Η διάγνωση του γιατρού σόκαρε αρχικά τους γονείς της: «Η μικρή Μιρέια έχει σκολίωση». Ο γιατρός τους εξήγησε ότι, για να μπορέσει το παιδί να καταπολεμήσει το πρόβλημα που του εμφανίστηκε σε ηλικία τεσσάρων ετών και να μπορέσει να κάνει μια φυσιολογική ζωή, θα έπρεπε να γραφτεί σε κολυμβητήριο.
Και, όταν η Μιρέια είδε το νερό, τρελάθηκε, το ερωτεύτηκε. Όπως κάθε έρωτας, όμως, η αρχή ήταν δύσκολη, με σκαμπανεβάσματα. Ο λόγος; Βουτώντας μέσα στην πισίνα, διαπιστώθηκε ότι η Μιρέα έχει αλλεργία στο χλώριο! Και, σαν να μην έφτανε αυτό, 14 χρόνια αργότερα προέκυψε ότι πάσχει και από άσθμα, προβλήματα που βεβαίως δυσχαίρεναν την αρμονική της σχέση με τη πισίνα.
Την δυσχαίρεναν αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν την εμπόδισαν. Έκτοτε, άλλωστε, έχουν περάσει 27 χρόνια και η Μιρέια Μπελμόντε Γκαρθία έχει εξελιχθεί στην κορυφαία Ισπανίδα κολυμβήτρια όλων των εποχών με τέσσερα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, 16 μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και 24 σε Ευρωπαϊκά.
«Θυμάμαι ότι από την πρώτη μέρα που μπήκα στην πισίνα, υπέφερα. Τότε δεν ξέραμε ότι ήταν αλλεργία στο χλώριο, ήταν πολύ περίεργο γιατί όλο τον χρόνο ήμουν σαν κρυωμένη» θυμάται η Μιρέια για την ιδιαίτερη, μοναδική της σχέση με την πισίνα και το νερό, η οποία βεβαίως έχει εξελιχθεί σε σχέση πάθους και εξάρτησης.
«Όταν κολυμπάω, νιώθω ελεύθερη, νιώθω εν ειρήνη. Βρίσκω τον εαυτό μου και λύνω προβλήματα που με απασχολούν γιατί καθαρίζει το μυαλό μου» εξηγεί η 31χρονη πλέον Μπελμόντε για την πισίνα, την οποία γνώρισε από ανάγκη και για να καταπολεμήσει την σκολίωση (παρεμπιπτόντως, ακόμα την ταλαιπωρεί), αλλά πλέον γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.
«Οποιονδήποτε στόχο και αν βάλουμε, ποτέ δεν θα είναι εύκολο να τον πετύχουμε» επισημαίνει μια αθλήτρια - υπόδειγμα, η οποία έχτισε τον μύθο της απέναντι σε πολλές δυσκολίες, αφού την σκολίωση, την αλλεργία και το άσθμα, ακολούθησαν σοβαρά προβλήματα τραυματισμού στον ώμο και στον αστράγαλο, επίπονες κήλες, ίλιγγοι που δεν της επέτρεπαν καλά καλά να σταθεί όρθια. Ποτέ, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Ποτέ.
Ένα αστέρι γεννιέται
Μόλις η Μιρέια άρχισε να ξεδιπλώνει τις ικανότητες της στην πισίνα, οι προπονητές διαπίστωσαν ότι πρόκειται για μια εν δυνάμει πρωταθλήτρια. Σε ηλικία έξι ετών, σε ένα πρωτάθλημα Καταλονίας, η «Λέαινα από τη Μπανταλόνα», όπως έγινε αργότερα γνωστή, άρχισε να… βρυχάται.
«Υπήρχε μόνο ένα αγώνισμα, νομίζω ότι ήταν τα εκατό μέτρα ελεύθερο σε 25άρα πισίνα. Εγώ δεν κολυμπούσα στον τελευταίο διάδρομο, αυτών των καλύτερων, αλλά στον προηγούμενο. Κέρδισα την κούρσα και όταν μου έδωσαν το ασημένιο μετάλλιο δεν ήθελα να το πάρω» εξηγεί για την πρώτη εμπειρία της με την επιτυχία.
«Δεν το έπαιρνα γιατί νόμιζα ότι είχα νικήσει και έπρεπε να μου δώσουν το χρυσό. Είχα κάνει τόσο καλό χρόνο που είχα κερδίσει όλες τις αντιπάλους μου, εκτός από αυτή που πήρε το χρυσό. Ήμουν πολύ ανταγωνιστική από μικρή» θυμάται με ένα ντροπαλό και νοσταλγικό χαμόγελο η Μιρέια, η οποία διατήρησε από παιδί την ανταγωνιστικότητα, τη νοοτροπία νικητή και το πείσμα για να μην τα παρατάει ποτέ.
