Η Σοφία Δάρρα γεννήθηκε σε λάθος –αθλητική- εποχή, ποιος ξέρει; Το βέβαιο είναι πως υπήρξε μία από τις πρωτοπόρους της γυναικείας κολύμβησης στη χώρα μας, σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες, που στις μέρες μας θα αποτελούσαν αποτρεπτικό παράγοντα.
Σταμάτησε την πρωταθλητισμό σε ηλικία 21 ετών, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, ενώ είχαν προηγηθεί και οι Αγώνες στη Μόσχα το 1980.
Αιτία ο διαλυμένος ώμος και αυτό ήταν που την οδήγησε στην απόφαση να σπουδάσει ιατρική, σήμερα να είναι μια διακεκριμένη αθλητίατρος – φυσιολόγος, ειδικεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης «Λα Σαπιέντσα» και το θέμα διατριβής της το 1992 ήταν η «Αποκατάσταση κακώσεων ώμου του αθλητή».
Το κόκκινο συκώτι
Αθλήτρια του Ολυμπιακού και «υπερήφανη Πειραιώτισσα» όπως μας είπε, η Σοφία Δάρα ήταν η «βασίλισσα» του ελεύθερου, γιατί πολύ απλά για τις ανάγκες της εθνικής ομάδας κολυμπούσε όλες τις αποστάσεις από τα 100μ., μέχρι τα 800μ. και η επιβάρυνση έφερε τον διαλυμένο ώμο.
«Άλλες εποχές, άλλα χρόνια, χωρίς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με δύο κανάλια της ΕΡΤ θυμάμαι κι αν. Τότε ελάχιστες ήταν οι αθλήτριες που είχαν το θάρρος να κάνουν πρωταθλητισμό, ήθελε κότσια να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες. Τότε κάναμε τα πάντα λάθος, ρωτάγαμε, ψάχναμε από εδώ και από εκεί, δεν είχαμε την τεχνογνωσία. Πήγαινα σε διεθνείς αγώνες, παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς έβλεπα τις άλλες αθλήτριες να έχουν μια πλειάδα ανθρώπων να τους υποστηρίζουν και εγώ ήμουν μόνη μου.
Ο σωματότυπός μου ήταν για τις μικρές αποστάσεις στο ελεύθερο, κολυμπούσα μέχρι και τα 800μ., αν και τελικά η απόσταση που μου ταίριαζε ήταν τα 400μ., δεν υπήρχε άλλη αθλήτρια στο ελεύθερο. Πώς στο τέλος να μη διαλυθεί ο ώμος.
Μου έκαναν ενέσεις κορτιζόνης και έπεφτα στο νερό. Για αυτό αποφάσισα να σπουδάσω ιατρική, ήθελα να βοηθήσω τις επόμενες γενιές. Σε θέματα διατροφής να φανταστείτε ξεκινούσα να πάω για αγώνα κι αντί για μακαρόνια (υδατάνθρακες), έτρωγα κρέας (πρωτεϊνη). Ετρωγα συνέχεια κόκκινο αίμα, από τις επτά ημέρες της εβδομάδας τις τέσσερις αυτό ήταν το φαγητό μου (γέλια)» λέει στο GWomen η Σοφία Δάρα.
Το αθλητικό της βιογραφικό ελάχιστα καταγεγραμμένο και σωσμένο στις ημέρες μας, «κι εγώ ελάχιστα πράγματα βρίσκω» σημειώνει η ίδια, γεγονός που στερεί στις νεότερες γενιές στοιχεία από τη σπουδαία καριέρα της. Στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλιτ το 1979 ήταν η πρώτη που κατακτούσε μετάλλιο, στην ίδια πόλη της Κροατίας το 1981 γινόταν η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που μετέχει σε τελικό (800μ ελεύθερο, 8η) ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ήταν 10η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980.
