Ήταν Κυριακή 16 Μαΐου και αν έκανε κανείς μια βόλτα στο Πολιτιστικό Κέντρο στο προάστιο Sant Pere de Ribes της Βαρκελώνης θα παρατηρούσε μια γιγαντοοθόνη και δεκάδες ανθρώπους να περιμένουν με αγωνία. Ο τελικός του Champions League Γυναικών στο Γκέτεμποργκ ανάμεσα στην Τσέλσι και την Μπαρτσελόνα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους αυτής της πόλης. Το 21ο λεπτό του αγώνα μάλιστα, όταν το νούμερο -14- των Καταλανών διαμόρφωσε το 3-0, τους βρήκε όλους στο πόδι και το σφύριγμα της λήξης να πανηγυρίζουν σα μικρά παιδιά. Ήταν λίγο για την ομάδα της Βαρκελώνης, που με αυτό το τρόπαιο έφτανε στο Τρεμπλ, και πολύ περισσότερο για ένα δικό τους παιδί, την Αϊτάνα Μπονμάτι.
Η 23χρονη Ισπανίδα μεσοεπιθετικός, ξεκίνησε να παίζει μπάλα σε εκείνο το προάστιο της Βαρκελώνης στην αυλή του σχολείου της, στα διαλείμματα. Τα υπόλοιπα παιδιά την κοίταζαν κάπως παραξενεμένα, κάπως ύποπτα, όπως έχει εξομολογηθεί η θεία της μιλώντας στην ισπανική Marca. Ήταν το μόνο κορίτσι και έπαιζε καλύτερα από τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της. Έπρεπε να δείξει πείσμα για να κερδίσει τον σεβασμό, μα δεν το έβαλε κάτω. Οι συμμαθητές της συνήθιζαν να της φέρονται μειωτικά. Δεν το επέτρεπε αυτό. Αν κάποιος την προσέβαλε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, επέστρεφε την προσβολή, κι αν κάποιος την χτυπούσε, ανταπέδιδε το χτύπημα.
Κολυμπώντας για χρόνια στη θάλασσα της αμφισβήτησης έμαθε να πιστεύει δύο φορές παραπάνω στον εαυτό της. Στο σπίτι, δεν έχανε παιχνίδι της Μπαρτσελόνα στην τηλεόραση, ενώ παράλληλα έκανε συλλογή με αυτοκόλλητα με τους αγαπημένους της παίκτες.
Γεννημένη στις 18 Ιανουαρίου του 1998 τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής, της είχε δύο επίθετα. Αϊτάνα Μπονμάτι Γκιντονέτ. Και τα δύο ήταν της μητέρας της. Το 2000, ο σχετικός νόμος στην Ισπανία άλλαξε, μπορούσε να κρατήσει ως πρώτο επίθετο εκείνο της μητέρας της, Μπονμάτι, και το Κόνκα του πατέρα της να ακολουθήσει. Για περίπου επτά χρόνια έπαιζε σε ανδρικές ομάδες. Ήταν το μόνο κορίτσι τόσο στην τοπική ομάδα CD Ribes όσο και στην CF Cubelles. Στα 13 της εντάχθηκε στην περίφημη Μασία κι ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος.
Έπαιρνε με τον πατέρα της καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κάλυπταν απόσταση 2 ωρών, περίπου 100 χιλιομέτρων, για να φτάσουν στο προπονητικό κέντρο. Έναν χώρο που χρησιμοποιούσε η ανδρική ομάδα για πάρκινγκ. Δεν την ένοιαζε, έκανε αυτό που την πρόσταζε η καρδιά της. Σταδιακά, προχώρησε σε όλες τις μικρές κατηγορίες του συλλόγου μέχρι το ντεμπούτο της στην πρώτη ομάδα το 2016, σε ένα παιχνίδι κόντρα στη Ρεάλ Σοσιεδάδ για το Queen's Cup.
Το 2016 ήταν χρονιά ορόσημο και για την ίδια την ομάδα, αφού μετά από πιέσεις είχε φτάσει η στιγμή της αναγνώρισης. Η ομάδα Γυναικών είχε γίνει επαγγελματική. Η Αϊτάνα συνέχιζε να ανθίζει. Από τα 15 της διεθνής στην Εθνική Ισπανίας Κ-17 και πάντα με το αγαπημένο της -14- απόρροια του θαυμασμού της για τον Γιόχαν Κρόιφ. Δύο ακόμα πρόσωπα που λάτρευε ήταν οι Τσάβι και Ινιέστα. Προσπαθούσε να κοπιάρει το στυλ τους, να καταλάβει τον τρόπο που υπήρχαν στο γρασίδι, πώς διάβαζαν το παιχνίδι, πώς το ενορχήστρωναν. Οι άνθρωποι του κλαμπ όταν μιλούν για εκείνη, αναφέρονται στην ατόφια της κομψότητα στο γήπεδο, στην ευελιξία και το χαμηλό κέντρου βάρους που της επιτρέπουν να προσαρμόζεται σε διαφορετικές θέσεις, στο κέντρο, ως χαφ ή ως εξτρέμ.
Τον περασμένο Μάη, κρατώντας το βραβείο της MVP, η Αϊτάνα ανακοίνωσε ότι το χρηματικό έπαθλο αξίας 50.000 ευρώ που συνόδευε το βραβείο της, θα δοθεί σε πρόγραμμα που προωθεί την ισότητα των φύλων και την κοινωνική ένταξη για παιδιά προσφύγων στη Λέσβο. «Ελπίζω η δωρεά αυτή να βοηθήσει τα κορίτσια να αποκτήσουν συναισθηματική ευεξία μέσα από τον αθλητισμό», είπε για την απόφασή της.
Το καλοκαίρι του 2021 διοργάνωσε το πρώτο της camp για παιδιά 6 έως 16 ετών, ενώ παράλληλα, συνεχίζει τις σπουδές της στη Σχολή Αθλητισμού και Φυσικής Αγωγής. Μπορεί οι πρώτες τις εικόνες με την μπάλα στα πόδια να συνοδεύονταν από αμφισβήτηση, αλλά δεν ήταν κάτι που την κράτησε πίσω. Συνέχισε γνωρίζοντας τη διάσημη ρήση που εσφαλμένα αποδίδεται στον Γκάντι, «πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς».