Όταν ήταν επτά ετών, η Λέα Χάγιες άρχισε να χάνει τα μαλλιά της. Πρώτα σε ορισμένα σημεία στο κεφάλι της και έπειτα στο σώμα της. Σύντομα, δεν είχε καθόλου τρίχες. Στην αρχή, όπως κάνουν -αν όχι όλοι- οι περισσότεροι, φορούσε περούκες αλλά δεν μπορούσαν να καλύψουν πραγματικά το κενό που ένιωθε η ίδια λόγω της απώλειας των μαλλιών της αλλά ούτε και να ξεγελάσουν τους άλλους. Οπότε, απλά μία μέρα αποφάσισε να αφεθεί ελεύθερη.
«Απλά αποφάσισα ότι ήταν το καλύτερο να μιλήσω για την κατάστασή μου, να πω σε όλους τί ήταν αυτό που είχα και απλά να διαλύσω τις φήμες γύρω από αυτό. Οπότε στην τετάρτη τάξη, στην Ημέρα των Βετεράνων, έγραψα έναν μικρό λόγο και μίλησα σε όλη την τάξη μου για την αλωπεκία, για το τί ήταν, γιατί δεν είχα μαλλιά και τι θα φορούσα από εκείνη τη μέρα και μετά», εξήγησε μιλώντας στο Olympics.
Η ίδια στην αρχή φορούσε καπέλα όμως τα παράτησε κι αυτά και σταδιακά δεν χρειαζόταν τίποτα για να καλύπτει το φαλακρό της κεφάλι. Οι συμμαθητές της έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό: «Τελικά ήμουν έτοιμη να αγκαλιάσω την αλωπεκία. Οι συμμαθητές μου ήταν επίσης χαρούμενοι που μπορούσα επιτέλους να είμαι ο εαυτός μου όταν βρίσκομαι ανάμεσά τους. Θυμάμαι ότι έκλαιγαν εκείνοι και έκλαιγα κι εγώ. Ήταν μία πολύ συναισθηματική στιγμή».
Περίπου δέκα χρόνια μετά τη διάγνωσή της, η έφηβη Χάγιες έχει μεγαλώσει, έχει χτίσει την αυτοπεποίθησή της και παράλληλα έχει χτίσει και μία μεγάλη πλατφόρμα μέσα από την οποία βοηθά άλλους αθλητές να νιώσουν καλύτερα με τέτοια ζητήματα. Μάλιστα, εν όψει του Παρισιού 2024, η πλατφόρμα της κολυμβήτριας έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερη:
«Πραγματικά ελπίζω να ενημερώσω λίγο τον κόσμο και να βοηθήσω όσους έχουν αλωπεκία αλλά και άλλους με αυτοάνοσα νοσήματα ή απλά έχουν ανασφάλειες για τους εαυτούς τους. Ελπίζω να τους βοηθήσω να αγκαλιάσουν αυτό που είναι».
Από βάθρο σε βάθρο
Στο κολυμβητήριο της περιοχής της πήγε με σκοπό απλά να δοκιμαστεί. Τότε, όμως, το έμπειρο μάτι της Νάνσι Χούπερ την εντόπισε και μέχρι και σήμερα προπονούνται μαζί. «Την πρώτη φορά που κατέβηκε σε αγώνες κέρδισε σε όλα τα αγωνίσματα αλλά μετά η Λέα ήθελε να αγωνιστεί στους αγώνες της πολιτείας, όμως εκεί δεν κέρδιζε. Τότε ήρθε και μου είπε “Ξέρεις, δεν μου άρεσε τόσο εδώ όσο στον προηγούμενο αγώνα”. Οπότε πιστεύω πως το πάθος της να βρεθεί στην κορυφή ήταν ήδη εκεί», θυμάται η Χούπερ.
Μία μέρα, η ούτε 10 ετών ακόμη Χάγιες αποφάσισε πως θα ήθελε να μπει στον ρόλο της προπονήτριας για μία μέρα και έτσι ζήτησε από την προπονήτριά της να προπονήσει εκείνη τα μικρότερα παιδιά που πήγαιναν στην πισίνα. Αυτή η εμπειρία, που για τη νεαρή τότε Χάγιες φαινόταν παιχνίδι, της δίδαξε κάτι που την έκανε σημαντικά καλύτερη: «Ήταν πολύ απογοητευμένη που τα παιδιά δεν την άκουγαν», εξηγεί η προπονήτριά της και συνεχίζει: «Τότε είπε πως αυτό που έκανα δεν ήταν καθόλου εύκολο και πως θα έπρεπε να με ακούει καλύτερα και να κάνει ακριβώς ό,τι της λέω να κάνει». Και όταν το έκανε αυτό, η συνέχειά της γράφτηκε πάνω σε ένα βάθρο.
Σύντομα θα αγωνιζόταν στα αμερικανικά trials για το Τόκιο 2020, σε τρία αγωνίσματα. Και παρ’ όλο που δεν προκρίθηκε σε κανένα αγώνισμα στους Ολυμπιακούς, αυτοί οι αγώνες τη βοήθησαν και της πρόσφεραν σημαντική εμπειρία εν όωει του Παγκοσμίου πρωταθλήματος που ακολουθούσε, το 2022 στη Βουδαπέστη. Και αφού κατάφερε να μπει στην ομάδα, κατάφερε και να ανέβει στο βάθρο που τόσο της άρεσε από όταν ήταν μικρή.
Δίπλα στην Αμερικανίδα, αργυρή Ολυμπιονίκη στα 200μ. μεικτή, Αλεξάντρα Γουόλς και τη σούπερ Αυστραλή Κάιλι ΜακΚίον. Στα 17 της βρέθηκε ξανά πάνω σε βάθρο, όπως τότε που ήταν 7 ετών και ανέβαινε αυτά τα σκαλιά για πρώτη φορά. Ο επόμενος στόχος της είναι… κάπως μεγαλύτερος. Το Παρίσι 2024 είναι κοντά και η πρόκριση εφικτή για την ίδια, όπως λέει και ο μεγαλύτερος φαν της: ο παππούς της.
«Βλέπει κάθε μου κούρσα. Φτιάχνει τα διαγράμματα που θέλω ή χρειάζομαι, όλη την ώρα. Τα κρεμάω για να τα βλέπω κάθε μέρα και με κινητοποιούν πραγματικά όταν δε νιώθω πως θέλω να προπονηθώ, όταν είμαι εξαντλημένη και κουρασμένη. Βλέπω τους χρόνους μου και ξέρω για τι πράγμα προπονούμαι».