Η Ελένη Μάρκου ήξερε από το μαιευτήριο ότι θα γινόταν ποδοσφαιρίστρια

27 Οκτωβρίου 2023. Η εθνική Ελλάδος υποδέχεται στο Γεντί Κουλέ την εθνική Ουκρανίας για την τρίτη αγωνιστική του Women's Nations League. Η αναμέτρηση έχει ξεκάθαρο φαβορί καθώς οι Ουκρανές βρίσκονται τριάντα θέσεις υψηλότερα στον πίνακα κατάταξης της UEFA.

Όλοι όμως στην εθνική πιστεύουν ότι το πρώτο τρίποντο στον όμιλο είναι κοντά. Το ίδιο και οι περισσότεροι από 2.500 θεατές που καταφθάνουν στην έδρα του ΟΦΗ για να δουν από κοντά το παιχνίδι. Οι φιλοξενούμενες κάνουν εξ αρχής γνωστές τις διαθέσεις τους, ανοίγοντας το σκορ μόλις στο τρίτο λεπτό.

Όσο περνά ο χρόνος, όμως, η εθνική μας πατάει όλο και καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο. Φτάνουμε στο 37ο λεπτό. Εκτελείται το φάουλ εκτός περιοχής, η μπάλα φτάνει στην Ελένη Μάρκου, η οποία χωρίς καλή ισορροπία τη χτυπάει με το κεφάλι και την οδηγεί αρχικά στο δοκάρι και ύστερα στα δίχτυα της Ουκρανής τερματοφύλακα.

Το γκολ πανηγυρίζεται έξαλλα από τη διεθνή μέσο, όσο και από τους θεατές του παιχνιδιού. Στο δεύτερο ημίχρονο γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Σκόρερ αυτή τη φορά η Αναστασία Σπυριδονίδου. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή βρίσκει όλες τις διεθνείς στο χορτάρι και αγκαλιασμένες να πανηγυρίζουν το πρώτο τρίποντο στον όμιλο.

Οι στιγμές που εξελίχθηκαν έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό της Ελένης Μάρκου, της πρώτης Ελληνίδας ποδοσφαιρίστριας που αγωνίστηκε ποτέ στους ομίλους του Champions League με ομάδα του εξωτερικού. «Δεν το περιμέναμε αυτό που συνέβη στα ματς με την Ουκρανία στην Κρήτη. Εμείς είχαμε συνηθίσει να παίζουμε μόνες μας. Για τους εαυτούς μας και μόνο. Ο κόσμος μάς έδωσε τρομερή ώθηση να παίξουμε και για εκείνον. Το να σκοράρεις κιόλας με την εθνική είναι το κάτι άλλο. Και μετά να ακούς να φωνάζουν το όνομά σου από τις εξέδρες. Ανατριχιάζει το μέσα σου» εξηγεί.

Η εμπειρία αυτή είναι, σύμφωνα με την ίδια, ένα ακόμη σημάδι για το πώς αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει η νοοτροπία των Ελλήνων απέναντι στο ποδόσφαιρο γυναικών. Μια νοοτροπία που εντελώς διαφορετική όταν εκείνη έπαιξε για πρώτη φορά μπάλα πριν μερικά χρόνια στην Καστοριά.

Το μόνο κορίτσι που έπαιζε ποδόσφαιρο στην πόλη

«Ήμουν το μοναδικό κορίτσι που έπαιζα ποδόσφαιρο στην πόλη. Ήμουν η μύγα μέσα στο γάλα» λέει γελώντας. Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της ήταν ο μπαμπάς της. «Ο πατέρας μου έπαιξε στη μικρή ομάδα της Καστοριάς και τον έπαιρναν και σε μερικά της πρώτης. Από τις ιστορίες του δηλαδή άρχισα να έρχομαι πιο κοντά στην ομάδα. Έτσι έμαθα και για το Κύπελλο Ελλάδας και τα υπόλοιπα επιτεύγματα εκείνης της περιόδου» συμπληρώνει.

Ο στόχος της ζωής του ήταν ένα από τα παιδιά του να ακολουθήσει τα δικά του βήματα. Όπως και τελικά συνέβη. «Θυμάμαι μια ιστορία που μου είχε πει από το μαιευτήριο λίγο πριν τη γέννησή μου. Δεν ήξεραν ακόμη το φύλο του παιδιού. Τότε έπιασε τη μαμά μου και της είπε: “θα γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής αυτός”. Εκείνη του απάντησε: “κι αν γίνει κορίτσι;”. “Ε, τότε θα γίνει μεγάλη ποδοσφαιρίστρια” της είπε. Στο πρώτο μου παιχνίδι με την εθνική, η μαμά μου ήταν στις εξέδρες και μόλις με είδε με τη φανέλα έβαλε τα κλάματα».

