Αναστασία Κωστάκη στο GWomen: «Κάποιοι γελούσαν όταν έλεγα ότι θα αγωνιστώ στο WNBA»

«Κάποιοι γελούσαν όταν έλεγα στα 18 μου ότι θα παίξω στο WNBA»

Αλήθεια, πότε ξεκίνησε η επαγγελματική σου πορεία;

«Ήμουν λίγο τυχερή γιατί ξεκίνησε σχετικά μικρή. Έπαιζα σε ομάδα που ήταν μακριά από το σπίτι που τελικά έμεινα μόνιμα με τους γονείς μου. Μέναμε κοντά στα νότια προάστια και έπαιζα στην ομάδα των Λιοσίων. Στα 15 προς 16 πήρα μεταγραφή στην Α1 και έπαιξα πολύ μικρή στην πρώτη κατηγορία γυναικών. Δεν είναι επαγγελματικό στην Ελλάδα, αλλά οκ έπαιζα εκεί με συμβόλαιο και οτιδήποτε φέρει το επαγγελματικό. Και στα 22 μου έφυγα στο εξωτερικό. Πολύ νωρίς επίσης γιατί ήθελα να το επιχειρήσω αυτό στην Ευρώπη».

Η φράση που παραδοσιακά συνοδεύει το όνομά σου είναι “η πρώτη Ελληνίδα που έπαιξε στο WNBA”. Πώς ακούγεται αυτό ακόμη και σήμερα; Τί γεύση σου αφήνει;

«Αρχικά να πω ότι αυτό δεν συνέβη τυχαία, το ήθελα από πάρα πολύ μικρή και το είχα ονειρευτεί. Γελούσαν κάποιοι γύρω μου στα 18 μου όταν τα έλεγα. Με ρωτούσαν “τί θέλεις να κάνεις;” και έλεγα “θα παίξω στο WNBA” που φαντάσου ξεκίνησε το ’96 και εγώ έπαιξα το 2006. Στην δεκαετία δηλαδή, αλλά εγώ έλεγα για αυτό από τα 18 μου. Που σημαίνει στο ξεκίνημά του. Είχα βρει κασέτες, έβλεπα παιχνίδια και γενικότερα είχα εικόνα αυτού του πρωταθλήματος. Για μένα είναι πολύ σημαντικό που άνοιξε αυτός ο δρόμος! Για κάποιον που δεν έχει πάει σε κολέγιο στην Αμερική είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οπότε θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο έδωσα σε πολλά νεότερα κορίτσια το κίνητρο και την σκέψη ότι μπορούν να το κάνουν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό που άνοιξα έναν δρόμο. Από εκεί και πέρα και άλλη παίκτρια έπαιξε μετά από μένα και προσπαθούν τώρα νέα κορίτσια με κολέγια που έχουν πολύ ταλέντο και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν».

Κατά καιρούς είχες πέρασμα από πολλές χώρες στην καριέρα σου… Ποιες είναι οι διαφορές που εντόπισες τόσο σε αγωνιστικό κομμάτι όσο και στο οργανωτικό, σε σχέση με το WNBA;

«Είχα την τύχη να παίξω σε πολύ καλή δεκαετία στην Ευρώπη. Από το 2002 μέχρι και το 2012 ήταν μία πολύ καλή δεκαετία με καλές ξένες και το επίπεδο ήταν ανεβασμένο. Είδα τεράστια διαφορά με την Ελλάδα γιατί οι ομάδες που έπαιξα και η Ευρώπη γενικότερα ήταν πολύ οργανωμένες. Δεν θα μιλήσω για την Αμερική που είναι η απόλυτη οργάνωση σε όλα τους. Εκεί επειδή είχα δοκιμαστεί και σε άλλες ομάδες (2002 στο Κλίβελαντ και 2004 στο Κονέκτικατ δεν κατάφερα λόγω τραυματισμών) το έχω δει πολύ σφαιρικά το θέμα του WNBA. Αγωνιζόμαστε στα ίδια γήπεδα με τους άντρες, όπως βλέπεις το ΝΒΑ έτσι είναι και το γυναικείο. Για μία Ευρωπαία είναι πολύ πετυχημένο. Για τους Αμερικάνους δεν είναι, αλλά για εμάς το να βλέπουμε σε κάθε αγώνα 5-10.000 κόσμο δεν είμαι και λίγο. Δεν πετούσαμε με charter δικό μας (γέλια), αλλά η διαμονή και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούσαν τα πρότυπα του ΝΒΑ. Ένιωθες ότι έχεις πάει να παίξεις μπάσκετ και όλα τα άλλα ήταν λυμένα.

Στην Ευρώπη έπαιξα πολλά χρόνια στην Ιταλία και την Γαλλία πολλά χρόνια. Γενικά δεν έχω παράπονο γιατί οι επιλογές μου ήταν μετρημένες. Έχω αντιμετωπίσει λίγες δυσκολίες. Υπήρξαν και διαστήματα που ήθελα εγώ να αποχωρήσω γιατί δεν πέρναγα καλά, όπως στη Ρωσία, που ήταν πολύ δύσκολα για μία γυναίκα. Όχι από θέμα ομάδας γιατί έπαιξα στην ΤΣΣΚΑ που είναι σπουδαία. Αλλά ζούσα σε μία δύσκολη πόλη έξω από τη Μόσχα και ένιωσα ότι δεν θα αντέξω. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν… Έκανα τις επιλογές μου, έμαθα και είναι όλα μέσα στο παιχνίδι».

Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις; Δεδομένων των όσων δυσκολιών ανέφερες ότι υπήρχαν;

«Όχι, δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Είχα βάλει στόχο πολύ υψηλό και ήθελα να παίξω εκεί που έπαιξα, σε εκείνο το επίπεδο που αγωνίστηκα. Αυτό ήθελα! Απλά είμαι ένα άτομο που όταν τα κάνω, τα απομυθοποιώ και τελειώνει εκεί. Είμαι τέτοιος χαρακτήρας που δεν κάθομαι να αναλώνομαι. Έκανα μία δεκαετία πολύ δυνατή για μένα, στα 32 μου κατάλαβα ότι αλλάζει η εικόνα, ενώ είχαν ξεκινήσει και όλα αυτά με την κρίση και αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα μετά από 11 χρόνια που έλειπα. Μου είχε λείψει η ζωή μου εδώ και συνειδητά σταμάτησα την Ευρώπη, και το μπάσκετ ουσιαστικά. Ξαναμπήκε το μικρόβιο όταν η ομάδα μου, ο Παναθηναϊκός, μου ζήτησε να τους βοηθήσω λίγο. Μέσα σε μία ώρα είχα αποφασίσει και έτσι έπαιξα 2-3 χρόνια ακόμα. Και στον Αθηναϊκό και στη Βούλα, με άλλο στόχο εκεί γιατί ήθελα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και παράλληλα να με γνωρίσουν πάλι οι… δύο γενιές μετά από μένα γιατί ήθελα να δω αν θα ασχοληθώ με την προπονητική. Συνεργάστηκα με κορίτσια 15-20 ετών και ήθελα να με δουν να παίζω κιόλας. Έτσι μετά τις είχα και στην Εθνική ομάδα σε μικρότερες κατηγορίες που προπόνησα. Τελείωσα τις σπουδές μου στα ΤΕΦΑΑ, πήρα δίπλωμα προπονητή και σκοπός μου ήταν να κάνω και οικογένεια οπότε ολοκληρώθηκε το πακέτο».

Θα επέστρεφες ποτέ στο WNBA από άλλο πόστο;

«Ναι θα επέστρεφα αν δεν είχα κάνει παιδί. Γενικά με την προπονητική, ενώ μπήκα στο τρυπάκι, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχει πολλές προοπτικές. Τώρα που έχω την οικογένειά μου, όμως, δεν θέλω να χάνω χρόνο με το παιδί μου. Αν δεν είχα κάνει οικογένεια θα είχα φύγει πάλι στο εξωτερικό για μία δεύτερη καριέρα. Είτε προπονητικά είτε σαν σύμβουλος για τα νέα παιδιά. Μου αρέσει πολύ αυτό και με την εμπειρία μου μπαίνω στην ψυχολογία των κοριτσιών. Έχω περάσει από αυτά τα στάδια, ξέρω πως νιώθουν και μου αρέσει να το κάνω. Στην Αμερική υπάρχει, στην Ευρώπη υπάρχει, στην Ελλάδα δεν έχει εξελιχθεί πολύ. Βέβαια έτρεξε το πρόγραμμα του ΝΒΑ και έχω γίνει πρέσβειρά του εδώ στην Ελλάδα, οπότε παράλληλα αυτό θα ήταν πολύ ωραίο».

Ας αναφερθούμε λίγο στο κομμάτι του NBA Ambassador. Είναι ένας ρόλος που έχεις αναλάβει στην Ελλάδα. Και πάλι η πρώτη, τρίτη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τί είναι αυτό που πρεσβεύει αυτός ο ρόλος; Τί προτεραιότητες υπάρχουν;

«Αυτό έγινε παράλληλα με τον κορονοϊό. Ξεκινήσαμε Ιανουάριο του 2020… Όταν ξεκίνησα και υπέγραψα το συμβόλαιό μου ήταν ακριβώς τότε που εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στο Παρίσι και είμασταν εκεί για τα παρακολουθήσουμε τον αγώνα του ΝΒΑ και να συζητήσουμε γνωρίζοντας τους ανθρώπους. Έχουμε μιλήσει και ξέρω τί είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Να περάσουμε τις αξίες του ΝΒΑ στα νέα παιδιά και όλη τη φιλοσοφία. Το ΝΒΑ θέλει να έρθει στην Ευρώπη και έχει κάνει μεγάλα βήματα για αυτό. Έχει επιλέξει κάποιους ανθρώπους από την Ευρώπη για να το προωθούν πολύ έντονα, μέσα από basketball schools. Περισσότερο από εμάς θέλουν την επαφή και να μιλάμε για τα βιώματά μας. Αυτό θέλουν και τα νέα παιδιά. Να ακούσουν μία ιστορία που θα τους δώσει ένα κίνητρο. Και εγώ έτσι ξεκίνησα το μπάσκετ… Βλέποντας κάποιους θρύλους να μου μιλάνε όταν έρχονταν σε διάφορα camp που κάνανε οι ομάδες μου. Είχα γνωρίσει από κοντά τον Παναγιώτη Γιαννάκη και είχα ακούσει πώς μιλούσε για αυτό που έκανε! Αυτός είναι και ο στόχος τους. Ανυπομονώ να τρέξω κάποιο πρόγραμμα και να ξεκινήσω και τις δράσεις αυτές τρέχοντας πράγματα με την ΕΟΚ, όπου είμαι και εγώ υπάλληλος της Ομοσπονδίας».

Πώς βλέπεις αυτή τη στιγμή την αλλαγή στην Ομοσπονδία; Ποιο είναι το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ και πού μπορεί να συμβάλλει;

«Το μπάσκετ στο σύνολό του στην Ελλάδα έχει μία… πτώση! Το γυναικείο δυστυχώς με τον κορονοϊό καταστράφηκε. Δηλαδή αν είχε προβλήματα, τα δύο αυτά χρόνια ήταν ό,τι πιο δύσκολο που δεν είχε ούτως ή άλλως πόρους. Στην νέα διοίκηση έχουν μπει άνθρωποι για το γυναικείο μπάσκετ που είναι γνώστες του αθλήματος. Η Άννυ Κωνσταντινίδου με τον κύριο Βασιλειάδη που δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον και πιστεύω στην πορεία θα φανεί το αποτέλεσμα. Πιστεύω ο κύριος Λιόλιος έχει νέες ιδέες και φροντίζει να ανανεώσει τα πάντα».

«Πάνω από όλα η Εθνική, είναι ο λόγος που έπαιξα στο WNBA με εγγυημένο συμβόλαιο. Σε 2-3 θα έχουμε μία από τις καλύτερες Εθνικές που έχουν βγει στη χώρα»

Η Εθνική ομάδα ήταν σαν ένα… δεύτερο σπίτι για την Αναστασία Κωστάκη. Με 150 συμμετοχές στο ενεργητικό της με την γαλανόλευκη, ένα μεγάλο κεφάλαιο γράφτηκε στις σελίδες της προσωπικής της ιστορίας.