Στους Μεσογειακούς της Καζαμπλάνκα το 1983 χρυσό μετάλλιο και ρεκόρ αγώνων στα 400μ. ελεύθερο με 4:16, έκτος χρόνος τότε στον κόσμο. Δύο φορές αθλήτρια της χρονιάς στα βραβεία του ΠΣΑΤ (1976, 1997) η Σοφία Δάρα είναι επίσης κάτοχος 46 μεταλλίων από βαλκανικά πρωταθλήματα.
Το «έλα γίγαντα»
«Μια ζωή κολυμπούσα, από τριών, τεσσάρων ετών παιδάκι, για παιχνίδι με έσπρωξαν στο νερό και άρχισα να κολυμπώ», τονίζει η Σοφία Δάρα, που μια στιγμή στην πορεία της στον αθλητισμό έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη της.
Τι θυμάστε πιο έντονα από την πορεία σας;
«Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, στο πιο εντυπωσιακό κολυμβητήριο που αγωνίστηκα, την ώρα που κρατούνταν σιγή για αν γίνει εκκίνηση, ακούω “έλα γίγαντα”. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω την ελληνική σημαία και τον πατέρα μου να φωνάζει “έλα γίγαντα”. Με τον αδελφό του Στέλιου Μηγιάκη, είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τις δυσκολίες με τη βίζα και να έρθουν στη Μόσχα. Το θέμα ήταν πως δεν μπορούσαν να μας συναντήσουν, καθώς δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στο Ολυμπιακό Χωριό, έτσι ο μόνος τρόπος ήταν στους αγώνες» μας εξιστορεί η Σοφία Δάρα.
«Το ταλέντο είναι το πέντε τοις εκατό»
Το στοιχείο που τη χαρακτήρισε και τη βοήθησε να διακριθεί ήταν η σκληρή δουλειά. «Έκανα οκτώ ώρες προπόνησης την ημέρα και η πιο δύσκολη περίοδος ήταν αυτή των φοιτητικών χρόνων, διάβαζα όπου μπορούσα. Τότε η κολύμβηση ήταν άθλημα για την ελίτ κοινωνία, αλλά δεν είχε τους σπόνσορες και τα χρήματα που έχει σήμερα.
Η οικογένειά μου δεν είχε την οικονομική δυνατότητα, ήξερα πως παράλληλα με τον αθλητισμό θα έπρεπε να σπουδάσω, ο πατέρας μου μού έλεγε, “αν οι βαθμοί σου πέσουν κάτω από το 18, σταματάς”. Το ταλέντο είναι το πέντε τοις εκατό, τα υπόλοιπα είναι δουλειά, πειθαρχία και προγραμματισμός. Μέσα από τη σκληρή προσπάθεια κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και αυτό ισχύει και σήμερα. Βέβαια μέσα από όλη την πορεία μου, στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι η αγάπη που έλαβα και συνεχίζω να λαμβάνω» τονίζει η Σοφία Δάρα.
Σήμερα κολυμπάτε;
«Φυσικά και κολυμπώ, είναι η ψυχοθεραπεία μου, όταν πέφτω στο νερό τα πάντα φεύγουν» μας απαντά και παράλληλα εκφράζει την άποψή της για τις σημερινές συνθήκες στον αθλητισμό.
«Παρακολουθώ την κολύμβηση, είναι και λόγω της εργασίας μου. Με βάση τις συνθήκες που υπάρχουν στη χώρα μας το επίπεδο της κολύμβησης είναι αρκετά καλό, δεν είναι εύκολο να κάνεις πρωταθλητισμό, πέρα από τις εγκαταστάσεις, χρειάζονται πόροι, χρήματα, ο πρωταθλητισμός είναι πολυτέλεια για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Τα παιδιά που καταφέρνουν και φεύγουν με υποτροφίες σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, εξελίσσονται πολύ καλύτερα».
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στα νέα κορίτσια που κάνουν όνειρα μέσα από τον αθλητισμό;
«Πως η γυναίκα μπορεί και είναι ισάξια, όπως έχει αποδείξει, μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα εντός και εκτός του αθλητισμού».