Ποδόσφαιρο για αρκετά χρόνια έπαιζε μόνο με αγόρια. Ήταν τέτοιο το ταλέντο της και το πείσμα της να γίνει η καλύτερη που στο γυμνάσιο κατάφερε να γίνει η αρχηγός της σχολικής ομάδας. Όλοι οι συμπαίκτες της τη σέβονταν και την αγαπούσαν. Το ίδιο, όμως, δε συνέβαινε και από την πλευρά των αντιπάλων.

«Άκουγα πάρα πολλά σχόλια. Έφαγα επίσης πολύ ξύλο στον αγωνιστικό χώρο γιατί δεν μπορούσαν να με σταματήσουν διαφορετικά. Αυτό θεωρώ ότι ήταν το κλειδί για τη μετέπειτα πορεία μου. Γιατί αναγκάστηκα να παίζω με την ίδια δύναμη και την ίδια ταχύτητα. Να κινούμαι έξυπνα και να τους κερδίζω» εξηγεί η Ελένη Μάρκου.

Η εποχή ΠΑΟΚ, το κολλέγιο και τα ρεκόρ σκοραρίσματος στην Κύπρο

Όλα αυτά ως την ηλικία των 17 ετών όταν και αποφάσισε να αγωνιστεί για πρώτη φορά σε ομάδα γυναικών. Ο πρώτος της σταθμός ήταν ο ΠΑΟΚ που εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε εντός των συνόρων, κερδίζοντας το ένα πρωτάθλημα πίσω από το άλλο.

Με τις πρώτες της συμπαίκτριες δέθηκε και κρατά επαφές μέχρι σήμερα. Με τη Ναταλία Χατζηγιαννίδου, η οποία, όπως λέει χαρακτηριστικά, έχει περισσότερες συμμετοχές στην εθνική Ελλάδος από τον Γιώργο Καραγκούνη, τη Γέλενα Δημητρίεβιτς, που τη βοήθησε να εξελιχθεί πολύ, την Ανθούλα Αρβανιτάκη, τη Γλυκερία Γκατζογιάννη, τη Δήμητρα Παντελιάδου.

«Δεν μπορούσε να μας χτυπήσει καμία ομάδα στην Ελλάδα. Προσπάθησε η Δράμα και η Καρδίτσα αλλά δεν είχαν διάρκεια. Αυτό μας ένοιαζε κυρίως ήταν το Champions League και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια» προσθέτει. Σε ένα από αυτά, λοιπόν, κόντρα στην Έρεμπρο έπεσε στην αντίληψη των ανθρώπων του Monroe Community College των ΗΠΑ, οι οποίοι της πρότειναν να μεταναστεύσει και να αγωνιστεί με τη φανέλα του κολεγίου, εξασφαλίζοντάς της παράλληλα αθλητική υποτροφία.

Άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και, όπως εξηγεί, δεν έχει μετανιώσει ούτε μία στιγμή που έκανε αυτό το βήμα. «Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Έπρεπε να μάθω να είναι μέρος ενός συνόλου με πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Τα πήγα πολύ καλά και μάλιστα μου πρότειναν να μείνω, αλλά εγώ επέλεξα να γυρίσω πίσω στην Ευρώπη».

Οι λόγοι είχαν να κάνουν καθαρά με τις υποχρεώσεις της εθνικής ομάδας. «Δεν μπορούσα να ταξιδεύω 14 ώρες με το αεροπλάνο για ένα παιχνίδι και ύστερα να κάνω το ίδιο ταξίδι επιστροφής. Το προσπάθησα τρεις φορές αλλά μετά έκανα πάρα πολλές μέρες για να συνέλθω από τη διαφορά ώρας. Δεν θα μπορούσα να αποδώσω όπως ήθελα».

Έχοντας, όμως, δει από κοντά πως λειτουργεί το ποδόσφαιρο γυναικών στο εξωτερικό, το κλίμα της Ελλάδας δεν τη σήκωνε πια. Επόμενος σταθμός η Κύπρος και συγκεκριμένα ο Απόλλων. Με τη φανέλα της ομάδας σημείωσε 43 εμφανίσεις και πέτυχε 56 γκολ. Ο δρόμος της Ευρώπης είχε ανοίξει για τα καλά. Για να τα καταφέρει, όμως, έπρεπε να βάλει και εκείνη το χέρι της.

