Η δασκάλα της πέρασε πάνω από το κεφάλι της κι έριξε μια κλεφτή ματιά στο χαρτί που έκρυβε σχεδόν με τα ανέκαθεν ολόσγουρα, μαύρα μαλλιά της. «Γουεντί!», της φώναξε. «Δεν υπάρχει αυτό που γράφεις, πρέπει να το αλλάξεις. Δεν υπάρχει αυτή η δουλειά», συνέχισε. Είχε βάλει τα παιδάκια να γράψουν ποιο επάγγελμα θέλουν να ακολουθήσουν όταν μεγαλώσουν. Και η νεαρή Γουεντί, ακούγοντας μονάχα την καρδιά της και τίποτα άλλο, έγραψε: «επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια». Κι αντί να αλλάξει αυτό που επέλεξε, όπως της υπέδειξε η δασκάλα της, η Ρενάρ αποφάσισε να βάλει το δικό της λιθαράκι για να αλλάξει τον κόσμο. Τον κόσμο του ποδοσφαίρου.
«Κλωτσούσες πολύ πριν έρθεις στη ζωή», της λέει συχνά η μητέρα της. Μια ζωή που για χρόνια ξετυλιγόταν γύρω από δύο πράγματα: το νησί και την μπάλα. Η Γουεντί γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μαρτινίκη, ένα από τα πιο απομακρυσμένα κομμάτια της Γαλλίας. Χωμένο ανάμεσα στα υπόλοιπα νησιωτικά συμπλέγματα της Καραϊβικής, το μικρό αυτό νησάκι ήταν για την ίδια μια τεράστια παιδική χαρά. Οι λευκές αμμουδιές της Μαρτινίκης, αυτές που χτυπούν τα γαλαζοπράσινα νερά του Ατλαντικού, στο δικό της μυαλό μετατρέπονταν στο χορτάρι ενός ατελείωτου γηπέδου και κάθε φοίνικας έπαιζε το ρόλο του δοκαριού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την μπάλα ενδέχεται να υποδυόταν το οποιοδήποτε ωοειδές φρούτο ή κάποια αυτοσχέδια σφαιρική κατασκευή από εφημερίδες και χαρτιά. Στο σχολείο, μετά το σχολείο, την εκκλησία ή τα τεράστια Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια τα πάντα στα παιδικά χρόνια της Γουεντί ήταν ποδόσφαιρο.
Μα τα ίδια παιδικά χρόνια, κόπηκαν απότομα και βίαια. Επειδή, όσο ξαφνικά ψήλωσε αυτό αυτό το θηριώδες κορίτσι, άλλο τόσο αναγκάστηκε να μεγαλώσει. Μόλις στα οκτώ της χρόνια έχασε τη μεγαλύτερη αδυναμία της, τον μπαμπά της. Της τον πήρε ο καρκίνος του πνεύμονα. Πριν εκείνος φύγει, οι δυο τους είχαν μια τεράστια συζήτηση, μια από αυτές που υποτίθεται πως κανένα 8χρονο κορίτσι δεν θα έπρεπε να μπορεί να χωνέψει. Μα εκείνη δεν ήταν ένα συνηθισμένο 8χρονο κορίτσι, δεν ήταν καν ένα συνηθισμένο κορίτσι. «Όταν έφυγα από το δωμάτιό του, ήξερα ότι η ζωή δεν θα ήταν ίδια. Και ήξερα ακριβώς τι ήθελα να την κάνω», ομολογεί η ίδια. Για καιρό, το εμπόδιο της απώλειας του αγαπημένου της προσώπου φάνταζε απροσπέλαστο, μα το γήπεδο, το παιχνίδι κατάφερναν να το ψαλιδίσουν το «τείχος». Από πολύ νωρίς έγινε σαφές πως το ταλέντο της δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα εκείνο το πανέμορφο νησάκι της Καραϊβικής είχε δει, ξεπερνούσε οτιδήποτε αντίστοιχο.