Πόσο σημαντική ήταν για σένα η συμμετοχή σου στην Εθνική Ομάδα και πόσο «ολοκληρωμένος» μπορεί να νιώσει ένας παίκτης μέσα από αυτό;

«Πάνω από όλα είναι η Εθνική ομάδα! Εγώ αν δεν είχα παίξει στην Εθνική δεν θα είχα κάνει τίποτα πιστεύω. Γιατί έτσι με είδαν οι ξένοι μάνατζερ και με πλησίασαν στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2001 στη Γαλλία και υπέγραψα με αυτό το τιμ. Σίγουρα παίζει ρόλο η πρόοδος και του κάθε αθλητή, αλλά η Εθνική είναι ο λόγος που σε βλέπουν στον κόσμο. Εγώ και μέσω της Εθνικής πιστεύω ότι βρέθηκα στο WNBA και με εγγυημένο συμβόλαιο πολύ εύκολα πια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί αυτό δεν γίνεται. Το να πας σε ένα camp είναι βατό, το να μείνεις και να υπογράψεις επίσημα δεν είναι πολύ εύκολο. Εγώ κατάφερα μετά το 2004 να υπογράψω διετές συμβόλαιο κλειστό! Και δεν έπαιξα το 2005 γιατί τραυματίστηκα».

Το 2004 στην 7η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, παίξατε μπροστά σε Έλληνες. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Είχαμε πολύ πολύ ωραία ατμόσφαιρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχαμε πολύ κόσμο από την αρχή, από τους πρώτους αγώνες. Μετά προκριθήκαμε στους 8, το ΟΑΚΑ στο χιαστί με την Αμερική είχε πάνω από 10.000 θεατές, που είναι τεράστιος αριθμός για παιχνίδι γυναικών. Είχαμε μεγάλη στήριξη. Ο στόχος μας εμάς ήταν η «8άδα» και το καταφέραμε. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά παίξαμε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι εναντίον της Ιαπωνίας που πήραμε την πρόκριση με αυτόν τον στόχο. Στους 8 συναντήσαμε την Αμερική... Θα μπορούσαμε και καλύτερα έτσι όπως εξελίχθηκε, γιατί είμασταν πολύ συγκεντρωμένες και είχαμε πολύ καλή ομάδα. Αλλά και η 7η θέση ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση και από τις πιο ωραίες εμπειρίες στη ζωή μου. Το ότι είχα την ευκαιρία να πάρω μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα στην χώρα μου ήταν κάτι το ανεκτίμητο».

Μπορείς να μας φτιάξεις μία πεντάδα από τα εξελίξιμα ταλέντα της Εθνικής και μία πιο… έμπειρη πεντάδα;

«Φυσικά, θα ξεκινήσουμε με την Μαριέλλα Φασούλα και έχουμε τις Έλενα Μποσγανά, Ιωάννα Χατζηλεοντή, Άννα-Νίκη Σταμολάμπρου και Ιωάννα Κρίμιλη. Αυτές τις πιστεύω πάρα πολύ εγώ! Θεωρώ ότι η Εθνική γυναικών σε δύο με τρία χρόνια θα είναι από τις καλύτερες Εθνικές που έχουν βγει ποτέ.

Όσον αφορά την πιο έμπειρη πεντάδα θα πω την Αγγελική Νικολοπούλου, την Άρτεμις Σπανού, Εβίνα Σταμάτη, Πηνελόπη Παυλοπούλου και Άννα Σπυριδοπούλου».

«Οι γυναίκες μπορούν να προπονήσουν τους άντρες. Στον πάγκο μία γυναίκα μπορεί να τους πει πράγματα που δεν φαντάζονται»

Έχοντας βρεθεί ως αντίπαλος στα παρκέ με την Μπέκι Χάμον, τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Αμερική η συζήτηση οδηγείται αυτόματα στο εύλογο ερώτημα…

Με την Μπέκι Χάμον ως παράδειγμα, μπορεί μία γυναίκα να προπονήσει μία αντρική ομάδα; Και αν ναι, πιστεύεις οι άντρες, αλλά και η κοινωνία είναι έτοιμοι για αυτό;