«Αυτό που θέλω είναι να κερδίζω τίτλους και να παίζω στο Champions League»

«Το πώς έπαιξα στη Γερμανία έγινε πολύ τυχαία. Κάποια στιγμή είδα μια συνέντευξη του Κώστα Φορτούνη που τότε ήταν στα καλύτερά του. Σε αυτή μίλησε για τον Γιανίκ Ομπενάουερ και το πώς η προπόνηση μαζί του τον βοήθησε. Τον έψαξα στο Instagram και του έστειλα μήνυμα. Πέρασε μία μέρα, δύο και δεν είχα λάβει κάποια απάντηση. Μου απάντησε ύστερα από τρεις. Με ρώτησε αν έχω μάνατζερ. Εγώ του απάντησα όχι. Και κάπως έτσι με έφερε σε επαφή με τον σημερινό μου μάνατζερ» εξηγεί.

Ύστερα από ένα παιχνίδι κόντρα στην εθνική Γερμανίας, δύο μήνες αργότερα, της ζήτησε να έρθει στο ποδοσφαιρικό καμπ που διοργανώνει στο Μόναχο και από το οποίο έχουν περάσει ποδοσφαιριστές όπως ο Τσούπο-Μότινγκ και ο Ντράξλερ. «Πήρα έναν σάκο, ζήτησα δανεικά από την αδερφή μου και έφυγα». Κι όλα τα υπόλοιπα από εκεί και πέρα είναι ιστορία.

Μεταγραφή στην Bundesliga για λογαριασμό της Έσσεν και μετακόμιση ύστερα στην Ελβετία για λογαριασμό της Ζυρίχης και πια της Βασιλείας. Εκεί κατάφερε να γίνει και η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε ποτέ στο Champions League, παίζοντας μάλιστα κόντρα σε υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου γυναικών, όπως την Άρσεναλ, τη Λιόν και τη Γιουβέντους.

Την ασίστ μάλιστα που πέτυχε κόντρα στην αγγλική ομάδα στο σχεδόν γεμάτο Emirates Stadium δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ. Όπως και τη συνάντηση με δύο Έλληνες φιλάθλους των Κανονιέρηδων που της φώναξαν μετά το τέλος του ματς και με τους οποίους σήμερα, όπως σημειώνει, «είναι αδέρφια».

«Ακόμη και τότε που έπαιζα με τα αγόρια στην Καστοριά είχα αυτό το όνειρο: να μπαίνω στο γήπεδο χέρι χέρι με ένα παιδί και να παίζω στο κορυφαίο επίπεδο» προσθέτει. Αυτός είναι και ο λόγος που παραμένει στην Ελβετία και δεν κυνηγάει την τύχη της στην Premier League ή τη Bundesliga.

«Το πιο σημαντικό για μένα είναι να κερδίζω τίτλους, τρόπαια. Και κυρίως: να παίζω στο Champions League. Δεν μπορώ να με φανταστώ να μην παίζω στην Ευρώπη. Αυτή είναι η δικιά μου φιλοσοφία».

«Είναι λάθος οι γυναίκες να κάνουν ίδιες προπονήσεις με τους άνδρες»

Στην Ελλάδα πια έρχεται για διακοπές αλλά και για τις υποχρεώσεις της με την εθνική Ελλάδος. Θεωρεί ότι η διαφορά επιπέδου μεταξύ του ελληνικού πρωταθλήματος και εκείνων του ευρωπαϊκού βορρά είναι τεράστια ακόμη. Βλέπει, όμως, ότι το ενδιαφέρον των κοριτσιών τόσο να παίξουν όσο και να το παρακολουθήσουν έχει αυξηθεί κατά πολύ στη χώρα. «Το θέμα, όμως, είναι σε τι δομές θα απορροφηθούν όλα αυτά» εξηγεί.

Ακόμη και στο εξωτερικό, όμως, υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. «Τόσο καιρό οι προπονητές προπονούσαν τις γυναίκες όπως και τους άνδρες. Αυτό είναι λάθος, όμως, γιατί τα δύο φύλα έχουν εντελώς διαφορετικό ορμονικό προφίλ, το οποίο ακόμη δεν λαμβάνεται υπόψιν από τις ομάδες. Είμαστε εντελώς διαφορετικά φτιαγμένες από τους άντρες και οι ομάδες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο.

»Ένας γυναικείος οργανισμός έχει κύκλο 24/25 μέρες, ενώ ένας ανδρικός, μία. Η διαφορά στο ορμονικό προφίλ είναι τεράστια. Πρέπει να υπάρχει κάποιος στο staff της ομάδας που να το διευθετήσει. Να ξέρει τον κύκλο της κάθε μίας ποδοσφαιρίστριας ξεχωριστά και ομαδικά. Είναι περίπλοκο.

