Κέλλυ Αραούζου στο GWomen: «Όνειρό μου να δημιουργήσουμε αξιοζήλευτους αγώνες»
Και όπως δηλώνει η σημερινή μας καλεσμένη στο GWomen: «Το ομαδικό ήταν το αγαπημένο μου αγώνισμα, ό,τι πιο ενδιαφέρον έκανα ως αθλήτρια».
Η συνεργασία μέσα στο νερό με τον Σπύρο Γιαννιώτη και τον Αντώνη Φωκαΐδη, έφεραν μεταξύ άλλων το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης το 2010, τα ασημένια στα παγκόσμια πρωταθλήματα της Βαρκελώνης το 2013 και στο ευρωπαϊκό του Βερολίνου το 2014.
Σε ατομικό επίπεδο η Αραούζου ήταν 2η στα 5 χλμ. στο παγκόσμιο του Καζάν το 2015, στα ευρωπαϊκά της Βουδαπέστης το 2010 και του Πλομπίνο της Ιταλίας το 2012, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 κατέλαβε την 11η θέση στα 10χλμ.
«Έχουμε εμπλακεί νέοι άνθρωποι και δεν θα το βάλουμε κάτω»
Σήμερα ένα χρόνο μετά η Αραούζου προσφέρεις τις υπηρεσίες της στην οικογένεια του υγρού στίβου από ένα άλλο μετερίζι, όπου η ομαδική δουλειά είναι ακόμα περισσότερο απαραίτητη. Και ετοιμάζει βαλίτσες για τη Βουδαπέστη, καθώς ορίστηκε αρχηγός αποστολής της 15μελούς εθνικής ομάδας κολύμβησης που θα πάρει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, με τα αγωνίσματα της κλασικής κολύμβησης να αρχίζουν το Σάββατο (18/6).
«Πέρυσι, στην αλλαγή της διοίκησης, ο νέος πρόεδρος Κυριάκος Γιαννόπουλος με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να γίνω εκπρόσωπος αθλητών στο διοικητικό συμβούλιο της ομοσπονδίας, δεν υπήρχε ενεργός σύλλογος των αθλημάτων του υγρού στίβου, ούτε τώρα έχουμε, οπότε έπρεπε να υπάρχει ένας διορισμένος αθλητής, σε αυτή τη θέση σε πρώτη φάση. Ήταν η πρόταση του προέδρου και το διοικητικό συμβούλιο το αποδέχθηκε ομόφωνα.
Η ομοσπονδία είναι ένας δυναμικός οργανισμός. Επειδή αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα στα αγωνιστικά τμήματα και ήταν κάτι που δεν ήθελα να εμπλακώ, έχω στραφεί περισσότερο στο κομμάτι του μάρκετινγκ, που μου αρέσει αρκετά και στο κομμάτι των αγώνων, με “βάπτισμα του πυρός” το πρόσφατο “Ακρόπολις” στο ΟΑΚΑ» εξηγεί η Κέλλυ Αραουζου, που έχει σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης και παράλληλα με τις υποχρεώσεις της στην ΚΟΕ, ακολουθεί μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Event Planning Management & Marketing.
«Αυτό που με εξιτάρει αφάνταστα και θεωρώ πως είμαστε πίσω πολύ ως ευρωπαϊκή χώρα, είναι το επίπεδο των αγώνων που γίνονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, υπάρχει μεγάλο πεδίο δράσης σε αυτό, είναι ένα κομμάτι που θα ασχολούμουν με μεγάλη χαρά και μεράκι. Αφορά όλο το φάσμα του υγρού στίβου, δεν μένω σε ένα αγώνισμα, ούτε σε μια διοργάνωση.
Χρειάζεται πολλή δουλειά, γιατί στην Ελλάδα έχουμε μάθει να κάνουμε τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Είμαστε της λογικής “εντάξει και μέχρι τώρα καλά δεν τα κάναμε;”, είναι κάτι που δεν ενστερνίζομαι όταν ζητάς βελτίωση, όταν έχεις όραμα. Πήραμε μια κατάσταση στο τρία, σε κλίμακα από το ένα στο δέκα, εγώ θα πρέπει να τη φθάσω στο επτά τουλάχιστον, για να το πάρει ο επόμενος και να το πάει στο δέκα. Χρειάζεται η εξέλιξη, είναι μια σημαντική πρόκληση, είμαστε νέοι άνθρωποι όσοι έχουμε εμπλακεί και δεν θα το βάλουμε κάτω.
