Το κλειστό γήπεδο της Εργάνης έμοιαζε τόσο μικρό. Για να συγκρατήσει τα όνειρα. Τις ελπίδες. Τη δόξα που περίμενε μία χούφτα αθλήτριες. Εκείνη η ομάδα του Αθηναϊκού γεύτηκε τον... απαγορευμένο καρπό. Έσπασε ένα ταμπού, συνάμα και το καλούπι. Μία ομάδα Γυναικών κατακτάει την κορυφή της Ευρώπης.
Ναι, το έκανε ο Αθηναϊκός, εκείνο το απόγευμα της 8ης Απριλίου του (όχι και τόσο μακρινού) 2010, κερδίζοντας το EuroCup Γυναικών. Δεκατρία χρόνια μετά, το έπος της ομάδας του Τζώρτζη Δικαιουλάκου (με την κατάκτηση του treble στο τέλος της σεζόν) δεν έχει βρει μιμητή. Κάποιες ομάδες προσπάθησαν. Μα στο τέλος δεν τα κατάφεραν.
Δεκατρία χρόνια μετά, η Όλγα Χατζηνικολάου μέλος της θρυλικής ομάδας του Αθηναϊκού θυμάται εκείνο το ματς απέναντι στη Ναντέζντα. Την πιο γλυκιά ήττα ολάκερης της καριέρας της.
«Η αλήθεια είναι πως όταν ανατρέχω σε αυτή την ημέρα κάτι συγκεκριμένο μου... σκάει σαν ανάμνηση. Δεν νομίζω ότι είχαμε καταλάβει μέχρι εκείνο το παιχνίδι πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που είχαμε καταφέρει. Ήταν μία τρελή πορεία, πηγαίναμε παιχνίδι με παιχνίδι, ο Δικαιουλάκος μας είχε πάρα πολύ συγκεντρωμένες στο στόχο μας. Ήμασταν σαν... στρατιωτάκια. Κερδίζαμε, πηγαίναμε στο επόμενο παιχνίδι.
Όταν φτάνει η ημέρα του τελικού και φτάνουμε με το πούλμαν στο γήπεδο, αφού την προηγουμένη είχαμε πάει σε ξενοδοχείο, θυμάμαι ότι βλέπαμε την ουρά του κόσμου μέχρι κάτω το δρόμο!
Ήταν ένα πράγμα... Το είχα αντιμετωπίσει ως φίλαθλος σε παιχνίδια της Εθνικής ομάδας, ένα κλίμα τόσο διαφορετικό, ένα κλίμα που σε έκανε να πεις «ωπα, εγώ που πάω τώρα;». Για εμάς έχει έρθει αυτός ο κόσμος;» είπε η Χατζηνικολάου στο GWomen.
Κάπου εκεί ξεκίνησε η μέτρηση του άγχους. Οι αθλήτριες χρησιμοποίησαν την κλίμακα από το 1 έως το 10. Αλλά μάλλον το άγχος περίσσευε. Η ιστορία της Όλγας Χατζηνικολάου είναι δεικτική.
«Αν η Σαρέγκου έχει άγχος και είναι στο 100...»
«Μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο. Και όταν πια βγήκαμε για την προθέρμανση, ο κόσμος κρέμονταν σαν τα... τσαμπιά από τα κάγκελα στο κλειστό του Βύρωνα. Εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε να κοιτάμε η μία την άλλη, σε μία προσπάθεια να αντλήσουμε κουράγιο.
Πιάναμε τα χέρια μας και ήταν ιδρωμένα από το άγχος και ρωτούσαμε «Με άριστα το δέκα πόσο αγχωμένη είσαι αυτή τη στιγμή;». Και ψάχναμε μία συμπαίκτρια για να πει έναν αριθμό μεγαλύτερο από το δικό μας. Για να πιστοποιήσει η μία πως δεν είναι πιο αγχωμένη από την άλλη.
Οι στυλοβάτριες της ομάδας, οι πρώτοι τροχοί ήταν η Σαρέγκου και η Καλέντζου. Θυμάμαι όταν ρώτησα τη Σαρέγκου, περιμένοντας να μου πει “όχι Όλγα μου, δεν πρέπει να έχουμε άγχος", ξέρεις αυτά που λένε οι μεγαλύτερες, οι πιο έμπειρες. Της λέω "Με άριστα το 10, πόσο άγχος έχεις;". Περίμενα να μου πει ένα, δύο. Μου απάντησε “Με άριστα το δέκα; Εκατό...”.
