Η περίπτωση της Εβελίνας-Ευαγγελίας Δαυλάκου, είναι πολύ ξεχωριστή και σίγουρα δεν μοιάζει με την πλειοψηφία των ελληνόπουλων, αγοριών και των κοριτσιών, που διέσχισαν τον Ατλαντικό για να συνδυάσουν τις σπουδές με τον αθλητισμό και εν προκειμένω με το μπάσκετ.
Η «ηρωίδα» του κειμένου που διαβάζετε, έβαλε από μικρή στο μυαλό της να παίξει μπάσκετ στην Αμερική κι από τα 12 της, όλα στριφογυρίζουν προς αυτήν της κατεύθυνση. Για να συνωμοτήσει το σύμπαν, όμως και να μπει το νερό στ' αυλάκι, πέραν της δικής αταλάντευτης θέλησης, χρειάστηκε και η συνδρομή των γονιών, που όπως θα διαπιστώσετε, δεν έκαναν απλά τεράστιες θυσίες, αλλά ουσιαστικά άλλαξαν τη ζωή τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι, όμως, από την αρχή. Η Εβελίνα είναι το τρίτο παιδί μίας πενταμελούς οικογένειας που ζει στην Αγία Παρασκευή και μοιραία μεγάλωσε, ακολουθώντας τα βήματα των δύο μεγαλύτερων αδελφών της όσον αφορά στα χόμπι της. Αφού έπαιξε για λίγο καιρό ποδόσφαιρο, σε ηλικία 9 ετών στράφηκε στο μπάσκετ, χτυπώντας για πρώτη φορά την μπάλα στο τσιμέντο του ανοιχτού γηπέδου του Εθνικού Ελληνορώσων, απ' όπου πριν από αρκετά χρόνια, αναδείχτηκε το ταλέντο του Θοδωρή Παπαλουκά.
Στην συνοικία που συνορεύει με τους Αμπελόκηπους και το Ψυχικό, βρισκόταν συχνά-πυκνά επισκεπτόμενη την γιαγιά και τον παππού της, που διαμένουν εκεί. Πολύ γρήγορα άρχισε να ερωτεύεται την «πορτοκαλί θεά» και να επιθυμεί την ένταξή της έναν ακόμη πιο οργανωμένο σύλλογο. Η ακαδημία του κολλεγίου Deree, που ήταν ο επόμενος σταθμός της, την έφερε πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόταν, για να ακολουθήσει ο Παναθηναϊκός που της προσέφερε το ανταγωνιστικό περιβάλλον που αποζητούσε και ουσιαστικά έβαλε τα πιο γερά θεμέλια στο όνειρό της.
Τα πρώτα βήματα στον Παναθηναϊκό
«Όσο περισσότερο εξοικειωνόμουν με το άθλημα τόσο περισσότερο το αγαπούσα και τόσο περισσότερο την έψαχνα για να βελτιώνομαι ολοένα και πιο πολύ. Η ενασχόλησή μου με το μπάσκετ, μου δημιούργησε μία γλυκιά εμμονή που δεν είχε ταβάνι! Έψαχνα, διάβαζα, έβλεπα, ανέπνεα, τρεφόμουν, κοιμόμουν και ξυπνούσα με το μπάσκετ και πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι μόνο αν έμπαινε ολοκληρωτικά στην ζωή μου, θα ήμουν ευτυχισμένη!», μας λέει η 17χρονη Ελληνίδα point-guard από τα περίχωρα της Ατλάντα, όπου βρίσκεται και φοιτά στην τελευταία τάξη του Luella High School, έχοντας εξασφαλίσει αθλητική υποτροφία από το πανεπιστήμιο Τζακσονβιλ Στέιτ στην Αλαμπάμα.
Στον «Τάφο του Ινδού» την παρέλαβε ο Γιώργος Καντζιλιέρης, που ήταν ο προπονητής, ο οποίος την σημάδεψε περισσότερο. «Διέγνωσε» από την πρώτη στιγμή το ξεχωριστό της ταλέντο, της διδαξε τα βασικά του αθλήματος και την περιέβαλε με εμπιστοσύνη, δίνοντάς της την μπάλα στα χέρια. Ως παίκτρια του «τριφυλλιού», η «πυραυλοκίνητη» playmaker κλήθηκε στην Εθνική παγκορασίδων και κορασίδων, αλλά όποιον στόχο και να έπιανε, αυτομάτως ανέβαζε τον πήχη ψηλότερα!
