Η μέρα της Νανάς ξεκινά γύρω στις 13:00. Η πρώτη στάση γίνεται στο Ψυχικό, εκεί όπου διδάσκει Mini Soccer στα παιδιά του νηπιαγωγείου και παράλληλα προπονεί την αντιπροσωπευτική ομάδα μαθητριών του γυμνασίου και λυκείου του Κολλεγίου Αθηνών. Τις Τρίτες και τις Πέμπτες στο μεσημεριανό πρόγραμμα προστίθενται και οι προπονήσεις στα αγόρια της πρώτης δημοτικού των Εκπαιδευτηρίων Δούκα.

Από τις 17:00 και ύστερα ξεκινά ο δεύτερος γύρος. Τότε θα τη βρεις συνήθως σε γήπεδα του Βύρωνα, της Καισαριανής, της Ηλιούπολης, για λογαριασμό διάφορων ακαδημιών με τις οποίες συνεργάζεται εδώ και δέκα χρόνια. Και από τις 21:00 και έπειτα της μένει χρόνος για να κάνει προπονήσεις ως ποδοσφαιρίστρια πια με τη δικιά της ομάδα: τον Αχαρναϊκό, στο Μενίδι.

Η Νανά Πλεξίδα γνωρίζει ότι το πρόγραμμά της είναι επιβαρυμένο, αλλά δεν έχει σκεφτεί ούτε μία στιγμή να τα παρατήσει. «Όταν αγαπάς, όμως, κάτι πολύ πάντα βρίσκεις τον χρόνο αλλά και τα ψυχικά - σωματικά αποθέματα για να συνεχίσεις» εξηγεί.

Τη συναντάμε στο γήπεδο της Εργάνης στον Βύρωνα, λίγη ώρα πριν ξεκινήσει την προπόνηση με το μικρότερο τμήμα που έχει προπονήσει ποτέ: τα Κ7 των ακαδημιών του Αθηναϊκού. Παρά τον δυνατό ήλιο και τις θερμοκρασίες καύσωνα που ξεπερνούν τους 35 βαθμούς, όλα τα παιδιά είναι εκεί. Αγόρια και κορίτσια.

Η Νανά φτάνει γρήγορα με το σκούτερ της, βγάζει το κράνος, παίρνει το καρότσι με τις μπάλες και τους κώνους και πηγαίνει προς το γήπεδο. Όλα ενθουσιάζονται με το που τη βλέπουν και αρχίζουν να τις λένε τα νέα τους. Εκείνη δείχνει να τα ακούει με προσοχή.

«Έχω εστιάσει αρκετά σε αυτό το τμήμα. Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά. Αυτή η αθωότητα και αυτή αγνή ψυχή που έχουν δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Σε κάνουν να ξεχνάς την οποία κούραση έχεις μέσα στη μέρα. Και να σου πω την αλήθεια, βαριέμαι όλη την ώρα με τους ενήλικες. Ίσως φταίει που και εγώ μέσα μου νιώθω μικρό παιδί ακόμα» συμπληρώνει.

Η προπόνηση διαρκεί μία ώρα ακριβώς. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο την κάνει διαφέρει αρκετά από το κλασικό. Δεν υπάρχει ούτε τρέξιμο γύρω από τις γραμμές του γηπέδου, ούτε εκτεταμένες τακτικές, ούτε μεγάλη αυστηρότητα.

«Δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι αυστηρή. Μου είναι εξαιρετικά άβολο. Επειδή και εγώ μικρή ήμουν άτακτη, μπορώ να την καταλάβω την αταξία μέχρι ενός σημείου. Βάζω όμως όρια γιατί πρέπει, πρώτον να σιγουρευτώ για την ασφάλεια των παιδιών και δεύτερον για να γίνει σωστά το μάθημα. Πρέπει να υπάρχει ηρεμία. Τουλάχιστον για να περάσουμε καλά. Ουσιαστικά ντάντεμα κάνω, μαζί με ποδόσφαιρο και παιχνίδι. Είναι πολύ μωρά ακόμη για κάτι παραπάνω» εξηγεί η Νανά Πλεξίδα.

«Μαθαίνω τα αγόρια να σέβονται τα κορίτσια. Τους λέω ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει φύλο»

Ανάμεσα στα παιδιά της ακαδημίας είναι και δύο κορίτσια. Της ίδιας της αρέσει πολύ να προπονεί μεικτά τμήματα. «Τα προτιμώ γιατί μπορώ σε αυτά να μαθαίνω τα αγόρια να σέβονται τα κορίτσια. Προσπαθώ να πω σε όλα τα παιδιά πως το ποδόσφαιρο δεν έχει φύλο, ότι είναι για όλους. Αρκεί μόνο να το αγαπάς».

Μέσα στα χρόνια έχει δει εμφανή βελτίωση σε αυτό το κομμάτι. «Έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου. Ένα αγόρι σε αυτή την ηλικία δεν θα σοκαριστεί αν μάθει ότι έχει μια συμπαίκτρια, όπως θα συνέβαινε για παράδειγμα πριν από δέκα χρόνια. Και οι γονείς πια επιλέγουν να φέρουν τα κορίτσια τους για προπόνηση. Και αυτούς τους ανθρώπους τους καμαρώνω και τους θαυμάζω, γιατί έχουν καταφέρει να νικήσουν όλα αυτά τα στερεότυπα που επικρατούν στην κοινωνία μας» προσθέτει.

Η Νανά εύχεται να είχε ξεκινήσει τώρα την καριέρα της. Μεγάλωσε στον Βύρωνα και έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους της από τη γειτονιά. Ασχολήθηκε με το χάντμπολ και μπάλα σε ομάδα για πρώτη της φορά έπαιξε στα 20 της. «Σπούδαζα στα ΤΕΦΑΑ τότε και ένας συνάδελφός μου, με ενημέρωσε ότι δημιουργήθηκε μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στην περιοχή μου, η Ολυμπιάδα Υμηττού» θυμάται.

Κάπως έτσι πήγε στην πρώτη προπόνηση, έφτιαξε δελτίο και κατάφερε με τη φανέλα της να φτάσει ακόμη και στην πρώτη κατηγορία. Μέσα σε όλα τα επτά χρόνια, το ματς που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ είναι το παρθενικό της. «Ήταν συγκλονιστικό το συναίσθημα, δεν μπορώ να σου το περιγράψω. Δεν το πίστευα ότι είχε φτάσει η ώρα να παίξω. Ότι υπήρχε μια ομάδα γυναικών δίπλα στο σπίτι μου. Ήταν κάτι πολύ μεγάλο στα μάτια μου».

Στην Ολυμπιάδα Υμηττού έκανε και τα πρώτα της προπονητικά βήματα. Φέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια πορείας στον χώρο και πια τον γνωρίζει και από την καλή και από την ανάποδη. «Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν είναι ο πιο καθαρός χώρος και με έχει πληγώσει πολλές φορές. Αυτό που με καίει είναι ότι είναι πολύ άδικο ακόμα για τα κορίτσια. Έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμη για να μιλήσουμε για ισότητα στο άθλημα. Το ότι εγώ πρέπει να κάνω τόσες δουλειές για να ζήσω και να κάνω τα όνειρά πραγματικότητά μου, ενώ ένας άντρας ποδοσφαιριστής στην ηλικία μου είναι επαγγελματίας, με ενοχλεί» εξηγεί και συμπληρώνει:

«Βλέπω για παράδειγμα όλες τις γιορτές, όλες τις μεγάλες διοργανώσεις που γίνονται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και αναρωτιέμαι: γιατί αυτά δεν συμβαίνουν και σε μένα; Επειδή απλά γεννήθηκα κορίτσι; Τι να σου πω, δεν μπορώ να δώσω ακόμη μια απάντηση. Και βασικά προσπαθώ να αποφεύγω αυτές τις σκέψεις, γιατί αλλιώς θα τα παρατήσω».

«Ξεκινήσαμε με τρία κορίτσια τις προπονήσεις. Τώρα έχουμε δύο τμήματα»

Αυτό που την ενθαρρύνει, όμως, τα τελευταία χρόνια είναι η άνθηση αρκετών ακαδημιών στην Αθήνα που ασχολούνται αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο γυναικών. Μία από αυτές είναι και η επόμενη στάση μας. Η Νανά, αφότου ολοκληρώσει την προπόνηση στον Βύρωνα, μπαίνει και πάλι στη βέσπα της και ξεκινά για τα Ξύλινα της Καισαριανής, εκεί όπου την περιμένουν τα κορίτσια της για να παίξουν.

Πρόκειται για το τμήμα Κ13 του Φωστήρα Καισαριανής, μιας ομάδας που ασχολείται αρκετά με την ανάπτυξη του αθλήματος στην Αθήνα, καθώς πέραν των ακαδημιών διαθέτει ομάδα που αγωνίζεται στην τρίτη εθνική κατηγορία αλλά και τμήμα futsal. Σήμερα, το πρόγραμμα είναι λίγο πιο χαλαρό, καθώς είναι η προτελευταία προπόνηση της χρονιάς.

Η Νανά έχει αποφασίσει σήμερα να τις αφήσει πιο ελεύθερες και να κάνουν αυτό που τις αρέσει περισσότερο: να παίξουν διπλό. Τρεις από τη μία και τέσσερις από την άλλη. Οι νεαρές ποδοσφαιρίστριες της ζητούν να παίξει και εκείνη, ωστόσο, το αρνείται, εξαιτίας της καταπόνησης που είχε όλο το τελευταίο διάστημα εξαιτίας του βαρύ της προγράμματος.

