«Κάθε αθλητής πεθαίνει δύο φορές. Η δεύτερη φορά είναι ο βιολογικός θάνατος, αλλά η πρώτη είναι όταν τερματίζει την καριέρα του. Και στις δύο περιπτώσεις, βάζεις μια γραμμή πίσω σου, ανατρέχεις στο παρελθόν και κάνεις την ερώτηση στον εαυτό σου: ‘’Άξιζε; Πέρασα καλά;’’. Η Μπλάνκα, ως γνωστή Μπλάνκα, έκλινε πάντα στο να θυμάται τις αποτυχίες της και να λερώνει άδικα τη λευκή της θάλασσα με μαύρες σταγόνες».
Η Μπλάνκα Βλάσιτς ξεγέλασε πολλές φορές τη βαρύτητα, με τα «αέρινα» άλματά της και την απαράμιλλη πλαστικότητα στο ύψος. Όχι, όμως και τον μπαμπά της, Γιόσκο, ο οποίος την ημέρα της απόσυρσής της θέλησε για άλλη μια φορά να επαναφέρει το βλέμμα της στη θετική όψη της πραγματικότητας που μόνη της έχτισε.
Εκείνος της έδωσε το όνομα Μπλάνκα, από την Καζαμπλάνκα του Μαρόκο, όπου βρισκόταν το 1983 για τους Μεσογειακούς Αγώνες, λίγες μέρες πριν η μικρή του δει το πρώτο φως του ήλιου. Κι από εκείνον η Μπλάνκα έλαβε το αθλητικό ερέθισμα κι έφτασε να λογίζεται μια από τις κορυφαίες αθλήτριες όλων των εποχών στο άλμα εις ύψος. Γι’ αυτό και η 19η Φεβρουαρίου του 2021 ήταν ημέρα διαφορετική. Αναμενόμενη κι αναμενόμενα σκληρή για να την αποδεχθεί.
Στα 38 της, η Κροάτισσα με το λαμπερό χαμόγελο, την αψεγάδιαστη μηχανική και τους υπέροχα… αμήχανους χορούς ευτυχίας που επιφύλασσε μετά από κάθε μεγάλο άλμα, ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας της. Και το έκανε σταδιακά, παραθέτοντας στον λογαριασμό της στο Instagram ένα βίντεο την ημέρα, επί μία εβδομάδα, από τις αξέχαστες στιγμές της. Μιας καριέρας που τη θέτει στο βάθρο των αθλητριών του ύψους, με τη δεύτερη κορυφαία επίδοση στα χρονικά και κορυφαία εδώ και 45 χρόνια (2.08 μ., παρά ένα εκατοστό από το παγκόσμιο ρεκόρ).
Με ένα αργυρό κι ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το πρώτο στο Πεκίνο, το δεύτερο στο Ρίο που ήταν και το πιο ξεχωριστό της καριέρας της όπως έχει δηλώσει, αφού το κατέκτησε στα 31 της ‘’πρακτικά με ένα υγιές πόδι’’. Με συνολικά εννέα χρυσά μετάλλια στα σπουδαιότερης σημασίας μίτινγκ του πλανήτη.
Το τελευταίο βίντεο από τη σειρά της στο Instagram ήταν από το Continental Cup του 2010 στο Σπλιτ. Κυριολεκτικά στο σπίτι της. Στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ένα ολόκληρο στάδιο να τη χειροκροτά ρυθμικά καθώς έπαιρνε τα βήματα για την απογείωση. Και το έκανε, πήδηξε στα 2,05, κατέκτησε το χρυσό.
Αποθεώθηκε από το κοινό, ανάμεσά στο οποίο βρίσκονταν ο Γιόσκο, η μαμά Βενέρα και ο πιτσιρικάς τότε αδερφός της, Νικόλα. Ίσως το highlight που επέλεξε να μην ήταν τυχαίο. Προηγήθηκαν αναρτήσεις για τις νικηφόρες προσπάθειές της στα παγκόσμια της Οσάκα και του Βερολίνου. Το «αγαπημένο μου μίτινγκ» στο Ζάγκρεμπ το 2009 που γέννησε τον άθλο των 2,08. Παλαιότερα είχε δηλώσει πως «δεν είναι όλα τα άλματα καλά και γι’ αυτό δεν χορεύω πάντα μετά από κάθε άλμα».
Και πράγματι, μετά το χρυσό άλμα του Σπλιτ, δεν χόρεψε. Ίσως, πάλι, η φόρτιση και το συναίσθημα που εισέπραξε στο Σπλιτ, περιτριγυρισμένη από τους ανθρώπους της, να υπερνίκησαν κάθε άλλο ένστικτο. Ίσως αναπαριστά τους τοίχους στο ξεχωριστό εκείνο μέρος της ψυχής της, όπου θα φυλάει από δω και πέρα τα εικονικά highlights μιας μοναδικής διαδρομής προς την κορυφή. «Κάθε αθλητής θα με καταλάβει. Δεν μου είναι εύκολο να πω το αντίο. Αφήνω πίσω μου τεράστια συναισθήματα, κατακτημένες κορυφές, νίκες απέναντι στον εαυτό μου, στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια. Όλα, όμως, περισώζονται σε ένα κομμάτι μου, το οποίο θα κουβαλάω για πάντα».