«Αν και μας είχε... μουρλάνει με το μπάσκετ, τα πάντα άλλαξαν όταν μία μέρα μας “ξεφούρνισε” ότι ονειρευόταν να πάει στην Αμερική για να παίξει επαγγελματικά! Εκεί καταλάβαμε ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή!», διηγείται στο GWomen, η μητέρα της Γεωργία Δαυλάκου και συνεχίζει: «Στην αρχή μαθαίναμε τους αστέρες του ΝΒΑ και ιδίως τον Στεφ Κάρι, που άρεσε πολύ στην Εβελίνα και προοδευτικά στην ζωή μας μπήκε και το WNBA με ονόματα παικτριών, που ούτε τα είχα ξανακούσει».
Η προοπτική της αθλητικής σχολικής υποτροφίας
Τα πάντα άλλαξαν, όμως, όταν ο πατέρας της Εβελίνας, Γιάννης Δαυλάκος – μέσω της εταιρείας GlobalBBreport, που στην Ελλάδα εκπροσωπείται από τον Κώστα Σιώτα και τον βετεράνο διεθνή μπασκετμπολίστα, Νίκο Μπουντούρη – την έφερε σε επαφή με τον Αμερικανό scouter, Μαρκ Κουκ.
«Εκείνη η μέρα, ίσως ήταν η καλύτερη της ζωής της! Μεχρι την επόμενη!», σχολιάζει ο μπαμπάς της, που έκανε τα πάντα για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, που θα διευκόλυναν την πραγμάτωση του αμερικανικού ονείρου της κόρης του.
«Όταν με είδε ο κύριος Κουκ και μου είπε ότι συγκεντρώνω όλα τα προσόντα για να πάω σε αμερικανικό λύκειο με μπασκετική υποτροφία, τρελάθηκα από την χαρά μου, αλλά δεν σας κρύβω ότι αρχικά, όλη αυτή η διαδικασία μου φάνηκε σαν ένα ανυπέρβλητο... βουνό! Και όσον αφορά στο μπάσκετ, αλλά και λόγω των μαθημάτων. Δεν ήμουν κακή μαθήτρια, απεναντίας, αλλά όσο να 'ναι είναι άλλο να πηγαίνεις σε αμερικάνικο σχολείο και να κάνεις όλα τα μαθήματα στα αγγλικά.», θυμάται η Εβελίνα, που όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω.
Η ολική αθλητική υποτροφία που της έδωσε το Victory Christian Center School στην Σάρλοτ, όμως, αποτέλεσε το έναυσμα για να αλλάξει η ζωή όλης της οικογένειας. Στα τέλη Ιούλη του 2019, μαμά και κόρη αναχώρησαν με προορισμό το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της μπασκετομάνας Βόρειας Καρολίνας, όπου αρχικά και για μία εβδομάδα, η Εβελίνα βολεύτηκε σε ένα οίκημα που φιλοξενούνταν οι αθλήτριες που έρχονταν εκτός πόλης.
Λόγω του νεαρού της ηλικίας της (15), όμως, η μητέρα της δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της κι αφού έβαλε σε παύση τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις κι εξασφάλισε 6μηνη visa (την οποία και ανανέωνε διαρκώς), επέστρεψε στην Αμερική και νοίκιασε διαμέρισμα για να «στεγάσει» το αμερικάνικο όνειρο της κόρης της.
Έγινε λυκειόπαιδο στην Αμερική
Η πρώτη χρονιά στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχτηκε ευκολότερη του αναμενόμενου για την νεαρή Ελληνίδα, που προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στα αμερικανικά ακαδημαϊκά δεδομένα και διέπρεψε στα μπασκετικά της καθήκοντα, προκαλώντας το ενδιαφέρον πολλών σχολικών ομάδων με σαφώς πιο ανταγωνιστικές βλέψεις στο περιφερειακό και το πολιτειακό πρωτάθλημα.
