Παγκόσμια πρωταθλήτρια Κ23 και δευτεραθλήτρια Ευρώπης στις γυναίκες, ετών 20. Ξεκίνησε από στίβο όταν ήταν πολύ μικρή αλλά έπειτα ακολούθησε τη μεγάλη της αδερφή στην κωπηλασία. Στα 15 της περίπου ξεκίνησε να ασχολείται αποκλειστικά με αυτό και μόλις δύο χρόνια αργότερα την επέλεξαν για την Εθνική ομάδα. Το '18 δεν κατάφερε να κρατήσει τη θέση της εκεί και τότε πείσμωσε και αποφάσισε να μην ξαναμείνει εκτός Εθνικής. Το πείσμα της και η θέλησή της την έχουν φέρει στο σήμερα, με διακρίσεις σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και μεγάλο στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Ευαγγελία Αναστασιάδου έχει ξεκινήσει μία εξαρετική πορεία στην κωπηλασία και, όπως φαίνεται, θα μας απασχολήσει αρκετά τα επόμενα χρόνια.
Η 20χρονη πρωταθλήτρια της κωπηλασίας, μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι, ετοιμάζεται για το επίσημο ξεκίνημα της σεζόν της, με τον ερχομό της στον Σχοινιά και το κοινόβιο της Εθνικής/προ-Ολυμπιακής ομάδας ενώ για την ώρα απολαμβάνει λίγο χρόνο κοντά στους δικούς της ανθρώπους, που όπως μου είπε δυστυχώς δεν βλέπει συχνά.
Όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο ήμουν σίγουρη πως περπατούσε μέσα στο δωμάτιο και πως δεν καθόταν σε ένα σημείο: «Ναι, εννοείται κάνω βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορώ να κάθομαι, θέλω συνέχεια κάτι να κάνω» μου είπε. Ακουγόταν από τη φωνή της. Μόνιμα με ενέργεια, στην «τσίτα» που λέμε. Άλλωστε, αν δεν ήταν έτσι, πως θα έβγαζε τις οχτάωρες προπονήσεις που καλείται να κάνει καθημερινά;
Και πως ξεκουράζεσαι;
«Μετά από την προπόνηση, που έχω τόσο πόνο από την κούραση, αναγκαστικά θα καθίσω. Αλλά γενικά μου αρέσει να κάνω διάφορα πράγματα, δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος».
Πως είναι η προπόνηση εκεί; Πως περνάει μία ημέρα σου μέσα στο κοινόβιο;
«Στα χειμερινά κοινόβια είμαστε λίγα άτομα γενικά, περίπου 10. Αλλά οι συνθήκες είναι όλο τον χρόνο δύσκολες. Προπονούμαστε οχτώ ώρες την ημέρα, τέσσερις το πρωί και τέσσερις το απόγευμα, καθημερινά. Μόνο τις Πέμπτες και τις Κυριακές δεν έχουμε την απογευματινή προπόνηση, αλλά το τετράωρο το πρωινό δε λείπει ποτέ».
Και τη ρωτάω αν κάποιος αρρωστήσει; «Δεν μένουμε εκτός ποτέ. Αν κάποιος αρρώστησε και δε μπορεί, θα κάνει κάτι εναλλακτικό. Ίσως ποδήλατο. Αλλά πολύ ποδήλατο, χιλιόμετρα. Εκτός αν αρρωστήσουμε πολύ σοβαρά».
