Σαρρή στο GWomen: «Στην Αγγλία η στήριξη δεν τελειώνει στα ανδρικά τμήματα των συλλόγων»

Το βιβλίο που της άλλαξε τη ζωή

Πίσω στην Πρωτοχρονιά του 1998, μόλις 4 ώρες μετά την αλλαγή του χρόνου, ένας γυναικολόγος σηκώνεται αλαφιασμένος από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και σπεύδει στο νοσοκομείο. Το πρώτο μωρό του νέου έτους έχει διακόψει τα μεθυσμένα γέλια και τις ατέρμονες συζητήσεις των οικογενειακών τραπεζιών. Η Βεατρίκη Σαρρή βλέπει το πρώτο φως της ημέρας στα Χανιά.

Μόλις έξι ετών «τρυπώνει» σε μια ακαδημία αγοριών της πόλης της. Απαντά στα στόματα που στερεοτυπικά ρωτούν, «παίζουν ποδόσφαιρο τα κορίτσια;» με κάθε της παρουσία στο χορτάρι. «Αρχικά, δεν τους άρεσε, αλλά αναγκάστηκαν να με δεχτούν ως ισάξια. Ήμουν πολύ καλή, δεν μπορούσαν αλλιώς. Κάθε σχόλιο το έπαιρνα πολύ προσωπικά. Πείσμωνα», θυμάται.

«Στην πραγματικότητα, κάθε αναγνώστης, καθώς διαβάζει γίνεται αναγνώστης του ίδιου του του εαυτού», έχει πει ο Γάλλος συγγραφές Μαρσέλ Προυστ. Η Βεατρική, όταν ήταν 10 ετών κατάπιε κάθε λέξη της αυτοβιογραφίας της Κέλι Σμιθ. Της σπουδαιότερης ποδοσφαιρίστριας της Άρσεναλ, μια εκ των κορυφαίων που έβγαλε ποτέ η Αγγλία. Ήταν το δώρο του παππού της «για να μου δείξει ότι υπάρχουν και γυναίκες ποδοσφαιριστές».

Η μικρή «Βέα» μαγεύτηκε από την εμπνευσμένη ιστορία ενός κοριτσιού από τη Γουότφορντ που ήθελε να είναι μονάχα ένα πράγμα. Ποδοσφαιρίστρια. Από το πείσμα και τη θέληση να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, μέχρι να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Την «όπλισε» με θάρρος η «ανθρώπινη πλευρά» της Σμιθ. Που άντεξε στους τραυματισμούς, που νίκησε την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό. Όταν διάβασε τις τελευταίες γραμμές του «Footballer, my story», είχε γνωρίσει το πρότυπό της. Δεν χρειαζόταν πια να θαυμάζει μόνο τον Ντιέγκο Μαραντόνα ή τον Λιονέλ Μέσι. Έμεινε στην ακαδημία αγοριών για έξι χρόνια και όταν έκλεισε τα 12, εντάχθηκε στη γυναικεία ομάδα του Α.Ο. Χανίων.

Πριν καλά - καλά ενηλικιωθεί χρειάστηκε να ανατρέξει στις εμπειρίες της Κέλι Σμιθ. Να αντλήσει λίγη απ' τη δύναμή της. Ένας σοβαρός τραυματισμός από εκείνους που συνοδεύονται «από σκέψεις απελπισίας» δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο. «Όταν ήμουν 17 ετών έπαθα ρήξη χιαστού. Πόνεσα πολύ, κατάλαβα αμέσως τι ήταν. Εκείνες τις στιγμές λες: αυτό ήταν, δεν θα ξαναπαίξω ποτέ. Σε κατακλύζουν σκέψεις απελπισίας», περιγράφει για μια περίοδο της ζωής της που «είναι σαν να μην έχει γίνει, το έχω διαγράψει, δεν θέλω να το θυμάμαι. Είναι σαν να υπάρχει ένα κενό».

Το ταξίδι στη «Μέκκα του ποδοσφαίρου» και η πραγματοποίηση της ευχής

Χωρίς να έχει αναρρώσει πλήρως από τον τραυματισμό της, αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της για την ποδοσφαιρομάνα Αγγλία. Να συνδυάσει σπουδές στην ψυχολογία στο LeedsBeckett University και το όνειρο. Έπαιξε αρχικά για την Λιντς, στη συνέχεια για την Fylde, την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και πλέον για την Μπέρμιγχαμ. Η μόνη Ελληνίδα που φτάνει στην πρώτη κατηγορία ποδοσφαίρου Γυναικών της Αγγλίας.