Πολύ γρήγορα το θρησκευτικό ιδιωτικό σχολείο στα προάστια της Σάρλοτ, αποδείχτηκε μικρό για να καλύψει τις αγωνιστικές φιλοδοξίες της και ειδικότερα μετά την πρώτη συμμετοχή της στο καλοκαιρινό τουρνουά της AAU, συνειδητοποίησε ότι η μετακόμισή της στην γειτονική Πολιτεία της Τζόρτζια, έμοιαζε με μονόδρομο.
Η απόφασή της να αλλάξει σχολείο και να ενταχθεί στο δημόσιο John's Creek που βρίσκεται 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ατλάντα, πέραν των πολλαπλών «εγκεφαλικών» που υπέστη η προπονήτριά της, προκάλεσε κι ένα σοβαρό γραφειοκρατικό πρόβλημα, που λίγο έλειψε να «τινάξει στον αέρα» την επιλογή και την κατεύθυνση που είχε πάρει.
Τι ακριβώς είχε συμβεί; Η Δαυλάκου είχε εξασφαλίσει ακαδημαϊκή visa χάρη στην υποτροφία της από το ιδιωτικό σχολείο Victory Christian Center. Aπό την στιγμή που εκείνη επέλεξε να συνεχίσει σε δημόσιο, αυτομάτως η ισχύς της έπαυε να είναι ενεργή.
Η οικογένειά της, όμως, δεν την άφησε έτσι. Έστω κι αν η τροπή που πήρε η υπόθεση της, ήταν ξεκάθαρο ότι θα επέφερε και μία επιπλέον οικονομική επιβάρυνση. Ο δικηγόρος που συμβουλεύτηκε, της συνέστησε να γραφτεί ταυτόχρονα και σε ένα ιδιωτικό international school, το οποίο θα της ανανέωνε την visa, αλλά παράλληλα θα έκανε ακόμη πιο επίπονο και δύσκολο το «πάντρεμα» του αγωνιστικών και των ακαδημαϊκών της υποχρεώσεων.
Κοινώς, η Εβελίνα ήταν αναγκασμένη να παρακολουθεί τα μαθήματα και να συμμετέχει στις καθημερινές προπονήσεις της νέας της ομάδας και δύο φορές την εβδομάδα να παίρνει άδεια για να παρακολουθήσει το μάθημα των αγγλικών που είχε διαλέξει και είχε πληρώσει στο ιδιωτικό σχολείο, το οποίο βρισκεται μία ώρα δρόμο μακριά από το John's Creek. Απλά και μόνο για να διατηρήσει ως νόμιμη την παρουσία της επί αμερικανικού εδάφους.
«Μπορεί σε πολλούς το καθημερινό μου πρόγραμμα να φανεί βαρύ κι ασήκωτο, εγώ όμως, ήμουν χαρούμενη και δεν βαρυγκωμούσα καθόλου. Σηκωνόμουν στις 4.30 το πρωί κι έκανα ατομική από τις 5 έως τις 06.30 (σ.σ.: ασκήσεις με την μπάλα, σουτ, βολές και βάρη), στη συνέχεια έκανα ντους και πήγαινα στο σχολείο μέχρι τις 3 και από τις 15.30 μέχρι τις 19.00 έκανα προπόνηση με την σχολική ομάδα. Στη συνέχεια επέστρεφα στο σπίτι για διάβασμα, φαγητό και ύπνο και μετά φτου κι από την αρχή!», σχολιάζει και προσθέτει ότι «οι προπονήσεις συνεχίζονταν και το Σάββατο, ενώ η Κυριακή ήταν υποτίθεται η ελεύθερη μέρα...»
