Χρειάστηκαν 61 χρόνια για να κερδίσει η Ισπανία ξανά τη Χρυσή Μπάλα, τη δεύτερη μετά από αυτή του Λουίς Σουάρες το μακρινό 1960. Και αυτή η κατάκτηση ορόσημο για το ισπανικό ποδόσφαιρο, συνοδεύτηκε με ένα μάθημα. Ή καλύτερα με μια αφύπνιση, σε έναν κόσμο, αυτόν του ποδοσφαίρου, που έχει ένα μεγάλο χρέος σε εκκρεμότητα απέναντι σε όλα τα κορίτσια, τις έφηβες και τις γυναίκες που, σε όλη την Ιστορία, είχαν πάρα πολλά εμπόδια για να μπορέσουν να κλωτσήσουν μία μπάλα. Αυτή η Χρυσή Μπάλα λοιπόν ήταν για αυτές. Ενσωματωμένη στη φιγούρα της Αλέξια Πουτέγιας. Της Καταλανής μεσοεπιθετικού της Μπαρτσελόνα.
«Η βραδιά της Χρυσής Μπάλας είναι ακόμα θολή. Τη μια στιγμή, φεύγω από το προπονητικό κέντρο της εθνικής Ισπανίας, την επόμενη βρίσκομαι σε ιδιωτικό αεροπλάνο για το Παρίσι, και ξαφνικά ο Κιλιάν Μπαπέ μου δίνει το τρόπαιο. Κοιτάζω αυτό το όμορφο θέατρο και στις πρώτες σειρές μπορώ να δω την οικογένειά μου και τον Λέο Μέσι! Ήταν μια ιστορική βραδιά, όχι μόνο για εμένα αλλά και για όλους τους συμπαίκτες μου στην Μπάρτσα που ήταν επίσης υποψήφιοι. Θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την τελετή επειδή είχαμε τον προκριματικό του Euro με τη Σκωτία την επόμενη ακριβώς ημέρα, αλλά ξέραμε ότι έπρεπε να είμαστε εκεί ό,τι χρειαζόταν. Η τελευταία φορά που κάποιος Ισπανός είχε κερδίσει Χρυσή Μπάλα ήταν ο Λουίς Σουάρες το 1961. Πώς θα μπορούσα να μην είμαι εκεί;», δήλωσε σε μια συγκινητική επιστολή που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο The Player's Tribune.
Η Αλέξια γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 σε ένα προάστιο της Καταλονίας, είχε πρότυπά της τον Ινιέστα, τον Ροναλντίνιο και τον Ριβάλντο. Κάθε Κυριακή που η Μπάρτσα είχε εντός έδρας αγώνα, ταξίδευε μαζί με τον πατέρα της και τον τοπικό σύνδεσμο του Mollet del Vallès στη Βαρκελώνη, για να δει την ομάδα της καρδιά της. Την ομάδα που όσο έπαιζε σε χωμάτινα γηπεδάκια ονειρευόταν πως φορά τη φανέλα με το έμβλημά της.
«Όταν παίζω για την Μπαρτσελόνα νιώθω ότι εκπροσωπώ την οικογένειά μου, την ιστορία, το σπίτι μου»
«Όταν παίζω για αυτόν τον σύλλογο, νιώθω πραγματικά ότι εκπροσωπώ την οικογένειά μου, την ιστορία μου, το σπίτι μου. Όταν ήμουν έξι ετών, θυμάμαι ότι έβλεπα το Κλάσικο πάνω σε ένα τραπέζι μπιλιάρδου. Η οικογένειά μου είναι μεγάλοι Culers και όταν δεν μπορούσαν να πάνε στο στάδιο, έβλεπαν συχνά σε ένα μπαρ κοντά στο σπίτι μας τους αγώνες. Ο μπαμπάς μου με έπαιρνε και με ανέβαζε πάνω στο μπιλιάρδο, ώστε να μπορώ να βλέπω τη μεγάλη οθόνη πάνω από όλους τους ενήλικες. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ νευρική παρόλο που μετά βίας καταλάβαινα τι συνέβαινε. Απλώς ήξερα ότι είχε σημασία».
«Πίστευα βέβαια ότι το Καμπ Νόου ήταν μόνο για άνδρες. Ως παιδί πήγαινα με τους γονείς, τις θείες, τους θείους και τους παππούδες μου. Εκείνες τις μέρες ήθελα να κάθομαι όσο πιο κοντά γίνεται στους παίκτες. Πάντα επέμενα να πάμε λίγο πιο κοντά, ακόμα κι αν η θέα ήταν στην πραγματικότητα χειρότερη. Ήθελα απλώς να είμαι μέρος της δράσης! Τότε, αν μου έλεγες ότι μια μέρα θα πατούσα το πόδι μου σε αυτό το γρασίδι, θα έλεγα, «Πφφφ σε καμία περίπτωση… Μόνο άντρες παίζουν εδώ». Όταν έπαιξα εκεί πέρυσι, ήταν η πραγματοποίηση ενός ονείρου που είχα από τότε που ήμουν έξι ετών. Όταν βρίσκεστε πραγματικά στα αποδυτήρια ή στον κεντρικό κύκλο - ουάου - πρέπει πραγματικά να σταματήσεις και να απολαύσεις την στιγμή. Ο χώρος επιβάλλει σεβασμό.»
