Η Ελλάδα στο τέλος της δεκαετίας του '80 και στην αρχή των 90s βίωνε τη δική της εφαρμογή της θεωρίας του χάους. Ξέρετε, την αλληλουχία γεγονότων που είναι ευρεώς γνωστή ως «φαινόμενο της πεταλούδας». Το μπάσκετ του Θεού Γκάλη, το μπάσκετ των Γιαννάκη, Φασούλα, το άθλος του 1987, έφεραν μπασκετική «τρέλα», κι ανοιχτά (και κλειστά) γηπεδάκια σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλης.
Η Κατερίνα Σπαθάρου γεννήθηκε το 1983 και μεγάλωσε μέσα στην έκσταση του... «τιρινίνι». Στα 9 της χρόνια πήρε για πρώτη φορά δώρο μια «σπυριάρα μπάλα» τρελαίνοντας τους ενοίκους της πολυκατοικίας της που έμεναν στον κάτω όροφο, 13 ετών ήταν ήδη σε γυναικεία ομάδα, λαμβάνοντας τον πρώτο της -συμβολικό- μισθό, πριν ενηλικιωθεί είχε φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος και συνεχίζει ακάθεκτη!
Φέτος, συγκεκριμένα την Κυριακή (15/01), λίγο πριν κλείσει τα 40 της χρόνια, έκανε τριπλ νταμπλ με 13 πόντους, 10 ριμπάουντ και 10 ασίστ (για μόλις 1 λάθος) στο παιχνίδι της Δάφνης Αγ. Δημητρίου κόντρα στον ΠΑΟΚ.
Η πολύπειρη «playmaker» μίλησε στο GWomen αποκαλύπτοντας το... μαγικό ζωμό της μακροζωίας, τα πρότυπά της, τον αθλητισμό στην Ελλάδα και πόσο έχει αλλάξει σήμερα, την επόμενη ημέρα στην καριέρα της. Θα «σβήσει» ποτέ η αγάπη για το μπάσκετ;
«Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τα παρκέ ήταν το 1998. Το πανελλήνιο κορασίδων με την Ακαδημία της Ηλιόπουλης. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο τρόπος που ήρθε, η εποχή που ήρθε. Τότε, σε κάθε γειτονιά τα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ. Οι γονείς τα έτρεχαν στον αθλητισμό. Δεν κλεινόμασταν σπίτι. Μας φώναζαν οι γονείς μας για να μαζευτούμε. Το μπάσκετ ήταν το άθλημα του σχολείου, το άθλημα της γειτονιάς, κι εκείνος ο τίτλος ήταν πραγματικά ξεχωριστός. Συνοδεύτηκε από την αγνή, παιδική χαρά, κι επιπλέον μου έδωσε προσωπικά το έναυσμα να ενταχθώ σε γυναικεία ομάδα, να κληθώ στην εθνική», θυμάται η διεθνής άσος σε ερώτηση για την πιο «ζωναντή» ανάμνηση που έχει από τα παρκέ. 
«Τότε παίζαμε σε ανοιχτά γήπεδα. Το δικό μας ήταν ψηλά, στο βουνό. Κάναμε προπόνηση με παγωνιά αλλά δεν μας ένοιαζε. Και οι γονείς μας ήταν εκεί, στις κερκίδες, με σκουφιά να προστατεύουν τα αφτιά τους. Κάναμε προπόνηση στα ανοιχτά και το πρωτάθλημα παίχτηκε σε κλειστά γήπεδα. Καταλαβαίνεις πώς μας φαινόταν. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μάθαμε το άθλημα μάς διαμόρφωσαν. Από τις πέντε προπονήσεις είχαμε δύο σε κλειστό και τις περιμέναμε πώς και πώς. Με αυτό χαιρόμασταν. Αυτό προσμέναμε. Υπήρχε άλλη νοοτροπία, άλλη παιδεία. Αυτά τώρα έχουν χειροτερέψει τα πράγματα, γιατί πολλά θεωρούνται απόλυτα δεδομένα», προσθέτει.
Ξεκίνησε την καριέρα της από την Ακαδημία Ηλιούπολης και έχει αγωνιστεί -μεταξύ άλλων- σε: Αστέρα Εξαρχείων, Παναθηναϊκό, Λιμόζ, Αθηναϊκό, Πανιώνιο, Κρόνο Αγίου Δημητρίου, Ελευθερία Μοσχάτου. Φέτος φοράει τη φανέλα της Δάφνης Αγ. Δημητρίου.
Δηλώνει φίλαθλος του Παναθηναϊκού και δεν κρύβει τον θαυμασμό της για τον Σάρας Γιασικεβίτσιους που αποτελεί πρότυπό της.
«Μεγάλωσα σε μπασκετική οικογένεια, πάντοτε βλέπαμε μπάσκετ. Επίσης ήμουν Παναθηναϊκός από μικρή. ΄Εβλεπα λοιπόν τον Γκάλη, τον Αλβέρτη. Έβλεπα στη Γλυφάδα τον ΠΑΟ του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Γιασικεβίτσιους. Θαύμαζα τον Σάρας. Τον τρόπο που σκεφτόταν, τη φαντασία του, τον τρόπο που έκανε ευχαριστημένους τους συμπαίκτες του. Φυσικά δεν χρειάζεται να πω τον απόλυτο Μάικλ Τζόρνταν. Τότε ο Τζόρνταν ήταν όχι μόνο αθλητής. Ήταν τρόπος ζωής».
«Στο παιδικό μου δωμάτιο είχα παρκέ, οι από κάτω δεν μπορούσαν να κοιμηθούν»
Πότε κατάλαβες ότι το μπάσκετ δεν είναι για σένα απλώς ένα χόμπι;
«Όσο έβλεπα ότι κάνω παράλληλα πράγματα, όσο ζούσα διπλή/τριπλή ζωή. Ήμουν μαθήτρια και παράλληλα έπαιζα. Για παράδειγμα μου έκαναν δώρο μια "σπυριάρα μπάλα" όταν ήμουν εννέα ετών και θυμάμαι διάβαζα και παράλληλα έκανα πότε δεξιά ντρίμπλα, πότε αριστερή. Εντωμεταξύ το παιδικό μου δωμάτιο ήταν με παρκέ. Οι ένοικοι από κάτω, δεν κοιμούνταν ποτέ!
Στα 13 μου πήγα για πρώτη φορά σε γυναικεία ομάδα και πήρα τον πρώτο μου μισθό. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο φυσικά, αλλά είχα τα πρώτα δικά μου χρήματα. Στην πορεία ήμουν φοιτήτρια και παράλληλα έπαιζα. Όλη μου η πορεία ήρθε αβίαστα. Δεν το είχα σχεδιάσει».
Η άσος της Δάφνης έχει σπούδασει στα ΤΕΦΑΑ με ειδικότητα... τένις! Την «παράλληλη αγάπη» της όπως το χαρακτηρίζει. Ο λόγος;
«Με εντυπωσίαζε το πόση αξία δίνουν στη γυναίκα προπονήτρια τένις. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ένιωσα ότι έχει κύρος και αξιοπρέπεια, σε σύγκριση με το πόσο υπολογίζεται η γυναίκα προπονήτρια μπάσκετ. Τώρα, έχει ελάχιστα βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έπαιρνα την ίδια απόφαση», δηλώνει ανοιχτά.
Πρώτη σε τρίποντα στην Ιστορία της Α1 γυναικών και με έφεση στις ασίστ, αν έπρεπε να διαλέξει μόνο ένα, θα ήταν το δεύτερο.
«Το να βοηθάω τις συμπαίκτριές μου είναι ξεχωριστό. Θέλει φαντασία, διάβασμα παιχνιδιού, δεν διδάσκονται οι ασίστ. Κι αν έπρεπε να διαλέξω, θα διάλεγα αυτές. Είναι μια από τις... κλεψιές που έχω κάνει από τον Γιασικεβίτσιους».
«Ο αθλητισμός για εμένα είναι 12 μήνες τον χρόνο»
Όταν ολοκληρώσεις την καριέρα σου, θα κλείσεις το κεφάλαιο μπάσκετ και θα ασχοληθείς με το τένις;
«Όχι, δεν μπορώ να κλείσω το κεφάλαιο μπάσκετ. Κοιμάμαι και βλέπω παιχνίδια στον ύπνο μου. Έχω ήδη έναν χώρο γυμναστικής, μαζί με τη συνάδελφό μου Γρίβα Πέγκυ, στην Άνω Κυψέλη που αναλαμβάνουμε και προγράμματα προετοιμασίας ομάδων, όπως για παράδειγμα του Ιωνικού Ν. Φιλαδέλφειας. Οπότε το βλέπω, μου'ρχεται η προπονητική στο μπάσκετ. Έχω ήδη κάποιες τάσεις. Στο πώς φιλτράρω το παιχνίδι ακόμα και τώρα που είμαι ακόμα ενεργή παίκτρια. Βέβαια πρέπει να πω ότι δεν μου έχει έρθει επιθυμία να κρεμάσω τα παπούτσια μου. Το πάω χρόνο με τον χρόνο».
Τι θα θα σε έκανε να πεις, «ως εδώ ήταν, σταματάω»;
«Όταν νιώσω υποτίμηση ή όταν πλέον το σώμα μου δεν θα με ακούει. Όταν εκεί που έλεγα μια φορά την εβδομάδα πονάω, το πω τρεις. Πρέπει να πεις εσύ "τέλος" σεβόμενος την πορεία σου και ό,τι έχεις πετύχει πριν έρθει η φθορά του χρόνου. Να προλάβεις να βάλεις εσύ το τέλος που αξίζει στην καριέρα σου, για να είναι όμορφο σαν τελευταία εικόνα».
Τι είναι αυτό που σε κρατάει σε κορυφαίο επίπεδο μέχρι σήμερα;
«Ο αθλητισμός για εμένα είναι 12 μήνες τον χρόνο. Όχι όσο διαρκεί μια σεζόν. Για παράδειγμα σε 1-2 μήνες θα τελείωσει η σεζόν. Δεν το περιμένω, με την σκέψη "α θα έχω χρόνο, θα ξεκουραστώ". Θέλω να είμαι αθλήτρια 12 μήνες. Πιστεύω αυτή η νοοτροπία με έχει φέρει εδώ που είμαι. Μαζί με την εμπειρία και το ταλέντο που είχα από μικρή και φυσικά το εξέλιξα με το πέρασμα των χρόνων. Σήμερα το μπάσκετ είναι πιο αθλητικό. Πρέπει να ασχολήσε με το σώμα σου. Να το φροντίζεις, με σεβασμό πρώτα στον εαυτό σου και ύστερα στον άνθρωπο με τον οποίο θα μιλήσεις για να κλείσεις μια συμφωνία».