μόλις μια σεζόν. Πριν από μερικούς μήνες, όμως, αποφάσισε να γυρίσει στον τόπο της για να παίξει μπάλα.

«Πέρυσι έκανα μια πολύ κακή χρονιά στην ΑΕΚ από θέμα παραγωγής γκολ και συμμετοχής. Απηύδησα λίγο με την Αθήνα και με το κλίμα εκεί. Μου μίλησαν για το πρότζεκτ εδώ και είπα το “ναι”. Έχουμε φτιάξει και το δικό μας σπίτι στο χωριό. Έχουμε και τα σκυλάκια μας» προσθέτει.

Κι ενώ όλα είχαν πάρει τον δρόμο της, μια περιπέτεια υγείας παραλίγο να τα καταστρέψει όλα. «Το καλοκαίρι μού είπαν ότι έχω λέμφωμα και ότι θα ξεκινούσα άμεσα χημειοθεραπείες. Έτσι, λοιπόν, πήρα τηλέφωνο τους ανθρώπους του Παναιτωλικού και τους μετέφερα ότι δυστυχώς δεν θα παίξω ποδόσφαιρο φέτος».

«Τελικά, όμως, δεν είχα τίποτα. Έφαγα χειρουργείο, χίλια δυο φάρμακα, χωρίς να έχω τίποτα» λέει η Στέλλα Ντζάνη. Όλη αυτή η περιπέτεια, όμως, την άφησε πίσω. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε να κάνει διπλές -ακόμη και τριπλές- προπονήσεις για να βρει τη χαμένη φυσική της κατάσταση. Γυμναστήριο το πρωί, στίβο το απόγευμα και ποδόσφαιρο όταν προλαβαίνει. Πλέον νιώθει καλά και έτοιμη να βοηθήσει την ομάδα της.

Σε κάθε ματς είναι πάντα μαζί της ο γιος και ο σύζυγός της. Συνήθως φεύγουν μαζί κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη από την Αθήνα, έρχονται στο Αγρίνιο για το ματς, πάνε στο χωριό και ύστερα επιστρέφουν όλοι μαζί στην πρωτεύουσα. 600 περίπου χιλιόμετρα για τη μπάλα.

«Το διασκεδάζω πολύ. Είναι αλλιώς μωρέ να παίζεις για τον τόπο σου. Ευτυχώς δεν δουλεύω στην Αθήνα, αλλιώς δεν θα μπορούσα. Το θέμα είναι, όμως, ότι το παιδί μου πολλές φορές χάνει το μάθημα στο σχολείο τις Παρασκευές και τους αγώνες το σαββατοκύριακο, γιατί παίζει και εκείνος ποδόσφαιρο» εξηγεί η Στέλλα.

«Του αρέσει πολύ και θέλει να μείνει εδώ. Είναι οι παππούδες, τα αδέρφια μου. Θα το ήθελα και εγώ αλλά για την ώρα δεν μπορούμε λόγω της δουλειάς του άντρα μου. Ίσως, όμως, τα καταφέρουμε κάποια στιγμή. Θα το ήθελα πολύ».

Από το Μουντιάλ, στο Αγρίνιο

Η πολύπειρη πια ποδοσφαιρίστρια είναι πολύ αισιόδοξη για τη φετινή χρονιά. Όπως εξηγεί, βρήκε μια κατάσταση που σπάνια τη συναντά κανείς ακόμη και σήμερα στο ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα.

«Το πρότζεκτ είναι τρομερό. Έχουμε όλο το staff της ανδρικής ομάδας από πάνω μας σε ό,τι κι αν ζητήσουμε. Φροντιστές, φυσικοθεραπευτές, γυμναστές. Εγώ το είπα στα κορίτσια ότι είναι πολύ τυχερά που ζουν στο Αγρίνιο και είναι σε αυτή την ομάδα. Θα το καταλάβουν αργότερα όταν θα πάνε στην Αθήνα» καταλήγει.

Οι περισσότερες από τις ποδοσφαιρίστριες της ομάδας είναι από το Αγρίνιο και τις τριγύρω περιοχές. Υπάρχουν, όμως, μερικές που διαφέρουν από τις άλλες. Πρόκειται για την τερματοφύλακα Μπουιτράγκο, την αμυντικό Κουϊντέρο και τη μεσοεπιθετικό Μορένο. Και οι τρεις ήρθαν πριν από μερικούς μήνες στον Παναιτωλικό, προκειμένου να πρωτοστατήσουν στην προσπάθεια για την άνοδο στην πρώτη κατηγορία.

Μπορεί να μη γνωρίζουν καθόλου ελληνικά και να συνεννοούνται με τις υπόλοιπες με νοήματα ή Google Translate, ωστόσο, δείχνουν να το διασκεδάζουν. Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη Μορένο.

Η Μορένο δεν πρόκειται για μια όποια κι όποια ποδοσφαιρίστρια. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βενεζουέλα, ενώ τα τελευταία χρόνια αποτελεί βασικό στέλεχος της εθνικής ομάδας της χώρας. Χαρακτηριστικό της φήμης της είναι ότι στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram μετρά περισσότερους από 50 χιλιάδες followers.

Επικοινωνούμε μέσω φωνητικών μηνυμάτων του Google Translate. «Παίζω στην εθνική ομάδα από 13 χρονών. Έχω συμμετάσχει στο τελευταίο Μουντιάλ, το Κόπα Αμέρικα. Πέρυσι αγωνίστηκα στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα. Επειδή, όμως, εκεί τελειώνει τον Αύγουστο και ξεκινάει πάλι τον Ιανουάριο, πήρα την απόφαση να έρθω εδώ, καθώς δεν ήθελα να μείνω τόσο καιρό εκτός δράσης τόσο καιρό» λέει.

«Ξέρω ότι είναι μια ομάδα με πολλές φιλοδοξίες που ποντάρει στο ποδόσφαιρο γυναικών και θέλει να ανέβει στην πρώτη κατηγορία. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ το Αγρίνιο. Είναι πολύ ήρεμη πόλη και οι εγκαταστάσεις είναι θεαματικές. Είναι εκπληκτικές για μια επαγγελματία ποδοσφαιρίστρια».

«Τα ελληνικά είναι δύσκολο να τα μάθεις και για αυτό έχω ανοιχτό συνέχεια το Google Translate. Οι άνθρωποι, όμως, είναι φιλικοί. Μας έχουν φερθεί καταπληκτικά από την πρώτη μέρα που ήρθαμε. Έκαναν πολύ εύκολη τη διαμονή μας. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι εδώ αλήθεια» καταλήγει.

Η Μορένο είναι εκείνη που ανοίγει το σκορ κόντρα στη Σπάρτη με απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 14ο λεπτό μόλις της αναμέτρησης. Η υπεροχή του Παναιτωλικού είναι αισθητή καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς. Ένας αγώνας που τελικά λήγει με σκορ 5-0. Δύο νίκες σε δύο παιχνίδια.

Ο ήλιος είναι έτοιμος να κρυφτεί πίσω από τα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας όταν οι παίκτριες και των δύο ομάδων κατευθύνονται προς τις εξέδρες για να χειροκροτήσουν τον κόσμο τους. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι στο πλευρό των φιλοξενούμενων βρέθηκαν αρκετοί οπαδοί που στήριξαν τις παίκτριες παρά τη βαριά ήττα.

Οι στόχοι των δύο ομάδων άλλωστε είναι διαφορετικοί. Όλοι στην ομάδα ελπίζουν ότι τέτοιο καιρό του χρόνου η ομάδα γυναικών θα βρίσκεται και εκείνη στην πρώτη κατηγορία. Και τότε όλα είναι πιθανά.