Όχι όμως για την Εβελίνα! «Είδα κι έπαθα για να την πείσω ότι χρειάζεται και λίγη ξεκούραση, γιατί στην αρχή έκανε συνεχώς ατομικό πρόγραμμα και στο ρεπό της. Τώρα, βέβαια, που το έχει καταλάβει, μην νομίζετε ότι αποχωρίζεται καθόλου το μπάσκετ. Όταν έχει λίγο χρόνο, είτε βλέπει μπάσκετ, είτε διαβάζει μπασκετικά βιβλία, είτε κρατάει σημειώσεις για τις σωστές τεχνικές συγκέντρωσης, τα mind games και την αποφυγή των κακών συνηθειών για τους αθλητές!», λέει στο GWomen η μητέρα της, που θα παραμείνει στο πλευρό της μέχρι το καλοκαίρι που θα ολοκληρώσει τις σχολικές της υποχρεώσεις.
Όταν οι γονείς αλλάζουν την ζωή τους για το όνειρο του παιδιού τους
Η Γεωργία Δαυλάκου, πέραν από μαμά της και καλύτερη φίλη της κόρης της, είναι και η προσωπική της οδηγός. Για να καλύψει τις ανάγκες των συνεχόμενων «πηγαινε-έλα», τον Δεκέμβριο του 2019 αγόρασε ένα αυτοκίνητο, το οποίο έχει κάνει ήδη κοντά στα 125.000 χιλιόμετρα. Το ίδιο συγκινητική και ίσως ακόμη περισσότερο είναι η θυσία που έχει κάνει όλο αυτό το διάστημα και ο πατέρας της.
Στο μεσοδιάστημα της πρώτης χρονιάς στην Αμερική, προέκυψε η πανδημία και απαγορεύτηκαν οι πτήσεις από την Ελλάδα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως καταλαβαίνετε, χρειάστηκε να περάσουν 25 μήνες για να ξαναδεί ο Γιάννης Δαυλάκος τη γυναίκα του και την κόρη του.
Αλλά και 15 μέρες παραμονής σε καραντίνα στις Μπαχάμες (ρισκάροντας απέναντι στον κίνδυνο της θρόμβωσης στο υπερατλαντικό ταξίδι), που αποτέλεσαν τον ενδιάμεσο σταθμό του ταξιδιού που έκανε τον περασμένο Σεπτέμβριο για να ξανασμίξει με τους αγαπημένους του ανθρώπους. Όλο τον προηγούμενο καιρό, κινούσε τα νήματα από την Αθήνα, εργαζόταν και φρόντιζε τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας.
Από υποψήφια για το McDonald's All American στο όνειρο του NCAA!
Το εντυπωσιακό της ιστορίας, βέβαια, είναι ότι η περιπλάνηση της Εβελίνας δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη. Πριν τελειώσει την 2η χρονιά της, δέχθηκε πρόταση από το Luella High School, που βρίσκεται στα νότια της Ατλάντα και λόγω της ιδιαίτερης σχέσης που ανέπτυξε με την προπονήτριά του αλλά και της προοπτικής πρωταθλητισμού που της προσέφερε για την 3η και τελευταία σχολική της χρονιά, τον Μάρτιο του 2021, μετακόμισε για τρίτη φορά σε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια!
Στην απόφασή της, την βοήθησε και ένας παλιός μας γνώριμος. Ο λόγος για τον Τζέιμς Φόρεστ, που έπαιξε επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα (από το 1999 έως το 2004, φόρεσε διαδοχικά την φανέλα του Ηρακλείου, του Άρη, του Ολυμπιακού και της Ολίμπιας Λάρισας) και σήμερα ανήκει στο προπονητικό επιτελείο του πανεπιστημίου Τζόρτζια Τεκ. Τα καλοκαίρια, ο 49χρονος βετεράνος power-forward ασχολείται με τα τουρνουά AAU, όπου και πρόσεξε, προσέγγισε και συμβούλεψε την Εβελίνα, όταν έμαθε για μία πολύ αξιόλογη Ελληνίδα point-guard.
Παρ' όλα αυτά, η αλλαγή περιβάλλοντος έγινε χάρη στο ένστικτό της, το οποίο την δικαίωσε απόλυτα. Σήμερα (09/03), η Εβελίνα θα αγωνιστεί με το Luella High School στον τελικό του σχολικού πρωταθλήματος της Πολιτείας της Τζόρτζια (με αντίπαλο το Marist High School), με στόχο την πρόκριση στις οκτώ καλύτερες σχολικές ομάδες της Αμερικής.
