Η Τζαμαϊκανή που έχει τρέξει το δεύτερο γρηγορότερο 100άρι όλων των εποχών στην ιστορία του στίβου ήταν ένα κορίτσι αργό, χωρίς εκρηκτικότητα και που δεν έβλεπε ποτέ τον εαυτό της στο βάθρο. Η Ελέιν Τόμπσον-Χέρα έδωσε συνέντευξη σε Τζαμαϊκανή δημοσιογράφο στο YouTube και μίλησε για την αρχή της καριέρας της και τις φορές που συνειδητοποιούσε πως είναι πραγματικά καλή.
«Δεν έβλεπα τον εαυτό μου στο βάθρο αλλά με έβλεπα να μπαίνω σε μία Ολυμπιακή ομάδα. Ήμουν πάντα κάπως «μικρή» και ίσως αργή, θα έλεγα» είπε και όλοι οι φανς του στίβου δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Η ίδια εξήγησε: «Ήμουν απλά ένα κορίτσι σε μία ομάδα στίβου στο Μπέρμιγχαμ, δεν προπονούμουν πάρα πολύ αλλά μου είπαν πως με έχουν προσέξει και να μην σταματήσω να κάνω αυτό που κάνω. Όταν ήρθα στο Κίνγκστον μπήκα σε ένα γκρουπ με πολλούς κορυφαίους αθλητές και νομίζω τότε χρειάστηκε να προσαρμοστώ και έτσι ξεκίνησα να προπονούμαι σωστά. Δεν ήμουν ανταγωνιστική απέναντι σε κανέναν, ήμουν το underdog τότε οπότε ήταν λίγο τρομακτικό αλλά το ότι βρισκόμουν γύρω τους με έκανε να θέλω να γίνω σαν αυτούς».
«Ήμουν αργή και πολύ soft»
Η δημοσιογράφος, εύλογα, τη ρώτησε αν ήταν όντως αργή γιατί μόνο αργή δεν θα τη χαρακτήριζε κανείς που την έχει δει να αγωνίζεται. Η Τόμπσον-Χέρα της εξήγησε πως ήταν πολύ χαλαρή για να τρέξει γρήγορα: «Δεν πήγα ποτέ στις διοργανώσεις που ήταν για την ηλικία μου, ποτέ σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα Junior. Ήμουν αργή. Το 2014 μπήκα για πρώτη φορά σε ομάδα, βγήκα για πρώτη φορά έξω από την comfort zone μου γιατί μέχρι τότε ήμουν απλά μία απλή δρομέας, δεν είχα καμία «επιθετικότητα» τίποτα. Όταν δοκίμασα να γίνω πιο «άγρια» στον στίβο, και να μην είμαι πια χαλαρή, κατάλαβα ότι δουλεύει, έκανα ρεκόρ και γινόμουν καλύτερη. Οπότε τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν μάλλον πολύ μαλακή, soft».
Μετά το 2014, όλα άλλαξαν και πήραν τον δρόμο τους για την Τζαμαΐκανή βολίδα που πέτυχε τα πιο απίστευτα πράγματα και έγινε η κορυφαία γυναίκα αθλήτρια, σε ολόκληρο τον στίβο. Η ίδια εξήγησε πως βίωνε εκείνες τις πρώτες στιγμές επιτυχίας όταν κέρδιζε για πρώτη φορά Εθνικούς τίτλους, τρέχοντας δίπλα σε κορυφαίες σπρίντερ που δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως θα κερδίσει μέχρι και το πρώτο της μετάλλιο σε Παγκόσμιο μετάλλιο: «To 2015 πήγα για πρώτη φορά σε αγώνα Diamond League, στο Prefontaine classic, και εκεί έτρεξα στο B race των 100μ. Όμως τερμάτισα σε 10.84 που είναι πολύ γρήγορο και σκεφτόμουν πόσο καλύτερα θα έτρεχα αν ήμουν στο Α race με τις γρηγορότερες. Μετά κέρδισα τον εθνικό τίτλο στα 200μ την ημέρα των γενεθλίων μου ενώ ήμουν στην ίδια κούρσα με τη Βερόνικα Κάμπελ-Μπράουν και τη Σερόνε Σίμπσον, δεν το πίστευα πως το είχα πετύχει αυτό: να τις κερδίσω. Όλες ήταν με τις εμφανίσεις των μεγάλων χορηγών τους κι εγώ ήμουν με τα ρούχα του συλλόγου μου και ήμουν πρώτη, ήταν απίστευτο. Μετά στο Παγκόσμιο του Πεκίνου του 2015 έτρεξα ένα τεράστιο ατομικό ρεκόρ στα 200μ (21.66) ενώ νωρίτερα έκανα χρόνους κοντά στα 22.10”, και πήρα το ασημένιο μετάλλιο. Γενικά ακούω καλά τις οδηγίες και νομίζω γι’ αυτό έχω πετύχει, επειδή μου αρέσει να ακούω και να ακολουθώ οδηγίες. Ποτέ δεν έδειχνα στις προπονήσεις τι μπορώ να κάνω, το έδειχνα στις μεγάλες αρένες όμως οπότε ούτε ο προπονητής μου δεν ήξερε τι θα έκανα. Δεν έδινα το 100% στις προπονήσεις, αλλά όταν ερχόταν η ώρα για showtime έδινα το 110%».