«Το έχουν ξεκινήσει οι Αμερικάνοι, όπως ξεκινούν λίγο νωρίτερα τα πάντα. Θεωρώ πως γίνεται και οι άντρες αθλητές σέβονται πάρα πολύ τις γυναίκες γιατί το έχω δει. Η Μπέκι Χάμον είναι τεράστιο παράδειγμα. Ήταν και τεράστια αθλήτρια, την θαύμαζα πολύ ακόμη και ως αντίπαλος. Έχουμε συνυπάρξει στο παρκέ ως αντίπαλες και στη Ρωσία και στην Αμερική. Πολύ έξυπνη, έχει διδαχθεί από τον δάσκαλο και είναι πολύ τυχερή. Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι πάρα πολύ δυναμικά όντα και την ώρα του αγώνα βλέπουν πολύ διαφορετικά πράγματα.

Εμείς σαν παίκτριες δεν παίζουμε απλά με τα προσόντα τα σωματικά. Χρησιμοποιούμε πάρα πολύ το μυαλό μας για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στον αγώνα. Αυτό σε ένα παιχνίδι για τις αθλήτριες είναι και καλό και κακό γιατί γίνονται όλα πολύπλοκα. Αλλά έχουμε… προπονηθεί για να κάνουμε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Οπότε στον πάγκο μία γυναίκα μπορεί να πει πράγματα στον άντρα που δεν μπορεί να φανταστεί. Οι άντρες αθλητές παθιάζονται, φέρνουν λίγο το εγωιστικό. Οι γυναίκες θα αναλύσουν περισσότερο και θα μπουν στην ψυχολογία τους, θα δώσουν μία συμβουλή και πιστεύω θα πρέπει να εμπιστευτούν τις γυναίκες οι άντρες προπονητές. Και θα πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα αυτό σιγά-σιγά. Εγώ είχα φτάσει πολύ κοντά να προπονήσω με τον Κώστα Παπαδόπουλο στην Εθνική Παίδων, αλλά έτυχε να μείνω έγκυος και δεν προχώρησε».

Στο κομμάτι της μητρότητας και με την ιδιότητα της μαμάς πλέον. Μπορεί να συνδυαστεί με το επαγγελματικό μπάσκετ ή πρόκειται για… αδιέξοδο;

«Αναλόγως το πώς βλέπει κάθε μητέρα το γεγονός της μητρότητας. Εγώ στην ηλικία που έκανα παιδί, στα 40 ακριβώς, ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και γεμάτη με την καριέρα που είχα κάνει. Επειδή ξέρω ότι δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα στη ζωή μου και δεν θα ήμουν όπως θα ήθελα να είμαι στο κομμάτι της προπονητικής, έχω αποτραβηχτεί πάλι συνειδητά. Κάποιες άλλες γυναίκες κάνουν τεράστια καριέρα παράλληλα, το βλέπουμε πολύ συχνά και πιο έντονα στην Αμερική. Θεωρώ ότι γίνεται αν έχεις πολλή βοήθεια από τον σύντροφό σου. Να είναι μαζί, γιατί αυτό σημαίνει οικογένεια. Είναι ανάλογα με την επιλογή. Εγώ επέλεξα να κάνω παιδί στα 40, επειδή στα 25,26,27 ήθελα καριέρα. Τώρα δεν θέλω να χάνω χρόνο από το παιδί μου, οπότε δεν μπορώ να συνδυάσω κάτι. Ίσως σε λίγα χρόνια που θα είναι ο μικρός μεγαλύτερος να ξεκινήσω πιο δυνατά να κάνω κάτι σχετικό με το άθλημα. Τις θαυμάζω αυτές που το κάνουν παράλληλα».

Ζώντας στο πλευρό του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, Βαγγέλη Βλάχου, μοιράζεστε συμβουλές μεταξύ σας που αφορούν τα αθλήματά σας;

«Εντάξει αυτό έχει πλάκα. Αρχικά, όταν τον γνώρισα δεν είχα καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Ούτε ήξερα ποιος είναι… Έλεγα “κάπου τον ξέρω εγώ αυτόν τον κύριο” (γέλια)! Του Βαγγέλη του αρέσει το μπάσκετ και με μένα τρελάθηκε που ξαναέπαιξα. Ένας λόγος που επέστρεψα στη δράση εν μέρει ήταν και εκείνος επειδή δεν με είχε δει να παίζω. Δεν με είδε και στα καλύτερά μου, αλλά οκ δεν πειράζει. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε αυτή την μετάβαση από πρωταθλητισμό σε πιο χαλαρό επίπεδο και μετά να μπω σε διαδικασία να εξελιχθώ σε άλλα κομμάτια. Ειδικά να ολοκληρώσω τις σπουδές μου που τα είχα αφήσει όλα πίσω. Ο Βαγγέλης είναι το άλλο μου μισό και ο ένας στηρίζει πάρα πολύ τον άλλον. Είναι πάρα πολύ καλός προπονητής και με συμβούλευε και σε αυτό το κομμάτι. Δεν μου μιλούσε για μπάσκετ προφανώς, αλλά όλη την φιλοσοφία που θα πρέπει να ακολουθήσω. Το δικό του προπονητικό κομμάτι δεν το πρόλαβα πολύ, παρά μόνο στην Καλλονή, αλλά κατάλαβα πόσο καλός είναι».

Σε ποια μεριά έχει κλίση ο γιος σας;

«ΣΕ ΚΑΜΊΑ! Ο μικρός μου ο Άγγελος έχει πολλή πλάκα… Βλέπει μπάλες και τις περνάει από πάνω. Του πετάμε μία μπάλα μπάσκετ, του πετάμε μία ποδοσφαίρου, τίποτα. Δεν ασχολείται. Είναι τρεχαντίρι… Οπότε εμένα αυτό με καλύπτει. Του λέω “τί έπαιζε η μαμά;” μου απαντάει ποδόσφαιρο, τον ρωτάω “τί έπαιζε ο μπαμπάς;” μου λέει μπάσκετ. Μας κοροϊδεύει! Αλλά εμείς δεν τον πιέζουμε γιατί είμαστε αθλητές και τον αφήνουμε να το αποφασίσει μόνος του».

Η αδερφή σου ακολούθησε τον δρόμο του μόντελινγκ οπότε θα λέγαμε πως υπήρχε ένα… χάσμα ανάμεσα στην οικογένεια. Δύο κόσμοι μεταξύ σας. Σκέφτηκες ποτέ την εκδοχή του να ακολουθήσεις αυτόν τον χώρο;

«Όχι ποτέ, καμία σχέση. Είναι πραγματικά δύο άκρα. Η αδερφή μου στην αρχή δεν είχε μεγάλη κλίση στο μόντελινγκ, απλά έτυχε και μέσα από συγκυρίες! Ήταν γραμματειακή υποστήριξη σε πρακτορείο, την είδε ο ιδιοκτήτης και την έστειλε στα καλλιστεία. Εγώ τώρα δεν είχα καμία σχέση, αλλά παράλληλα μου άρεσε που έβλεπα και αυτό κομμάτι. Με βοήθησε να έχω μία ισορροπία με το αθλητικό, το τελείως… ουγκ που έχουμε εμείς του μπάσκετ. Έβλεπα και μία επίδειξη μόδας και μου άρεσε το θηλυκό στοιχείο να βγαίνει προς τα έξω! Τελειώναμε…τα μπουκέτα που έπεφταν στο γήπεδο και μετά ντυνόμασταν, βαφόμασταν και βγαίναμε κανονικά!»

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω και κάνοντας αναδρομή σε όσα έχεις περάσει στην καριέρα σου, θα άλλαζες κάτι από αυτήν;

«Όχι! No! Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη, ήμουν και ένας χαρακτήρας πολύ αυθόρμητος, τα απομυθοποιώ όλα πολύ γρήγορα όπως σου είπα και γενικά είχα πάρα πάρα πολύ έντονη προσωπικότητα. Έχω κάνει λάθη, σωστά, έχω ζήσει στα άκρα, έχω περάσει φανταστικά. Άλλαζα κάθε χρόνο ομάδες μόνη μου… Ήθελα να γνωρίζω καινούργιο κόσμο, πόλεις, είχα τέτοια τρέλα. Είχα κάνει την καλύτερή μου χρονιά το 2005 στη Γαλλία και έφυγα. Δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί ό,τι έχω περάσει με έχει διδάξει και κάτι! Είτε καλό, είτε κακό.

Αν ξαναγεννιόμουν θα έκανα ακριβώς τα ίδια!»