Το 2012, λίγο αφότου έχει πάρει την πολυπόθητη μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα, χάνει τον αγαπημένο της πατέρα. Εκείνον που την μύησε στην μπλαουγκράνα μαγεία. Η μητέρα και η αδερφή της, παρούσες στην απονομή της «Χρυσής Μπάλας», δεν γνωρίζουν πολλά για το ποδόσφαιρο. «Κατά τη διάρκεια του γκαλά με πλησίασαν λέγοντάς μου: "Αλέξια κοίτα, έβγαλα μια φωτογραφία με αυτό το άτομο... μπορείς να μου πεις ποιος είναι;"»
Η Ισπανίδα διεθνής έχει ιδιαίτερη αύρα στο γρασίδι, αθλητικό εγωϊσμό και αυταπάρνηση. Το ταλέντο της «φωνάζει» παράλληλα με την ισχυρή της προσωπικότητα εκτός των τεσσάρων γραμμών. Είναι μια γυναίκα που ζητά μια θέση στο ποδόσφαιρο, με λόγια που χορεύουν έξυπνα μαζί με τα πεπραγμένα της. Με τόλμη, μόρφωση και ουδεμία διάθεση να σιωπήσει, προσπαθεί να ανοίξει περισσότερες πόρτες για όλα τα κορίτσια που ονειρεύονται να ακολουθήσουν τα βήματά της.
«Το ποδόσφαιρο δεν έχει φύλο»
«Έπαιξα τραυματίας στον τελικό του Champions League του 2021. Στην προπόνηση, τρεις μέρες πριν από τον τελικό, ένιωσα τον τένοντά μου να φεύγει. Μίλησα με τον προπονητή και την ιατρική ομάδα και μου είπαν ότι θα κάνουν ό,τι μπορούσαν. Την επόμενη μέρα ο πόνος ήταν ακόμα εκεί και μετά από 10 λεπτά προπόνησης δεν μπορούσα να συνεχίσω. Μπορούσα να δω τις πόρτες του ονείρου μου να κλείνουν. Έτσι, 24 ώρες πριν από το παιχνίδι άρχισα να λέω στον εαυτό μου ότι δεν τραυματίστηκα.
Έπρεπε πραγματικά να το πιστέψω. Από σεβασμό προς τους συμπαίκτες μου, δεν είχα την πολυτέλεια να παίξω σε χαμηλότερη ταχύτητα. Είπα στους γύρω μου: «Τι τραυματισμό; Μη μου μιλάς για τραυματισμό». Αφού κερδίσαμε το παιχνίδι, έμεινα εκτός για δύο εβδομάδες γιατί η ζημιά ήταν χειρότερη από όσο νόμιζα… αλλά άξιζε τον κόπο. Η πίεση είναι εθισμός. Πάντα μου άρεσε να κερδίζω και μισούσα την ήττα. Ακόμη και ως παιδί χρειαζόμουν στοιχήματα όταν έπαιζα. Αλλά μετά από 10 χρόνια στην Μπάρτσα; Λοιπόν, το πνεύμα αυτού του συλλόγου μπαίνει μέσα σου… και αν όχι, δεν αντέχεις πολύ εδώ. Ξέρεις ότι πρέπει να κερδίζεις απολύτως κάθε παιχνίδι. δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Για μένα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα παίξω ποτέ για έναν σύλλογο χωρίς τόσο υψηλές φιλοδοξίες. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να παίξω.»
«Το ποδόσφαιρο δεν έχει φύλο. Ως παιδί ήμουν το μόνο κορίτσι που έπαιζε με τα αγόρια στην πλατεία ή στο πάρκο, αλλά δεν υπήρχε ποτέ κανένα πρόβλημα. Δεν μου είπαν ποτέ ότι δεν μπορούσα να παίξω, δεν υπήρξαν προσβολές. Κανείς δεν σήκωσε το φρύδι του όταν αυτό το κορίτσι είπε ότι ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Ξέρω ότι είμαι τυχερή για την οικογένεια που έχω και τους φίλους με τους οποίους μεγάλωσα, αλλά η εμπειρία μου είναι αυτή πρέπει να είναι ανάλογη και για κάθε νέο κορίτσι. Η νέα γενιά πρέπει να το κανονικοποιήσει αυτό. Το ποδόσφαιρο ανήκει σε όλους.
Όταν συνταξιοδοτηθώ, θα πάρω τη φανέλα και το κασκόλ μου και θα επιστρέψω σε αυτό το λεωφορείο - το ίδιο που έπαιρνα ως παιδί - και θα πάω να δω την επόμενη γενιά αγοριών και κοριτσιών να παίζουν για το κλαμπ που αγαπώ. Είναι όλα σχετικά με την προσφορά και τη ζήτηση. Παλαιότερα, οι άνθρωποι αμφισβητούσαν αν υπήρχε ζήτηση για γυναικείο ποδόσφαιρο, αλλά τώρα είναι η προσφορά που πρέπει να καλυφθεί! Στα 20 χρόνια που παίζω, ο κόσμος έχει αλλάξει και θα συνεχίσει να αλλάζει. Και αν νομίζετε ότι το επίπεδο ενασχόλησης με το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι καλό τώρα, θα κοιτάξετε πίσω και θα γελάσετε σε λίγα χρόνια...».