Δίπλα στο όνομά της βρίσκεται και μία σπάνια τιμή για Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια. Χάρη στις εκπληκτικές της εμφανίσεις η Δαβλάκου επελέγη στις υποψήφιες για το McDonald's All American Game, στο οποίο συμμετέχουν οι 24 καλύτερες παίκτριες από τα high schools της Αμερικής.
Μπορεί τελικά η Εβελίνα να μην επελέγη για την σπουδαία αυτή γιορτή, που φέτος θα γίνει στο Σικάγο (τα δύο τελευταία χρόνια ματαιώθηκε λόγω του covid-19), το «ταξίδι» της στον «μαγικό κόσμο» του αμερικανικού μπάσκετ, όμως, άξιζε και με το παραπάνω.
Και ο σημαντικότερος λόγος έχει να κάνει με το ότι έχει ήδη εξασφαλίσει την συμμετοχή της στο κολεγιακό πρωτάθλημα από τη νέα σεζόν αλλά και ότι χάρη στο μπάσκετ, θα «χρηματοδοτήσει» τις σπουδές της στην κινησιολογία και την προπονητική.
«Νιώθω ευγνώμων για τις θυσίες των γονιών μου!»
O προπονητής της γυναικείας ομάδας των Gamecocks (Τζάκσονβιλ Στέιτ), Ρικ Πιέτρι, την επέλεξε επειδή – όπως δήλωσε χαρακτηριστικά – η Εβελίνα του δίνει την ευχέρεια να έχει έναν επιπλέον coach μέσα στο παρκέ! Γι' αυτό και της ζήτησε να παρατείνει για λίγο περισσότερο την παραμονή της στην Αμερική, έτσι ώστε να δουλέψει στο πλαίσιο ενός camp προετοιμασίας που θα οργανώσει από τα μέσα Ιουνίου και μετά.
Με αυτά και με εκείνα, η Εβελίνα Δαυλάκου θα επιστρέψει στην Ελλάδα για διακοπές μόλις 20 ημερών τον Αύγουστο, έχοντας συμπληρώσει τρία χρόνια στην Αμερική. Τρία χρόνια χωρίς να δει τα αδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους της... Εύλογα την ρωτήσαμε αν τσίνισε λιγάκι, μόλις ο προπονητής την συμβούλεψε να παραμείνει τουλάχιστον έναν ακόμη μήνα στην Αμερική.
«Δεν εκλαμβάνω ως θυσία το παραμικρό που μου ζητάνε ή χρειάζεται να κάνω γύρω από το μπάσκετ. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να σκεφτώ το διάστημα των τριών χρόνων που πέρασαν μακριά από το σπίτι, πολύ απλά γιατί όλος αυτός ο καιρός κύλησε πολύ όμορφα παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες. Νιώθω ευλογημένη για όλη αυτή την διαδρομή και είμαι ευγνώμων στους γονείς μου, που στήριξαν ολοκληρωτικά το όνειρό μου. Αν κάποιος θυσιάστηκε για μένα, αυτός είναι σίγουρα η οικογένειά μου. Επομένως, δεν πρόκειται να γκρινιάξω για το αν θα μείνω στην Ελλάδα έναν ή δύο μήνες. Πριν από τρία χρόνια, άλλωστε, έφυγα με έναν σκοπό και χαίρομαι διπλά που θα επιστρέψω στην πατρίδα έχοντας εκπληρώσει ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου. Μέχρι το επόμενο, όμως, γιατί βλέπω την ζωή μου γεμάτη από μπάσκετ για τα επόμενα 15 χρόνια...», καταλήγει η Εβελίνα, το παράδειγμα της οποίας αποδεικνύει ότι η πίστη και η δουλειά, με την κατάλληλη στήριξη οδηγούν σχεδόν πάντα στα επιθυμητά αποτελέσματα.
Απλά σε κάποιον παίρνει περισσότερο χρόνο και σε κάποιον άλλον λιγότερο...