«Είναι ξεκάθαρα επιλογή μου, δεν μπορώ να πω ότι κάνω κάποια θυσία»
«Η αλήθεια είναι πως πίστευα ότι το δύσκολο κομμάτι είναι ότι είμαστε εσώκλειστοι, ότι κάνουμε πάρα πολλή προπόνηση. Αυτό πίστευα έως τώρα, αυτό έβλεπα. Πίστευα ότι αυτό που ζω είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος στο κουπί και έλεγα πως τόση πολλή προπόνηση δεν μπορώ να την κάνω. Αλλά, μετά κατάλαβα πως, το δυσκολότερο κομμάτι του αθλήματος μας είναι ο τραυματισμός. Η ψυχολογία σου σε όταν τραυματίζεσαι. Και το ένιωσα φέτος γιατί τραυματίστηκα λίγο καιρό πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα και θεωρούσα πως έφταιγε η προπόνηση. Αλλά όταν σκέφτηκα πως μπορεί να τα χάσω όλα φέτος, να κάνω εγχείρηση, να πάω τόσο πίσω και ενώ δεν μπορούσα να πάω στους δικούς μου ανθρώπους, δεν είχα την υποστήριξη που χρειαζόμουν... Ήταν φοβερό. Σε παίρνει πολύ από κάτω. Ψυχολογικά είσαι ζωντανός-νεκρός, τον χάνεις τον στόχο σου ενώ έχεις κάνει τόση προσπάθεια. Αυτό είναι το χειρότερο, να φτάσεις σε αυτό το σημείο».
Άρα αγωνίστηκες τραυματισμένη στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα; Πήρες το χρυσό ενώ είχες τραυματισμό;
«Ναι, έπαθα μερική ρήξη τένοντα στον ώμο μου τρεις εβδομάδες πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ23. Μου έλεγαν πως χρειαζόμουν χειρουργείο αλλά δεν ήθελα να το κάνω με τίποτα και έκανα ποδήλατο όλη μέρα, χιλιόμετρα ποδήλατο. Δεν μπορούσα ούτε να το σηκώσω το χέρι μου, ήταν τόσο κακή η κατάσταση. Οπότε πήγα έτσι στο παγκόσμιο, με ούτε μία εβδομάδα στη βάρκα. Έκανα κινήσεις απλά για να μην πονάω και έλεγα ή θα το κάνεις τώρα ή ποτέ γιατί μετά ποιος ξέρει. Στον προκριματικό, που έκανα παγκόσμιο ρεκόρ, κοιτούσα μπροστά και σκεφτόμουν: «απλά κάν'το γιατί μάλλον είναι η ευκαιρία σου. Αν δεν το κάνεις σήμερα, μπορεί να μην γίνετια να το κάνεις ποτέ ξανά». Και έτσι ήρθε και το μετάλλιο. Δεν είμαι αθλήτρια φτασμένη, να έχω κάνει πολλά αλλά το ήθελα πάρα πολύ το χρυσό μετάλλιο και σκεφτόμουν ότι επειδή τραυματίστηκα δεν θα μπορώ να ανακάμψω και να γίνω σαν πριν. Απλά προσπάθησα».
Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
«Όταν ήμουν μικρότερη έβγαινα συνέχεια τελευταία. Έλεγα θα τα παρατήσω γιατί και κουράζομαι πολύ από την προπόνηση και δεν είμαι καλή. Ήμουν καλή μόνο στο τρέξιμο, πολύ γρήγορη και είχα και καλή αντοχή. Έλεγα να τα παρατήσω και να πάω να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, έβαζα πολύ μικρούς στόχους όπως να πάρω ένα χάλκινο μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Να βγω τρίτη στους τρεις. Τόσο μικρούς. Αλλά ο ένας στόχος έφερνε τον άλλο και δεν έχανα ποτέ προπόνηση. Είχα τύψεις άμα την έχανα, και τώρα αν τη χάσω θα έχω. Και έτσι δεν τα παράτησα ποτέ. Αν ήμουν κοντά, τέταρτη για παράδειγμα αλλά δεν έφερνα μετάλλια θα ήμουν άσχημα ψυχολογικά. Δεν θα ήμουν η ίδια αθλήτρια. Δε μπορώ να τα παρατήσω γιατί ξέρω πως αργότερα θα το μετανιώσω. Τώρα πια ο στόχος είναι τόσο μεγάλος και σημαντικός που δεν μπορώ να τα παρατήσω γιατί ξέρω πως αργότερα θα το μετανιώσω, δεν θα έχω μάθει τι θα μπορούσα να έχω καταφέρει».
''Από μικρή αγαπούσα πολύ τον αθλητισμό. Αλλά ο αθλητισμός διαφέρει πολύ από αυτό που κάνουμε τώρα... Δεν το περίμενα ούτε εγώ να είναι τόσο δύσκολο το κουπί''.
«Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουμε. Όσοι είναι μέσα στον χώρο της κωπηλασίας μόνο μπορούν να καταλάβουν πόσο μεγάλη επιτυχία είναι ένα παγκόσμιο μετάλλιο ή μία παγκόσμια διάκριση. Ο «έξω» κόσμος, ακόμη και οι γονείς μου που έχουν σχέση με το άθλημα μέσα από εμένα, δεν ξέρουν πόσο δύσκολο είναι το κουπί. Ίσως ένα κομμάτι να το έχουν καταλάβει αλλά το υπόλοιπο όχι ακόμη».
Τι σκέφτεσαι στη διάρκεια μιας κούρσας και πως νιώθεις όταν τερματίζεις;
«Πριν ξεκινήσω, στην εκκίνηση του αγώνα, σκέφτομαι πόσο αγχωμένη είμαι. Έχω άγχος γιατί έχω όλη την προπόνηση που έχω κάνει και πρέπει να φανεί το αποτέλεσμα. Και ξεκινάω τις ανάσες μου. Οπότε, για να μην σκεφτώ κάτι άλλο σκέφτομαι μόνο τις ανάσες μου. Όμως με το που ξεκινήσουμε σκέφτομαι πως αυτό είναι τώρα, ο,τι είναι να γίνει θα γίνει, σε 7 λεπτά έχουμε τελειώσει. Και τότε στο μυαλό μου είναι μόνο ο στόχος, να είμαι πρώτη, να βγω πιο μπροστά από τις άλλες. Μόνο αυτό και τελείωσε. Ούτε άμα είμαι καλή τεχνικά, ούτε αν κάποια μου έφυγε μπροστά μου, τίποτα. Να είμαι πρώτη. Στους περισσότερους αγώνες ως τώρα επειδή, προκειμένου να βγω μπροστά, πιέστηκα το γαλακτικό έφτανε... στον Θεό. Οπότε όταν τελείωνα την κούρσα το σώμα μου πονούσε τόσο που απλά λέω ας περάσει αυτός ο πόνος γρήγορα. Νιώθω τεράστια χαρά μέσα μου αλλά με τέτοιον πόνο ήθελα απλά να περάσει λίγο η ώρα για να μην πονάω τόσο.
-Αξίζει όλος αυτός ο πόνος;
«Αξίζει. Στην απονομή το συνειδητοποιείς. Είναι σίγουρα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, ότι ήρθε το αποτέλεσμα που ήθελα μετά από τόση προπόνηση και όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε. Βέβαια, ώρες ώρες νιώθω πως... το χρυσό στο παγκόσμιο Κ23 ή το αργυρό στο ευρωπαϊκό δεν είναι αρκετά. Ακόμη και η χαρά που νιώθω δεν είναι αρκετή, δεν είναι αυτό το γεμάτο συναίσθημα που έχω. Επειδή ο στόχος είναι οι Ολυμπιακοί. Ωραίο το παγκόσμιο μετάλλιο αλλά... σκέψου το Ολυμπιακό μετάλλιο πως θα είναι».