Λίγο αφού έκλεισε τα 14, ένας από τους προπονητές του σχολείου της κατάφερε να της «κλείσει» δοκιμαστικά στην Κλερφοντέν. Μπήκε στο αεροπλάνο για τη Γαλλία γεμάτη χαρά, ενθουσιασμό μα και φόβο. Ήταν η πρώτη φορά που άφηνε το νησί, το σπίτι της. Τα πάντα φαίνονταν τόσο κρύα. Ίσως για αυτό και το προαίσθημά της να μην ήταν καλό. Δεν πίστεψε πως την επέλεξαν και μετά από τα μανιασμένα πολλά σκρολαρίσματα καρφωμένη πάνω απο την οθόνη του υπολογιστή, επιβεβαιώθηκε. Η λίστα βγήκε. Το όνομά της δεν ήταν πουθενά και τα πάντα έχασαν για λίγο τη σημασία τους. Τηλεφώνησε στον προπονητή της, του είπε: «Ευχαριστώ, αλλά δεν τα κατάφερα». Εκείνος τη βεβαίωσε πως θα τα καταφέρει και κανόνισε να συμμετάσχει σε μερικές προπονήσεις της Λυών, να δοκιμαστεί εκεί.
Κι από εκεί; Από εκεί απλά... ιστορία. Περίπου 16 χρόνια μετά, η Γουεντί είναι αρχηγός μιας εκ των πιο πετυχημένων ομάδων του γυναικείου ποδοσφαίρου αλλά και της εθνικής Γαλλίας. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του αθλήματος, του χώρου. Αγέρωχη και δυνατή, ένα τείχος στο κέντρο κάθε άμυνας, με το δάκτυλο τεντωμένο, να «τραβά» τα σκοινιά, να καθοδηγεί τα πάντα, όπως κάνει κάθε σωστός ηγέτης. Με μια τροπαιοθήκη ζηλευτή, ασφυκτικά γεμάτη με πρωταθλήματα, ευρωπαϊκούς τίτλους, αμέτρητες ατομικές διακρίσεις.
Όταν ξεκίνησε, αυτή και οι συμπαίκτριές της πληρώνονταν μόνο με bonus νίκης, αγωνίζονταν μπροστά σε 50 άτομα το πολύ. Τώρα παίζει σε στάδια γεμάτα από περίεργα, ενθουσιασμένα βλέμματα. Στον τελευταίο τελικό Champions League που έπαιξε, και φυσικά κατέκτησε, με τη Λυών, το 2022 απέναντι στην Μπαρτσελόνα, σχεδόν 33.000 από αυτά «κάρφωναν» το γρασίδι στο οποίο πατούσε. Τώρα την σταματούν στον δρόμο, της ζητούν αυτόγραφα.
Μα ακόμα, δεν είναι ευχαριστημένη. Μπορεί το επάγγελμα που από μικρό παιδί ονειρευόταν να κάνει πλέον να υπάρχει στα αλήθεια, αλλά για την ίδια αυτό δεν είναι το τέλος. «Είμαστε οι πρεσβευτές της επόμενης γενιάς», λέει συχνά, φροντίζοντας να προετοιμάσει το έδαφος για τα επόμενα world class κορίτσια του ποδοσφαίρου.
Όταν την είδε να παίζει για πρώτη φορά με την εθνική Γαλλίας, η ίδια εκείνη δασκάλα τηλεφώνησε στη μαμά της, της ζήτησε συγγνώμη. «Δεν μπορώ να πιστέψω πως είπα "όχι" σε αυτό το παιδί», ομολόγησε. «Ήταν αυτό που ήθελε να κάνει από πάντα, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα». Μα το όνειρο της Γουεντί Ρενάρ, η ιστορία της, ήταν ακόμα ένα βήμα προς την αλλαγή του κόσμου. Ενός ποδοσφαιρικού κόσμου που υπάρχει.