Ένα άλμα και τελείωσε. Έτσι κάπως είδε η Τάρα Ντέιβις την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Στον τελικό του άλματος εις μήκος. Χρειάστηκε εξάλλου μόνο ένα άλμα στον προκριματικό γύρο για να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό του αθλήματός της. Την υπόλοιπη ώρα απλώς διασκέδαζε. Συμβουλεύτηκε τον πατέρα και προπονητή της Τάι, εκλάπη για λίγο από ένα τηλεοπτικό συνεργείο για δηλώσεις, παρακολούθησε τα 400μ. και δανείστηκε ένα στυλό από κάποιον υπάλληλο για να κρατήσει σημειώσεις σχετικά με τα άλματά της. Τελικά ζήτησε και της δόθηκε άδεια να αποχωρήσει...
Η πρώτη της Ολυμπιακή εμπειρία ήταν το αποκορύφωμα μιας αποστολής που ξεκίνησε όταν ήταν 4 ετών και προσέλκυσε το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της φοίτησης στο Agoura High. Αν και η σταδιοδρομία της στο κολέγιο εκτροχιάστηκε για αρκετά χρόνια λόγω κακής προπονητικής ικανότητας, τραυματισμών, οικογενειακής κατάστασης, πανδημίας και ζητημάτων ψυχικής υγείας - συμπεριλαμβανομένων των αυτοκτονικών σκέψεων - η Ντέιβις βρήκε σταθερότητα και ευτυχία και για άλλη μια φορά δραπέτευσε...
Η Ντέιβις δεν χρειάστηκε μια ολυμπιακή νίκη για να «χτίσει» το δικό της brand. Είχε ήδη τεράστιο κοινό από ακολούθους στα social media. Περισσότεροι από 280.000 είναι εγγεγραμμένοι στο κανάλι της στο Youtube όπου συστήνει το άθλημά της στον κόσμο, με στόχο να το γνωρίσουν και να το αγκαλιάσουν. Το περιεχόμενο που δημοσιεύεται το επιμελείται μαζί με τον σύντροφό της, τον Παραολυμπιονίκη δρομέα Χάντερ Γούντχολ. «Το άλμα εις μήκος δεν είναι ένα σέξι γεγονός. Δεν είναι όπως τα 100 μέτρα ή τα 200 μέτρα - δεν έχουμε την ίδια προσοχή. Κανείς δεν θέλει πραγματικά να το παρακολουθήσει. Αλλά προσπαθώ να το αλλάξω», εξομολογήθηκε στο Sports Illustrated.
Η Αμερικανίδα αθλήτρια είναι το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας Ντέιβις. Το μονοπάτι της ζωής της είχε φτιαχτεί από όταν ήταν παιδί με προορισμό την επιτυχία. Η μητέρα της Ράισον έχει πει ότι η Τάρα ήθελε να κερδίζει κορδέλες ειδικά αν ήταν ροζ, μέχρι που έμαθε ότι το ροζ ήταν για την πέμπτη κι όχι την πρώτη θέση. Στα 11 όλη η οικογένειά της μετακόμισε στο Καλαμπάσας.
Αγωνίστηκε αρχικά σε αγώνες ενάντια σε ταλαντούχα και πλήρως εκπαιδευμένα κορίτσια από την Καλιφόρνια. Είπε στους γονείς της ότι σχεδιάζει να αφήσει το άθλημα, αλλά ένας προπονητής με υπομονή και πίστη στο ταλέντο της, την έπεισε να παραμείνει και να βελτιωθεί. «Άρχισε πραγματικά να κερδίζει και να εξελίσσεται», είπε ο πατέρας της. «Είπε, "Ξέρεις τι; τα πάω αρκετά καλά. Ας συνεχίσουμε αυτό το πράγμα με τον στίβο"».
Στο Agoura High κέρδισε κρατικούς τίτλους στα 100 μέτρα, στο άλμα εις μήκος και στο τριπλούν. Κατά τη διάρκεια ενός track meet στο Αϊντάχο, συνάντησε τον Woodhall. Ο γεννημένος στην Γιούτα Παραολυμπιονίκης αντιμετώπισε εκ γενετής ημιμελία της περόνης, ένα συγγενές πρόβλημα που απαιτούσε ακρωτηριασμό των ποδιών του κάτω από το γόνατο όταν ήταν 11 μηνών. Αυτό δεν τον εμπόδισε να εξελιχθεί σε αθλητή υποτροφίας στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας. Αφού είδε τον Woodhall να αγωνίζεται σε έναν αγώνα 400 μέτρων, η Ντέιβις τον αγκάλιασε.
