«Θα ήθελα με αυτή τη δημοσίευση να σας ανακοινώσω επίσημα ότι δεν θα είμαι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι 2024. Όλες αυτές τις μέρες παλεύω με τα πιο στενάχωρα συναισθήματα. Αυτά της αποτυχίας, της απογοήτευσης, της στεναχώριας, της συγκίνησης, όταν σκέφτομαι τι εμπειρία θα χάσω. Και όλα αυτά γιατί η κολύμβηση είναι η ζωή μου, είναι μεγάλη μου αγάπη, το πάθος μου».

Αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ανάρτησης της παραολυμπιονίκη κολυμβήτριας, Έφης Γκουλή, τη μέρα της ανακοίνωσης της τελικής αποστολής που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους φετινούς αγώνες. Όσο την έγραφε, έκλαιγε. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι δεν έπιασε το όριο για μόλις 48 δέκατα του δευτερολέπτου.

«Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Πικράθηκα. Ο τελευταίος αγώνας τον Ιούνιο ήταν ο καλύτερός μου. Το όριο ήταν 01:28.79 και εγώ έκανα 01:29.27. Ένιωσα λίγη, σκοτεινές σκέψεις. Συγκινούμουν χωρίς λόγο, σκεφτόμουν τι θα χάσω και δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια. Και τώρα που σου τα λέω όλα αυτά δεν είναι εύκολο. Δεν λυπήθηκα μόνο για μένα. Λυπήθηκα για την προπονητή μου που ήθελα να τον κάνω περήφανο, την οικογένειά μου, τη μαμά μου, που τα έχει δώσε όλα για μένα, για τους χορηγούς μου που με στήριξαν σε όλη την προετοιμασία» εξηγεί.

Το κυνήγι του ορίου για την πρόκριση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες ήταν μια αρκετά ψυχοφθόρα διαδικασία. «Υπάρχει πολύ άγχος. Κυνηγάς κάτι μανιωδώς, βλέπεις ότι δεν έρχεται και στρεσάρεσαι παραπάνω. Οι επιδόσεις σου μπορούν να επηρεαστούν από αυτό. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς ψυχολογικά. Ειδικά όταν συναντάς τόσα εμπόδια μπροστά σου» συμπληρώνει.

Το κολύμπι που της άλλαξε τη ζωή

Η Έφη ζει με ακρωτηριασμένο το δεξί της χέρι από τη στιγμή που γεννήθηκε. «Τυλίχθηκε ο ομφάλιος λώρος και έπρεπε να κοπεί το άκρο μου. Το κατάλαβαν κατά τη γέννα με καισαρική» σημειώνει. Στα τέσσερά της, λοιπόν, ένας ορθοπαιδικός συμβούλευσε τη μητέρα της να τη βάλει στον αθλητισμό. «Της είπαν ότι θα ήταν καλό προκειμένου να μην ατροφήσει το χέρι και δεν έχω ισορροπία». Έτσι κι έκανε. Μόνο που υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα: η Έφη δεν ήθελε να ασχοληθεί με την κολύμβηση.

«Τον πρώτο χρόνο δεν μου άρεσε καθόλου. Φοβόμουν τα μαύρα φρεάτια που είχε η πισίνα κάτω» λέει γελώντας. Γρήγορα, όμως, ξεπέρασε τη φοβία της και άρχισε να δείχνει το ταλέντο της. Μέχρι σήμερα η όγδοη παραολυμπιονίκης του Τόκιο, προπονείται με αρτιμελείς κολυμβητές. Όπως εξηγεί, όλα είναι η ίδια. Το μόνο που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οι ελαφρώς πιο αργοί της χρόνοι συγκριτικά με εκείνους.

«Το δεξί μου χέρι δεν τραβάει γιατί δεν υπάρχει παλάμη, να δώσει κίνηση. Όταν έφτασα στα 12, κουράστηκα γιατί δεν μπορούσα να τους φτάσω. Είχα πει στη μαμά μου κιόλας, επειδή δεν μπορούσα να τους ανταγωνιστώ όπως πρέπει, ότι θα σταματούσα να κατεβαίνω σε αγώνες και θα το έκανα απλά επειδή μου άρεσε» θυμάται. Και τότε εμφανίστηκε ο προπονητής της, Νίκος Βέζος.

«Έως τότε δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ούτε είχα πετύχει κάποιον ανάπηρο συναθλητή στις πισίνες. Εκείνος, λοιπόν, με είδε σε έναν αγώνα, μίλησε στους δικούς μου και έτσι αποφάσισα να πάρω άλλη πορεία» σημειώνει η Έφη Γκουλή.

Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα άλλαξαν όλα. Η κολυμβήτρια άρχισε να κατακτά τη μία διάκριση πίσω από την άλλη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα αυτά τα βάθρα και τα μετάλλια, όμως, όπως λέει η ίδια ήρθαν με μεγάλο κόπο. «Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ο πρωταθλητισμός πάει παρέα με τις θυσίες. Μεγάλωσα διαφορετικά από όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Δεν ξενυχτούσα, έτρωγα πολύ συγκεκριμένες τροφές».