«Πανηγύριζα από 10 λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας στο Ρίο»
Έναν χρόνο αργότερα η 24χρονη τότε πρωταθλήτρια έκανε το ντεμπούτο της σε Ολυμπιακούς Αγώνες στα 100μ, τα 200μ και τη σκυταλοδρομία 4Χ100μ. Έχοντας καταλάβει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να είναι επιτυχημένη και να μπορεί να κερδίσει, ετοιμαζόταν για να πάρει τα πρώτα της Ολυμπιακά μετάλλια. Θα έβρισκε μπροστά της ξανά τη Σκίπερς, που την είχε κερδίσει στο Πεκίνο και ήθελε πολύ να της πάρει τη ρεβάνς. «Δεν έδινα σημασία σε τίποτα, με ένοιαζε μόνο που θα πάω στους Ολυμπιακούς. Να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα απλά αυτό. Προσπαθούσα να μην πανικοβληθώ από τη χαρά μου. Όμως στον τελικό, ειλικρινά; Πανηγύριζα από 10 λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας, ήξερα ότι θα κερδίσω και αυτό ενώ πριν ξεκινήσω τους αγώνες μου εκεί είχα πάρα πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα είχα να τρέξω τα 200μ. Στα 200μ είχα τη Ντάφνι Σκίπερς, που με είχε κερδίσει νωρίτερα στη σεζόν οπότε ο κόουτς μου με συμβούλεψε να μείνω κοντά της, να μην προσπαθήσω να την κερδίσω. «Βγες πρώτη στο στροφή και κράτησε το» αυτή ήταν η συμβουλή που μου έδωσε μόνο ο προπονητής μου λίγο πριν τον αγώνα και εγώ άκουσα μόνο αυτό, έβαλα τα ακουστικά μου και έκανα ζέσταμα. Ήξερα πως να το κάνω αυτό γιατί η Σκίπερς έχει πολύ καλό σπριντ στο τέλος οπότε έπρεπε να κάνω ακριβώς αυτό για να κερδίσω, έπρεπε να την αφήσω πίσω μου. Και αυτό έκανα και μετά απλά έκανα τούμπες στο ταρτάν… Δεν έκανα γύρο του θριάμβου γιατί δεν μπορούσα ούτε καν να περπατήσω μετά από αυτό. Δεν ήξερα πως να νιώσω γιατί δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Ένιωθα σαν σταρ».
Η σούπερ γρήγορη Τζαμαϊκανή, που αποκάλυψε ότι παίρνει μαζί της στους αγώνες 2 ή 3 περούκες για να είναι πάντα έτοιμη και προετοιμασμένη και που εξηγεί πως φαίνεται και είναι πολύ σοβαρή αλλά όχι πάντα και πως μπορεί να είναι πολύ φιλική αν θέλει, έπαιζε και ποδόσφαιρο: «Έπαιζα ποδόσφαιρο, ήμουν forward και δεν χρησιμοποιούσα ποτέ το αριστερό μου αλλά είχα καλό δεξί. Δεν μπορώ να κλωτσήσω μπάλα με το αριστερό πόδι».