«Όταν βλέπω στις προπονήσεις πως μπορώ, πως είμαι καλή, σκέφτομαι πολύ συχνά το Ολυμπιακό μετάλλιο. Μου δίνει δύναμη»
Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυναικών κατάφερες να κερδίσεις το αργυρό μετάλλιο μόλις στα 20. Πως ήταν αυτό για εσένα; Τη συνυπολογίζεις την ηλικία σου στις επιτυχίες σου;
«Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν, επειδή ήξερα ότι τρέχω με τις γυναίκες, είναι ότι εκεί δε θα με «λυπηθεί» καμία. Θα φύγουν όλες και θα τις ψάχνω, αυτό έλεγα. Είχα αυτοπεποίθηση γιατί ότι είχα κερδίσει το παγκόσμιο Κ23 αλλά αυτός ήταν διαφορετικός αγώνας. Όμως σκεφτόμουν ότι δε θέλω, αν με ψάξει κάποιος, να γράφει πως μπήκα στον τρίτο τελικό, να είμαι τουλάχιστον στον δεύτερο για τις θέσεις 7-12. Κάνε μία προσπάθεια έλεγα, μη μπω στις τελευταίες, να δείξω ότι είμαι καλή. Αν βγω έστω και τρίτη στον ημιτελικό, θα μπω τελικό και μετά δεν πρόκειται να βγω τελευταία. Αυτές ακριβώς ήταν οι σκέψεις μου. Οπότε έτσι και έγινε, ήμουν τρίτη στον ημιτελικό και μπήκα τελικό. Εκεί δεν σκεφτόμουν καθόλου το μετάλλιο αλλά κάπου στα μισά της κούρσας συνειδητοποίησα ότι μπορώ να κάνω το... θαύμα, αφού πήγαινα πολύ καλά μαζί με τις υπόλοιπες. Και ενώ είχα βγει πιο μπροστά έβλεπα τις άλλες να έρχονται και ενώ ήταν 5, μπορεί και 10, δευτερόλεπτα πίσω μου εγώ ένιωθα ότι με πλησιάζουν και έρχονται κατά πάνω μου. Κρατήθηκα και ήρθε το μετάλλιο».
Ποτέ δεν σκέφτομαι την ηλικία μου στους αγώνες, καμία δεν θα με αντιμετωπίσει σαν 20χρονη
«Ποτέ δεν σκέφτομαι ότι είμαι μικρή ηλικιακά και δεν πειράζει αν δεν τα πάω καλά ή κάτι τέτοιο. Μου έχει τύχει να έχω δίπλα μου τη χάλκινη Ολυμπιονίκη και όπως εγώ δεν την αντιμετώπισα σαν χάλκινη Ολυμπιονίκη, αλλά ξέχασα όλες τις διακρίσεις της γιατί έπρεπε απλά να βγω μπροστά της, έτσι και αυτή δεν σκέφτηκε ότι είμαι 20 χρονών. Σε μία κούρσα δεν έχει σημασία τίποτα από μετάλλια, διακρίσεις, ηλικία κτλ. Σκέφτομαι μόνο ότι με έχουν επιλέξει για να είμαι εκεί και πρέπει να το κάνω».
Βρισκόμαστε λιγότερο από δύο χρόνια μακριά από το Παρίσι 2024 και θα έχεις ξανά την ευκαιρία να βρεθείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι εφικτός ο στόχος;
Για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα λίγο που δεν πήρα την Ολυμπιακή πρόκριση για το Τόκιο 2020. Αλλά δεν έχασα ποτέ το κίνητρό μου, ποτέ. Ήθελα να πάω σε ένα παγκόσμιο, σε ένα ευρωπαϊκό και να βγω πρώτη να δείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Στην πρόκριση τότε ένιωθα πολύ μικρή να πω την αλήθεια, θα ήταν θαύμα αν την είχα πάρει τελικά. Στην τελευταία ευκαιρία πρόκρισης οι αντίπαλες με έλεγχαν από την πρώτη μέχρι την τελευταία κουπιά, είχαν πολλή εμπειρία. Πλέον είμαι αρκετά προετοιμασμένη σωματικά και ψυχολογικά, γιατί πηγαίνω γι' αυτό και μόνο. Δεν είναι ότι δεν την ήθελα αρκετά την προηγούμενη χρονιά αλλά πιστεύω πως αν δεν έχεις τίποτα άλλο στο μυαλό σου και σκέφτεσαι πως μπορείς να την πάρεις την πρόκριση, είναι πιο εφικτός ο στόχος».
Πως φαντάζεσαι την Ευαγγελία, 25 ετών;
«Θα είναι σίγουρα πιο έμπειρη. Να αντιμετωπίζω καταστάσεις χωρίς να τρελαίνομαι. Γιατί αν συμβεί κάτι τώρα, όπως πχ τραυματισμός ή να μην μπορώ να διαχειριστώ την προπόνηση, αγχώνομαι αρκετά. Θέλω να έχω κάποιες επιτυχίες, θα νιώθω μία υποχρέωση ας πούμε. Θα είναι πραγματικά η ώρα για εμένα».