Επειδή είμαι αρκετά ρομαντικός χαρακτήρας, παρόλο που γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα, το όνειρό μου είναι να καταφέρω να ασχοληθώ με το κομμάτι που σπουδάζω και να δω να γίνονται στην Ελλάδα αξιοζήλευτοι αγώνες, που όλοι θα θέλουν να συμμετέχουν, να μιλάμε για διοργανώσεις τύπου Mare Nostrum, Sette Colli, αμερικάνικα trials, να μπορoύν οι αθλητές μας να βιοπορίζονται εξ ολοκλήρου από τον αθλητισμό» συνεχίζει η Αραούζου.
«Η τελευταία ευκαιρία, ήταν η αρχή όλων»
Με καταγωγή από την Ίο, οι γονείς της θέλοντας να απολαμβάνει ανέμελα τη θάλασσα στις καλοκαιρινές διακοπές στο νησί του Αιγαίου, την πήγαν από τριών ετών στην ΑΕ Χαϊδαρίου, απλά για να μάθει να κολυμπά και κόλλησε.
Από το σύλλογο του Χαϊδαρίου, το 2009 πήγε με υποσχετική στον Παναθηναϊκό, μετά ακολούθησε ο Εθνικός Αθηνών και όταν το κολυμβητικό του τμήμα σταμάτησε, μετακόμισε στον Ολυμπιακό δίπλα στον Νίκο Γέμελο, τον τεχνικό των μεγάλων επιτυχιών στο open water.
Μεγάλος της δάσκαλος στην ΑΕΧ ο Παναγιώτης Καλογερόπουλος, στον οποίο επέστρεψε το 2019 και δίπλα του έκλεισε την καριέρα της. Και όμως στην αρχή της πορείας της στην κλασική κολύμβηση στην πισίνα αντιμετώπισε προβλήματα.
*Κέλλυ ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή που σημάδεψε την καριέρα σου στην κλασική κολύμβηση;
«Σίγουρα το παγκόσμιο νεανίδων στο Μοντερέι του Μεξικό το 2008, όταν πήρα τη 2η θέση στα 1.500μ. ελεύθερο, ήταν η πρώτη επιτυχία που κατάλαβα ότι αξίζει να το παλέψω και να μείνω στο χώρο.
Μέχρι τα 17 είχα ένα τρομερό πρόβλημα με το άγχος μου, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Έκανα τρομερή προπόνηση, ήμουν δουλευταρού και όλη αυτή η προσπάθεια δεν μου έβγαινε στον αγώνα, το σώμα μου δεν ανταποκρινόταν, δηλαδή με το που έβγαζα τα ρούχα μου, άλλαζε τελείως η ψυχολογία μου και έπειτα αντιμετώπιζα τα πάντα με ένα φόβο.
Δεν φοβόμουν κάτι χειροπιαστό, όσες φορές το είχα ψάξει δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, ήταν ίσως ότι επειδή είχα κάνει πολλή δουλειά, άξιζα να πάω καλά, το πολυσκεφτόμουν, αυτό με μπλόκαρε.
Το 2007 πήγαμε στους αγώνες της Μαύρης Θάλασσας στην Τραπεζούντα, όπου μετείχαν τα παιδιά που δεν είχαν πιάσει όριο για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ήμουν στην Α’ Λυκείου και καθώς έβλεπα πως τα αποτελέσματα δεν μου έβγαιναν, έλεγα πως θα αφοσιωθώ στο σχολείο και στις σπουδές.
Πήγα σε αυτή τη διοργάνωση έχοντας ανακοινώσει στον προπονητή μου, στους γονείς μου, πως θα ήταν ο τελευταίος μου αγώνας πως μετά θα κολυμπούσα για συντήρηση δύο, τρεις φορές την εβδομάδα.
Την πρώτη ημέρα ήταν το 400άρι ελεύθερο και κολύμπησα από 4:28 σε 4:19. Λέω “κοίτα να δεις”, δεν το πίστευε κανένας, για να είμαι ειλικρινής όλοι άλλοι πίστευαν, εκτός από εμένα.
Tην επόμενη ημέρα ήταν το 800άρι, από 9:10, σημειώνω 8:53 και πιάνω το όριο για το παγκόσμιο της επόμενης χρονιάς στο Μεξικό, θα ήταν η πρώτη φορά που τα 1,500μ. θα έμπαινε στο πρόγραμμα των γυναικών.
Τότε ο Παναγιώτης Καλογερόπουλος μου είπε, “δώσε άλλη μια χρονιά, να δούμε τι μπορείς να κάνεις στο παγκόσμιο και να διεκδικήσεις από εκεί τα άνευ”.