Μικρή ήθελε να γίνει γιατρός γιατί οι γονείς της, σκληροί εργαζόμενοι από την Ανδαλουσία που μετακόμισαν στην Καταλονία προτού εκείνη γεννηθεί, της είχαν πει ότι οι γιατροί βγάζουν πολλά λεφτά και, έτσι, θα μπορούσε να αγοράσει πολλά παιχνίδια, αφού αυτό βεβαίως την απασχολούσε μόνο όταν ήταν παιδάκι.
Ήθελε να γίνει γιατρός, όμως, και για να βοηθάει κόσμο. Και αυτό το κάνει πλέον αναλαμβάνοντας τον ρόλο της πρωταθλήτριας και του σημείου αναφοράς για αγόρια και κορίτσια που αποφασίζουν να παλέψουν για τα όνειρά τους μέσα σε μια πισίνα ειδικότερα, αλλά και στον αθλητισμό γενικότερα.
Στα παιδικά της χρόνια, υπήρχε ακόμα η (καθ’ όλα εσφαλμένη) άποψη ότι ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία ήταν να μείνει σπίτι και να φροντίζει τα παιδιά. Μαζί με την Μιρέια και άλλες δυναμικές, πετυχημένες γυναίκες, αυτό έμεινε για πάντα στη λήθη και η ίδια δικαιούται να περηφανεύεται πως έβαλε το δικό της λιθαράκι σε αυτή την μετάβαση προς την (κρυμμένη για χρόνια) κανονικότητα.
Το πρώτο (αργυρό) μετάλλιο στους τοπικούς καταλανικούς αγώνες ακολούθησαν δεκάδες διακρίσεις και πρωτιές στις διάφορες ηλικιακές κατηγορίες, προτού φτάσει στους αγώνες Γυναικών. Κατά σύμπτωση, το πρώτο της μετάλλιο σε μεγάλους αγώνες, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα σε 25άρα πισίνα στο Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, ήταν και πάλι αργυρό. Ήταν στα 400 μέτρα μικτής ατομικής και ήταν 17 ετών…
Το ολυμπιακό όνειρο
Ποτέ στο παρελθόν καμία Ισπανίδα κολυμβήτρια δεν είχε κερδίσει μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2008 στο Πεκίνο, η Μιρέια δεν ήταν ακόμα έτοιμη για να σπάσει αυτό το ταμπού. Με την αύρα των Αγώνων, όμως, λίγους μήνες αργότερα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης σε 25άρα πισίνα στα 400 μέτρα μικτής ατομικής και, έκτοτε, δεν αποχωρίστηκε ποτέ το βάθρο, το οποίο ήδη είχε μάθει να αγαπάει από πολύ μικρή.
Στα… ντουζένια της, έκανε οκτώ ώρες προπόνηση την ημέρα, πέντε από τις οποίες μέσα στο νερό, όπου κολυμπούσε περί τα 16 με 18 χιλιόμετρα καθημερινά. Ο προπονητής της, ο Γάλλος Φρεντ Βερνιού, την πήγαινε πάντα στα όρια της, γιατί διαπίστωνε ότι με το πείσμα και το «θέλω» της… δεν είχε όρια!
«Με την Μιρέια δώσαμε έναν «όρκο αίματος» για να γίνει χρυσή ολυμπιονίκης» εξηγεί ο προπονητής που έχει συμβάλλει στα περισσότερα ολυμπιακά μετάλλια που έχει πάρει ποτέ ο ισπανικός υγρός στίβος, μαζί με την Άννα Ταρές, θρυλική προπονήτρια της συγχρονισμένης κολύμβησης.
Ο αχώριστος σύντροφος της Μπελμόντε είναι ένα γλυκύτατο Λευκό Τεριέ των Δυτικών Χάιλαντ, ένα σκυλάκι που το ονόμασε «London». Ο λόγος, προφανής. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου του 2012 αποτέλεσαν ένα πριν και ένα μετά στην ζωή και την καριέρα της Μιρέια, η οποία κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια (τα πρώτα ήταν πάντα ασημένια) σε 800 μέτρα ελεύθερο και 200 μέτρα πεταλούδα.
Εξαιτίας της, η κολύμβηση απέκτησε ξεχωριστή οντότητα ως άθλημα στην Ισπανία, η ίδια έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους και, βεβαίως, η πισίνα της έπαιρνε σχεδόν όλο τον χρόνο της ημέρας, με αποτέλεσμα να αφήσει στην άκρη τις σπουδές της στη διοίκηση επιχειρήσεων. Προτεραιότητα είχε η… διαχείριση ιστορικών επιτυχιών.