»Κι αυτό έχει να κάνει με το πόση επιβάρυνση μπορείς να βάλεις στο σώμα της, σε ποιες μέρες. Τώρα ομάδες αρχίζουν να προσλαμβάνουν διατροφολόγο, ενδοκρινολόγο, γυναικολόγο» σημειώνει η Ελένη Μάρκου.

Το πρόγραμμά της αυτή την περίοδο περιλαμβάνει ξεκούραση καθώς το πρωτάθλημα στην Ελβετία έχει μπει σε παύση εξαιτίας του βαρύ χειμώνα. Η ίδια βρίσκεται στην Αθήνα, κάνει καθημερινά διπλές προπονήσεις και απολαμβάνει τον καιρό της πόλης.

Η ζωή της από τη στιγμή που αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα έχει αλλάξει ριζικά. «Πια μπορώ να πω ότι είμαι επαγγελματίας. Ζω από το ποδόσφαιρο. Μου έχει ανοίξει άπειρες πόρτες και για μένα και για την οικογένειά μου. Τους έχω πάρει όλους στην Ελβετία. Αδέρφια, γονείς. Δημιουργήθηκαν οι ευκαιρίες για ένα βιωτικό επίπεδο για όλους που δεν θα το βρίσκαμε ποτέ στην Ελλάδα. Πολλοί μου λένε: “ναι αλλά δεν έχεις ζωή εκεί;”. “Γιατί στην Ελλάδα τι ζωή μπορείς να έχεις;” τους απαντάω. Κι αυτό με τους φίλους και τις παρέες δεν μπορώ να το καταλάβω. Παντού μπορείς να κάνεις αν είσαι ανοιχτόμυαλος» ξεκαθαρίζει.

Το όνειρο του μεγάλου τουρνουά με την εθνική και το ποδόσφαιρο που το θεωρεί τέχνη

Ο μεγάλος της στόχος είναι να καταφέρει να αγωνιστεί κάποτε με την εθνική Ελλάδος σε μια μεγάλη διοργάνωση. «Είναι κοντά θεωρώ αυτή η στιγμή». Κι όταν τελείωσε την καριέρα της να επιστρέψει στη χώρα και να καταπιαστεί με τη σπουδή της: να ασχοληθεί με την αθλητική διατροφολογία.

Σε όλους εκείνους που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να υποτιμούν το ποδόσφαιρο γυναικών συνήθως αποφεύγει να απαντάει. «Το να ξοδέψεις ενέργεια για να σχολιάσεις λόγια ανθρώπων που στην ουσία αυτό που κάνουν είναι να υπερκαλύπτουν έτσι τις ανασφάλειές τους, δεν έχει νόημα. Μια γυναίκα κάνει κάτι που εσύ ήθελες να κάνεις, αλλά δεν τα κατάφερες και είσαι στον καναπέ μου».

«Δεν καταλαβαίνουν ότι απευθύνονται σε αθλήτριες της εθνικής, σε ανθρώπους που ξυπνάνε κάθε μέρα, που προσέχουν τη διατροφή τους, που πηγαίνουν στο γυμναστήριο που τους βγαίνει η ψυχή σε αυτό. Πολλοί λένε: “τι κάνετε; Μια μπάλα κλωτσάτε”. Δεν ξέρουν, όμως, τι έχεις περάσει για να είσαι σε αυτό το επίπεδο. Δεν πήγα στον γάμο της αδερφής μου, δεν ήμουν στη βάφτιση του ανιψιού μου. Για τέτοιες θυσίες μιλάμε» επισημαίνει.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και πια να μην μοιάζει σε τίποτα με εκείνο το κορίτσι που κάποτε έπαιζε ποδόσφαιρο στην Καστοριά, ωστόσο, η αγάπη της για το ποδόσφαιρο και το πάθος για τη νίκη παραμένει ίδια.

«Το ποδόσφαιρο για μένα είναι τέχνη. Είναι ένας τρόπος έκφρασης του σώματος μου, του ψυχισμού μου, να βγάλω την ενέργειά μου μέσα στο γήπεδο. Όταν είμαι με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου έχω χιούμορ είμαι πιο γλυκιά. Όταν πατήσω στο χορτάρι, νιώθω ότι μπαίνω σε beast mode. Εκεί αντιπροσωπεύω τη δουλειά μου, τις ώρες προπόνησης που έχω κάνει για να φτάσω ως εδώ. Νιώθω ότι έχω ευθύνη απέναντί σε όλα αυτά. Ο αγώνας για μένα είμαι πόλεμος, είναι μάχη. Θα φτύσεις αίμα για να με κερδίσεις».