Στο panel της έμπνευσης, των ιστοριών που δίνουν στον θεατή αυτό το κάτι που χρειάζεται για να συνεχίσει να ελπίζει και να προσπαθεί.
Σε αυτό το panel του 2ου Gwomen Sports Summit, το οποίο συντόνιζε η Έλενα Μπουζαλά, συνομίλησαν η Παραολυμπιονίκης του μήκους Στέλλα Σμαραγδή, η διεθνής παίκτρια βόλεϊ Αθηνά Παπαφωτίου, η πρωταθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής Βασιλική Μιλλούση και η διεθνής παίκτρια ποδοσφαίρου Στέλλα Ντζάνη για τις δικές τους ιστορίες που τις έχουν κάνει να είναι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε σήμερα, για το χθες και το αύριο της ζωής τους με όσα δύσκολα και εύκολα έχουν περάσει αλλά και για τον πρωταθλητισμό που έχει υπάρξει πυλώνας στην πορεία τους ως το σήμερα.
Αποσπάσματα από τη συζήτηση.
Βασιλική Μιλλούση: «Εκείνοι οι αγώνες στο Ρίο με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα»
Ήθελα να σπάσω το ηλικιακό φράγμα. δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα. Ήθελα να δείξω πως όταν γίνεις μαμά με δύο παιδιά, και περάσεις δύο εγκυμοσύνες μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό. Μέσα σε έξι μήνες τα κατάφερα, πήγα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έζησα κάθε στιγμή στο γυμναστήριο.
Αρκετές φορές είχα πτώσεις στον πρωταθλητισμό, στον πιο σημαντικό αγώνα, σε αγώνα ζωής. Στην τελευταία μου συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Ρίο 2016, λίγο πριν πάρω την πρόκριση είχα προβλήματα με τον προπονητή μου και για να κυνηγήσω το όνειρό μου, πήγα στη Θεσσαλονίκη μόνη μου. Πήρα την πρόκριση και βρισκόμουν στην καλύτερη κατάσταση της ζωής μου. Φτάνω στους Ολυμπιακούς και στην πρόβα τζενεράλε ήμουν η καλύτερη από όλες, μου το είχαν πει οι κριτές εκείνη τη μέρα. Αυτό ήταν καταπληκτικό αλλά παράλληλα μία βαριά πέτρα στον λαιμό μου. Έρχεται η μέρα του αγώνα, ανεβαίνω στη δοκό και στην πιο απλή άσκηση που δεν είχα πέσει ποτέ, έπεσα. Η τότε σχέση μου και ο νυν συζυγός μου, Λευτέρης Πετρούνιας, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην πρώτη του συμμετοχή. Κι εγώ τότε έπρεπε να διαχειριστώ τη δική μου πρώτη, στην τρίτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς και το χρυσό του συντρόφου μου, για το οποίο έκλαψα από χαρά και περηφάνια. Εκείνοι οι αγώνες εμένα με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Στέλλα Σμαραγδή: «Στα 15 μου άρχισα να συνειδητοποιώ πως ο μοναδικός που μπορεί να σταθεί εμπόδιο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός»
Γεννήθηκα έτσι, μεγάλωσα με την αναπηρία και το χέρι είναι η δική μου αναπηρία. Σημαντικός παράγοντας ήταν η επίδραση των γονέων μου, η πρώτη μου έμπνευση ήταν αυτή που με μύησαν σε αυτο τον χώρο και μου έδειξαν πως μπορώ να κάνω ο,τι επιθυμώ. Στην εφηβεία κυρίως αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πιο περίπλοκα κι εκεί ήταν που ο πρωταθλητισμός και το πρωτο μου παγκόσμιο σε ηλικία 15 ετών με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν αναπηρία και πως ο μοναδικός που θα μου σταθεί εμπόδιο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Τότε βγήκα εξω και άρχισα να μιλάω απο την αναπηρία μου.
Στην προσευχή στο σχολείο, που σηκώνονταν τα παιδιά και έλεγαν όλοι την προσευχή μπροστά στο προαύλιο, ήθελα κι εγω να σηκωθώ να την πω παρόλο που όλοι θα με ρωτούσαν μετά θα με ρωτούσαν τί έχει το χέρι μου. Σηκώθηκα όμως και το έκανα.
Υπάρχουν πάντα πόνοι, ζούμε με αυτά».