Με που το ακούω, μου... κόπηκαν τα πόδια. Αν η Σαρέγκου έχει άγχος και είναι στο 100, εγώ καλύτερα να πάω να... πνιγώ».
«Σαν ηλεκτρικό ρεύμα...»
Η αλήθεια είναι πως καμία δεν επιχείρησε δα και να... πνιγεί. Το δέλεαρ ήταν τεράστιο. Μοναδικό. Όπως λέει η Χατζηνικολάου ένα «ρεύμα που σε χτυπάει και δεν θέλεις να σταματήσει».
Ιδού πως βίωσε το τέλος του αγώνα. Και την αρχή των εορτασμών. «Φάνηκε το άγχος μας και στην αρχή του αγώνα, ήμασταν τόσο τρακαρισμένες. Ήταν όμως και η ικανότητα του προπονητή να μη σε κάνει να καταλάβεις τη σημαντικότητα, αλλά να προσπαθήσει ο ίδιος να απορροφήσει το άγχος των παικτριών. Και ήταν κάτι που κατάφερε.
Θυμάμαι και τα τελευταία δευτερόλεπτα. Κοιτούσα το ρολόι και έβλεπα ότι ήμασταν κοντά στο... θαύμα. Και έλεγα, “Δεν το πιστεύω, εγώ, σε δέκα δευτερόλεπτα, θα είμαι πρωταθλήτρια Ευρώπης;».
Αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε στο τελευταίο λεπτό ότι θέλουμε λίγο ακόμα για να είμαστε για μία ζωή πρωταθλήτριες Ευρώπης. Ένιωθες ένα δέος, το οποίο σε κυρίευε. Ήταν σαν να περνάει ένα ηλεκτρικό ρεύμα από μέσα σου και δεν θέλεις να σταματήσει ποτέ. Να αισθάνεσαι αυτή την ηδονή για μία ζωή. Ήταν απίστευτο».
«Ήμουν παιδί του '87»
Πριν τον τελικό το συναίσθημα ήταν ένα απέραντο άγχος. Στο φινάλε ένα ηλεκτρικό ρεύμα. Μετά τι έχει σειρά;
«Όταν έχεις εκπληρώσει ένα όνειρο... Όταν είσαι σε αυτό το άθλημα από μικρό παιδί και εγώ ήμουν παιδί του 87. Θυμάμαι όλον αυτόν τον χαμό που είχε γίνει. Είχα το όνειρο να βρεθώ στο πρώτο σκαλί της Ευρώπης. Ήταν ένα όνειρο, ήθελα να το καταφέρω. Και όταν τελειώνει το ματς, αρχίζω να συνειδητοποιώ που ήμουν, τι έχω καταφέρει, περνάει μία μπασκετική διαδρομή μπροστά από τα μάτια μου. Νιώθεις ότι φτάνεις στην κορφή του Έβερεστ και αφήνεις πίσω σου τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς, τις στεναχώριες, τις λύπες. Και νιώθεις την απόλυτη ηδονή που μπορεί να σου δώσει ο αθλητισμός. Εκείνη την ώρα σε κατακλύζει συναισθηματικά.
Ήμασταν όλοι σε έκσταση. Ο Χαρδαλιάς είχε ετοιμάσει ένα χαμό με μπαλόνια, κομφετί, με το βάθρο και ο κόσμος ήταν σε παραλήρημα. Ήταν μία γενική έκσταση. Όλοι σαν μικρά παιδιά. Χαιρόσουν που οι παίκτριες, ειδικά η Σαρέγκου, γιατί η Καλέντζου είχε μπασκετικά χρόνια μπροστά της, ζούσαν αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι που σε δένει με τις συμπαίκτριες σου. Εκείνη η ομάδα έχει δεθεί από τη συγκεκριμένη στιγμή. Μας έφερε κοντά. Ακόμη και να μη μιλάς μαζί τους, να μην τους δεις ξανά, ξέρεις ότι έχεις μοιραστεί τη μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα σου με αυτούς τους ανθρώπους».
Δεκατρία χρόνια ύστερα. Και το μπάσκετ Γυναικών έχει εκείνο τον τίτλο ως... εικόνισμα. Κάτι σπάνιο, μοναδικό. Κανονικά η κατάκτηση του EuroCup από τον Αθηναϊκό θα έπρεπε να φέρει μια «επανάσταση».