«Δεν ξέρω γιατί τον αγκάλιασα, έπρεπε απλώς να τον αγκαλιάσω», είπε τον περασμένο μήνα, «και όλα ξεκίνησαν από εκεί». Μια φιλία που ξεκίνησε με γραπτά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι άνθισε. «Είναι κάτι σαν βράχος μου», είπε ο Γούντχολ. «Δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς θα ήταν πραγματικά στο ίδιο επίπεδο χωρίς τον άλλον», είπε η Ντέιβις.
Μετά το γυμνάσιο, η Ντέιβις δέχθηκε μια υποτροφία στη Τζόρτζια. Σύντομα, όμως ένιωσε νοσταλγία και ταλαιπωρήθηκε από ένα προπονητικό στυλ που διέφερε από την πιο ήπια προσέγγιση που χρησιμοποιούσε ο πατέρας της και ο προπονητής της ομάδας νέων. Υπέφερε επίσης από τραυματισμούς στην πλάτη που της είπαν ότι ήταν μυϊκοί σπασμοί. Στα προαναφερθέντα προσθέστε την συναισθηματική φόρτιση από το διαζύγιο των γονιών της.
Μεταγράφηκε στο Τέξας, χωρίς να ξέρει ότι για σχεδόν δύο χρόνια δεν θα ήταν εφικτό να αγωνιστεί. Το Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια την εμπόδισε και οι εξετάσεις αποκάλυψαν σπασμένους σπονδύλους που απαιτούσαν ξεκούραση. Έξι μέρες πριν τελικά προγραμματιστεί να αγωνιστεί, υπέστη κάταγμα στον αστράγαλο. Συμμετείχε στη συνάντηση του πρωταθλήματος κλειστού στίβου Big 12 Conference, αλλά η σεζόν στον ανοιχτό στίβο έκλεισε λόγω της COVID-19. «Κατά τη διάρκεια του COVID, είχα χρόνο να σκεφτώ πραγματικά τι ήθελα και πού ήθελα να είμαι στη ζωή», είπε. «Ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα κανέναν να μου πει τι να κάνω, δεν είχα ίχνος στη ζωή μου».
Εκείνη την περίοδο όμως, βίωσε κατάθλιψη ως απότοκο του έντονου άγχους και των κρίσεων πανικού. «Όταν η κατάθλιψη έγινε πολύ άσχημη, όταν άρχισαν να έρχονται σκέψεις αυτοκτονίας θα ήθελα μάλλον να έχω περισσότερη επαγγελματική βοήθεια», εκμυστηρεύτηκε αργότερα.
Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας και της υποστήριξης από την οικογένειά της, τον Γούντχολ και τα κατοικίδιά της στο πλευρό της, η ψυχική της υγεία βελτιώθηκε. Μοιράστηκε κομμάτια από το ταξίδι της ίασης στα social media.
«Χαίρομαι που πέρασα αυτή την εμπειρία μόνο και μόνο επειδή με διαμόρφωσε ως νέο άνθρωπο. Νομίζω ότι από αυτό είναι που ελκύονται οι άνθρωποι, το πόσο ανοιχτή είμαι για την ψυχική υγεία».
Πολλοί χαρακτήρισαν την Ντέιβις «μασκότ» των Ολυμπιακών Αγώνων, επειδή σε κάθε ευκαιρία γιόρταζε τη συμμετοχή της. Τραγουδούσε και χόρευε. Ο σύντροφός της σχολίασε σχετικά πως: «Πολλοί άνθρωποι την υποτιμούν κατά κάποιο τρόπο επειδή είναι είναι αυτό το διασκεδαστικό κορίτσι. Αλλά δεν είναι κάποια με την οποία θέλεις να τα βάλεις». Ή, όπως είπε ο πατέρας της, «Όταν είναι η σειρά της μετατρέπεται σε ένα διαφορετικό τέρας».
Τα social media ως μέσο αλλαγής
«Μόλις πριν από λίγες μέρες, κάποιος μου έγραψε για τη σχέση μου με τον Γούντχολ: "Οι γυναίκες σαν εσένα είναι αηδιαστικές. Ελπίζω ότι ο παππούς του, ήταν ιδιοκτήτης του προπάππου σου". Πώς λες κάτι τέτοιο; Ξέρω ότι είναι πίσω από το πληκτρολόγιο, αλλά εξακολουθούν να σκέφτονται έτσι. Με αηδιάζει. Όταν ήμουν μικρότερη, το άφηνα να με επηρεάσει. Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι χάνουν τον χρόνο τους. Είχα σπουδαία πρότυπα μεγαλώνοντας, που έδωσαν αυτές τις μάχες για μένα. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας από τα μεγαλύτερα. Ήταν ο προπονητής μου όταν ήμουν 4 ετών μέχρι τα 18.
Ήταν σε θέση να με καθοδηγήσει σε όλες τις νέες προκλήσεις που ήρθαν στη ζωή μου. Είχα επίσης πρότυπα από τον χώρο του στίβου όπως η Άλισον Φέλιξ και η Μπρίτνεϊ Ρις, που κυριάρχησαν στο άθλημα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το να βλέπω μαύρες γυναίκες να διακρίνονται στο άθλημά μου, μου έδειξε ότι δεν υπάρχει όριο και ότι μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Αυτές οι γυναίκες άνοιξαν το δρόμο για να το κάνω αυτό εγώ σήμερα. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων σε γυναίκες όπως εκείνες, που έθεσαν τόσο υψηλά πρότυπα για να διαγωνιστούν. Αφού είδα την επιτυχία τους, ήθελα να γίνω σαν αυτές. Στους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες το περασμένο καλοκαίρι στο Τόκιο, αγωνίστηκα με την Μπρίντεϊ. Ήταν μια πραγματικά αξέχαστη στιγμή για μένα. Το να ξέρω ότι βρίσκομαι εκεί πάνω, δίπλα στο άτομο που κοίταζα όλα αυτά τα χρόνια, είναι τρελό. Αυτό που είναι πιο τρελό είναι να γνωρίζω ότι είμαι αυτό το άτομο για άλλα μικρά κορίτσια», τόνισε σε συνέντευξή της στο SportsIllustrated.
«Εφόσον είμαι στο επίκεντρο, έχω ευθύνη. Ξέρω ότι οι άνθρωποι με κοιτάζουν και υπάρχει μεγάλη πίεση πίσω από αυτό. Σε αντίθεση με πολλά άλλα ολυμπιακά αθλήματα, ο στίβος είναι αρκετά διαφορετικός. Αλλά σε όλα τα αθλήματα, υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να γίνουν, και νομίζω ότι η γενιά μου μπορεί να πυροδοτήσει αυτήν την αλλαγή. Η φυλή είναι ένα άβολο θέμα για συζήτηση. Αλλά το να είσαι ανοιχτόμυαλος και να μπορείς να εκφραστείς, αντί να το βάζεις κάτω από το χαλί, νομίζω ότι είναι καταπληκτικό. Εκεί μπορεί να απέτυχε η τελευταία γενιά. Δεν έπρεπε να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου. Νιώθω ότι η γενιά μας θα το αλλάξει αυτό. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το αλλάζουν και εμείς θα βοηθήσουμε να διορθωθεί ο κόσμος.
Υπάρχουν τόσα πολλά αθλήματα για τα οποία κανείς δεν ξέρει και είναι λυπηρό. Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες κυριολεκτικά μόλις το έδειξαν αυτό. Πρέπει να υπάρχει μια καλύτερη διέξοδος ή λεωφόρος για να βλέπει ο κόσμος αυτά τα αθλήματα σε καθημερινή βάση. Για μένα, απλώς θα συνεχίσω αυτό που κάνω—να δημοσιεύω, να δείχνω στους ανθρώπους τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας μου, να τους δείχνω τι είναι στίβος και να τους εκπαιδεύω για τα είδη αθλημάτων.
Αξίζουμε τόσο χρόνο παρακολούθησης όσο κάθε άλλο άθλημα. Προσπαθώ να φέρω τα μάτια στο άλμα εις μήκος και να δείξω τι μπορούμε να κάνουμε. Πηδάμε στα 23 πόδια. Αυτό είναι τρελό! Οι άνδρες πηδούν 28 πόδια. Κυριολεκτικά ρίχνουμε το σώμα μας σε ένα λάκκο άμμου. Ενώ συνεχίζω να αγωνίζομαι για τη δημοσιότητα για το άθλημά μου, θέλω να υπενθυμίσω στα νεαρά κορίτσια ένα πράγμα: Ανεξάρτητα από το τι έχουν να πουν οι άλλοι, να είστε ο εαυτός σας και να μην χάνετε ποτέ αυτό που είστε», πρόσθεσε.