Και αν το Λονδίνο την καθιέρωσε, το Ρίο ντε Τζανέιρο την απογείωσε. Έγινε η πρώτη κολυμβήτρια με χρυσό μετάλλιο στην… προχωρημένη ηλικία των 27 ετών (200 μέτρα πεταλούδα), παίρνοντας και ένα χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα μικτής ατομικής.
Ενδιάμεσα, το 2014 βραβεύτηκε ως η αθλήτρια της χρονιάς από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ενώ ένα χρόνο αργότερα πήρε το χρυσό μετάλλιο για τις αθλητικές της επιδόσεις από την ισπανική κυβέρνηση, η πιο μεγάλη διάκριση σε αθλητικό επίπεδο στην χώρα.
Θα έχει πάντα το Παρίσι
Ανταγωνιστική όσο λίγοι, δεν έχει μάθει να χάνει. Στους Αγώνες του Τόκιο έφτασε καταπονημένη από τους τραυματισμούς και δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του πήχη που η ίδια ανέβασε τόσο ψηλά. Δεν θύμισε την κολυμβήτρια με τα τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια και τα παγκόσμια ρεκόρ σε 400 μέτρα ελεύθερο, 800 μέτρα ελεύθερο και 1.500 μέτρα; ελεύθερο σε 25άρα πισίνα, αλλά και στα 200 μέτρα πεταλούδα και τα 400 μέτρα μικτής ατομικής.
Οι επιτυχίες και τα ρεκόρ της έδωσαν την ευκαιρία να βιώσει την απόλυτη τιμή. Μαζί με τον κωπηλάτη Σαούλ Κραβιότο μπήκε ως σημαιοφόρος της Ισπανίας στο (άδειο λόγω κορονοϊού) στο Εθνικό Στάδιο της Ιαπωνίας, παρ’ ότι είχε ξεχάσει την διαπίστευση στο δωμάτιο και λίγο έλειψε να μην την αφήσουν να ανέβει στο πούλμαν για να πάει στο Στάδιο!
Στα 31 της χρόνια, αυτό που δεν ξεχνάει είναι το winning mentality που την οδήγησε στην κορυφή. Θέλει να αποχαιρετήσει την αγαπημένη της πισίνα ούσα πραγματικά ανταγωνιστική και δουλεύει σκληρά ώστε να μπορέσει να δώσει το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024 (έστω και σε μικρότερες αποστάσεις από αυτές στις οποίες κυριάρχησε), παρ’ ότι θα είναι πλέον 33 ετών, μια ηλικία που φαντάζει σχεδόν… απαγορευτική για ένα τόσο απαιτητικό άθλημα όπως η κολύμβηση.
Η Μιρέια, όμως, έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ και να ξεπερνάει τις δυσκολίες, όπως έκανε το ίνδαλμά της, ο θρυλικός Μάικλ Φελπς. Η «Λέαινα της Μπανταλόνα» θέλει να βαδίσει στα χνάρια της «Σφαίρας από τη Βαλτιμόρη» και να δώσει τον καλύτερό της εαυτό, όπως έκανε ο Φελπς στα 30+ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
«Το μυαλό σου παραδίδεται χίλιες φορές πριν από το σώμα σου» ξεκαθαρίζει, την ώρα που σφίγγει τα δόντια και προπονείται σκληρά, απαντώντας με πράξεις σε όσους έσπευσαν να την χαρακτηρίσουν «τελειωμένη», επειδή δεν τα πήγε καλά στους Αγώνες του Τόκιο. Την ίδια ώρα, χτίζει την επόμενη μέρα, σπουδάζοντας (πλέον) Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις.
Με νέο προπονητή τον Όλαφ Βίλντεμπερ, μαθαίνει να φροντίζει περισσότερο τον εαυτό της, χωρίς να ξεχνάει τον τελευταίο, μεγάλο στόχο μιας θρυλικής καριέρας. «Η σημαντική πίεση είναι αυτή που εσύ βάζεις στον εαυτό σου: Είσαι ο καλύτερος φίλος σου και ο χειρότερος εχθρός σου» εξηγεί για την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με τον ίδιο της τον εαυτό.
«Μου αρέσουν οι αδύνατες προκλήσεις» συμπληρώνει ενόψει του μεγάλου ραντεβού στο Παρίσι. Εκεί όπου η Μιρέια Μπελμόντε Γκαρθία θέλει να βρει ξανά το πανέμορφο χαμόγελό της («μου αρέσει να χαμογελάω») και να επιβεβαιώσει ότι γεννήθηκε για να κολυμπάει απελευθερωμένη στο χλώριο της πισίνας. Ακόμα και αν έχει αλλεργία σε αυτό…