Οι θυσίες και τα εμπόδια που αντιμετώπισε για να φτάσει ως εδώ

Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά. Γιατί σε όλη την πορεία της μέχρι και πέρυσι (όταν και οι πρώτοι χορηγοί βρέθηκαν στο πλευρό της), η μόνη οικονομική της στήριξη ερχόταν από την οικογένεια και τους φίλους της. «Κάνοντας προπονήσεις πρωί βράδυ δεν είναι εφικτό να δουλέψω. Το μόνο που παίρνω από το κράτος είναι ένα επίδομα αναπηρίας της τάξης των 320 ευρώ που είναι πολύ πενιχρό, καθώς ούτε ένα σπίτι δεν μπορώ να νοικιάσω σήμερα. Στο πλάι μου είχα την οικογένειά μου, τη μητέρα μου και μια φίλη μου, η οποία μάλιστα ερχόταν στα ρεπό της για να με βοηθήσει. Τίποτα περισσότερο» εξηγεί.

Στους διεθνείς αγώνες συνήθως πήγαινε μόνη της, καθώς κανείς άλλος δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδα για τη μεταφορά και τη διαμονή του προπονητή της. Κάτι τέτοιο συνέβη και στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο. «Ήταν πολύ δύσκολα, γιατί το όπλο κάθε αθλητή είναι ο προπονητής του. Ήμουν μόνη μου. Μιλούσαμε μόνο μέσω Viber. Υπήρχαν κι άλλοι, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του αθλητή, δεν είναι το ίδιο».

Η Έφη δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που έμαθε πως πέρασε τον προκριματικό και θα αγωνιστεί στον τελικό της κατηγορίας της. Τη μεγάλη αυτή διάκριση, όμως, δεν μπόρεσε να τη χαρεί όπως ήθελε. «Πέταγα στα ουράνια. Δεν το περίμενα. Ζούσα ένα όνειρο. Ήταν, όμως, δύσκολα λόγω κορονοϊού. Φορούσαμε παντού μάσκα, δεν υπήρχε κόσμος στα γήπεδα, βάζαμε αντισηπτικό ανά πέντε λεπτά. Το Τόκιο δεν το επισκέφτηκα καθόλου. Μόνο κατά την τελετή έναρξης, βλέπαμε κόσμο να ζητοκραυγάζει στους δρόμους, μέσα από το πούλμαν βέβαια».

Τη φετινή τελετή έναρξης θα την παρακολουθήσει, παρόλο που ακόμη πονάει για το γεγονός ότι δεν θα βρεθεί σε αυτή. Δεν μπορεί ακόμη να πει ότι στόχος της είναι να προκριθεί στους επόμενους Παραολυμπιακούς Αγώνες τους Λος Άντζελες.

«Την αναπηρία τη βλέπουν και τη φοβούνται»

«Καταλαβαίνω ότι μεγαλώνω. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία να βρεθώ εκεί. Θα είμαι 32 χρονών. Δεν μπορώ να προβλέψω τι αντοχές θα έχω ως τότε. Γενικά ο κόσμος δεν έχει εικόνα του τι περνάμε όλοι εμείς αυτά τα τέσσερα χρόνια. Πόσο παλεύουμε, τι τραυματισμούς μπορεί να περάσουμε. Για να φτάσεις να διεκδικήσεις τον ένα στόχο, έχεις 150 αγώνες από πίσω. Πανελλήνια πρωταθλήματα, πανευρωπαϊκά, παγκόσμια. Δεν είναι μόνο οι Παραολυμπιακοί» εξηγεί.

«Δεν έχω βγάλει ούτε ένα ευρώ από τις διακρίσεις μου. Ακόμη και τα πριμ, όμως, να έπαιρνα από τα μετάλλια που έχω κατακτήσει, δεν θα έφταναν να καλύψουν όλα τα έξοδα που έχει ξοδέψει η οικογένειά μου για μένα. Το κάνω μόνο επειδή το αγαπώ». Όλο αυτό το πάθος για τον αθλητισμό και την κολύμβηση προσπαθεί να το περάσει στους μαθητές των σχολείων που επισκέπτεται και δίνει ομιλίες αρκετά συχνά μαζί με αρκετούς ακόμη παραολυμπιονίκες.

«Τα παιδιά με ρωτούν τα πάντα: για το πώς ντύνομαι ακόμη και το πώς ξυρίζομαι. Είμαι πάντα ανοιχτή να απαντήσω σε ό,τι κι αν θέλουν. Την αναπηρία την βλέπουν και τη φοβούνται. Η γνώση είναι δύναμη. Δεν πρέπει να υπάρχουν απορίες» συμπληρώνει.

Η Έφη Γκουλή μεγάλωσε σε μια οικογένεια που, όπως εξηγεί, δεν την έκανε να νιώθει ξεχωριστή από όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. «Η μαμά μου με έβαζε να δένω τα κορδόνια μόνη μου. Μπορεί να έκανα στην αρχή μια μέρα αλλά τελικά τα κατάφερνα». Το ίδιο πείσμα έχει μέχρι και σήμερα. Η συζήτηση σταματά καθώς έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσει η προπόνηση. Η προετοιμασία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Σιγκαπούρη, ίδιο καιρό το 2025 αρχίζει. Και τώρα ξέρει ότι το όριο θα το πιάσει.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Δήμο Καλλιθέας για την παραχώρηση του δημοτικού κολυμβητηρίου για τις ανάγκες της φωτογράφισης.