Όλη η ιστορία της ζωής της είναι πάνω σε ένα βάθρο. Σε ένα βάθρο Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, Παγκοσμίου, Ολυμπιακών Αγώνων. Από 20 ετών η Μαρία Στάντνικ δεν έχει σταματήσει εδώ και 14 χρόνια παίρνει μετάλλια.
Γεννημένη στο Λβιβ της Ουκρανίας, ξεκίνησε την πάλη το 2000 και από το 2003 μέχρι και το 2005 αγωνιζόταν για την Ουκρανία. Από το 2008, ξεκίνησε να αγωνίζεται για το Αζερμπαϊτζάν για το οποίο και έχει κερδίσει τέσσερα Ολυμπιακά, έξι Παγκόσμια και εννέα Ευρωπαϊκά μετάλλια εκ των οποίων το τελευταίο ήρθε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πάλης πυο βρίσκεται σε εξέλιξη στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας.
Με δύο πλεξίδες πάντα και συγκεντρωμένο βλέμμα, η Μαρία Στάντνικ εξακολουθεί να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Η πρωταθλήτρια της πάλης, των 48 και 50 κιλών, κέρδισε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πάλης τον ένατο (!) ευρωπαϊκό τίτλο της καριέρας της, 15 χρόνια μετά τον πρώτο της τίτλο στο Τάμπερε της Φινλανδίας. «Έχω πάντα το κίνητρο και τη θέληση να κερδίζω. Έχω αυτή τη θέληση από μικρή ηλικία και αυτό είναι ατελείωτο», δήλωσε η ίδια μετά τη νίκη της, όπως αναφέρει το United World Wrestling.com.
Το αποτέλεσμα δεν αποτέλεσε έκπληξη, δεδομένου ότι η Στάντνικ μπήκε στον τελικό με ένα σερί 33 νικών στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που χρονολογείται από το 2009. Επέκτεινε αυτό το σερί σε 34 μετά τη νίκη της στον τελικό με 9-4. Επιστρέφοντας στο τουρνουά αφού παρέλειψε την τελευταία διοργάνωση, κέρδισε τον τίτλο το 2008, το '09, το '11, το '14 έως το '18, το '21 και τώρα το 2023. Με την καριέρα της να εκτείνεται πάνω από δύο δεκαετίες, η Στάντνικ έχει αντιμετωπίσει αθλήτριες από σχεδόν κάθε ευρωπαϊκή χώρα, συμπεριλαμβανομένης της αδερφής της η οποία αγωνίζεται για την Ουκρανία στην ίδια κατηγορία κιλών.
Μια εμφανώς ανακουφισμένη Στάντνικ δεν πανηγύρισε όπως έκανε μετά την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου, αλλά έβαλε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της καθώς περπατούσε προς τα πίσω. Ήταν μια αναδρομή στο 2008, όταν κέρδισε τον πρώτο της τίτλο. Εκείνες τις ημέρες ο πανηγυρισμός με τη σημαία στα χέρια δεν συνηθιζόταν και η Στάντνικ απλά είχε φύγει από το ταπί με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Ωστόσο, η ίδια λέει ότι η πάλη τώρα είναι μια συνήθεια: «Ειλικρινά μιλώντας, αυτό το τουρνουά δεν ήταν πολύ διασκεδαστικό για μένα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες [του Τόκιο], έκανα ένα μικρό διάλειμμα. Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να συνεχίσω να παλεύω ή να αποσυρθώ λόγω ηλικίας. Δεν ήξερα αν η φυσική μου κατάσταση θα ήταν εντάξει ή όχι. Αλλά όπως βλέπετε εξακολουθώ να παλεύω. Ξεκίνησα να προπονούμαι τον Ιανουάριο, οπότε δεν είμαι στην καλύτερη δυνατή φόρμα μου». Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν η πρώτη της διοργάνωση υψηλού επιπέδου μετά από καιρό και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ηλικία την πρόλαβε: «Όταν ήμουν 18 ετών, είχα περισσότερο ενθουσιασμό και κίνητρο. Τώρα όλα είναι κάπως συνηθισμένα για μένα, αλλά εξακολουθώ να μην θέλω να χάσω».
Η ίδια, βέβαια, δεν είναι αήττητη. Η Ολυμπιονίκης και Παγκόσμια πρωταθλήτρια από την Ιαπωνία, Γιούι Σουσάκι την έχει κερδίσει τέσσερις φορές σε ισάριθμες αναμετρήσεις και η Στάντνικ ψάχνει ακόμη τον τρόπο για να γυρίσει το σκορ: «Έχω ακόμα ένα χρόνο για να σκεφτώ πώς να την παλέψω. Θα το επανορθώσω».
Ενώ παλαιότερα θα έδινε έμφαση στο να κερδίσει ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, κάτι που ακόμη δεν έχει καταφέρει να πετύχει, η «εμμονή» της με τα μετάλλια έχει μειωθεί ειδικά μετά το αργυρό του Ρίο 2016. Στο Τόκιο, αφού κέρδισε το χάλκινο, κοίταξε την οθόνη του κινητού της και τη φωτογραφία της οικογένειά της και είπε: «Αυτά είναι τα μετάλλιά μου».
Τα δύο παιδιά της, ο Ιγκόρ και η Μία, μένουν με την Στάντνικ στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, αφού αναγκάστηκαν να μετακομίσουν από το σπίτι τους στην Ουκρανία λόγω της τρέχουσας κατάστασης.
Ο Ιγκόρ, 13 ετών, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της πρωταθλήτριας της πάλης το τελευταίο διάστημα. Ενθουσιώδης ποδοσφαιριστής, δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην πάλη. Η Μία, από την άλλη πλευρά, είναι παραγωγική γυμνάστρια και ασχολείται ενεργά με την πάλη. Οι δύο τους είχαν μάλιστα τη «συζήτηση για την αποχώρηση» με τη μητέρα τους μετά τους Αγώνες του Τόκιο: «Θυμάμαι ότι τους είπα ότι θα ήθελα να αποσυρθώ. Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, μου έλεγε συνέχεια:«'Μαμά, σε παρακαλώ, μην φεύγεις για τους αγώνες». Τώρα μου λέει: «Μαμά, είσαι τόσο δυνατή, μη σταματάς». Είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου τώρα. Όταν ήταν μικροί, δεν καταλάβαιναν πού πήγαινα πάντα. Αλλά τώρα είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου», εξηγεί η ίδια.
Τροφοδοτούμενη από την ευτυχία των παιδιών της και τη θέληση να νικήσει ξανά, η Στάντνικ θα επιδιώξει να γίνει η πρώτη πρωταθλήτρια της πάλης που θα κερδίσει πέντε Ολυμπιακά μετάλλια στο Παρίσι το επόμενο έτος. Θέλει, όμως, να κερδίσει και έναν ακόμη Ευρωπαϊκό τίτλο: «Θα ήθελα να ακουστεί ο εθνικός ύμνος για 10η φορά. Το δέκα είναι ένας ωραίος αριθμός. Θα ήθελα επίσης να πω ότι αφιερώνω αυτή τη νίκη στην πατρίδα μου, την Ουκρανία».