Έτσι αποφάσισα να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μου και από εκεί που ήταν η τελευταία ευκαιρία, ήταν η αρχή όλων. Εκεί ήμουν 7η στα 800μ. και μετά έχοντας φύγει όλο το άγχος πήρα το ασημένιο στα 1.500μ.». Για την ακρίβεια στη διοργάνωση του Μοντερέι κολύμπησε τα 1.500μ. ελεύθερο σε 16:33.68.
«Ο Γιαννιώτης ήταν φανταστικό ερέθισμα»
Έτσι η Κέλλυ Αραούζου έμεινε στην κολύμβηση, την ίδια περίοδο που ο Σπύρος Γιαννιώτης άρχισε να γράφει τη δική του ιστορία στις θάλασσες, τις λίμνες και τα ποτάμια του κόσμου.
«Για εμένα ήταν ξεκάθαρο πως στα 800μ και στα 1.500μ. δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο γυναικών και επειδή κυνηγούσα τη διάκριση ήταν κάτι το οποίος ήταν συνεχώς στο μυαλό μου. Το 2007 είχα παρακολουθήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Μελβούρνη, στο οποίο ήταν ο Σπύρος Γιαννιώτης, όταν πήρε το χάλκινο μετάλλιο.
Ήταν ένα φανταστικό ερέθισμα για εμένα εκείνη την περίοδο, γιατί έψαχνα τον τρόπο να μείνω στο χώρο και στο παγκόσμιο στερέωμα κάπως και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Με τον Σπύρο απλά γνωριζόμασταν, όπως και με τη Μαριάννα Λυμπερτά, τα δύο παιδιά που ουσιαστικά άρχισαν το open water, αποφάσισα να μπω και εγώ στην ομάδα.
Αυτό ήταν το πρώτο ερέθισμα, δεν ανακάλυψα εγώ το open water, αυτοί ήταν οι προκάτοχοι. Ήταν ωραίο που αρχίζαμε οργανωμένα ένα νέο άθλημα στην Ελλάδα».
«Το open water δεν με φόβισε, με συνάρπασε»
Η Αραούζου άφησε το χλώριο και σιγά-σιγά «έμπλεξε» με ένα νέο κόσμο, εντελώς διαφορετικό.
«Γενικά δεν με φόβισε, τη θάλασσα δεν τη φοβόμουν, γεννήθηκα μέσα σε αυτή. Απλά υπήρχε η δυσκολία γιατί το νερό σε ποτάμια ή στις λίμνες είναι πιο βαρύ, δεν έχει την άνωση της θάλασσας. Όμως με συνάρπασε, ήταν κάτι προκλητικό, έβλεπα πως κάθε αγώνας είναι διαφορετικός, δεν ήσουν σε μια διαδρομή πισίνας, δεν υπήρχε το χρονόμετρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση επειδή τα παιδιά που κολυμπούσαν από τη Γαλλία, την Ιταλία ή τις ΗΠΑ ήταν συγκεκριμένα, αναπτύξαμε φιλίες και γνωριμίες, ακόμα και σήμερα υπάρχουν επαφές μεταξύ μας. Επειδή το αγώνισμα είναι σκληρό και πολύωρο, οι σχέσεις που δημιουργείς είναι πάντα ισχυρές και τις αναπολείς».
*Χρειάστηκες να παίξεις «ξύλο» στο νερό;
«Η επαφή μέσα στο νερό ήταν κάτι που με δυσκόλευε πάρα πολύ, γιατί ήμουν μικροκαμωμένη και με την οποιαδήποτε τριβή με επηρέαζε περισσότερο. Το καλό ήταν πως επειδή είχα γρήγορο 1.500άρι, μπορούσα και απέφευγα τέτοιες καταστάσεις, όπου έβλεπα πως τα πράγματα ζόριζαν έκανα ένα μικρό σπριντ και άλλαζα θέση.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φάει πολύ ξύλο και δεν χρειάστηκε να δώσω με την έννοια, ότι το έκανα επίτηδες, κατά λάθος έχω χτυπήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια στιγμή στο πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2011 στη Σαγκάη, ήρθα σε επαφή με μια Ιταλίδα, ο κριτής δεν είδε ότι με χτύπησε, πάνω στη χεριά τη χτύπησα και εγώ και με ακύρωσε στα 200μ. πριν από το τέλος στον αγώνα και πήγαινα για το πρώτο μου μετάλλιο σε παγκόσμιο. Ήταν η Ρακέλε Μπρούνι, ασημένια ολυμπιονίκης στο Ρίο, είμαστε φίλες σήμερα» (σ.σ. γέλια).
Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άνδρες
Επανερχόμαστε σε όσα γράψαμε στον πρόλογο για την ομαδική δουλειά, τη συνεργασία ανάμεσα στην αθλήτρια Κέλλυ Αραούζου και τη συνεργασία της με δύο αθλητές που έφεραν τα σπουδαία αποτελέσματα.
«Δεν θα ξεχάσω τις σκυταλοδρομίες που κάναμε στο ομαδικό, με τον Γιαννιώτη και τον Φωκαΐδη. Ήταν το αγαπημένο μου αγώνισμα, ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω κάνει στον αθλητισμό. Με τα παιδιά προπονούμασταν μαζί, ήξεραν πώς να με χειριστούν.
Υπήρχαν αρκετές διατάξεις μέσα στην κούρσα, αναλόγως και πώς ήταν ο καιρός, ο πιο γρήγορος που ήταν ο Σπύρος κολυμπούσε μπροστά, για να ρυθμίζει την ταχύτητα, είχαμε άψογη συνεργασία μέσα στο νερό, γνώριζε την ταχύτητά μου, τις δυνατότητές μου.
Ο ρόλος του τρίτου ήταν και λίγο μπαλαντέρ, όποιος και να ήταν τρίτος, στην ουσία δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο σε κάτι μέσα στην κούρσα, εκτός να με καλύπτει, να με προστατεύει αν είχε κύμα» λέει η Αραούζου.
«Η γυναίκα αθλήτρια αρχίζει να παίρνει πράγματα»
Η Αραούζου διέγραψε την αθλητική της καριέρα, μέσα από δύσκολα χρόνια για τον ελληνικό αθλητισμό. Πώς όμως βλέπει τη σημερινή κατάσταση για το γυναικείο αθλητισμό, μέσα από το χώρο της κολύμβησης;
«Εμείς περάσαμε μια πολύ δύσκολη δεκαπενταετία μετά το 2004 και αυτό αφορά όλον τον αθλητισμό. Πολλοί χορηγοί αποσύρθηκαν, ήρθε η οικονομική κρίση από τις πιο δύσκολες περιόδους στον αθλητισμό, δεν μπορώ να πω ότι τότε είχαμε τη θέση που μας άξιζε.
Αυτή τη στιγμή βλέπω μια σπίθα φωτός, το λέω με βάση, για παράδειγμα, την Άννα Ντουντουνάκη, την κορυφαία κολυμβήτρια που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Υπάρχει η αθλητική αναγνώριση, που είναι σημαντική θεωρώ, ναι αυτή τη στιγμή η γυναίκα αθλήτρια αρχίζει να παίρνει πράγματα. Με αυτό που έχω δει με την Άννα να συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια, θεωρώ πως βλέπει τους κόπους της να ανταμείβονται», επισημαίνει η Αραούζου.
«Να δω την αντίδραση των παιδιών που μετέχουν για πρώτη φορά»
Ο κόσμος του υγρού στίβου κινείται πλέον σε ρυθμούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος που αρχίζει στο τέλος της εβδομάδας στη Βουδαπέστη. Τι περιμένει η Κέλλυ Αραούζου από την ομάδα κολύμβησης που θα αγωνιστεί στην «Duna Arena», αλλά και την ελληνική ομάδα του open water;
«Έχω πολύ καλή εικόνα για τι μπορώ να περιμένω, αν και εγώ πάντα αναμένω την έκπληξη. Δηλαδή, θα ήθελα να δω ένα παιδί που συμμετέχει για πρώτη φορά σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, να δείξει έναν χαρακτήρα και μια δυναμική που για τα επόμενα χρόνια θα είναι πρωταγωνιστής, αυτό περιμένω να δω» τονίζει και συμπληρώνει. «Θεωρώ δεδομένο πως τα παιδιά θα πάνε καλά, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, γιατί τα ξέρω ένα, ένα και είναι εξαίρετοι χαρακτήρες, περιμένω να δω πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά που μετέχουν για πρώτη φορά στην ομάδα»
Αναφορικά με τα καθήκοντά της ως γενικού αρχηγού της ομάδας κλασικής κολύμβησης, επισημαίνει: «Ήμουν αρχηγός αποστολής και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 25άρας πισίνας τον Δεκέμβριο στο Καζάν. Νιώθω τυχερή, γιατί μέχρι πέρυσι ήμουν συναθλήτρια με τα παιδιά, μπορώ να καταλάβω τις σκέψεις τους.
Επειδή είμαι χρόνια σε αυτό το επίπεδο, γνωρίζω πώς να κινηθώ σε ό,τι προκύψει ώστε να μπορώ να τα βοηθήσω σε οποιαδήποτε κατάσταση και πρόβλημα, τα παιδιά έχουν δείξει πως με εμπιστεύονται, αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]