«Δείτε την, δεν προσπαθεί καν», «νομίζει ότι θα κερδίσει με την αυτοπεποίθηση», «δεν μπορείς να είσαι υπερόπτης, ούτε να τρέχεις έτσι», «δεν έχω δει πιο αντιεπαγγελματική συμπεριφορά».
Αυτά ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουσε η Σέρικα Τζάκσον μετά τον προκριματικό των 200 μέτρων πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Η Τζαμαϊκανή έλλειψη από μετάλλια δεν είχε στην καριέρα της. Όμως ποτέ δεν κατάφερε να πάρει έναν τίτλο σε ατομικό αγώνισμα και πολλοί θεωρούσαν πως είχε πιάσει ταβάνι και ότι δεν είχε την στόφα μιας πρωταθλήτριας.
Πέρυσι στα 200 μέτρα στο Τόκιο είχε πάει ως ένα από τα φαβορί και δεν πέρασε ούτε στον ημιτελικό εξαιτίας της υπεροψίας της. Στην προκριματική σειρά κι ενώ είχε θεωρητικά μια εύκολη σειρά, αποφάσισε να σταματήσει να πάει χαλαρά από τα μισά και στα τελευταία 40 μέτρα... έσβησε εντελώς. Αποτέλεσμα; Να την προσπεράσει η Ιταλίδα Καντάρι και να της κλέψει την 3η θέση που έδινε εισιτήριο στην ημιτελική φάση.
Το χρονόμετρο έδειξε και για τις δύο 23.26, αλλά η Τζάκσον έχασε για 4 χιλιοστά (η ανάλυση έδειξε 23.251 για την Καντάρι και 23.255 για την Τζαμαϊκανή) και δεν προκρίθηκε ούτε με επίδοση. Απογοήτευσε τους συμπατριώτες της λίγα 24ωρα μετά το χάλκινο που πήρε στα 100 μέτρα κυρίως λόγω της αγωνιστικής της συμπεριφοράς καθώς δεν πίεσε καν τον εαυτό της σε όλη τη κούρσα.
Η γλυκιά ρεβάνς στο Ορεγκον
Πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, για να πάρει το αίμα της πίσω η 28χρονη σπρίντερ από την Αγία Αννα της Τζαμάικας. Και το έκανε με εμφατικό τρόπο καθώς κέρδισε – επιτέλους- τον πρώτο ατομικό της τίτλο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, σημειώνοντας την δεύτερη επίδοση όλων των εποχών στο 200αρι με 21.45. Μόλις 11 εκατοστά μακριά από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Ετσι έγινε η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία που έχει ένα μετάλλιο και στα τρία σπριντ σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα (100μ., 200μ., 400μ.), αλλά και στις δύο σκυτάλες (4Χ100μ., 4Χ400μ.). Ένα μοναδικό επίτευγμα για μία αθλήτρια που χρυσό είχε μόνο σε ομαδικό αγώνισμα.
Μια ζωή στη σκιά των Φρέιζερ-Πράις και Τόμπσον-Χέρα, χρειάστηκε να αλλάξει πολλά στην καριέρα της. Ξεκίνησε από τα 400 μέτρα και το 2015 στο Πεκίνο πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Αρχισε δειλά δειλά να τρέχει και 200 μέτρα. Δεν της έβγαινε όμως και επέστρεψε στα 400μ., όπου στο προηγούμενο Παγκόσμιο πήρε ένα ακόμη χάλκινο.
Πέρυσι όμως, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήρθε στη ζωή της ο Στέφεν Φράνσις, ο προπονητής του Aσάφα Πάουελ. Την έπεισε να αφήσει τα 400 μέτρα πίσω της και να ασχοληθεί με τα 100μ., αλλά και τα 200μ.
Λίγο καιρό μετά έκανε χρόνο κάτω από 10.80 και κάτω από 22 δευτερόλεπτα, για πρώτη φορά στην καριέρα της. Αν βάλει κανείς και το ότι έχει τρέξει τα 400 μέτρα κάτω από 49.50, γίνεται κατανοητό ότι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις αθλήτριας. Σε όλες τις μικρότερες ηλικίες έπαιρνε χρυσά μετάλλια, αλλά όχι σε Παγκόσμια πρωταθλήματα. Ένα χρυσό όλο κι όλο κι αυτό σε Παναμερικανικούς Αγώνες και αγώνες Βορείου Αμερικής και Καραϊβικής.
Με την σκυταλοδρομία πήρε χρυσά σε τοπ επίπεδο, αλλά δεν της ήταν αρκετό και ο Φράνσις της έδωσε το κίνητρο. Ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί και μόνη της. Το Γιουτζίν ήταν η ευκαιρία της. Και την άρπαξε από τα μαλλιά. Είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια...