Τα τέσσερα συνεχόμενα νταμπλ αποτελεί ιστορική επίδοση για το τμήμα του «Δικέφαλου του Βορρά» που συνεχίζει και βάζει το λιθαράκι του για την βελτίωση του αθλήματος στη χώρα μας. Από το 2013 κι έπειτα ο ΠΑΟΚ έχει βάλει για τα καλά την υπογραφή του στο χάντμπολ γυναικών με τους 11 τίτλους που έχει την τροπαιοθήκη του. Όπως αποδεικνύεται ο ΠΑΟΚ είναι ο παντοκράτορας στο συγκεκριμένο τμήμα αφού δείχνει πως μετά τις τέσσερις συνεχόμενες χρονιές που δεν έχει χάσει κανέναν εγχώριο τίτλο, αναμένεται και τα επόμενα χρόνια να συνεχίσει να κατακτά τίτλους.
Η αρχηγός της Νταμπλούχου Ελλάδος γυναικείας ομάδας χάντμπολ του ΠΑΟΚ Mαteco, Μαρία Νίκολιτς και η ίντερ της ομάδας, Πένυ Αργυροπούλου μίλησαν στο GWomen για την μεγάλη τους επιτυχία, τις θυσίες που χρειάστηκαν να κάνουν προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή, το επίπεδο του πρωταθλήματος, την Ομοσπονδία, τον προπονητή και την διοίκηση του συλλόγου, αλλά και για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους.
Αναλυτικά όσα είπαν στο Gwomen οι Μαρία Νίκολιτς και η Πένυ Αργυροπούλου:
Πρόσφατα πανηγυρίσατε την κατάκτηση του τέταρτου συνεχόμενου νταμπλ. Πως νιώθετε μετά από μία τόση μεγάλη επιτυχία;
Αργυροπούλου: «Προφανώς η χαρά είναι μεγάλη όχι μόνο γιατί πήραμε ένα τίτλο, αλλά γιατί δουλεύαμε όλη τη χρονιά γι’ αυτό. Σίγουρα και τις προηγούμενες χρονιές η ομάδα είχε ξεκινήσει για να έχει το τέταρτο ντάμπλ. Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο, εφόσον είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Αυτές οι μέρες είναι γεμάτες με ενθουσιασμό με πανηγυρισμούς, αλλά σίγουρα αυτό φέρει και μεγάλη ευθύνη για την επόμενη χρονιά, αλλά μένουμε στη χαρά των ημερών».
Νίκολιτς: «Όπως είπε και η Πέννυ είμαστε χαρούμενες αυτές τις ημέρες. Πηγαίνουμε για συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις οπότε έχουμε αυτό το κομμάτι τώρα. Το δύσκολο (γέλια). Είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι κατακτήσαμε το νταμπλ και φέτος γιατί στην αρχή είχαμε βγει λίγο εκτός δρόμου, αλλά μετά την διακοπή των εορτών τα Χριστούγεννα, βρήκαμε νέο πλάνο, ήρθαν και νέα κορίτσια και κατακτήσαμε αυτό που θέλαμε. Κάθε χρόνο προσπαθούμε να είμαστε καλύτερες και να φέρνουμε κάτι νέο στην ομάδα. Οπότε όταν φτάσει η στιγμή να επιστρέψουμε στα γήπεδα για να δουλέψουμε ενόψει της νέας σεζόν, ελπίζουμε να έχουμε έναν νέο αέρα για να φέρουμε κι άλλες επιτυχίες στον σύλλογο».
Νιώθετε ότι υπάρχει στήριξη από τον κόσμο;
Αργυροπούλου: «Η αλήθεια είναι ότι λόγω του ότι το χάντμπολ δεν είναι γνωστό, είναι παρεξηγημένο. Δεν είναι πολύ διαδεδομένο και διάσημο όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ. Ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει. Ακόμα και αν είναι σύλλογος με μεγάλο όνομα, ο κόσμος πιστεύω δεν γνωρίζει ότι υπάρχει το συγκεκριμένο άθλημα και ότι φέρει τόσους τίτλους η συγκεκριμένη ομάδα. Σίγουρα όταν μας είδανε στο Λευκό Πύργο και κάναμε το γύρο του θριάμβου, υπήρξαν κάποιοι οπαδοί του συλλόγου που φώναξαν συνθήματα και πανηγύρισαν. Ωστόσο, θεωρώ πως είναι κάτι τόσο μεγάλο η κατάκτηση του νταμπλ, που έχει μικρή αναγνώριση σε σχέση με το πόσο σημαντικό είναι λόγω του ότι το χάντμπολ έχει μικρή αναγνώριση».
Νίκολιτς: «Ερχομαι από τη Βόρεια Μακεδονία κι εκεί το χάντμπολ είναι το νούμερο ένα άθλημα. Οπότε όταν βγαίνεις σε μία έξοδο, ο κόσμος σε αναγνωρίζει, βγαίνει φωτογραφίες μαζί σου κι αυτό είναι πολύ ωραίο. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αντίθετα. Ειδικά την πρώτη χρονιά που ήρθα εδώ, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω τι άθλημα κάνω σε φιλάθλους που με έβλεπαν με τη ζακέτα του ΠΑΟΚ στο δρόμο. Μου έλεγαν «παίζεις ποδόσφαιρο; Μπάσκετ; Βόλεϊ;». Όταν τους έλεγα ότι παίζω χάντμπολ, μου έλεγαν «χάντμπολ δηλαδή» και τους απαντούσα ότι είναι παρόμοιο εκτός νερού. Με τα χρόνια όμως τα δεδομένα άλλαξαν. Πολλοί φίλαθλοι όταν έβγαινα έξω με αναγνώριζαν. Τις προάλλες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, πήγα με τους γονείς μου για φαγητό και με αναγνώρισε ένας οπαδός του ΠΑΟΚ. Μου έδωσε συγχαρητήρια και βγήκαμε μαζί φωτογραφίες. Νομίζω ότι χρόνια με τα χρόνια γίνεται καλύτερο».
Θα είχατε μεγαλύτερη αναγνώριση αν πετυχαίνατε κάτι αντίστοιχο στο εξωτερικό:
Αργυροπούλου: «Στο εξωτερικό είναι άλλο το επίπεδο και είναι και διαφορετικές οι συνθήκες γύρω από το χάνμπολ. Δηλαδή είναι πιο διαδεδομένο άθλημα στις άλλες χώρες. Ίσως είναι και το πρώτο άθλημα που ο κόσμος πηγαίνει και βλέπει, οπότε θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη υποστήριξη ακόμα και στο ίδιο το παιχνίδι του τελικού».
Νίκολιτς: «Αν πετυχαίναμε κάτι τέτοιο στη Βόρεια Μακεδονία, αρχικά δεν θα υπήρχε ούτε ένα απούλητο εισιτήριο πριν τους αγώνες. Ολοι γνωρίζουν το χάντμπολ στο εξωτερικό. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ενδεχομένως με ένα σωστό μάρκετινγκ, θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα. Όπως έχω δει, στην Ελλάδα πολλές ομάδες κάνουν πρόοδο. Όπως η εθνική μας ομάδα. Οπότε θεωρώ με ένα σωστό μάρκετινγκ όλα θα γίνουν καλύτερα».
Θεωρείτε ότι βάζετε το λιθαράκι σας για να ανέβει επίπεδο το γυναικείο χάντμπολ στη χώρα μας;
Αργυροπούλου: «Σίγουρα η κάθε αθλήτρια, προσωπικά πρώτα και ατομικά βάζει το λιθαράκι της όσον αφορά την δική της εξέλιξη άρα και τη συλλογική εξέλιξη και την άνοδο του επιπέδου του αθλήματος. Από κει και πέρα και οι σύλλογοι θεωρώ ότι έχουν αρχίσει να κάνουν αξιόλογες προσπάθειες, διότι από εκει που το άθλημα είχε κάνει κάποια κοιλιά και δεν υπήρχαν πολλές καλές και δυνατές ομάδες, σίγουρα Τώρα το επίπεδο και των υπόλοιπων ομάδων έχει αρχίσει να ανεβαίνει και αυτό είναι πολύ θετικό. Γιατί όταν το πρωτάθλημα είναι δυνατό τα παιχνίδια είναι πιο καλά και ο κόσμος θα έρθει να δει ένα παιχνίδι κι άμα είναι καλό θα έρθει ξανά. Ωστόσο θα συμφωνήσω με τη Μάτσα ότι εντάξει κι εμείς από την πλευρά μας σίγουρα μέσω των social προσπαθούμε κάτι να κάνουμε για να το διαφημίσουμε όσο μπορούμε. Ωστόσο, δεν είναι αρκετό ώστε να γίνει αυτή η μεγάλη αλλαγή».
Νίκολιτς: «Ως αθλήτριες προσπαθούμε να κάνουμε πιο ελκυστικό το άθλημα για τον κόσμο, να τον φέρουμε στο γήπεδο να μας δει. Ωστόσο, θεωρώ ότι τα παιχνίδια που παίζουμε για το πρωτάθλημα οι οπαδοί τα βαριούνται. Δεν αναφέρομαι μόνο στο ΠΑΟΚ, αλλά γενικά. Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ένα μεγαλύτερο βήμα στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, έτσι θα βελτιωθούν τα πράγματα. Χρειάζεται σκληρή δουλειά, απ’ όλες τις ομάδες. Τώρα ακούμε ότι στο νέο πρωτάθλημα θα συμμετάσχουν περισσότερες ομάδες, κάτι που κάνει καλό στο άθλημα. Βήμα με βήμα θα γίνουμε καλύτερες».
Στήριξη από την Ομοσπονδία υπάρχει;
Αργυροπούλου: «Θα σας δώσω την καλύτερη απάντηση. Αν όλα δούλευαν ρολόι στην Ελλάδα τότε θα λέγαμε ότι υπάρχει στήριξη από την Ομοσπονδία. Οι ομάδες προσπαθούν, δίνουν χρήματα, υπάρχουν και οι χορηγοί, οι οποίοι επενδύουν χρήματα αλλά ύστερα η κυβέρνηση αποφασίζει να σταματήσει τη δράση στο άθλημά μας. Την ίδια στιγμή που θα συνεχιστεί στο μπάσκετ γιατί εκεί θεωρείται ότι είναι επαγγελματικό άθλημα. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι δεν μας βοηθάει καθόλου γιατί δίνουν κάποια χρήματα για να υποστηρίξουν το γυναικείο χάντμπολ, αλλά λόγω της κατάστασης του Covid και της διακοπής δεν υπήρξε η κατάλληλη υποστήριξη».
Νίκολιτς: «Θεωρώ ότι προσπαθούν να βοηθήσουν με τον τρόπο τους αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά παραπάνω πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν για να βοηθήσουμε περισσότερο και κυρίως να πω την αλήθεια εγώ έχω μία πικρία από την ομοσπονδία για το γυναικείο χάντμπολ. Θεωρώ πως είναι λίγο στραμμένη πιο πολύ στο αντρικό. Μπράβο στο αντρικό γιατί τα πάει καλά και στην εθνική ομάδα και οι ομάδες είναι αρκετά δυνατές όμως θεωρώ ότι γίνεται μία αξιόλογη προσπάθεια και από το γυναικείο χάντμπολ και θα ήθελα να νιώσω εγώ και οι συναθλήτριές μου να νιώσουμε περισσότερη στήριξη».
Μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου υπήρχε πίεση και για αυτή του πρωταθλήματος;
Αργυροπούλου: «Να κερδίζεις ένα τίτλο εκτός από χαρά σου φέρνει και αρκετή πίεση διότι δεν φτάνει μόνο να φτάσεις στην κορυφή. Το θέμα είναι να μείνεις και στην κορυφή και για να το πετύχεις αυτό είναι αρκετά δύσκολο, γιατί όταν παίζεις σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έναν δεύτερο γύρο τελικών, μετά το τελικό του Κυπέλλου πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος, δεν παίζεις τόσο ελεύθερα με την έννοια ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Γιατί έχεις κάτι να χάσεις. Σίγουρα ότι είσαι σε έναν σύλλογο όπως ο ΠΑΟΚ, έχει την ανάλογη πίεση γιατί έιναι ένα όνομα, έχει μια ιστορία. Είναι κάτι που έχει πολλά πράγματα από πίσω. Οπότε ναι υπήρχε πίεση, σκληρή δουλειά, κούραση. Το θετικό είναι ότι άξιζε τον κόπο».
Νίκολιτς: «Ειλικρινά την πίεση μερικές φορές την δημιουργούμε εμείς οι ίδιες. Περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Σεβόμαστε όποιον μας εμπιστεύεται. Όπως τους προπονητές μας, τον πρόεδρό μας ο οποίος δίνει τα χρήματα. Εχουμε ένα πολύ καλό μπάτζετ για δεδομένα γυναικείου χάντμπολ. Οπότε όταν παίρνεις το πρώτο νταμπλ, είναι όλοι χαρούμενοι αλλά δεν γνωρίζουν τι έκανες για να φτάσεις μέχρι εδώ. Τι έχουμε περάσει. Όπως τραυματισμούς, αρρώστιες, πόσο σκληρά δουλέψαμε στις προπονήσεις, στους αγώνες. Ο πρώτος χρόνος ενδεχομένως να είναι και ο πιο εύκολος. Για να παραμείνεις όμως στην κορυφή είναι πολύ πιο δύσκολο γιατί όλοι περιμένουν από εσένα κι άλλα πράγματα. Όταν είμαστε πρώτες δεν είμαστε μόνο για να νικάμε, αλλά και για να παίζουμε ωραίο και θεαματικό χάντμπολ. Οπότε πιστεύω ότι τη νέα χρονιά θα υπάρχει περισσότερη πίεση γιατί θέλουμε ξανά να κατακτήσουμε τον τίτλο και όλοι οι αντίπαλοι θα προσπαθήσουν να μας σταματήσουν. Ολοι θέλουν να είναι στην κορυφή».
Πόσο ψυχοφθόρα ήταν αυτή η διαδικασία;
Αργυροπούλου: «Η διαδικασία σαν διαδικασία προπονήσεων δεν ήταν τόσο ψυχοφθόρα γιατί σίγουρα είναι κάτι που μας ευχαριστεί πάνω από όλα. Δηλαδή εκτός του ότι είναι έμμεσα μία δουλειά, είναι κάτι το οποίο αγαπάμε. Οπότε από αυτή την άποψη ψυχοφθόρο δεν ήταν. Παρόλα αυτά λόγω της κατάστασης του covid σίγουρα ήταν κάπως ψυχοφθόρο, γιατί έπρεπε να προσέχουμε ποιον θα βλέπουμε, πού βγαίνουμε, την καθημερινότητά μας γιατί και η κάθε αθλήτρια, ήταν σημαντική. Ο χρόνος που θα έχανε λόγω πιθανής αρρώστιας ήταν σημαντική. Οπότε ίσως αυτό το κομμάτι ήταν που δυσκόλεψε αρκετά πράγματα όπως και όταν για παράδειγμα μπορεί να είχαμε τους σημαντικούς αγώνες και κάποια συναθλήτρια να είχε κάποιον λέγαμε ‘’Ωχ τώρα;’’. Υπήρξε ένα άγχος»
Νίκολιτς: «Κάνουμε τη δουλειά που αγαπάμε. Οπότε καλύτερο απ’ αυτό το συναίσθημα, δεν υπάρχει. Είναι πιο ωραίο για εμάς να τρέχουμε για δύο ημέρες συνεχόμενα, παρά να καθόμαστε σε ένα γραφείο για ώρες και να δουλεύουμε. Ωστόσο, θα μιλήσω προσωπικά για εμένα. Ηρθα από μία ξένη χώρα, άφησα όλη μου τη ζωή πίσω, όπως και οι περισσότερες συναθλήτριες μου στον ΠΑΟΚ, γιατί μόνο δυο-τρεις είναι από τη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν δυσκολίες. Για παράδειγμα όταν χρειάζεται όπως είπα να τρέχουμε δύο μέρες συνέχεια λέμε ‘’όχι πάλι’’, αλλά όταν φτάνει το τέλος της σεζόν κι έχουμε κατακτήσει δύο τίτλους λέμε ‘’ευχαριστούμε γι’ αυτή τη σκληρή προπόνηση’’. Η φετινή χρονιά ήταν περίεργη για εμάς. Επρεπε να προφυλαχθούμε από τον covid, από τους τραυματισμούς, να προσέχουμε το σώμα μας. Προσωπικά μετά από ένα ματς με τη Νέα Ιωνία δεν αισθανόμουν καλά και διαγνώστηκα θετική στον Covid. Οπότε αυτό δημιούργησε άγχος και στρες σε εμένα και την ομάδα μου, γιατί υπήρχε περίπτωση να είχα εξαπλώσει τον ιό και μετά τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Τώρα όμως έχουμε κατακτήσει το νταμπλ και μπορούμε να πάμε παντού (γέλια)».
Ηταν κομβική η ήττα που ήρθε από τη Νέα Ιωνία, ύστερα από τρία χρόνια που ήσασταν αήττητες;
Αργυροπούλου: «Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν ίσως και για καλό, διότι σίγουρα το να είσαι αήττητος σου δίνει μία άλλη ψυχολογία, έναν άλλον αέρα που σίγουρα κάποια στιγμή μπορεί να σου βγει σε κακό αν επαναπαυτείς σε αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι επαναπαυτήκαμε σε αυτό, ωστόσο επειδή κάθε ομάδα έχει τα σκαμπανεβάσματα της, ήταν πολύ θετικό ότι έγινε σε αυτό το σημείο. Άρα δεν θεωρώ ότι ήταν κομβικό. Ίσως και να ήταν επειδή ήταν για καλό, γιατί έγινε τότε και δεν έγινε μετά δεν έγινε σε έναν τελικό. Ηταν στο σημείο ώστε να μας ταρακουνήσει και ώστε να προλάβουμε να γίνουν και οι απαραίτητες αλλαγές που χρειαζόταν. Οπότε θεωρώ ότι αυτή ήταν μας βοήθησε πιο πολύ από ότι μας κόστισε».
Νίκολιτς: «Ηρθε την κατάλληλη στιγμή. Αν έπρεπε να χάσουμε ένα παιχνίδι ήταν καλό το τάιμινγκ. Είχαμε δει ότι υπήρχαν μερικά προβλήματα στο παιχνίδι μας, ότι κάτι δεν λειτουργούσε. Ηρθαν στην ομάδα και νέες παίκτριες το καλοκαίρι. Ωστόσο, όταν χάσαμε στην Αθήνα, ήταν η στιγμή για να δούμε όλοι μαζί τα λάθη μας και να δούμε τι δεν πήγε καλά. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας για τον τίτλο, οι νέες κοπέλες έφεραν νέο αίμα στην ομάδα μας. Ξεκίνησαν να παλεύουν από τη πρώτη κιόλας ημέρα που έφτασαν και μας βοήθησαν πάρα πολύ. Οφείλουμε να πούμε και πολλά μπράβο στους προπονητές μας που είδαν την κατάσταση και κατάφεραν να βελτιώσουν την εικόνα της ομάδας».
Υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία ο ΠΑΟΚ τα έβρισκε σκούρα απέναντι στη Νέα Ιωνία; Τι άλλαξε και πλέον έχετε το πάνω χέρι;
Αργυροπούλου: «Σίγουρα τα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα αλλάζουν ανά χρονιές χέρια, γιατί οι αθλήτριες εξελίσσονται, τα σωματεία εξελίσσονται, οι προπονητές αλλάζουν και ο καθένας κάνει την προσπάθειά του. Στάθηκα τυχερή που ήμουν στη μεριά της Νέας Ιωνίας όταν έπαιρνε την τετραετία τα πρωταθλήματα και κύπελλα από τον ΠΑΟΚ. Είναι ένας σύλλογος ο οποίος δίνει αρκετά στο χάντμπολ χρόνια τώρα. Είχε παίκτριες όπως τη Λαμπρίνα Τσακάλου η οποία παίζει τώρα στο Champions League. Σίγουρα το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό. Μετέπειτα θεωρώ ότι έγιναν κάποιες αλλαγές και η Νέα Ιωνία αποφάσισε να στηριχθεί στα δικά της παιδιά και να πάει σιγά σιγά. Τη χρονιά αυτή που ο ΠΑΟΚ αποφάσισε ότι θέλει να γίνει καθαρά επαγγελματικός και έτσι άλλαξαν οι ισορροπίες, οι τίτλοι χέρια και θεωρώ ότι πλέον και ίσως και την επόμενη χρονιά θα δούμε ένα πολύ καλό πρωτάθλημα και πολύ καλός αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων αλλά και άλλων ομάδων. Οι αθλήτριες του εξωτερικού βοηθάνε τις ομάδες όπως και η Νέα Ιωνία όταν κέρδιζε τα νταμπλ είχε αθλήτριες από το εξωτερικό έτσι και ο ΠΑΟΚ φέτος έχει από το εξωτερικό. Θεωρώ όμως ότι δεν είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά στη δική μας ομάδα. Οι ξένες έχουν βοηθήσει αρκετά τον ΠΑΟΚ αλλά όχι περισσότερο όπως έχουν βοηθήσει και οι Ελληνίδες. Το προπονητικό τιμ της κάθε ομάδας συμβάλλει όσο κανείς στην κατάκτηση ενός τίτλου και προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένη που τόσο το προπονητικό τιμ όσο και οι ομάδες σαν ομάδες, συναθλήτριές μου και εγώ δίνουμε κάθε φορά το καλύτερο δυνατό για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που πετύχαμε».
Μαρία: «Όταν ήρθα εδώ την πρώτη χρονιά, χάσαμε το Κύπελλο. Σταθήκαμε άτυχες αλλά από την άλλη η Νέα Ιωνία ήταν πολύ καλή και συγκεντρωμένη στα τελευταία λεπτά των μεταξύ μας αγώνων. Οπότε όταν παίζουμε τώρα μαζί της, θυμάμαι εκείνες τις στιγμές και λέω στον εαυτό μου ‘’όχι δεν θα επαναληφθεί’’. Μετά τον πρώτο μου χρόνο, τα πράγματα στην ομάδα άλλαξαν. Οι ιδέες άλλαξαν. Ο ΠΑΟΚ άλλαξε νοοτροπία, ήρθαν κι έφυγαν αρκετές παίκτριες. Ο σύλλογος προσπάθησε να φέρει τις καλύτερες Ελληνίδες παίκτριες στο ρόστερ. Δεν είναι ωραίο ένας σύλλογος να έχει χρήματα και να φέρνει αποκλειστικά ξένες παίκτριες. Κι αυτό διότι οι Ελληνίδες είναι αυτές που θα μεγαλώσουν και μια μέρα θα είναι αυτές που κάθε ομάδα θα θέλει να έχει. Θα είναι οι βασικοί πυλώνες μιας ομάδας μαζί με κάποιες ξένες που θα τις πλαισιώνουν. Είναι πολύ σημαντικό τι τύπου ξένες θα φέρεις σε μια ομάδα. Αν θα βοηθήσουν ή όχι. Οπότε, η Νέα Ιωνία συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα ενάντια στον ΠΑΟΚ με αυτό το μπάτζετ και άλλαξαν τη φιλοσοφία τους, για να έχουν περισσότερες Ελληνίδες παίκτριες. Εγώ ζω τη ζωή των Ελληνίδων και βλέπω πόσο πονάνε στις ήττες. Πολλές φορές παίζουν περισσότερο οι Ελληνίδες στα παιχνίδια μας. Είναι φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί οι οποίοι να θέλουν να παίζουν επαγγελματικά χάντμπολ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να φέρει ξένες παίκτριες. Γιατί πολλές Ελληνίδες αθλήτριες είναι παράλληλα και φοιτήτριες και δεν μπορούν να προπονούνται κάθε μέρα, όπως εμείς οι ξένες. Άλλες κάνουν κι άλλες δουλειές, εκτός από το χάντμπολ. Άλλες λένε ότι δεν θέλουν να έρθουν στον ΠΑΟΚ, λόγω των σκληρών προπονήσεων που κάνουμε. Εμείς κυλάμε με αυτή τη φιλοσοφία που έχει ο σύλλογος και προσπαθούμε να φέρνουμε τίτλους, όπως κάνουμε τώρα».
Για τον ερχομό παικτριών από το εξωτερικό στα μέσα της σεζόν:
Αργυροπούλου: «Σίγουρα άλλαξε την εικόνα της ομάδας. Tα κορίτσια που ήρθαν έδωσαν μία άλλη νότα, ταίριαξαν με το σύνολο και φάνηκε σαν ήταν μαζί μας από την αρχή της σεζόν. Κι αυτό θεωρώ ήταν ο λόγος για τον οποίο κύλησαν καλύτερα τα πράγματα και άλλαξε η εικόνα της ομάδας».
Το πρωτάθλημα στην Ελλάδα είναι ανταγωνιστικό;
Αργυροπούλου: «Δεν θα έλεγα ότι είναι ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. Του χρόνου βέβαια σίγουρα θα υπάρξουν ομάδες που θα μπορούν να κοντράρουν η μία την άλλη. Για να φύγει ένας αθλητής στο εξωτερικό, εξαρτάται και σε τι επίπεδο θα πάει. Προσωπικά θα ήθελα να δοκιμάσω, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν αθλήτριες στην ομάδα μου, οι οποίες θα μπορούσαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, όπως κι έκαναν. Διότι έχουν περισσότερες δυνατότητες, που το ελληνικό χάντμπολ, ίσως τις κρατάει πίσω με το επίπεδο που βρίσκεται. Δυστυχώς όσο καλός κι αν είσαι, όταν υπάρχουν παιχνίδια τα οποία δεν σου προσφέρουν εικόνες και ένταση που θα ήθελες για να εξελιχθείς σε αφήνουν πίσω».
Νίκολιτς: «Το πρωτάθλημα ξεκάθαρα δεν είναι ανταγωνιστικό. Ισως αυτό οφείλεται σε τραυματισμούς, στον covid τα τελευταία χρόνια. Μπορώ να πω όμως ότι φέτος είναι πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα σε σχέση με άλλες χρονιές. Θέλω να πω συγχαρητήρια στη Νέα Ιωνία για την πρόοδο που κάνει. Θέλω να πιστεύω ότι αυτά που ακούμε ότι το πρωτάθλημα τη νέα χρονιά θα είναι πιο ανταγωνιστικό, να είναι αλήθεια. Οι ομάδες θα αρχίσουν να σκέφτονται τις πρώτες θέσεις και την Ευρώπη κι αυτό ίσως τις παρακινήσει. Αν το πρωτάθλημα στην Ελλάδα είναι καλύτερο, τότε και η εθνική Ελλάδος θα είναι καλύτερη. Αυτά τα κορίτσια που βρίσκονται στον ΠΑΟΚ και όχι μόνο έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο και αξίζουν τα καλύτερα».
Είναι παρεξηγημένος ο γυναικείος αθλητισμός:
Αργυροπούλου: «Γενικότερα είναι παρεξηγημένος ο γυναικείος αθλητισμός. Ο κόσμος δεν μπορεί σε μεγάλο βαθμό να αντιληφθεί τις θυσίες που κάνει ένας αθλητής και τί χάνει και τί αφήνει πίσω του για να ασχοληθεί με ένα άθλημα. Ολοι έχουν στο μυαλό τους ότι οι αθλητές δεν κάνουν κάτι σημαντικό. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Όπως εσύ έχεις τη δουλειά σου και ξυπνάς κάθε πρωί για να πας στο γραφείο σου και να δουλέψεις έτσι και ο αθλητής, μπορεί κι αυτός να έχει κάνει τις σπουδές του κι αυτός μπορεί να έχει τη δουλειά και προσπαθεί να τα κάνει όλα και να κάνει κι αυτό που του αρέσει. Αφήνει πολλά πράγματα πίσω του. Δεν έχει τις οικονομικές απολαβές, δεν παίρνει όσα δίνει κι αυτό ίσως είναι μεγάλη αδικία για τους αθλητές. Δεν έχουν την αναγνωσιμότητα που θα έπρεπε να έχουν. Την βοήθεια και την στήριξη των Ομοσπονδιών και των γύρω τους. Αυτό είναι λυπηρό γιατί έχουν βγει αθλητές στην Ελλάδα, παγκοσμίου φήμης, γίνονται προσπάθειες που ο καθένας δεν θα μπορούσε να τις κάνει και είναι θλιβερό, αυτά τα άτομα να μην έχουν αναγνωσιμότητα. Κάποιος στην Ελλάδα είναι Ολυμπιονίκης και δεν τον ξέρει κανείς. Αυτό είναι κάτι που με θλίβει και θεωρώ ότι πρέπει να αλλάξει άμεσα. Ακόμα και στο ελληνικό χάντμπολ, κάθε ματς των ανδρών έχει τηλεοπτική κάλυψη. Στις γυναίκες έναν τελικό κι αν. Μόνο αυτό αποδεικνύει ότι υπάρχει πρόβλημα».
Νίκολιτς: «Ο γυναικείος αθλητισμός είναι παντού παρεξηγημένος. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Εδώ όμως δεν ξέρω ακριβώς, αλλά θα μιλήσω για τον ΠΑΟΚ. Είμαστε ίσοι με τους άνδρες. Μερικές φορές και καλύτεροι από αυτούς (γέλια). Νομίζω όμως ότι πρέπει να αλλάξουμε σκεπτικό. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα».
Θα σας ενδιέφερε η προοπτική του εξωτερικού;
Αργυροπούλου: «Το κεφάλαιο με τους τίτλους νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να κλείνει μετά από ένα σημείο, γιατί είτε σε βρίσκει σε μια ομάδα του εξωτερικού είτε στον ΠΑΟΚ, είναι σαν να αρχίζεις από το μηδέν, για να πετύχεις τους καινούριους στόχους. Μια πρόταση από το εξωτερικό στην παρούσα φάση, θα ήταν μια δύσκολη απόφαση καθώς στον ΠΑΟΚ τα πράγματα κυλάνε πολύ ομαλά και υπάρχουν επιτυχίες, ωραίο κλίμα, οι προπονήσεις είναι δυνατές και υπάρχει ο ανάλογος επαγγελματισμός, τον οποίο αναζητάει κάθε αθλητής. Παρ’ όλα αυτά μία τέτοια πρόταση θα ήταν και αρκετά δελεαστική, καθώς θα ήθελα να δοκιμάσω προσωπικά κάτι τέτοιο και σίγουρα θα ήταν ένα βήμα παραπάνω και να εξελιχθώ περισσότερο».
Νίκολιτς: «Κάθε χρόνο έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνατότητες μου στο εξωτερικό και όταν ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα, είχα προτάσεις από ομάδες που αγωνίζονται στο Champions League. Θα μπορούσα να παίξω στην πατρίδα μου αλλά ήθελα να έρθω στον ΠΑΟΚ. Μου αρέσουν οι περιπέτειες και ήθελα να το δοκιμάσω. Είναι επίσης και κοντά στο σπίτι μου, οπότε είπα γιατί όχι. Στην αρχή βέβαια τα πράγματα δεν ήταν δύσκολα. Τον πρώτο μήνα έκλαιγα και έλεγα γιατί ήρθα εδώ. Όταν είχα προτάσεις να πάω αλλού, αποφάσισα να το δοκιμάσω εδώ και να κάνω κάτι νέο με αυτή την ομάδα. Ειμαι πολύ χαρούμενη εδώ. Μπορεί να πήγαινα αλλού σε μία ομάδα αλλά δεν θα ήμουν ευτυχισμένη, όπως είμαι εδώ τώρα. Τον ΠΑΟΚ τον αισθάνομαι σαν τον σπίτι μου. Είμαι περισσότερες ώρες εδώ παρά στην πατρίδα μου».
Ηταν το πιο δύσκολο νταμπλ στην ιστορία του συλλόγου;
Αργυροπούλου: «Εγώ δεν ήμουν στα προηγούμενα νταμπλ του ΠΑΟΚ, αλλά αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι ήταν μια αρκετή δύσκολη χρονιά για όλους, λόγω covid. Αλλαξε πολλά πρόσωπα η ομάδα, ειδικά στην αρχή της χρονιάς. Όπως επίσης άλλαξαν και τον Δεκέμβρη, οπότε η ομάδα έπρεπε να χτιστεί ξανά από την αρχή. Πράγμα που είναι επίφοβο. Παρ’ όλα αυτά σίγουρα οι προπονήσεις ήταν πιο δύσκολες και σκληρές γιατί έπρεπε να ενσωματωθεί η ομάδα και να δέσουν τα κορίτσια μεταξύ τους σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς μετά τα Χριστούγεννα ο τελικός Κυπέλλου ήρθε αρκετά γρήγορα. Οπότε είχε και την δυσκολία ότι έπρεπε να προσέξουμε και τραυματισμούς. Ωστόσο, τέλος καλό όλα καλά».
Νίκολιτς: «Οσο άκουγα την Πένυ, προσπαθούσα να θυμηθώ ποιο νταμπ ήταν το πιο δύσκολο απ’ όλα και ειλικρινά κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Την πρώτη φορά συναντάς κάτι νέο, μετά υπάρχουν αλλαγές στην ομάδα. Οπότε δεν ξέρω ποια ήταν η πιο δύσκολη φορά. Ισως και λόγω της πίεσης που βάζουμε εμείς στους εαυτούς μας. Φέτος για παράδειγμα, ίσως ήταν το πιο δύσκολο γιατί κάναμε πολλές αλλαγές. Στην αρχή και τον Δεκέμβριο που ήταν επίφοβο. Το πρωτάθλημα και το Κύπελλο ήρθαν πολύ γρήγορα. Μέσα σε ενάμιση μήνα τελειώσαμε τα πάντα. Φέτος πηγαίναμε για το τέταρτο σερί νταμπλ και όλοι ήθελαν να σε βγάλουν από την κορυφή. Ετσι, ίσως η φετινή χρονιά μπορώ να πω ήταν και η πιο δύσκολη, χωρίς να θέλω να πω ότι τις προηγούμενες ήταν εύκολες».
Ο ΠΑΟΚ μετράει πλέον 11 τρόπαια, μετά το 2003. Ειστε αποφασισμένες να γεμίσετε την τροπαιοθήκη;
Αργυροπούλου: «Στόχος κάθε ομάδας είναι αυτός. Να γεμίσει με όσα περισσότερα τρόπαια μπορεί. Ο ΠΑΟΚ στοχεύει σε κάτι τέτοιο. Θα φροντίσει να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα και τις επόμενες χρονιές. Πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι αυτό δεν έρχεται από μόνο του. Κανένα τρόπαιο δεν θα έρθει επειδή ήρθε και τις προηγούμενες τέσσερις φορές. Σίγουρα απαιτεί δουλειά, συγκέντρωση, προσπάθεια και όχι μόνο από το προπονητικό τιμ αλλά και τον σύλλογο ως σύλλογο, γιατί κανένα όνομα από μόνο του δεν φέρνει τίτλους. Είμαστε εμείς οι παίκτριες που πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό».
Νίκολιτς: «Φυσικά και θέλουμε περισσότερο τρόπαια. Όχι μόνο του χρόνου αλλά και τις επόμενες σεζόν. Στην πρώτη μου ομάδα, μια παίκτρια είχε κατακτήσει 17 τίτλους. Οπότε γιατί όχι και ο ΠΑΟΚ; Όπως είπε και η Πέννυ όλα έρχονται μέσω σκληρής δουλειάς. Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένες και να δουλεύουμε καθημερινά. Πρέπει να φέρουμε μερικά νέα στοιχεία στο παιχνίδι μας για να είμαστε ακόμα καλύτερες. Νομίζω ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα να κατακτήσουμε κι άλλα τρόπαια αν κάνουμε όσα είπα».
Επαιξε ρόλο το γεγονός ότι η ομάδα αποτελείται κυρίως από νεαρές παίκτριες:
Αργυροπούλου: «Στο ελληνικό χάντμπολ δεν υπάρχουν ομάδες που να έχουν μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Ζήτημα να είναι μία-δύο οι ομάδες. Το νεαρό της ηλικίας βοηθάει γιατί υπάρχει περισσότερη αντοχή στις προπονήσεις και σε κάποια άλλα πράγματα. Η θέληση, η όρεξη. Όμως και η αντίστοιχη ομάδα της Νέας Ιωνίας που ήταν στον τελικό μαζί μας, απαρτίζεται κι αυτή από νέες αθλήτριες που πιστεύω ότι εξίσου θέλουν και διψάνε για διακρίσεις. Βοηθάει το να υπάρχει σε μια ομάδα νεαρές παίκτριες, δεν πιστεύω όμως ότι αυτό έπαιξε και καθοριστικό ρόλο στη φετινή μας επιτυχία».
Νίκολιτς: «Για μένα υπάρχουν καλές και κακές παίκτριες. Δεν έχει σχέση η ηλικία. Οπότε εγώ λέω ‘’παίζε χάντμπολ αν το απολαμβάνεις και σου αρέσει, μην παίζεις γιατί θέλεις να δοκιμάσεις κάτι άλλο στη ζωή σου’’. Δε νομίζω ότι η ομάδα μας απαρτίζεται από μεγάλες σε ηλικία παίκτριες, είμαστε σχεδόν ίδια με αυτή της Νέας Ιωνίας. Φέτος, η αντίπαλος μας είχε πλεονέκτημα, γιατί είναι δεμένες όλα αυτά τα χρόνια, παίζουν μαζί. Αλλά τώρα έφτασε η στιγμή μας. Μια ομάδα είναι καλή από το πόσο θέλουν οι παίκτριες να δουλέψουν, τη δίψα που έχουν για το άθλημα. Το σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που κάνεις με μεράκι. Αν κάποια παίκτρια δεν είναι καλά, θα την πλησιάσω και θα συζητήσω μαζί της τα όποια προβλήματα έχει, προκειμένου να γίνει καλά και με αυτόν τον τρόπο να βελτιωθεί και η ομάδα. Η ηλικία θεωρώ ότι δεν παίζει ρόλο στο άθλημα».
Πως είναι το κλίμα στα αποδυτήρια;
Αργυροπούλου: «Το κλίμα είναι πάρα πολύ καλό. Είναι δύσκολο πιστεύω σε τέτοιο επίπεδο να υπάρχει καλό κλίμα σε μια ομάδα που πρωταγωνιστεί, διότι υποθέτει κανείς, ούσα και γυναίκα ότι θα υπάρχει κόντρα για το αγωνιστικό κομμάτι, κυρίως. Ωστόσο, με χαρά μπορώ να πω πως το κλίμα μεταξύ μας είναι υπέροχο. Όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και έξω απ’ αυτό. Οι περισσότερες κάνουν παρέα μεταξύ τους, αλλά και όσες δεν κάνουν δεν θα καταλάβεις ότι δεν κάνουν. Είναι κάτι που προσωπικά το είχα σαν φόβο στην αρχή όταν ήρθα. Γιατί πηγαίνοντας σε μία τέτοια ομάδα, είχα στο μυαλό μου ότι είναι ο ΠΑΟΚ, θα έχει σκληρές προπονήσεις άρα κι εντάσεις μεταξύ των παικτριών. Όμως με διέψευσαν όλοι. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη εδώ και είναι κι ένας λόγος για τον οποίο αν είναι να φύγω θα δυσκολευτώ να το κάνω και θα έχω άγχος για το κλίμα στην επόμενη ομάδα».
Νίκολιτς: «Αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι δεν υπήρξε καλύτερο κλίμα. Σε αυτά τα πέντε χρόνια που είμαι εδώ, όλα έχουν αλλάξει και τα πάντα είναι τέλεια. Τι να πρωτοπώ; Τραγουδάμε στα αποδυτήρια, στους αγώνες όταν κάποια βλέπει κάτι από τον πάγκο φωνάζει για να την βοηθήσει. Δεν θα συναντήσεις πουθενά αλλού τέτοιο κλίμα».
Τι να περιμένουμε από τον ΠΑΟΚ στην Ευρώπη;
Αργυροπούλου: «Την προηγούμενη χρονιά ο ΠΑΟΚ είχε κάνει ένα πολύ καλό βήμα στην Ευρώπη, το οποίο δεν κατάφερε να το εξελίξει φέτος. Ευελπιστώ όμως ότι θα γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο παιχνίδι και στην προπόνηση, έτσι ώστε να καταφέρει να υλοποιήσει κι αυτόν τον στόχο. Να κάνει το βήμα παραπάνω γιατί είναι και μια ομάδα που το αξίζει και μπορεί να το κάνει».
Μαρία: «Φέτος ήμασταν πολύ στενοχωρημένες γιατί δεν καταφέραμε να περάσουμε τον πρώτο γύρο. Δεν ήμασταν χαρούμενες γιατί ξέραμε ότι μπορούσαμε να προκριθούμε στην επόμενη φάση. Ειλικρινά όμως είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κάθε ομάδα της Ευρώπης φοβάται να έρθει να παίξει με εμάς. Είχα ακούσει από αντίπαλους προπονητές ότι ‘’θα παίξουμε στη Θεσσαλονίκη, εκεί έχουν και την Χαλκιδική, είναι συνέχεια στις παραλίες, οπότε θα νικήσουμε εύκολα’’. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σκληρά δουλεύουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας. Πλέον όλοι όμως ξέρουν πόσο δυνατές είμαστε». To αξίζει ο ΠΑΟΚ να είναι στην Ευρώπη. Η πόλη το αξίζει».
Πως θα χαρακτηρίζατε τον προπονητή σας Δημήτρη Πελεκίδη;
Αργυροπούλου: «Είναι πολύ ήρεμος άνθρωπος. Προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί, να κρατήσει τις ισορροπίες και χωρίς να αδικήσει κάποια κοπέλα. Ειναι πολύ καλός μαζί μας, δεν θα φωνάξει πολύ, όσο και αν τον τρελαίνουμε».
Νίκολιτς: «Είναι πολύ ευγενικός άνθρωπος. Ακόμα και όταν είναι θυμωμένος προσπαθεί να βρει λέξεις για να μην πληγώσει καμιά μας. Μας κοιτάει σαν μικρά μωρά για να μη μας πληγώσει, προσπαθώντας να βρει τρόπους να μας πει αυτό που θέλει να μας περάσει. Μας προστατεύει και μας βοηθάει. Ακόμα και όταν φωνάζει το κάνει γιατί θέλει το καλό μας. Είναι νέος προπονητής και εργασιομανής. Για μένα είναι αστείος και γλυκός άνθρωπος, γιατί όταν κάνεις λάθος θα σου το εξηγήσει ένα εκατομμύριο φορές. Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο τόσο ψύχραιμο όσο είναι ο κ. Πελεκίδης. Πιστεύω όμως ότι όταν πηγαίνει σπίτι, έχει τρομερό πονοκέφαλο (γέλια)».
Θα σας δούμε και το χρόνου με τα «ασπρόμαυρα»:
Αργυροπούλου: «Δεν έχουν γίνει ακόμα συζητήσεις γιατί χαιρόμαστε το νταμπλ. Οπότε θα πέσουμε στα βαριά τις επόμενες ημέρες».
Τι μήνυμα θα στέλνατε στις κοπέλες που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Αργυροπούλου: «Θα ήθελα να πω ότι παρά τις όσες δυσκολίες και τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσουν, το να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το χάντμπολ που είναι ένα ομαδικό άθλημα σου δίνει τόσες μεγάλες χαρές που νομίζω είναι ανεκτίμητες. Το πώς είσαι με τις συμπαίκτριες σου, τα ταξίδια που κάνεις, οι προπονήσεις. Το γεγονός ότι μπορεί να κερδίσεις ένα παιχνίδι που δεν περίμενες πως θα κερδίσεις είναι ανεκτίμητο. Το ότι δίνεις χαρά με μία νίκη στον κόσμο και για παράδειγμα εμείς πήραμε το Κύπελλο και είδα έναν οπαδό του ΠΑΟΚ, ο οποίος βρίσκεται σε αμαξίδιο και του δώσαμε ένα μετάλλιο χάρηκε πάρα πολύ. Είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο. Ο χώρος του χάντμπολ και ολόκληρος ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής, οπότε αυτό θα δώσει στο κάθε παιδί εικόνες και μαθήματα για την μετέπειτα ζωή του».
Νίκολιτς: «Θα έλεγα σε όλους ότι είναι ωραίο να ξεκινάνε κάποιο άθλημα και ειδικά το χάντμπολ γιατί το συγκεκριμένο θέλει περισσότερα άτομα. Γυναίκες και άνδρες. Μην ακούτε τους άλλους που λένε ότι είναι επικίνδυνο. Είναι πολύ έξυπνο παιχνίδι. Σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, που δίπλα μας είναι το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και άλλες διάφορες κακές συνήθειες, είναι σημαντικό για ένα παιδί να έχει ένα είδωλο στον αθλητισμό και να προσπαθήσουν να ακολουθήσουν τα βήματά του. Μάλιστα μέσα από τον αθλητισμό δημιουργείς φιλίες, όχι μόνο στη χώρα που θα παίζεις αλλά παντού. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο από μόνο του».