Όσο εκείνες παίζουν, μου μιλάει για κάθε μία ξεχωριστά. Για τη Μιχαέλα, το μεγάλο ταλέντο της ομάδας, η οποία έχει προλάβει να αγωνιστεί ήδη με την προεθνική, τον «Νεϊμάρ», μια παίκτρια που έχει μεγάλη τρέλα με τον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή και στις προπονήσεις έρχεται με τη φανέλα του και πολλές ακόμη.

Το τμήμα σήμερα αποτελείται από 16 κορίτσια όλων των ηλικιών. Ο αριθμός αυτός κάποτε της έμοιαζε εξωφρενικός. «Ξεκινήσαμε με τρία παιδιά και τώρα έχουμε δύο τμήματα. Με μια από τις πρώτες κοπέλες κιόλας, τη Φιλιώ, παίξαμε και αργότερα συμπαίκτριες στην ΑΕΚ» λέει.

«Σταματήστε να επενδύετε συνέχεια στους άντρες. Δώστε κάτι παραπάνω στις γυναίκες»

Η, μέχρι τώρα, εμπειρία της στο άθλημα την έχει πείσει ότι αν υπάρχει υπομονή και διάρκεια από τις διοικήσεις των ομάδων τότε, τόσο ο χρόνος, όσο και το χρήμα που έχουν επενδύσει θα τους επιστραφεί. «Στους συλλόγους με τους οποίους συνεργάζομαι τους λέω συνέχεια: “σταματήστε να επενδύετε συνέχεια στους άντρες. Δώστε κάτι παραπάνω στις γυναίκες. Από τις περισσότερες ώρες προπόνησης στο γήπεδο, μέχρι τα αποδυτήρια. Ίσως φταίει το ότι είμαστε μειονότητα ακόμα οι γυναίκες στο διοικητικό κομμάτι».

Η σεζόν με τον Αχαρναϊκό τελείωσε πανηγυρικά για την ίδια, καθώς στην πρώτη της χρονιά στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, πήρε και την απευθείας άνοδο. Μπορεί το πρόγραμμά της να είμαι επιβαρυμένο και τα έσοδά της από την ενασχόλησή της αυτή να αντιστοιχούν σε ένα χαρτζιλίκι, δεν θέλει, όμως, να σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο. «Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο το παιχνίδι» προσθέτει.

Εξαιτίας της μεγάλης αγάπης της για το παιχνίδι, πριν από πέντε χρόνια δημιούργησε ένα τουρνουά ποδοσφαίρου γυναικών, με έδρα το γήπεδο 5X5 όπου κάνει προπόνηση σήμερα στα Ξύλινα Καισαριανής, το οποίο έχει καταφέρει σήμερα να γίνει σημείο αναφοράς για όλες τις αθλήτριες που ασχολούνται με το σπορ στην Αθήνα σήμερα.

Όλα ξεκίνησαν την εποχή της καραντίνας. «Ήμασταν κλεισμένοι μέσα και δεν μας επιτρεπόταν να κάνουμε προπόνηση. Υπήρχε λοιπόν ένα μεγάλο πλήθος κοριτσιών που μας είχε λείψει το ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα. Δεν βγάζω χρήματα από όλο αυτό. Το κάνω γιατί απολαμβάνω τη φάση. Να μαζεύεται κόσμος στο γήπεδο, να έρχονται κορίτσια να παίζουν, να βλέπουν τα παιχνίδια. Αυτό με γεμίζει» σημειώνει.

Η προπόνηση διαρκεί επίσης μια ώρα. Στα σκαλοπάτια απέναντι κάθονται οι γονείς διάφορων ποδοσφαιριστριών που τις ακολουθούν πιστά από τα πρώτα τους βήματα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει στο γήπεδο. Η προπόνηση ολοκληρώνεται. Τα κορίτσια δημιουργούν ένα κύκλο και λένε το καθιερωμένο σύνθημα που κλείνει με την αναφορά στο όνομα της Νανάς. «Δεν το έχω βγάλει εγώ να ξέρεις, μη με περάσουν και για ψώνιο. Αυτός ο κύριος εκεί κάτω, ο γονιός ενός κοριτσιού μαζί με εκείνες το έκαναν» λέει γελώντας.

Η μέρα έχει τελειώσει. Τουλάχιστον για μας, καθώς η Νανά πρόκειται να κάτσει για να βγάλει το πρόγραμμα των αγώνων των τουρνουά ποδοσφαίρου που θα ξεκινήσει την ακριβώς επόμενη μέρα και ελπίζει να φτάσει ως τα μέσα Ιουλίου. Και αύριο πάλι από την αρχή.