Κάθε χρόνος στο Νησί, ήταν για εκείνη και μια χρονιά μύησης στην τοπική θρησκεία. Τη θρησκεία που υμνούν σε στάδια φωταγωγημένα στα κέντρα των πόλεων. Σε γήπεδα ξεχασμένα στα προάστια. Μπαλαδόροι ευλογημένοι από τους ποδοσφαιρικούς Θεούς, κι άλλοι απλώς μαγεμένοι, πεπεισμένοι ότι μπορούν κι αυτοί να αποτελέσουν κομμάτι της Ιστορίας της. Κι όσοι δεν παίζουν, παίρνουν ευχαρίστως θέση μπροστά στην τηλεόραση, το ιερό 90λεπτο του αγώνα, και τον ατέρμονο στη συνέχεια σχολιασμό/ανάλυση των φάσεων.

«Οι Άγγλοι είναι τρελοί με το ποδόσφαιρο. Έγινα κι εγώ. Δεν χάνω παιχνίδι της Premier League, ενώ παλιά δεν έβλεπα τόσο μπάλα. Ειδικά όταν ήμουν στην Σέφιλντ πηγαίναμε συχνά στο γήπεδο. Ενώ και σήμερα μαζευόμαστε με τις συμπαίκτριές μου και παρακολουθούμε. Στην Αγγλία έχει κάθε ημέρα "Αθλητική Κυριακή" επί 10», περιγράφει η Ελληνίδα διεθνής για την ιδιαίτερη «δοξολογία» στο Νησί.

Το ποδόσφαιρο Γυναικών στο Νησί και οι... Peaky Blinders

Στο μέρος της γης που οι άνθρωποι μπορούν να παρακολουθούν το τοπικό ερασιτεχνικό σωματείο σε γήπεδο 5Χ5, τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο «Θέατρο των Ονείρων», την Πλίμουθ Αργκάιλ στη League One και την Εθνική τους ομάδα σε αγώνα του Euro με την ίδια ζέση, (εντάξει, λίγο παραπάνω τα «Τρία Λιοντάρια»), οι ποδοσφαιρίστριες χαίρουν σεβασμού και αναγνώρισης.

«Η στήριξη δεν τελειώνει στα ανδρικά τμήματα των συλλόγων. Τα παιχνίδια του πρωταθλήματος Γυναικών προβάλλονται όλα στην τηλεόραση. Υπάρχει μεγάλη στήριξη, μεγάλη προβολή. Και από τις μετρήσεις από τα εισιτήρια είναι φανερό ότι υπάρχει ανοδική πορεία. Κι αυτό οφείλεται στο ότι κάθε μεγάλος σύλλογος έχει κάνει γυναικείο τμήμα, αλλά και στο πόσο καλές πορείες κάνει η Εθνική ομάδα Γυναικών. Οι Άγγλοι βέβαια θα στηρίξουν ως και το παιδικό τμήμα που λέει ο λόγος. Έχουν κόλλημα, τρέλα με τις Εθνικές τους», σημειώνει η Βεατρίκη, συμπληρώνοντας πως πλέον στην Women's Super League «έχουν έρθει μεγάλα ονόματα όμως η Άλεξ Μόργκαν».

Όσο για τη δική της καθημερινότητα; Ξεκινάει το πρωί στις 09:00 και περιλαμβάνει γυμναστήριο, ανάλυση της προσεχούς αντιπάλου, 2ωρη προπόνηση. «Μέχρι τις 15:00 έχουμε συνήθως τελειώσει», σημειώνει. Έτσι μετά μπορεί να περπατήσει για λίγο και να μπει στην πόλη του Μπέρμιγχαμ όπως τον οραματίστηκε ο Στίβεν Νάιτ. Εξάλλου η πιο διάσημη pub στον κόσμο απέχει από το St' Andrews Stadium μόλις 10 λεπτά αν είσαι με τα πόδια. Δύο αν έχεις μεταφορικό μέσο.

Ο λόγος για την Garisson Pub το μέρος που συναντιούνται τα μέλη της συμμορίας Peaky Blinders στη διάσημη σειρά του Netflix. «Έχει απ' έξω και μια τοιχογραφία με τον Τόμι», λέει η Βεατρίκη, που πλέον δεν εύχεται να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια στα γενέθλιά της. Βλέπετε αυτό το κατάφερε...