«Μας πείραζε όταν ακούγαμε ότι δεν θα γίνει ξανά ούτε σε 50 χρόνια»
«Όταν το ζεις από μέσα, θεωρείς ότι είναι κάτι που μπορεί να επαναληφθεί. Ως παίκτρια θα πεις, πάμε και του χρόνου, ο Αθηναϊκός έχει τα θεμέλια. Δεν γίνεται να είναι... πυροτέχνημα. Δεν γίνεται να είσαι πρωταθλήτρια Ευρώπης και μετά από λίγα χρόνια να είσαι στην Α2.
Δεν μπορείς να το σκεφτείς. Θυμάμαι τότε ο Κώστας Μίσσας μας είχε πει, αυτό που ζείτε τώρα, δεν πρόκειται να το ζήσει ξανά άλλη ελληνική ομάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να το καταφέρει άλλη ομάδα σε επίπεδο Γυναικών ούτε στα επόμενα 50 χρόνια! Και εμάς μας πείραζε. Γιατί ρε γαμώτο; Δεν μπορεί μία άλλη ομάδα να παραδειγματιστεί απ' αυτό που έκανε ο Αθηναϊκός; Και να ακολουθήσει τα βήματα. Όλοι οι σχετικοί με το άθλημα που το έλεγαν αυτό, είχαν τελικά δίκιο.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει σε ομάδες “πυροτεχνήματα”. Δεν υπάρχει διάρκεια και αυτό προκαλεί την πτώση, αντί για την άνοδο, του μπάσκετ Γυναικών. Αντί μία επιτυχία σαν αυτή να φέρει την εκτόξευση, την ίδια και την επόμενη χρονιά γινόντουσαν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Δεν υπήρχε ενδιαφέρον, δεν υπήρχε τηλεόραση, δεν υπήρχαν χορηγοί. Και νομίζω ότι γι' αυτό ο λόγο οι ομάδες σκέφτηκαν ότι θα πρέπει να στηρίξουν μόνες τους την προσπάθεια, καθώς δεν υπήρχε βοήθεια από το κράτος, την ομοσπονδία, τους φιλάθλους», είπε η Χατζηνικολάου.
Και συνέχισε αναφορικά με το ερώτημα αν το μπάσκετ Γυναικών κέρδισε από την κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού ευρωπαϊκού τίτλου: «Το Μπάσκετ Γυναικών δεν πήρε αυτό που του άξιζε. Και εμείς πιστεύαμε ότι θα βοηθούσαμε το άθλημα να έχει ένα καλύτερο αύριο, αλλά είδαμε τα ίδια και χειρότερα λάθη. Και το μπάσκετ φοβάμαι ότι θα μείνει στάσιμο και η στιγμή που θα έχει να θυμάται θα είναι εκείνο το τρόπαιο του Αθηναϊκού. Το λέω με λύπη. Βλέπω ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός κάνουν προσπάθεια, αλλά δεν είναι εύκολο.
Πίσω από τις ομάδες υπάρχει ένα σύστημα στήριξης. Τότε, ο Αθηναϊκός είχε το τρίτο μεγαλύτερο μπάτζετ στην Ελλάδα, πίσω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό των Ανδρών. Πολύ σημαντικό, υπήρχαν χρήματα. Απαιτούνταν ένα επιτελείο επιπέδου ανδρικού. Είχαμε παίκτριες που δεν θα τις βλέπαμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα, την Γουίγκινς, την Ράιλι...».
ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΝΑΝΤΕΖΝΤΑ 53-57 (Β’ τελικός)
Τα δεκάλεπτα: 11-11, 22-25, 38-40, 53-57
ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Καλέντζου 9, Λύμουρα 4 (1), Χατζηνικολάου 4, Βολωνάκη, Σούλις, Πετρονίτε 2, Σαρέγκου, Ουίγκινς 10 (2), Κοσμά 1, Ράιλι 9, Βιζμπαριένε 14.
ΝΑΝΤΕΖΝΤΑ: Μπάρικ 11 (3), Σνίτσινα 5 (1), Οβτσαρένκο 7 (1), Βερεμένκο 12 (1), Μος 2, Κάρι 18, Μπαράνοβα 2.
Το ρόστερ του Αθηναϊκού: Τούλα Καλέντζου, Αφροδίτη Κοσμά, Ζωή Κεχαγιά, Πόλυ Σαρέγκου, Λολίτα Λύμουρα, Όλγα Χατζηνικολάου, Ρουθ Ράιλι, Νικόλ Σούλις, Βακίνα Βολονάκη, Γκιντάρε Πετρονάιτε, Κατερίνα Χαλικιά, Ιρένα Βιζμπαριένε και Καντίς Ουίγκινς.